Hayot
ALBATTA OQING .............
Uyga qaytganimda ayolim kechki ovqatga
dasturxon tuzayotgan ekan. Uni qo`lidan tutib
yonimga o`tkazdim va jiddiy gapim borligini
aytdim. U jim o`tirib meni tinglardi. Imkon
qadar ko`zlariga qarab gapirishga urinardim,
biroq ulardagi o`g`riq meni sozlashimni
qiyinlashtirardi. Nafasimni jamlab keyingi
kunlarda ichimda o`ylab yurganimni shart
aytdim qo`ydim: “Sen bilan ajrashmoqchiman”..
Uni bu so`zlarim hayratga solmadi va u sokinlik
bilan “Nega?” deb sababini so`radi. Javobdan
o`zimni olib qochdim, unga bu harakatim
yoqmadi. Nima deb aytishim kerak edi?
Hotinimni sevmay qo`ganimga ancha bo`lgan,
hozir ko`nglim butkul Dilraboga tegishli. Ertasi
kuni ishdan qaytganimda hotinim nimalarnidir
yozib o`tirgan edi. Indamay kirib yotdim,
Dilrabo bilan o`tgan kunim ta`surotlarini
o`ylab shirin uyquga ketibman. Ertalab ayolim
qo`limga bir parcha qog`oz tutkazdi. Unda bir
shart yozilgan edi. U men bilan ajrashishga
qarshilik qilmasligini va buning evaziga mendan
biroy muddat so`ragan edi. Shu bir oyni baxtli
oiladek o`tkazishimizni iltimos qildi. Sababini
oddiygina tushuntirdi. Yaqinda o`g`ilchamiz
maktabga borishi kerak edi va yomon
ta`surotlar bilan o`qishni boshlamasligini
hohlardi. Men rozi bo`ldim. Uning yana bir
kichkinagina sharti bor edi. Turmushimizning ilk
oyidek uni har tongda uy ichidan qo`llarimda
ko`tarib eshik oldigacha olib chiqishimni
so`radi. Ayolim ajrashish oldidan aqldan ozibdi
degan hayol keldiyu indamadim, shu bilan
qutulsam mayli. Ayolimga nisbatan hohish
istagim ham yo`q edi, meni yana o`ziga isitib
oladi desam. Begonani ko`targandek ko`tarib
yurarman bir oy. Birinchi kun g`alati o`tdi.
O`g`lim bizni ko`rib qiyqirib yubordi: “Ada
nega oyimni ko`tarib oldiz?”. Hotinim ajrashish
haqida zinhor gapirmasligimni iltimos qilganligi
uchun men jilmayib qo`ya qoldim va kocha
eshigigacha ko`tarib bordim. U ishga ketdi…
Har tong shunday o`ta boshladi. Har safar
ayolimni qo`limga olarkanman qandaydir iliqlik
paydo bo`layotgandek tuyulardi.
Men o`zimni ishontirardim boshqasini sevaman
deb. Dilraboni oldiga oshiqardim.
Bir oy bo`lishiga ikki kun qolganda hotinim
qandaydir yengillik bilan qo`llarimga o`zini
topshirdi. Qo`llari bilan bo`ynimdan quchib
boshini elkamga qo`ydi. Orqadan bizni
kuzatayotgan o`g`limizni chaqirib yuzidan
o`pdi. Biz haqiqatda baxtli oiladek edik.
Men har kungidan ham mahkam ko`tarib
olgandim ayolimni. Huddi nikoh kunimizdek…
Ishxonamga uchib kirdim. Hoziroq borib
hammasini hal qilaman. Qarshimdan chiqqan
Dilraboga borini aytdim:
“Men seni sevmayman. Hotinim bilan
ajrashmayman”. Unin javobi yuzimga tushgan
tarsaki edi. Yig`lab honasiga qulflanib oldi.
Men esa yugurib ko`chaga chiqdim va toza
havodan to`yib nafas ola boshladim. Go`yoki
sevib qolgan o`spirindek. Yo`l- yo`lakay bitta
tort va katta guldasta oldim. Ayolim sevadigan
gullardan. Ayolimdam minnatdor edim meni
yana oilasiga qaytara olganiga. Urish-janjalsiz
chiroyli yechim topganiga. Men uni butun umr
qo`limda ko`tarib yurishimga arziydi.
Yotoqxonamizga qayta tug`ilgan sevgi
qanotlarida uchib kirdim.
Ayolim meni kutmabdi… Ishdan qaytgunimcha
joni uzilgan ekan.
Men ko`zi ko`r shuncha oydan beri oilamdan
uzoqlashib ayolim rak kasaliga duchor
bo`lganini sezmabman ham. U ham befarq
eriga dardini aytgisi kelmagan.
Uning so`nggi iltimosining maqsadi esa:
farzandimiz ko`z oldida men o`z ayolini va
oilasini tashlab ketgan odam sifatida emas, balki
sevuvchi er va ota sifatida qolishimni istagan
ekan, hattoki ketayotganida ham yaqinlari
uchun harakat qilibdi… Hayotda pul yig`ish,
mashina va uy olish g`amida yuramiz, biroq bu
tashvishlar deb yaqinlarimiz bilan
munosabatlarni unutmasligimiz kerak. Hech kim
abadiy emas, kim oldin, kim keyin ketadi.
Armonda qolmaylik azizlar…