Sabr...(copy)
Uch nafar yigit va uch
qiz dam olish niyatida dengiz
böyiga otlanishdi. Ularni maroqli
hordiq kutmoqda edi. Bu yoshlar
bir-biriga köngil qöyishgan,
közlarida muhabbat uchqunlardi. Ötgan ketganlarga ham jilmayib
boqishardi. Ularning nazarida, bu
dunyoda hamma odamlar özlari
kabi baxtli edilar.
Lekin, unday emasdi. Ular ötirgan
avtobusda 30 yoshlardagi kishi ham bor edi.
Yoshlarning quvnoq kulgusi,
hazil-huzuli uni öng'aysiz ahvolga
solardi. Yoshlar quvnagani sayin
uning qalbi og'rir, oxiri közlarini
chirt yumib oldi. Bu shovqin unga
yoqmayotgani sezilib turardi.
Qizlardan biri uning bu holatiga jim
qarab turolmadi, notanish kishining
yoniga ötirdi. Uning ismini sörab
bildi. Erkak bundan 4 yil oldin
jinoyat qilib qamalgan, endi
turmadan uyiga ketayotgan ekan. Bu
qizni battar hayratlantirdi.
-Uyga qaytayotgan bölsangiz, nega
xursand emassiz? Uylanganmisiz,-
söradi qiz.
Bu savolga suhbatdoshi tushunarsiz
javob berdi:
-Bilmayman...
-Qanaqasiga bilmaysiz, - söradi qiz ajablanib.
-Turmaga tushgan paytimda
xotinimga xat yozib, uzoq vaqt
bölmasligimni aytdim. Meni kutish
oson bölmasligini tushunardim.
Agar kutishga sabring yetmasa, mayli, meni unut, seni
tushunaman, özingga yoqqan
kishiga turmushga chiq, buni menga
aytmasang ham mayli dedim.
-Endi esa xotiningiz sizni kutyaptimi
yoki turmushga chiqqanmi, buni bilmay uyga ketyapsizmi?
-Ha, - og'ir xörsindi u - qamoqdan
ozod bölishimni aytishgach, bir
hafta oldin xotinimga yana maktub
yozdim.
Maktubda shunday deb yozdim: "...agar senga kerak
bölsam, shaharchaga kiraverishdagi
ustunga sariq römolcha bog'lab qöy,
shundan senga kerakligimni
anglayman. Agar kerak bölmasam
hech narsa qilma. Men avtobusdan tushmay ötib ketaman..."
Yigitning gaplari boyagina xandon
ketayotgan yoshlarni öylantirib, jim
qilib qöydi. Uning xotinini qattiq
sevishi ma'yus nigohlaridan sezilib
turardi. Shaharchaga hali uzoq edi. Endi ular har bir kilometrni
sabrsizlik bilan hisoblashar, asablar
tarang tortilgandi. Avtobus manzilga
yaqinlashgani sayin hammaning
diqqati oshardi. Erkak bu holatga
chidayolmay közlarini chirt yumib oldi.
Ön kilometr qoldi.
Besh...
Uch...
Bir payt yölovchilar birdan
örinlaridan turib qichqirib yubordilar. Sobiq maxbus yigit esa
avtobus oynasidan tashqariga
boqib, tosh kabi qotib qoldi:
yöldagi barcha daraxtlar shohiga
sariq römolchalar bog'lab
qöyilgandi. Römolchalar shamolda hilpirab, uyga qaytayotgan odamni
qutlardi göyo. Avtobusda esa
kimlarningdir közlariga yosh sizgan
edi.