Ehtiros va muhabbat

Men xotinimni sevaman. Uni erkatoyliklari, xushchaqchaq kulishlari, odamni ehtirosini qitiqlaydigan qomati va umuman hamma hammasini yoqtiraman. Tóyimizga òtganiga hali endi 2 oy bòlishiga qaramasdan, uyimdagilar va qarindoshlarimning haqiqiy "kenja qiz" iga aylangan qolgan. Men oilada kenja farzand bolganim uchunmi, hamma qarindoshlarim xotinimni "kenja qiz" yoki "kenja kelin" deb chaqirishadi. Kuni bilan yelib yugurib tolmaydi. Uyni ishlaridan tashqari òzi xususiy qilib ochib olgan kichik tikuv sexiga ham bemalol borib kelishga ulguradi.Faqat erkaklargina qiloladigan biror oĝirroq ishlarga ham shu kichik jussasi bilan qòl urib kòraveradi. Birov bilan gaplashganda doim kulib, "kòp valdiravormadimmikin" deb uyalib oĝiz juftlashni ham òziga ep kòrmaydi. Rostgòylik va dangallik qon qoniga singib ketgani shundoq bilinib turadi. Bunaqa shòx xarakter va energiyani qayoqdan oladi bilmayman. Harholda, aynan shu hislatlari uchun uni òz jufti halolim sifatida tan olganimga shubxa yòq. Bundan tashqari erka kelinchakning "yotoq"da ham ishlari besh. Men ishdan charchab kelib, u bu narsa qilishga ulguramanmi yóqmi uxlash uchun yotoqqa borsam, har doimgidek mening suyukli yorim shiraga tòymayotgan kapaladek menga tashlanadi.

- Guli, bugun charchadim, keyingi safar... desam gapimni bòlib:

- Begim, bugun boshqacha bòladi, iltimosss.. deb suyuladi jinnivoy. Sezib turganingizdek aslida erkak kishi xotinidan talab qiladigan "ehtirosli qovushishni" bizning Guli eridan ya'ni kaminadan ayyorlarcha sòrab oladi. Ehtirosni jumbushga keltirish bobida har qanday ayolni ortda qoldiradigan xotinim meni ham har safar "tungi qarmoĝi" ga ilintiroladi. Men ham uning qichiq qiliqlariga, shirin sòzlariyu kongilni eritib yuboradigan chiroyli qiyofasiga maftun bolgancha erkalashni boshlayman. Kamondek egilgan qomati, sharshara misol uzun sochlari, bòliq kòkraklari, tongi shabnam kabi yaltirab beĝuborlik balqib turgan kòzlari, yurakcha shaklidagi qip qizil lablari har qanday erkak kishini, hatto u charchagan bolsa ham bu holatda befarq qoldirmaydi. Qiziĝi, ancha muncha uzoqqa chòziladigan qovushish davomida ham mening "erkatoyim" charchamaydi. Hali tòyimiz bòlmasidan oldin uning shòx-shaddot va tutgan joyini kesadigan qiz ekanligini bilardimu lekin yotoqda bu qadar temir ehtirosli ekanligini hayolimga keltirmagan ekanman. Ora-orada qiziqqonligim tutib "Guli, toĝrisini ayt! Oldin hech boshqasi bilan birga bolganmisan?" deb qolaman. U hazilomuz tarzda "ha, bòlganman. Tushlarimda doim bòlajak yorimni yani sizni yonizda bòlardim" deydi. Keyin mendan boshqa hayotida hech qanday erkak bòlmaganini va bòlmasligini ham aytib, quchoqlab òpib oladi. Holbuki, uning gaplariga ishonchim komil deb bemalol aytolaman. Chunki unga yetishish maqsadida vaqtida nimalar qilganimni men va tepada turgan xudo biladi xolos. U erkak zotiga osonlikcha òz erkini va konglini berib qòyadigan qizlardan emasdi. Shak shubxa yòqki, shaxsiy hayotda omadi chopgan insonlardan biri bòlsam kerak.

Kech kuz... Sovuq izĝirinlar davri boshlangani uchunmi doim sovuq qotib qolyapman. Bugun qalinroq kiyinib olganim foyda berib ishxonamgacha bemalol bordim. Har xil yaxna ichimliklar ishlab chiqaradigan kombinatda oddiy menejerlik ishini qilaman. Vazifam ishchilarni faoliyatini boshqarish, tekshirish va ba'zi yuredik, hujjatbozlik ishlarini amalga oshirish. Oyligi unchalik kop bòlmasada, ròzĝorni tebratishga yetadi. Shu òrinda aytib ótish lozimki, Samarqand hududida bizni mahsulotlarimizga talab yuqori bòlib boryapti va rivojlanish davom etarkan, meni ham oyligim, va balki mansabim ham oshib qolar, ehtimol. Aslida tibbiyot sohasini bitirganmanu, lekin bunday faoliyatda shuĝullanib qolganimga hayronman. Har holda, hayotim bir tekisda òtayotgani aniq. Ishdan ertaroq chiqib bekatda avtobus kuta boshladim. Avtobus òlgur ham hech tez kela qolmaydi. Kun qisqarib havo sovub boryotgani uchunmi odam tez ishini qilishni xohlab qolarkan. Shu turgancha "bunaqasi ketmaydi, pul yiĝib òzimga odmiroq bolsa ham bir moshina olishim kerak" deb qòydim. Shu payt telefonim jirinlab qoldi. Qarasam onam ekanlar. Kòtardim!:

- Òĝlim, bezovta qilmadimmi?, ishdan chiqdingmi? Tez kel! Faqat hovliqmagin. Kelinim oyoĝini sindirib olibdi, boyaqish. Sen...

-Nima?! Hoo, ho... ozir boraman, deguncha onamni keyingi gaplarini eshitmay, taksi tóxtadim. Yòlda ketib borarkanman, yuragim qinidan chiqib ketay derdi. Bechora Gulimni ahvoli qanday ekan, nima bòlibdi ózi? Xuddi bir qismim shikast yegandek òzimni yomon his qila boshladim. Taksist amaki ham aksiga olib sekin haydayotgandek tuyulardi. Boya telefonda onamdan shoshilib Gulini qayerga olib ketishgani sòramabman. Birdan shu esimga kelib qayta qònĝiroq qildim va kasalxonada ekanliklarini bildim.

Kasalxona yetib bordim. Onam, katta yangam, Gulini ota onasi, va yana bir necha kishi shu yerda ekanliklaridan sezdimki, bu voqea bugun ertalab sodir bòlgan. Hozir esa Gulini singan oyoĝiga muolaja (aperatsiya) qilishyotgan ekan. Yaqinlarimga ozmi kopmi kòrishgandek bòlib, kòzlariga yosh tòlib turgan onamni baĝrimga bosguncha sochlaridan siladim. Onam xavotirimdan sezdi va:

- Òĝlim, kechir! Ertaroq xabar qilolmasdik. Seni ishingdan qoldirgimiz kelmadi. Men sababli kelinimning oyoĝi shu ahvolga tushdi. Unga oĝirroq ishlarni buyurgan men ahmoq.

- Hech qisi yoq, onajon! Keliniz soĝayib ketadi. Shunchaki oyoĝi sinibdiku, muhimi òzi tuzuk bòlsin, deb ózimcha hovridan tushurgandek bòldim. Ikki soatlar chamasi qilingan turli muolajalardan keyin dòxtirlar chiqib kelishdi. Shu vaqt oraliĝida ichimdan zil ketayozdi va dóxtirdan ahvoli qanday ekanligini sòradim.

- Bemorimizning ahvoli yaxshi. Havotir olmanglar! Shunchaki oyoq singan. Uni tòĝirlab qòydik. Hozir u uyquda. Bir necha vaqt kasalxonada turishlari shart, degan quyuq "meditsinskiy" javob oldim. Umuman olganda, hayotimda bunday ahvolga tushmagandim. Har kuni kasalxonada to ozgina tuzalib uyga javob berishguncha Gulimni oldida girdi kapalak bòldim. Ishimga ham bir necha kun bormadim. Gulimni oldida unga termulgancha uning qòlini siqib, uni dardini olgim kelardi. U ham aqlli umryòldosh emasmi, meni havotirlarimni sezib òzini iloji boricha xursand tutishga, hammasini òtib ketishiga ishora qilgandek yaxshi gaplar gapirishga urinardi.

- Gulim, meni kechir! Senga kam etibor berib faqat òzimni óylabman.Òsha kuni hech bòlmasa sen bilan xayrlashmay ham ishga jónab qolgan ekanman. Etiborsizligim kasofati. Balki, hammasi meni aybimdir

-Yòq, unday demang! Sizda hech qanday ayb yòq. Men, shoshqoloqligim, Òzimni ahmoqligim tufayli sizni, oyijonimizni va boshqalarni havotiriga sabab bòldim. Hamma ayb òzimda. Endi hech qachon òzbilarmonlik bilan ish qilmayman, deguncha menga mahzun nigohini tashladi.

- Baribirda. Menga qanchalar kerak ekanligingni chindildan his qildim. Seni joning oĝrisa, menga ham azob ekan!

- Begim, bu azoblarizga sababchi bòlganim uchun kechiring!

- Sen kechir...!

- Xòp..!

- Erkatoyim!

Uning burnini silab qòyarkanman, ikkilamiz órtamizda muhabbat uchqinlari yanada alanga olganini his qildim. Shuni bilamanki, Bu voqea bizning sevgimizga yana bir sinovdek kòrindi. Uning mehr balqib turgan yuzlarida òzimga bòlgan cheksiz muhabbatni kòrardim.Ha, bu oldingidek ehtiros aralash muhabbat emas, chin muhabbat edi. U bilan tanishgan onlarimiz, u uchun qilgan ishlarim, tranvayni ramantik bezatib, butun vagonni band qilgancha unga sevgi izhorlar qilganim, uning menga qilgan ishlari, tòyimizda va undan keyingi voqealar, xullas hamma hammasini bir bir eslab chiqdik. Òylab qarasam, kelgusi butun hayotim mazmuni shu umryòldoshim bilan boĝlangan ekan. Usiz hayot qoronĝu ekanligi ayon bóldi.

Nihoyat unga uyga javob berishdi. Butun qarindoshlar, yaqinlar, tanishlar uni kòrgani, "kenja qizimizni" ahvoli yaxshimikin, deb hol ahvol sòragani kelib turishdi. Haqiqatdan ham Gulini nafaqat kelin sifatida, balki inson sifatida ham hurmati baland ekanligi shu paytda kòzga tashlandi. Onam va kelib- ketib turuvchi yangalarim ham bir necha oy davomida uni ish qilgani va boshqa yumushlarga urintirishmadi. Oyoĝi tuzalguncha Guli ham hijolat, ham afsus hissi bilan kun òtkazgandek bòldi chamamda. Lekin u baribir serĝayratlik qildi. Shikast oyoĝi bilan ham bir nimalar qilishga urinar, kelinlik vazifasi va ózining tikuvchilik sexi haqida qayĝurardi. Men ham ishdan vaqtincha kichik ta'til olib uyda bòladigan bòldim. Umrimda birinchi marta onamga uy ishlarida yordam berdim. Bolaligim va ósmirligimda rosa erka bòlganim uchun bularni òylab kormagan ekanman. Ancha qiyin bòldi deyolmaymanu, lekin ayollar vazifasi ham kòp ekan.

Shunday kunlarning biri, kech payt, yotoĝimizda...

- Begim, urinib qolmadizmi? Sizdan havotir olyapman. Ishga ham bormay faqat meni dardim bilan yashayapsiz. Oyoĝim ancha tuzalib qoldiku, qarang!

- Jinnivoy, bu nima deganing, ishga boryapman. Oyoĝinga kelsak hali nimjonsan. Seni òylamasam kimni òylayman.

- Baribir hijolatdaman

- Seni sevaman, bilasan a?!

- Ha!

- Biz bir birimizga doim kerak ekanligimizni his qilishingni xohlardim

- Men doim sizning yoringizman, begim!

Uning chuqur mahzun nigohida abadiy muhabbat tòlqinlari ufirib turardi. Menga jon dili bilan ishonishini, hech qachon voz kechmasligini ich ichimdan his qilib turardim. Uning kòzlariga tikilguncha uzun sochlarini silay boshladim. Tiniq yuzlari, shodon chehrasi jilovlanib turardi. U oldingidan ham gòzallashib ketgan edi. Odatta, kasal odam òziga qaramay qòyganligi uchun xushbichim kòrinishni saqlab qololmaydi, degan gap mening Gulim uchun taalluqli emas, menimcha. Uning juda gòzal halat ichidagi qomatiga, oppoq badaniga, silliq oyoqlariga, umuman shu turishiga faqatgina katta qilib boĝlab qòyilgan bind halaqit berardi xolos. Shu pallada Titanikdagi kabi Jekka òxshab mòyqalam olib xuddi u Rousni yalanĝoch holida yotishini chizgandek men ham Gulimni tasvirlasammikin degan hayolga keldim. Chunki undan haqiqiy san'at asari chiqardida. Lekin bu manzarani boshqa kòzlar kòrishi yoqmaganidan va buning ustiga, rasm chizishga qobiliyatim yòqligi esimga tushgani uchun bu fikrni boshqa joyga uloqtirib tashadim. Hozir esa bir necha oylik qovushishning bòlmaganini hisobga olib, uning lablaridan sekin bósa ola boshladim. U ham hissiyotini yashirmadi. Labidan òpishim bilan chuqur nafas olib, turli ovozlar chiqara boshladi. Biz shunchalik ehtiros bilan òpishardikki, bunaqasi hali bólmagandi. Qòlim bilan uni sekin quchib bor mehrimni unga berishga harakat qildim. Halat ichidagi bòliq kòkraklarni ozodlikka chiqarib, eza boshladim. Uning ovozi tezlashdi. Harakatlarida faollik kuzatildi. Oyoĝi bindda ekanini ham esdan chiqarib, ehtiros olamiga shònĝib ketdik. Rostini aytganda, u ham bir necha oydan beri men bilan bòlmagani uchun juda qiynalibdi. Uning ehtiroslari har doimgidan ham junbushga kelgan, bor ovozi bilan baqirgisi, meni yanada ruhlantirib qoniqtirishimga harakat qilardi. Shu tunda Gulimni ertalabgacha erkalab chiqdim. U har safargidek menga rahmat aytib qòydi.

Kunlar shu zaylda òta boshladi. Uning oyoĝi ham tuzalayozdi. Keyinchalik yana bir yangilik meni gangitib qòydi. Bu yangilik har bir inson hayotida kamdan kam sodir bòladi. Buni eshitib osmonga siĝmay ketdim...

Men ota bòlar ekanman.!!!

Tamom!