Sevgi haqida
O‘shanda qishning qorli-qirovli
kunlari tugab, bahorning iliq
havosidan sovuqdan junjikkan
vujudlarimiz yayrab, ko‘ngillarda
yangi-yangi umidlar, orzular
tug‘ilgandi. Go‘yo yerga nurlarini bir
qadar bisyorroq socha boshlagan
quyosh qalbimizda mudrab yotgan
tuyg‘ularni uyg‘otib yuborgandek
edi. Shubhasiz, tabiat ham bu
o‘zgarishlardan chetda qolmagandi.
Hamma yoq ko‘m-ko‘k. O‘rik
daraxtlari qiyg‘os gullagan. Xullas,
bahoriy kayfiyat har bir narsada, har
bir jonzotda aks etib
turardi. Sinfdosh bolalar bilan
kelishib, qizlarga ziyofat qilib
bermoqchi bo‘ldik. Bundan men juda
xursand edim. Chunki... Chunki bu
ziyofatda uni ko‘rishimni bilardim.
Aynan shu kechada men unga
dilimdagi bor gapni aytishim kerak.
"Shuncha payt sir saqlaganim ham
yetar. Sevishimni bilib olsin!” deb
o‘yladim...Farida bilan men bir sinfda
o‘qib, bir partada o‘tirganmiz. Men
shu qizni sevardim. Avvaliga, ya’ni
boshlang‘ich sinflarda, aniqrog‘i,
yettinchi sinfga qadar unga
shunchaki oddiy sinfdosh sifatida
qarardim. Lekin keyinroq... Faridani
ko‘rmasam, sog‘inadigan, uzoq-uzoq
o‘ylaydigan bo‘lib qoldim. Yonimda
bo‘lganida esa termulib
o‘tiraverardim. Uning chehrasi
menga endi boshqacha, juda ham
boshqacha tuyila boshlagandi.
Ilgarigi qo‘pol hazillarimni
yig‘ishtirib qo‘ydim. Faridaga
zarracha ozor yetishini xohlamasdim.
O‘sha paytlarda bu tuyg‘uning sevgi
ekanini tasavvur ham qilmagandim,
qilolmasdim ham. Chunki men unda
endigina o‘n uch yoshda edim. Lekin
his-tuyg‘ularim yildan-yilga
chuqurlashib boraverdi va men
Faridani juda-juda qattiq sevishimni
tushundim.Unga ishqimni izhor
qilishga chog‘lana-chog‘lana
maktabni bitirish vaqti kelib
qolganini ham sezmay qolibman.
"Oqshom”da dilimdagini to‘kib-
solishga qaror qilib, bir necha bor
og‘iz juftladim. Ammo... Qaniydi, bu
soqov til aylana qolsa!.. Maktabni
bitirib shahodatnoma oldim hamki,
Faridaga sevishimni
aytolmadim.Ko‘pgina
sinfdoshlarimiz oliy o‘quv
yurtlarining talabasi bo‘lishdi.
Jumladan, men va Farida ham. Turgan
gapki, uni endi har kuni emas,
haftada bir yoki ikki marta ko‘radigan
bo‘ldim. Ammo hamon sevgimdan
so‘z ocholmayman. Vaholanki,
maktabni bitirganiimzga ham ikki
yildan oshdi...Ertalabdan yog‘a
boshlagan yomg‘ir o‘n birlarga borib
qorga aylanib ketdi. Havo ham
shunga yarasha — sovuq. Endigina
uyg‘ona boshlagan tabiat ham
uyquga ketgan kabi hissiz, madorsiz.
Osmon esa qovoqlarini uyib
olgancha qor yog‘dirishdan
charchamasdi. Kunning bunchalik
"tundligi” ko‘nglimni biroz g‘am
qilsa-da, Faridani ko‘rish umidi bu
g‘ashlikni tumandek tarqatib
yubordi. "Bugun, albatta, aytaman!
Aytmasam bo‘lmaydi. Qachongacha
ichimda saqlayman? Balki... Nima
bo‘lganda ham, unga aytishim kerak
hammasini”.Ziyofat Ziyodullanikida
bo‘lishiga kelishganimiz uchun o‘sha
yoqqa bordim. Belgilangan vaqtdan
biroz ertaroq kirib borganimga
qaramay, deyarli hamma jam bo‘lgan
edi. Faqat... Faqat Farida va uning
yaqin dugonasi Gulnora yo‘q edi.
Ko‘nglim yana g‘ashlandi.— Farida
nega kelmadi? — sabrsizlanib
so‘radim Ziyodulladan. Ovozim
g‘alati, titrab chiqdi.— Kelib qoladi,
— beparvo javob berdi u. — Hali
vaqtli-ku!..Dasturxon juda to‘kin edi.
Hamma yeyish-ichish bilan ovora.
Lekin mening tomog‘imdan suv ham
o‘tmasdi. Faridaning nega
kelmayotganini bilolmay hayron
edim.— Farida ziyofatga
kelmoqchimidi? — so‘radim
yonimda o‘tirgan Muniradan.—
Albatta. Bir hafta avval ko‘rganimda,
"Zo‘r ish bo‘pti, boraman”,
degandi. — Kelmayapti-ku! — dedim
zarda bilan go‘yo Faridaning
kelmayotganiga Munira aybdordek.
— Qiziqsan-a? — to‘ng‘illadi u. —
Men qayoqdan bilay?! Ehtimol, ota-
onasi...Munira gapini tugatmagan
ham ediki, "zal” eshigi oldida
Gulnora ko‘rindi. Qizlar bir zumda
chuvillashib uning atrofini o‘rab
olishdi.— Namuncha kech qolding?
— Kelmasang kerak, deb
o‘ylayotgandik.— Farida-chi?! Qani
u?!Gulnora sirli jilmayib
hammamizga bir-bir qarab chiqdi.—
Suyunchi berlaring! — dedi
kutilmaganda qarsak chalib. —
Faridani erga beramiz.Boshimga
kimdir musht tushirgandek butun
vujudim zirqirab, ko‘zlarim tinib
ketdi. Bir lahza qaerda, kimlar
orasida ekanligimni unutib qo‘ydim.
Es-hushimni yig‘ishtirib olganimda,
Gulnoraning berilib aytayotgan
gaplarini eshitdim.— Bugun fotiha
bo‘lyapti. Farida rosa xursand.
O‘ziyam ikki yildan beri uchrashib
yurishardi...Gulnoraning qolgan
gaplari qulog‘imga kirmadi.
Ko‘zlarimni derazaga qadadim.
Tashqarida o‘rikning chiroylikkina
bo‘lib ochilib turgan nim pushti
gullarini oppoq qor oplab olgandi.
Xuddi mening sevgim singari.