Tuzoq yakuniy qism (kamolov)

— Ҳа, — деди ҳайдовчи, — бир эмас, тўртга йигитни ўлдириб кетишибди. Бечоралар россияликлар экан. Шунга ағдар-тўнтар бўлиб ётибди. Игор орқа томонга бир қараб олди-да, кейин:

— Виталий, — деди пешонасини қашиб, — фотоаппаратни олдингми?

Унинг шериги бирдан вазиятни тушунди.

— Йўқ, эсимдан чиқибди, — деди атайлабдан.

— Ака, — деди ҳайдовчига Игор, — институтда шунақанги латта бола билан ўқиётганимга пушаймон еб юбораман баъзан. Сиздан илтимос, орқага қайтайлик, меҳмонхонага бориб фотоаппаратни олиб келмасак бўлмайди.

— Пул борми? — деди ҳайдовчи пинагини бузмай.

— Бор?— деди ҳайрон бўлиб Игор.

— Ун да фотоаппарат деганлари ҳозир қаҳат эмас, исталган жойдан топиш мумкин.

— Ака, уни икки минг. “кўки"гаям тополмайсиз. Японларники. Токиодан олиб келганман. Шунақа зўрки, — дея ўзининг фотоаппаратини мақтади Игор.

— Майли, шунақа бўлса, орқага қайтамиз, — дедиҳайдовчи. Меҳмонхонанинг ёнига етиб борганларидан кейин тўртала йигит ҳам машинадан тушишди. Игор қайдовчини овора қилганлари учун кира ҳақини икки баравар қилиб тўлаб, бугун кеч бўлиб қолганлигини, энди эртага саёҳатга чиқишларини айтди. Хайдовчи “ Менга барибир”, дегандай елкасини қисиб қўйди-да, пулни олиб, жўнаб кетди.

— Қовун туширибмиз, — деди ўзларининг хоналарига чиққанларидан кейин Игор. — “ Мент”лар хитланиб қолибди. Энди Рустамнинг қишлоғига боришимиз қўлга тушишимиз билан баробар... Ҳозир келакелгунча мен бир нарсани ўйлаб келдим. Шефга қўнғироқ қиламиз-да, Семённинг одамлари “ари”нинг уясини қўзғатиб қўйганлигини айтамиз. Шу билан бошимизга келадиган балодан қутулиб қоламиз. Агар рост гапни айтадиган бўлсак, тўрталамизнинг ҳам калламиз кетиши аниқ. Унинг ran и ҳаммага маъқул ту шли. Зеро, ҳамманинг хаёлида чигалликдан қандай чиқиш мумкин, деган ўй бор эди.

— Семённинг одамлари ўзига ўхшаганда, — деди Вадим Игордан тафсилотларни эшитгач. — Энди аэропортдан хабар олиб туринглар. Рустам барибир узоқ вақт қишлоғида туролмайди. Унинг Америкада қиладиган ишлари кўп. У ўтирган самолётга сенларам чиқасанлар-да, ҳамма ишни Америкада ҳал қиласанлар. У ёқда бундай ишларни қилиш осонроқ кўчади.

Игор иш осонлашганлигини эшитиб хурсанд бўлиб кетганидан шерикларига қараб илжайиб қўйди.

* * *

Кампир чолининг худойиси ўтганидан кейин Равшанни ёнига чақирди-да:

— Анави чул'читдан сўраб бил-чи, ўзи билан юрган ўрис хотини унга ким бўларкан? — деди.

— Чулчитингиз ким, эна? — деди ҳайрон бўлган Равшан.

— Шуниям билмайсанма, уканг-да. Ҳеч балога тушунмайдиган одамди чулчит дейди. Ҳали билмайман, қандай қип уни одам қилиб оламиз... Агар хотини бўлса, отангнинг қирқи ўтганидан кейин элга билдирув қип қўяйлик. Тўй қиламиз деса кўнма. Отамнинг йили ўтмай туриб, бу уйда тангир-тунгир бўлмайди, дегин.

Укасининг кўрсатган муруввати туфайли бир қоп пулни орқалаб кўргач, ғоз юришни одат қилиб олган Равшан ёлгиз ўзи огилхона томонда у ёқдан-бу ёққа хаёл суриб бориб-келаётган Рустамнинг олдига борди-да, укасининг ўзбек тилини билмаслигини ҳам унутиб, энасининг гапларини унга айтди.

Рустам акасига жилмайиб қараган кўйи елкасини қисди.

— Оббо, — деди Равшан бошини қашлаб, — энам айтганича бор-да, чулчитдан фарқинг йўқ.

У таржимон иш билан қаёқкддир кетганлиги сабабли хотинлари билан бирга ўтирган Анжеланинг ёнига борди. У ерда ҳам асосан иккала овсин ўзаро гаплашишар, Анжела уларнинг ҳеч бир сўзига тушунмасдан гоҳ унисининг, гоҳ бунисининг оғзига анграйиб ўтирарди. Равшаннинг армияга бориб келгани фойда бериб, чала-чулпа русча гапириб, Рустамга ким бўлишини жувоннинг ўзидан сўради. Анжела унинг гапидан кейин қизариб кетди ва бу ҳакда яхшиси Рустамнинг ўзидан сўраш кераклигини айтди.

— Унингга ҳеч балони тушунтириб бўлмаяпти, юр, ўзинг сўраб бер, — деди Равшан. Акасининг саволи Рустамни ўйлантириб қўйди.

Хотиниммас, деса, Анжела у билан куну тун бирга. Бунинг устига, ундан ҳомиласи ҳам бор. Хотиним дейдиган бўлса, буям ҳақиқатдан йироқ. Шу боисдан у бироз муддат ер чизиб турди-да, кейин умид билан унинг кўзига тикилиб турган Анжелага:

— Акамга айт, сен менинг хотиним бўласан, — деди. Бундай хушхабарни эшитган Анжеланинг кўзидан

ёш сизиб чикди ва Равшаннинг борлигига эътибор ҳам қилмасдан Рустамнинг бўйнига осилиб олиб, унинг лабидан ўпди. Буни кўрган Равшан бирдан ерга қаради. Нарироқда уларни кузатиб турган кампир:

— Ҳаҳ, бетингдан бузилгур, — дея Анжелани қаргади. Яхшигина томошага гувоҳ бўлган овсинлар эса бирдан кулиб юборишиб, бир-бирига қарашди.

— Унда айт эрингга, — деди Равшан ерга қараганча гапириб, — отамнинг қирқи ўтганидан кейин қўй-пўй сўйиб элнинг олдидан ўтиб қўямиз. Гарчи Равшаниниг сўзлари русчанинг бузилган шаклида талаффуз қилинган бўлса-да, Анжела ҳеч балони тушунмади. Зеро, у қўй сўйиб элнинг олдидан ўтиш нима эканлигини тасаввур ҳам қилолмас эди. Кечга бориб уларнинг уйлари яна гавжумлашди.Оқсоқол, серқатнов бўлиб қолган ҳокимият вакили, таржимон келишди. Тўрт-беш милиционер эса уларнинг уйлари тўғрисида, кўча четида туришди. Айнан кўчада турган милиционерлар Рустамнинг кўнглига яна бир марта ғулғула солди. Унинг кўнгли бу ердаям худди Россиядагидек нималардир содир бўлаётганлигини сезар эди. Келгувчилар унчалик кўп ўтиришмади. Икки соатлар у ёқ-бу ёкдан гаплашиб туришган бўлишди-да, бир косадан шўрва ичишиб, таржимонни қолдиришганча қайтиб кетишди. Шундан кейин Рустам Анжелага кўнглидан кечаётган ўйларни айтди.

— Эҳтимол, шунақа воқеалар содир бўлаётгандир ҳам, мен бу ёққа келаётганимизда, меҳмонхона ёнида бизни кузатиб турган Семённинг йигитларини кўргандай бўлувдим. Балки уларни бу ернинг милиционерлари сезиб қолишгандир. Шунинг учун биздан тез-тез хабар олиб туришгандир, — деди Анжела ўзига эр деб ҳисоблай бошлаган одамнинг кўзига тик қараб.

— Менинг кетгим келаяпти, Анжела, — деди Рустам кутилмаганда. — Бу ерда кўпроқ қоладиган бўлсам, қариндошларимни ҳам ташвишга солиб қўяман. Энг яхши йўл тезроқ Америкага кетиш. У ерда ҳам ишларим қалашиб қолган.

— Менимчаям, шундай қилсанг тўғрироқ бўлади. Мана, қариндошларингни топиб олдинг. Энди истаган пайтда келйб кетишинг мумкин. Эртасига эрталаб Рустам таржимон орқали ўзининг мақсадини акасига айтди. Унинг гапини эшитиб Равшаннинг капалаги учиб кетди.

— Бунинг калласи айниб қолганми? Нималар деяпти ўзича? Шунча вақт изгиб юргани етмайдими? Ҳеч қаерга бормайсан! Бир йўқолиб отамдан айирдинг, энди бизларга знаниям ортиқча қилиб қўймоқчимисан?! — бақирди у.

Рустам унга тезда қайтиб келишини, вақтинчалик Америкага бориб келмаса бўлмаслигини тушунтиришга уринди. Аммо фойдаси булмади. Шундан кейин у таржимон билан бирга энасининг ёнига борди. Эна акаданам ошиб тушди:

— Пишириб қўйибдими сенга у ёкда?! Кетсанг сени оқ қиламан! — дея бақириб берди у углига. Рустам нима деярини билмай қолди ва қизариб бўзариб нари кетди. Туш пайтида улардан хабар олгани келган оқсоқол Рустамнинг қовоқ-тумшуғи осилиб юрганлиги сабабини таржимондан сўраганида, у бўлиб ўтган гапларни гапириб берди. Кўпни кўрган, катта-кичик билан доим алоқада юрган оқсоқол талай муддат ўйланиб қолди, сўнг сўрининг устида ўғлидан баггар ғамга кўмилиб ўтирган кампирнинг олдига борди-да, гапни узокдан бошлаб, аввал кампирни эритиб олгач, Рустамни яна бирозгинага қўйиб юбормаса бўлмаслигини, ўғли бориб уч-тўртта туманни бемалол сотиб олишга етадиган пулни олиб келиши лозимлигини айтди. Кампир дарровда унинг гапига кўнмади. Ўғлини яна йўқотиб қўйишдан чўчиётганлигини айтиб йиғлади. Оқсоқол ҳеч ҳоли-жонига қўявермагач, ноилож кўнди. Я на роппа-роса бир ҳафта туғилган қишлоғининг ҳавосидан нафас олган Рустам аэропортга борди. Бу ерда эса уни Вадимнинг одамлари кутиб туришар эди. Улар ҳам Рустам учадиган самолётга чипта олишди. Лекин ҳаммаси эмас, фақат иккитаси. Қолган иккитасига чипта етмади. Улар қанчалик ҳаракат қилишмасин, барибир чипта олишнинг эпини қилишолмади.

* * *

Семённинг мотам маросимини ўтказаётган маҳал Вадим қўриқчилар сонини кўпайтирди. Улар ҳар битта келган авторитет ва уларнинг одамларини кўз узмасдан кузатишди. Ҳартугул, ҳеч ким Вадимга ёмонлик тиламаган экан. Маросим якунига етганидан кейин ҳар ким уз “ини” га кетди. Шундан кейингина бироз нафасини ростлаган Вадим Ўзбекистон билан боғланиб, яна бир марта вазиятни аниқлаштириб олди. Унга Рустамнинг Америкага учганлиги ҳақидаги хабар келиши билан ҳар эҳтимолга қарши Москвадан Нью-Йоркга яна иккита йигитини жўнатди. Рустам Америкага етиб борганидан кейин ўзини анча эркин ҳис этди ва ишига шунгиб кетди. Анжела эса кун бўйи уйда утирар, тобора каггариб бораётган қорнини қувонч билан силаб қўяр эди. Орадан саккиз кун ўтганидан кейин Анжела ҳовлида сайр қилиб юрганида хизматкорлардан бири уни кимдир йўкдаб келганлигини айтиб қолди. Жувон аввалига ҳайрон бўлди. Чунки уни бу ерда сўраб келиши мумкин бўлган таниши йўқ эди. “Балки Рустам биронта одамни менинг ёнимга иш билан жўнатгандир” , — деган ўйда жувон хизматкорига меҳмонни бошлаб келишни буюрди. Жигарранг костюм-шим кий ган, кенг елкали, сочи

калта олинган йигит Анжелага яқинлашиб келди-да:

— Хоним зерикмаяптиларми? — деди соф рус тилида. — Сизга Семёндан салом. У сизни тезда ўзининг ёнига етказишимни

сўраган.

— Ним-ма?! — деди ҳайратдан қотиб қолган Анжела.

— Ўтганларнинг васияти албатта ижро бўлиши шарт, — дея йигит ёнидан тўппонча чиқарди-да, Анжеланинг қорнига тўғрилаб, тепкини уч марта босди...

Қотил узоққа қочиб кетолмади. Рустамнинг тансоқчилари уни ҳовлидан чиқиш жойида отиб ташлашди. Йигирма дақиқа ичида уйига етиб келган Рустам

Анжелани қучганча юм-юм йиглар эди... Рустам Анжелага қаттиқ боғланиб қолганлигини уни дафн қилишганидан кейин билди. Юрса ҳам, турса ҳам у хаёлидан кетмас эди. Устига-устак, уйидаги ҳамма нарсалар уни эслатарди. Шу боис, у ичкиликка ружу қўйди. Эрта тонгдан кетма-кет икки қадаҳ ароқ ичар, сўнг Анжелани эслаб кўз ёш тўка бошларди. “Сен менга меросхўр туғиб беришинг керак эди. Лекин, нега сенга ум ид боглаганимда кетиб қолдинг?” — дея бўзларди у ич-ичидан эзилиб. Бир ой шу алпозда ўтганидан сўнг, болалигидан

қадрдон дўсти Френк чидаб тура олмади.

— Нимага бунча мотам тутасан? Бас қил! Ўзингни қўлга ол! — дея бақирди у.

— Сен билмайсан-да, Анжела менга...

— Нима бўлган такдирдаям!.. — дея Рустамни гапиртиришга йўл қўймади у.

— Ахир қандай қилиб?! Мен ундай оқила аёлни энди қаердан топаман?!

— Шу гапни сен айтаяпсанми? Сени таниёлмай қолаяпман. Эсингдами, менга доим: “Ўзимнинг миллатимдаги қизга уйланаман”, дердинг...

— У пайтда Анжела йўқ эди.

— Ҳозир ҳам йўқ.

— Бўлди, гапирма! — дея Рустам бақириб юбориб шишага қўл узатган эди, дўсти ароқни олиб, полга зарб билан урди, шиша чил-чил бўлиб кетди. Алами келган Рустам хизматкорга бошқасини олиб келишни буюрди. Аммо унинг гапи бу сафар ўтмади. Тўғрироги, хизматкорларни Френк йўлдан қайтарди. Шундан кейин Рустам сочини гижимлаганча бошини эгди. Шу кун и амал-тақал қилиб ухлаб, саҳарлабдан уйғонган Рустам деразадан узоқ-узокдарга термилганча бир соатга яқин турди. Сўнг миясига гаройиб фикр келиб, чўмилиш хонасига кирди ҳамда шошилмасдан анча вақт сувнинг ичида ётди. У ювиниб чиққанида, Френк илжайганча уни кутиб турарди.

— Қўрқма, — деди Рустам ҳам унга жилмайиб қараб, — ичганим йўқ. Умуман, ичиш ниятим ҳам йўқ. Биласанми, хаёлимга нима келди?

— Гапир, эшитаман, — деди қоравой Рустамнинг бир кечада яхши томонга ўзгарганидан хурсанд бўлиб.

— Ўзбекистонга кетаман. Яқинларим билан кўришиб келай. Шунда зора ўзимга келсам.

— Бу гапинг ҳақиқатан ҳам ўзингга келганингни билдириб турибди. Фақат бу сафар бир ўзинг кетмайсан. Менам сенга қўшилиб бораман. Оиланг билан танишмоқчиман.

— Улар сени кўришса, хурсанд бўлишига аминман, — деди Рустам дипломатларча гапириб.

— Унда мен аэропортга қўнғироқ қилиб, чиптага буюртма берай, сен нонушта қилиб тур, — дея Френк илдам қадамлар билан эшик томонга йўналди. Бироқ улар ортиқча шошилишган эди. Самолёт фақат тушдан кейин бўларкан. “ Бунисиям яхши бўлди. Унгача ишхонага бориб, баъзи ишларни кўриб чиқаман, дея хаёлидан ўтказди Рустам. Рустам ҳам, унинг дўсти Френк ҳам аввалгига нисбатан анча пишиқ бўлиб қолишганди. Улар аэропортга боришларидан олдин бешта тансоқчини у ёққа юборишди. Ўзларини иккита машина кузатиб борди. Миясида эртароқ Ўзбекистонга етиб бориш ўйи маҳкам ўрнашиб олган Рустам, нақ бошига тўғриланган тўппончанинг икки сонияда ишга тушишини билмасди. Аммо тансоқчилар Вадимнинг икки йигитини ҳам сезиб қолишди. Қасд қилганлардан тўппончасини Рустамга биринчи бўлиб тўғрилагани қўлини олдинга чўзиб профессионал отувчилигининг обрўсини тушириб қўйган эди. Эҳтимолки, унинг ўрнида бошқа бўлганида ҳам шундай қиларди. Чунки Рустамни қидиравериш, Вадимнинг сўкишларини, дўқ-пўписаларини эшитавериш уларнинг жонига тегиб кетган, биринчи имкониятданоқ ўлжани саранжомлаб, бу ерлардан жуфтакни ростлаб қолиш фикри уларнинг миясига ўрнашиб қолганди. Тансоқчи Рустамни уриб юбориб, пастга қулатди.

Ўзи ҳам унинг устига йиқилди. Шу пайт тўппончанинг варанглаган овози эшитилди. Ҳаммаёқ тўс-тўполон бўлиб кетди. Кимдир қочаман деб йиқилган, кимдир бақирган, полициячилар ҳам югуриб қолишганди. Рустамни “овламоқчи” бўлганлар эса қочишга тушишган эди. Аммо улар узоққа боришолмади. Аэропорт эшиги ёнида тансоқчилар томонидан қўлга олинди.

* * *

Вадим Америкадан хабар келмай қолганидан кейин алам билан муштини тугиб у ёкдан-бу ёққа бориб келди. Сўнг қўл телефонини олиб, Эдуарднинг рақамини терди. Аммо унинг телефони ўчирилган эди. “Падарингга лаънат, жуҳуд!” — дея қичқирди у ва йигитларидан бирини чақириб, тезда Эдуардни топиб келишни буюрди. Сўнг ўзи шкафдан коньяк шишасини олиб, қадаҳга тўлатиб қуйди-да, бир кўтаришда бўшатди. Сигарета чекди. Бироқ ички гам уни барибир ўз ҳолига қўймади. Шундан кейин сигаретасини ўчиришни ҳам унутиб, полга отиб юборди-да, ташқарига чикди. Ва ўзининг уйига қарама қарши бўлган баланд бинонинг тепасида қандайдир шарпа юрганлигини кўриб, шу томонга қараганча бироз туриб қолди. Шарпанинг нега у ерда турганлигини англаб етганида эса кеч бўлган эди. Снайпер унинг икки қоши ўртасини аниқ нишонга олиб, тепкини босди...

* * *

— Семён обрўли одам эди. Хор бўлиши мумкин эмасди. Лекин Вадим номардлик қилиб, уни ўлдирди. Оқибатда, биз унга уруш эълон қилишга мажбур бўлдик. Лекин нима бўлгандаям унинг ҳурматини жойига қўйиб кўмишимиз керак. Қани, дўстларим, ўтганларнинг хотираси учун ичайлик, — дея ўрнидан турди Дев ва ўзининг қадаҳидаги ароқни бир кўтаришда бўшатди. Шунинг билан “миллиардер ови” ниҳоясига етди.

Чунки Дев Рустам тўғрисида умуман ҳеч нарса билмас эди. Эдуардни ҳам у ўлдирганди.

* * *

— Ўзимнинг гадой болам, — деди кампир боласининг юз-кўзидан ўпар экан, — мен сени яна бирикки йилга санқигани кетди, деб ўйловдим. Ҳар қалай, энангни эсингдан чиқармабсан. Рустам онаси билан кўришиб бўлганидан кейин

Френкни кўрсатиб:

— Бу менинг болаликдан қадрдон дўстим, — деди. Таржимондан ўғли нима деганлигини тушуниб олган кампир:

— Бунча қора бўмаса бу, — деди афтини буриштириб, — ўзиям негрга ўхшайди. Таржимон кампирнинг гапларини силлиқлаб инглизчага ўгирди. Шундаям мазмун-маънони ўзгартиролмади. Рустамга қўшилиб ўзи билан бирга келган учта тансоқчи-ю, Френк ҳам бу гапни эшитиб кулиб

юборишди.

— Ўзи қора бўлсаям, кўнгли оппоқ, — деди Рустам энасига қараб. Таржимон орқали боласи билан

гаплашишга ўрганиб қолган кампир дарров “даллол”га қаради. Ундан ўғлининг гапининг ўзбекчасини эшитгач:

— Болам, тиркавичсиз бир жойга боралмайсанма, дейман? Илгари бир чулчит билан келувдинг. Энди жўрангдан бошқа яна учтасини етаклаб олибсан. Яна шу чулчитинг билан келаверсанг бўмасмиди, унга анча ўрганиб қолувдик, — деди.

— Чулчит деб кимни айтаяпсиз, холда? — дея сўради таржимон кампирга тиржайиб қараб.

— Ўтган марта келувди-ку, битта аял билан, — деди кампир пеш онасининг ажинларини баттар кўпайтириб. Рустам таржимондан ran Анжела ҳақида кетаётганлигини билганидан кейин бошини эгиб, бироз жим бўлиб қолди, сўнг:

— У энди йўқ. У ўлди... — деди пичирлаб. — Эй, бечора, жойи жаннатдан бўсин. Истаралигина хотин эди... Сен кўп қайғурма, дарахтни силкитсанг қиз ёғилади ҳозир. Ўзим сени қишлоғимизди энг олди қизига уйлантириб қўяман. Ўзиям сен келиб кетганингдан кейин қизи борларнинг ҳаммаси афсусланиб қолишди. “Агар хотини бўмаганда қизимни берардим” , деб. Шундай дея кампир укасининг ёнида илжайиб

турган Равшанга қаради-да:

— Бор, хотинингга айт. Анави кун и мендан бесўров талтайиб оберган кўйлагингни кийсин, Мамаражабди қизига борамиз, ўзиям уни қизи бирам қиз бўган, ўнинчини битириб, оқи оққа, қизили қизилга айрилиб турибди, — деди.

— Эна, — деди Равшан бирдан қовоқ-тумшуғи осилиб, — Рустам йўлдан чарчаб келган, аввал бунга чой-пой қилайлик, ундан кейин борарсиз шу Мамаражаб аканикига.

— Буни биламан, кегандан кетаман га тушади. Сен бўлса, менга ақл ўргатмасдан бориб хотинингга айт, тез бўсин. Ўзи охирги пайтларда унингам тоза таннозлашиб қолган. Равшан ноилож. ўрнидан турди. Таржимондан акаси билан онаси нима деганлигини билиб олган Рустам:

— Ҳали бироз эрта-ку. Бунинг устига, мен у қиз билан таниш эмасман. Аввал танишай, беш-олти кун гаплашиб юрай. Агар бир-биримизни ёқтириб колсак, ундан кейин уйланарман, — деди бироз хижолат тортиб. Таржимон бу ернинг одати тўғрисида унга тушунтириб ўтирмасдан, унинг гапларини тўғридан-тўғри онасига таржима қилиб берди.

— Вой ўлмасам, вой шарманда! Сенда уят-пуят деган нарсадан борми, болам? Ўзи олдинги келганингда чулчит билан қучокдашиб юрганингни кўриб, ерга кириб кетай девдим. Танишишмиш, яна бирга юриб кўраймиш, xе , бетингдан олеин сени! — деди кампир жаxл билан, кейин катта ўғлига қараб:

— Равшан, сен ўзинг буларга чой-пой қип тур. Биз тез бориб келамиз. Ҳа, укангга айт, мошинни ўнғайласин. Буни мошинида борсак, Мамаражаб типирчилаб қолади.Кампир кетганидан кейин тансоқчилар-у Френк

ажабланди.

— Шунақасиям бўладими? — деди Френк.

— Бўларкан-да, — деди Рустам қўлларини икки ёнга ёзиб. Кампир биринчи сафар ишни пишириб келмаган эса-да, кейинги боришида Мамаражаб аканинг розилигини олиб келди. Рустамнинг кўнгли бироз таскин топди. У бу таскинни уйланаётганидан эмас, балки яқинларининг орасида эканлигидан деб билар эди. УУ қизни фақат тўй куни кўрди. Кўрди-ю, унга

тикилиб қолди. Лола (келинчакнинг исми) шунақа гўзал эдики, шунақа ибо билан бош эгиб турар эдики, Рустамни ҳаяжон босди. у Тўйдан сўнг бир ҳафта ўтгач, Рустам кетиш тайёргарлигини кўра бошлади. Кампир аввал бунга қаршилик қилиб турган эса-да, кейин ноилож рози бўлди. Рустам самолётда Лоланинг елкасига бошини

қўйди. Оппоқ юзи бироз қизарган келинчак уялганидан кўзини ерга тикди.

Тамом

Муаллиф:

Нуриддин ИСМОИЛОВ

ҳикоя номи:

МИЛЛИАРДЕРГА ҚЎЙИЛГАН ТУЗОҚ

жанр:

Саргузашт-детектив роман

ҳикояга бироз эротик саҳналар ўзимдан қўшдим. Бунинг учун узр сўрайман. Ҳаммага раҳмат.