Snayper 2 (kamolov)

Mirsoli umrida undaylarni ko'rmagani uchunmi, miyasini turli tasavvurlar kemirgan ko'yi aytilgan hovli darvozasiga yaqinlashdi va negadir istamaygina qo'ng'iroq tugmachasini bosdi. Oradan ikki-uch daqiqa o'tib, darvoza ochildi va qarshisida o'zidan bo'yi pastroq, bilaklariga ignali yozuvlar, suratlar tushirilgan badbashara yigit hozir bo'ldi.

— Senmi Natasha jo'natgan odam? — so'radi yigit sovuqqonlik bilan. — Sashamisan?

— Xuddi shunday, — dedi Mirsoli yigitga qattiq tikilib. — Sasha Krutoy bo'laman.

— Krutoy?.. — yigit piq etib kuldi-da, erinmay Mirsolini boshdan-oyoq kuzatib oldi. — Ko'ramiz qanchalik krutoyligingni! Bo'pti, yur ichkariga! Aytgancha, tanishib qo'yaylik! Men Dimaman!

— Xursandman!

Dima Mirsolini ergashtirgancha hovli bo'ylab chetdagi eshikka yaqinlashdi va birdan to'xtadi.

— Menga qara, hozir xo'jayinning oldiga kiramiz, — dedi u ovozini hiyla pasaytirib. — Tayyormisan?

— Katta xo'jayinmi? — savolga savol bilan javob qaytardi Mirsoli. — Ismi nima?

— Katta xo'jayinni hatto menam ko'rgan emasman, — dedi Dima. — U kishi senminan menga o'xshaganlarga ko'rinmaydi. Bu Valeriy. Katta xo'jayinning agenti. Tushuntiroldimmi?

Mirsoli bosh silkitib Dimaning savoliga so'zsiz javob qaytardi. Shundan keyin ular oldinma-ketin ichkariga kirishdi.

* * *

Xonalardan birida o'rta yoshli, sersoqol, nigohlari sovuqqon erkak kerilgan ko'yi televizor tomosha qilardi. Xuddi shu Dima aytgan Valeriy edi. Mirsoliga ko'zi tushgani hamono televizorning tovushini pasaytirdi-da, ikkovlariga savol nazari bilan boqdi.

— Xo'jayin, boyagi… Natasha aytgan yigit shu ekan, — dedi Dima biroz hadik aralash. — Haligi… Mergan, karatechi, kikbokschi ekan degandim-ku! Ishga…

— Tushundim, — Dimaning so'zini kesdi Valeriy. — Xo'sh, yigit, rostdanam merganmisan?

Mirsoli yana bosh silkish bilan cheklandi.

— Birontasini o'ldirib ko'rganmisan? Aytmoqchimanki, agar o'ldirgan bo'lsang, qaysi quroldan?..

— Men… Hech kimni o'ldirib ko'rmaganman, — dedi Mirsoli bo'shashmaslikka tirishib. — Ammo nishonni aniq uraman. Xohlasangiz…

— Murdadan qo'rqmaysanmi?

— Y-yo'q, qo'rqmayman.

— Shunaqami? Yaxshi… Dima, hozir bu boyvachchani podvalga olib tush! Sinab ko'r! Bilasan-a qanday sinashni?

— Albatta bilaman, xo'jayin! — kuldi Dima. — O'sha eski usul bo'yicha!.. Aytgancha, hamma narsa tayyormi?

— Tayyor! Tezroq kirlaring! Keyin menga natijasini aytasan!..

Dima ikki qo'lini ko'ksiga qo'ygan holda Mirsoliga «Ketdik» ishorasini qildi.

Ular birin-ketin yerto'laga yo'l olishdi…

* * *

Mirsoli boya sersoqol Valeriy murdadan gap ochganda, qalban qo'rqqandi. Chunki umrida murdani ko'zi bilan ko'rmagan. Hatto do'konchiga o'q uzgandan keyin birinchi navbatda murdani ko'rishdan juda qo'rqib ketgandi. Shu sabablimi, Dimaning ortidan yurib borarkan, vujudi titrab qo'yar, ammo buni zo'ravonlarga sezdirish qanday oqibatlarga olib kelishini yaxshi bilgani uchun chidashga, tishni tishga bosishga majbur edi.

«Murdayam bizga o'xshagan odam-ku, — xayolan o'ziga o'zi taskin berardi u. — Enam aytardi, murdalar abadiy uyquda bo'ladi, ular tiriklarga yomonlik qilmaydi. Shunday ekan, ularning nimasidan qo'rqishim kerak? Umuman, men erkakmanmi o'zi yo'qmi? Yo'q, o'zimni qo'lga olishim shart. Bu yo'lni o'zim tanladim. Meni hech kim majburlab buyoqlarga olib kelgani yo'q. Demak, hammasiga bardosh qilishim, o'rganishim lozim…»

Yerto'la eshigi ochilib, ichkariga qadam qo'yishgach, Mirsoli hiyla yengil tortdi. Bu yerda harqalay murdamas, tirik odam, yoshi taxminan o'ttizlarga borgan, gavdali, baquvvat mushaklari bo'rtib chiqqan yigit zohir ekan. Faqat uni ikki qo'lidan arqon bilan yuqoridagi temirga osib qo'yishibdi. Yuz-ko'zlari qonga bo'yalganiga qaraganda, uni ayovsiz kaltaklashgan. Yigit bazo'r nafas olar, qarshisida sovuq tirjayib turgan Dimaga ochiqchasiga nafrat aralash boqardi.

— Buni nega osib qo'ydinglar? — atayin qiziqsingan bo'lbb so'radi Mirsoli. — Nima gunoh qildi?

— Bumi? Sotqin chiqib qoldi dayus. Bilmasang, bilib qo'y, bizda sotqinlar kechirilmaydi.

— O'ldirib yuborasizlarmi? Shunday kaltaklab-a?

— Mana buni hozir tekshirib ko'ramiz!

Dima chaqqon yurib borib burchakdagi temir qutini ochdi-da, yarqiragan to'pponcha olib darhol ortga qaytdi.

— Bu narsa bilan tanishmisan? — so'radi Mirsolidan to'pponchani qo'lida qayta-qayta aylantirib.

— Tanish? Yo'q, birinchi ko'rib turishim.

— Tushunmading, — dedi Dima tirjayib. — Shunaaqasidanam ilgari otib ko'rganmisan?

— Ha-a, shunday demaysanmi? Albatta, ko'p otganman.

— Unda hozir ko'ramiz qanaqa merganligingni.

— Nima qilishim kerak?

— Mana shu nusxani sen o'ldirasan. Qara, kaltak yeyaverib qiynalib ketdi erkak. Rahming kelmayaptimi?

— Bilmadim, — yelka qisib javob qildi Mirsoli. — Shu xolosmi?

— Bundanam battarlari oldinda. Avval sen o'zingni ko'rsat-chi!

— Gap yo'q!

— Ma to'pponchani. Men… shu yerda turaman. Ishni tezroq tugat! Vaqtimiz ziq!

Mirsoli so'zsiz qo'liga to'pponchani oldi-da, yuz-ko'zlarigacha qonga bo'yalgan yigitga termilib qoldi.

«Ja g'alati bo'ldi-ku, — ko'nglidan o'tkazdi u Dimaga o'g'rincha qarab olib. — Umrimda bunaqa holatga tushmagandim. Xudoyim, do'konchiga miltiqdan o'q uzganimdayam bunchalik qo'rqmagandim. Chunki do'konchi anavinga o'xshab ko'zlarimga mo'ltirab tikilmagandi. Endi nima qildim? Maqtanishga maqtanib bo'lganman. O'z oyog'im bilan shu yerga keldim. So'z berdim. Hozir Dimadan tortib boyagi amakigacha kutib turishibdi. Mabodo aytilgan ishni qilmasam, oqibati nima bo'lishiniyam sezib turibman. Bu kallakesarlar sinovdan o'tmading deb osonlikcha qo'yib yuborishmaydi. Shu yigitning o'rniga meni osib qo'yishlariyam hech gapmas. Umuman, osishga osa olishmaydi, bilaman. Chunki kuchlari yetmaydi. Ulgurishmaydi. Erkak degan nomimga dog' tushadi, xolos. Lafzimda turmagan bo'laman. Bu esa menga sira to'g'ri kelmaydi. Mayli, xudoyim, o'zing guvohsan, o'zim tanlaganman shu yo'lni. Men manaman degani «Sasha krutoy» degan nomni eshitganda dag'-dag' titrashini xohlayman. Shunday ekan, va'damda turib aytilgan ishni qilishim lozim…»

Mirsoli bir necha daqiqa sukut saqlagan holda o'zini odam o'ldirishga ruhan tayyorladi. So'ngra to'pponchani bir zarb bilan o'qladi-da, yana bir karra Dimaga qarab oldi va qurolni yigitning boshiga tiradi. Oradan bir necha o'n soniya o'tib-o'tmay, tepkini bosdi…

* * *

Baxtga qarshi to'pponcha otilmadi. Mirsoli hayron bo'lib qo'lidagi qurolni aylantira-aylantira o'qdonni chiqarib oldi. Ne ko'z bilan ko'rsinki, o'qdon bo'm-bo'sh edi.

— Ha-a, o'q solinmagan ekanmi? — o'rtadagi noqulaylikni buzib unga yaqin keldi-da, to'pponchani tortib oldi Dima. — Hechqisi yo'q, bu marazning omadi bor ekan. Ajali yetmabdi shekilli. Sen esa qoyillatding. Barakalla, krutoy! Qani, endi ketdik! Bu ishni darhol kattakonlarga aytish kerak.

— H-haligi, — biroz tutilib savol tashladi Mirsoli qo'lidan osib qo'yilgan yigitga ishora qilib. — Bu shunday turaveradimi?

— Nima, achinyapsanmi? Ishing bo'lmasin! Sen sinovdan o'tganingga xursand bo'l! Ketdik!..

Yerto'ladan chiqib, ular boshqa bir bino ichiga kirishdi. Bino tashlandiq va deyarli xaroba edi. Har yer-har yerda axlat uyilib yotar, ichkaridan zax hidi anqirdi. Mirsoli tushunmadi. Zo'ravonlar bu kabi joylarda kezishini o'ylab, yelka qisib-qisib oldi. Ammo bir so'z demadi. Indamasdan Dimaga ergashdi.

— Mana bu xonaga kirib tur, — dedi Dima yopiq eshiklardan biriga ishora qilib. — Men kattakonlardan suyunchi opkelay, keyin seni yangi kvartirangga olib boraman. Faqat ketib qolma, meni kut!

— Yaxshi, — dedi Mirsoli hafsalasi pir bo'lgan kabi axlat uyumlariga jirkanch nazar tashlab. — Kutsam kutaveraman-da!

Dima tashqariga qaytdi. Mirsoli esa ichkariga kirdi. Ne ko'z bilan ko'rsinki, bo'm-bo'sh, hatto bir dona stul ham qolmagan qarovsiz xonada uch barzangi turardi. Ular Mirsoli kirgani hamono juda tez fursatda uni o'rab olishdi.

— Sen hali bizning okaxonni o'ldiradigan bo'ldingmi? — deya xezlandi o'rtada turgan mo'ylovdor barzangi qo'lini paxsa qilib. — Sen-a? Ona suti og'zidan ketmagan mishiqi-ya?..

— Men hech kimni o'ldirmadim, — sira o'zini yo'qotmay javob qildi Mirsoli ehtiyot shart himoyaga shaylanib. — Hozircha o'ldirmadim…

— O', — sheriklariga bir-bir qarab ko'z qisib oldi barzangi. — Qaranglar, ja ishtahasi zo'r-ku buning! Nima qilsak bo'ladi-a?

— Oldin ichaklarini sug'urib olamiz-da, keyin bo'yniga yaxshilab o'rab qo'yamiz, — javob qildi chapda turgani. — Bo'g'ilib o'ladi o'zi.

Mirsoli ortiq so'zlashga ulgurmadi. Mo'ylovdor kuch bilan qorni aralash zarba yo'lladi. Lekin ulgurmadi. Bulardan yaxshilikcha qutula olishiga ko'zi yetmagan Mirsoli katta tezlikda uchchalasini ham polga qulatdi. Ayniqsa, mo'ylovdor qattiq kaltak yebdi chog'i, yiqiliboq hushidan ketdi. Qolganlarining inqillab o'rnidan qo'zg'alishga urinayotganini ko'rib, Mirsoli yana zarbalarni takrorladi. Bu gal oyoq zarbalari yo'llandi va ikkala barzangi ham vaqtincha hushini yo'qotdi. Mirsoli esa yotganlarga birpas nafrat aralash tikilib turgach, istar-istamas, tashqariga yo'naldi. Eshikni ochish uchun qo'l yuborgan ham ediki, Dima kirdi. U polda ag'anab yotganlarni ko'rgach, sira hayratga tushmadi. Mirsoliga mamnun qarab olish bilan kifoyalandi.

— Boplabsan-ku, krutoy, — dedi bosh chayqab. — O'lib qolishmadimi ishqilib?

— Yo'q, — dedi Mirsoli chirt etib polga tupurarkan. — Bir soat maza qilib uxlashadi. Keyin bratanlari bo'lsa, kelib olib ketar. O'zlari bir-ikki kun mustaqil yura olishmaydi.

— Mayli, — gapni qisqa qildi Dima. — Kattakonlarga aytdim, xursand bo'lishdi. Hoziroq seni yangi kvartirangga olib borishim shart ekan. Ketdikmi?

— Ketdik! Tezroq chiqmasam, qusvoraman, — dedi Mirsoli axlat uyumlariga ko'z tashlab. — Bu yerga nega kirdik o'zi? Sira tushunmadim.

Dima tashqariga chiqishdan avval Mirsolining yelkasiga qoqib qo'ydi.

— Vaqti kelganda, tushunvolasan, krutoy! Ketdik!

— «Brat», — dedi Mirsoli baribir qiziqqonligi zo'r kelib. — Boyagi yaramaslar yerto'ladagining qarindoshlarimidi?

— Bu gapni qaerdan olding, — mashinaga chiqib o'tirishgach, motorni o't oldirishdan to'xtab Mirsoliga yuzlandi Dima. — Kim aytdi senga buni?

— O'shalar kirishim bilan shunaqa deyishdi-ku! Tag'in… Bilmadim…

— Ammo toza boplabsan ularni, — kuldi Dima. — Hech qachon bunaqa tayoq yemagan bo'lishsa kerak… Qisqasi, ular bizning odamlar. Hech kimning qarindoshi emas.

— Tushunmadim, — Dimaga qattiqroq tikilib so'z qotdi Mirsoli. — Unda nega…

— Bu ikkinchi sinovi edi kattakonlarning, — deya uning so'zini kesdi Dima. — Hali oldinda yana bir sinov turibdi. Bunisi ertaga bo'ladi. Bilib qo'y, shu sinovdanam o'tvolsang, marra seniki. Xo'jayinlarning ishonchiga kirasan.

— O'tolmasam-chi?

— O'tolmasang, qaysidir restoranmi, oshxonami, ishqilib shunaqa joylarga yugurdak qilib qo'yishadi.

— Men xohlamasam-chi?

— Xohlamay qaerga borasan, yigit? Bu ko'chaga kirdingmi, chiqib ketishga yo'l yo'q. Yo tushuntirolmadimmi?

— Mayli, bir gap bo'lar! Obora qoling yangi kvartiraga! Juda charchadim ochig'i…

* * *

Mirsoli yashashi lozim bo'lgan kvartira shahardan ancha narida ekan. Mashina qandaydir ilonizi ko'chalarni keza-keza, oxiri atrofi keng maysazordan iborat ko'p qavatli uy ro'parasiga kelib to'xtadi.

— Sen bilasanmi qaysi qavatda yashaysan? — so'radi Dima pastga tushayotib. — Gapir, bilasanmi?

— Men qaerdan bilay? — kutilmaganda jerkish aralash to'ng'illadi Mirsoli. — Umrimda kelmagan bo'lsam…

— Ha mayli, o'zim aytaman. Sen to'qqizinchi qavatda yashaysan. Albatta bu vaqtinchaga beriladi. Kissang pulga to'lgach, o'zingga yoqqan yerdan boshqasini sotib olasan. Albatta, kattalarning ishonchiga kirsang, ular bergan topshiriqlarni qoyillatib bajarsanggina kissangga pul tushadi. Yo'qsa, burningni tortib qolaverasan.

Mirsoli bu gal miq etmadi. Dimaning so'nggi gaplari jig'iga tega boshlagandi. Shu sababli basharasiga tushirib qolishdan qo'rqib indamaygina yangi kvartiraga kirdi.

Ichkarida deyarli jihoz yo'q edi. Xonalardan biriga karavot, stol va bitta kursi qo'yishibdi. Burchakka eski tortmali javoncha joylanibdi.

Mirsoli Dima jo'nab ketgandan keyingina egnidagi qalin koftani yechdi-da, o'zini karavotga tashladi.

Shu zahoti ko'z o'ngida Zarina, uning so'nggi uchrashuvdagi mungli qiyofasi gavdalandi.

«Ayol zoti o'zi shunaqa ekan, — o'yladi u ko'zlarini chirt yumib. — Boylik desa o'zlarini tomdan tashlasharkan. Men bilan xat yozishib yurib, ishontirib qo'yib, va'dalar berib, do'konchi bir-ikki marta qo'lini so'rasa, tegdi-ketdi-ya! Ablah ekan Zarinayam! Esiz, yosh umrimni xazon qildi u yaramas! Meni begona yurtlarga kelishga, qo'limga qurol olishga majbur qildi. Qanchalar shafqatsiz, mehri qattiq, toshyurak ekan Zarina!..»

Mirsoli shularni o'ylab battar yuragi siqildi va zarda aralash o'rnidan turib deraza qarshisiga bordi. Tashqarida kichik bo'lsa-da, hayot qaynardi. Ana, bir keksa kampir qo'lidagi zil-zambil xaltachani qo'lida ko'targancha uyi tomon ketib boryapti! Har zamonda atrofga qarab olyapti. Kimdir kelib qo'lidagini olishiga umid bog'layapti chog'i…

Keksa onaxon Mirsoliga qishloqda qolgan volidasini eslatib, ko'zlariga beixtiyor yosh qo'ndirib qo'ydi. U qaytadan karavotga yotib tag'in ko'zlarini yumdi.

Shu payt tashqari eshik taqilladi, sal o'tib qo'ng'iroq jiringlay boshladi. Xotiralar qurshovida qolib ko'ngli bo'shagan Mirsoli xayolini buzgani uchun taqillatganni so'ka-so'ka borib eshikni ochdi. Qarshisida Valeriy hamda Dima paydo bo'lishdi.

— Ie, uyg'oqmisan? — ichkariga kiriboq qo'lidagi mayda-chuydalar solingan sumkani zipillagancha oshxonaga eltib qaytgach, Dima Mirsolining yelkasiga qo'l tashladi. — Mana, xo'jayin bilan sendan xabar olgani keldik, krutoy!

Mirsoli unga javob qaytarishga ulgurmay, Valeriy qo'lidan tortib xonaga boshladi.

— Qani, mergan, gapir, — dedi Valeriy karavotga borib o'tirish asnosida xonani ko'zdan kechirib. — Senga kvartira yoqdimi?

Mirsoli yelka qisgan ko'yi bosh chayqadi.

— Yomonmas, yashasa bo'ladi, — dedi istamaygina. — Hoynahoy, shuni so'rash uchun kelmagandirsizlar? Bizga biror topshiriq bormi?

— O'zing hali yosh bo'lsangam, ja gapga chechan ekansan-a? — Valeriy sal jahli chiqqan bo'lib norozi so'z qotdi. — Qaysi maktabda o'qigansan o'zi gapdonlikka?

Mirsoli haqiqatan yoshligi, qolaversa, bu kabi xavfli guruhlar, zo'ravonlar bilan tillashib ko'rmagani uchunmi, Valeriyning so'nggi savoli ensasini qotira boshlaganini ko'z qarashlaridan, yovqur javobi bilan sezdirib qo'ydi.

— Sizlarga baribir emasmi? — dedi u daf'atan qo'l siltab. — Nuqul so'roqqa tutganlaring tutgan-a, vey! Undan ko'ra…

— Hov, yigit, — Valeriy Mirsolining bilagini mahkam siqib tinchlantirgan bo'ldi. — O'zingni bosvol! Bizga o'xshaganlardan nasihat olishni o'rgan undan ko'ra! Sakraganing bilan osmonga chiqib qolmaysan.

— Mayli, xo'jayin, — oraga qo'shildi Dima vaziyatni yumshatish ilinjida. — Hali yosh-da, o'rganib ketadi!

— Shunaqami? Ko'ramiz, — Valeriy bu gapdan so'ng sal past tushib majburan tirjaydi. — Mayli, xo'-o'sh… Qani, ayt-chi, bizning sinovlar senga ma'qul bo'ldimi? Faqat rostingni gapir!

— Umuman, qoyil qoldim, — javob qildi Mirsoli bosh qashib. — Juda puxta o'ylabsizlar.

— Bizga bo'lsa, sening ishlaring ma'qul bo'ldi. Yosh bo'lsangam profilarday ish tutding. Xo'sh, ishning rosmanasiga tayyormisan? Topshiriq beraveraylikmi? Sakrab qolmaysanmi ishqilib?

Dima Valeriyning hazil aralash ay tgan gapini eshitib kulib yubordi. Lekin xo'jayinning bir martalik sovuq qarashi darhol uni jiddiy torttirdi.

— Haq to'lasalaring bo'ldi-da, — dedi Mirsoli suhbatdoshiga sirli tikilib. — O'zi… Pulga qiynalib turuvdim picha.

— Qaranglar-a, — tizzasiga shapatilay-shapatilay nari ketdi Valeriy. — Hali bir ish qilmay, haq so'raydi-ya bu yoshlar! Yaxshimas, yaxshimas!..

Mirsoli hech narsa demadi. Xuddi gap ta'sir qilmaganday qovoq uyib turaverdi. Suhbatni yana Valeriyning o'zi davom ettirdi.

— Mana, bu pul senga avans, — deya kissasidan bir dasta pul chiqarib Mirsoliga uzatdi u. — Ol, qo'rqma, shunchaki hazillashdim.

Mirsoli ham bo'sh kelmadi. Pullarni asta qo'liga oldi-yu, yostiq ostiga berkitdi.

— Sen nima ish qilishingni taxminan bo'lsayam bilasanmi? — so'radi Valeriy Dimaga qarab olib. — Qoyillatishingga ko'zing yetadimi?

— Odam o'ldirishmi? Qoyillatsam kerak.

— Ko'ramiz, qovun tushirib yurmagin tag'in. Xo'jayin qattiq xafa bo'ladi-ya!

— Xo'jayin? O'zingiz…

— Men vakilman, xolos. Agar topshiriqlarni boplayversang, xo'jayinniyam ko'rasan bir kuni. Demak, ertaga Dima keladi seni olib ketgani. Joy, qurol hammasi taxt qilingan. Tushuntiradi… Qo'rqma, melisalar xitlanmaydi. Hammasi o'zingga bog'liq. Faqat bir gapimni qulog'ingga quyib ol! Basharti ishni buzib melisaga tushsang, biz seni tanimaymiz, sen bizni… Umuman, turmaga bir tushib chiqsang, ziyon qilmasdi. Hayotni ko'rib pisharding o'sha yoqlarda. Uqdingmi, mergan?

— Tushundim, yosh bolamasman, — norozi javob qaytardi Mirsoli. — Men haqimda qayg'urmasangizam bo'ladi. Turmasizam pishaveraman.

— Mayli, yotib damingni ol, — Valeriy dast o'rnidan turdi-da, o'ziga sira tap tortmay tikilib turgan Mirsoliga sovuqqon boqdi. — Ishda uyqusirash taqiqlanadi…

Ular chiqib ketishdi. Mirsoli eshikni qulfladi-yu, kela solib yostiq ostidagi pullarni qo'liga oldi va xo'rsina-xo'rsina yuziga bosdi.

U hech qachon qo'lida buncha pul tutib ko'rmagandi.

Qo'liga tutqazib ketilgan bir dasta pul bo'y yigitning xayolini butkul o'g'irlab qo'ygandi. Uyqudan uyg'onib ham Mirsoli yostiq ostidagi pullarni shosha-pisha qo'liga oldi va ko'ksiga mahkam bosdi.

— Men shu kungacha sizlarni tanimasdim, — ovoz chiqarib so'zlanardi u. — Lekin yuragimning tubida albatta tanishish niyatim bor edi. Bir kunmas bir kun sizlar mengayam oshno bo'lishlaringizga ishonardim. Mana, bir qismingiz ko'ksimdasiz. Siz… Juda jozibali va sehrli ekansiz. Ilgari his qilmas ekanman. Demak, ahmoq ekanman. Mayli, endi biz ayrilmaymiz, qarindosh-urug'ingizni yetaklab Sasha krutoyning bag'riga kiraverasiz, hi-hi-hi-i!!!

Be, bu dunyo o'zi shunaqa. Kimdir o'lishi, yana kimdir shuning hisobiga yaxshi yashashi lozim. Shunday ekan, nimadan qo'rqaman? Bir boshga bir o'lim-da!..

Pullarni hidlab, ularga so'zlanib borlig'ini unutayozgan Mirsolini eshikning bezovta taqillashi hushyor torttirdi.

— Ana keldi, — shivirladi Mirsoli telbalarcha pullarga yeb qo'ygudek tikilib. — Bugun qolgan qarindoshlaringiz bilan ham tanishaman. Hammalaring birgalashib mening hayotimni gulzorga aylantirasiz. Qani, sizlar yostiq ostiga berkinib turinglar, men eshikni ochaman!..

— Xo'sh, mergan, — Dima ichkariga kirib eshikni tambalarkan, Mirsoliga ma'noli tikildi. — Tayyormisan birinchi ishga?

— Albatta tayyorman, — kerilib mushaklarini Dimaga ko'z-ko'z qildi Mirsoli. — Surat qani? Sen oborib qo'yasanmi aytilgan yerga?

— Hovliqma, o'zingni bosvol, — tanbeh bergan bo'ldi Dima qovoq uyib. — Oldin suratni ko'r, fikrla, kallangni ishlat, reja tuz, mabodo yuraging titrayotgan bo'lsa, ul-bul ichib sal bo'shashvol.

— Menga hadeb aql o'rgataverishing yoqmayapti!

Berilgan bir dasta pul Mirsolini yanada dadillantirib qo'ygandi. Hatto Dimaga ham ovozini ko'tarishga jazm eta oldi. Ammo Dima bunday sovuqqon munosabatga e'tibor bermadi. Yoki sir boy bergisi kelmadi. Peshonasini tirishtirgancha kissasidan bir dona surat olib Mirsoliga tutqazdi.

— Mana shuni bugun tinchitishing kerak!..

Mirsoli suratga ko'zi tushdi-yu, avvaliga ishonqiramadi, «xato ko'rdimmikan?», degan xayolda yana tikildi. Yo'q, adashmagandi. Suratda… Ha, xuddi o'sha ayol, uni manavilar bilan tanishtirgan, nafaqat ish, balki mehrini darig' tutmagan Natalya kulimsirab turardi.

— Sh-shunimi? — so'radi tutilib Dimadan. — R-rostdanmi? Adashmadinglarmi?

— Ho'v, yigit, biznikilar hech qachon adashishmaydi. — dedi Dima sovuqqonlik bilan Mirsoliga sirli tikilib qararkan. — Hech qachon adashishmaydi.

— Axir… Bu…

— Bilamiz, bu o'sha sening tutingan opang. Lekin bir narsani bilvol, u ayol bizning dushmanimiz. Dushmanni esa yo'q qilish kerak. Xo'sh, nega jim bo'p qolding? Ishlaysanmi o'zi-yo'qmi?

Mirsoli bir necha o'n soniya kalovlangan ko'yi turib qoldi. Nima qilishni, qanday javob qaytarishni bilmay garangsidi. Xayolan Natalyani vintovkadan nishonga olib ko'rdi, o'q uzdi, Natalya yerga quladi, hammayoq qora qonga bo'yaldi. Odamlar,