Hissiyotlar og'ushida

Hissiyotlar Og‘ushida

[Bu hikoya to‘qima bo‘lib, faqat 18 yoshdan kattalar uchun mo‘ljallangan. Undagi voqealar va qahramonlar hayotdagi shaxslarga o‘xshash bo‘lsa, bu faqat tasodifiy holatdir.]

Sayyora yosh, 19 ga endigina to‘lgan, kelishgan, uzun bo‘yli, chiroyli qaddi-qomatga ega, uzun qora sochlari o'ziga o'zgacha joziba berib turash, oppoq nafis badani, kichik ammo dum dumaloq kokraklari insonni aqldan ozdiradigan darajada uni jozibali qilib turardi. Uning uzun kipriklari ortidan porlab turgan ko‘zlari har qanday insonni o‘ziga jalb qilar, nozik beli va tabiiy jozibasi uni yanada maftunkor ko‘rsatardi. Lekin u ich-ichidan qandaydir ehtiroslarga chanqoq edi. Uning oilasi yaxshi edi, eri Iskandar ham unga mehribon edi. Lekin u eridan to‘liq qoniqmas edi. Har gal yaqinlikdan so‘ng yuragida qandaydir bo‘shliq qolardi. O‘zini to‘liq erkin his qila olmas, ichidagi ehtiroslar uyg‘onmaganidan ezilardi.

Oilaviy hayotdagi bo‘shliq

— Sayyora, nega yana o‘ychan yuribsan?

— Iskandar uning yoniga kelib, sochini siladi.

— Hech narsa, charchadim shekilli…

— Biror narsa bo‘lsa, aytaver, birga yechamiz.

— Hech narsa dedim-ku, jonim — Qiz erining mehridan qochgisi kelmas, ammo yuragining tubida qandaydir tuyg‘ular o‘tirar edi.

O‘sha kechada Iskandar uni ehtiros bilan quchoqladi. Nafis yuzidan bo'sa olib, uni quchog'iga tordi. Sayyora esa bu boshlanayotgan holatdan bari-bir o'zi hohlagan lazzatni olmasligini bilin turardi, ammo erni xoxishi uchun u ham o'zini rohatlanayotgandek korsatishga harakat qilardi. Odatdagidek zerikarli aloqa boshlanish va kopga chozilmasdan tugash arafasida edi. iskandan kiymlarini yechib o'zini Sayyoraning ustiga tashladi. Yosh boladek kokraklarininsorib tishay boshladi. Sayyor oyoqlari orasida toshdek qattiq botayotgan erining asbobi allaqochin ishni boshlashga tayyorligini xis qildi. Iskandan shoshqalowlik bilan yetarlicha erkalamasdan aqola qilish uchun Sayyoraning asl doniga asbobininsihqalab kirgazi boshladi. Ammo hali toliq extiroslanmagan va bunday qisqa xissiyotlar tasir qilmaydigan Sayyorning asal doni namlanmagan edi. Quruq asal donga asbobini kiritishga harakat qilayotgan Iskandar bu harakati bilan Sayyorga og'riq berayotganin xis qilmas, Sayyor ham noilojlikdan: oxxx immm sekinroq jonim derdi. Uning ingrashlaridan zavqlangan Iskandar o'zininyagona eng zor erdek xis qilib tez tez harakatlana boshladi. Bu ko'rinishidan shirin xissiyotdek bolgan aloqa Sayyora o'ylaganidek uzoqqa cho'zilmadi. Ichida issiq suyuqlikni xis qilishi bilan hamma avvalgidek tugaganin tushindi. Sayyora bundan keyngi ssenarini allaqachon yod olgandi. Har doimgidek juda zor aloqa qilgandek Iskandar hansirab uning yoniga yotdi va telefonin olib yana hech narsa bo'lmagandek titkilay boshladi. Sayyora ichida xorsingani bilan xech nima o'zgarib qolmasligini xis qilardi va sekin o'rnidan turib kiymlarini olib yuvinish uchun chiqn ketdi. Eri unga yaqinlik qilayotgan paytda yuragi boshqa bir narsa, boshqa bir zavq istayotganini sezib turardi, ammo buni oshkor qilaolmasdi.

Tanishuv

Sayyora so‘nggi paytlarda o‘zini g‘alati his qilardi. Yuragidagi bo‘shliqni qanday to‘ldirishni bilmasdi. Hayoti bir xil, zerikarli edi: uy, oddiy uy yumushlari, ba’zan erining kayfiyatiga qarab o‘tadigan suhbatlar. Lekin bu yetarli emasdek tuyulardi.

U uzoq vaqtdan beri o‘zini qandaydir qafasda his qilardi. Erining nazorati ostida yashash, har kuni bir xil ishlarni bajarish uni holdan toydirardi. Biroq, u buni hech kimga aytolmasdi. Bir kuni tunda, erining uxlashini kutib, telefonini qo‘liga oldi va ijtimoiy tarmoqlarda uzoq vaqt sarson yurdi. Odamlar baxtli, faol hayot kechirayotgandek edi, lekin u o‘zini shunchaki kuzatuvchi sifatida his qilardi. Shu payt g‘alati fikr keldi: balki u ham yangi sahifa ochib, o‘z hayotini biroz o‘zgartirsa?

Shu tariqa, u Instagram’da yangi akkaunt ochdi. Ismini o‘zgartirdi. "Dilnoza"—bu ism unga begona emasdek tuyuldi. Surat qo‘yish kerak edi. O‘zining emas, yuzini ko‘rsatmaydigan, lekin o‘ziga o‘xshash qizlarning suratlarini tanladi. Suratlar go‘yoki baxtiyor, erkin hayotni aks ettirardi: dengiz bo‘yida yengil sharf tutgan qiz, kechki shahar yoritgichlari ostida piyola ushlagan qo‘llar, yolg‘iz odam yurayotgan xiyobon. Ammo bu suratlarning orqasida faqat yolg‘izlik, mehr yetishmovchiligi va bo‘shliq yashirin edi.

Birinchi kunlarda hech kim e’tibor bermadi. Lekin oradan bir necha kun o‘tib, sahifasiga ilk kuzatuvchilar qo‘shila boshladi. Ko‘pchiligi oddiy foydalanuvchilar edi, lekin ularning orasida ba’zilari yoqimli izohlar qoldirib, suhbat boshlashga harakat qilishardi. Sayyora esa ularni e’tiborsiz qoldirdi.

Kunlardan bir kun yangi obunachilar ro‘yxatini varaqlarkan, ko‘zi bitta ismga tushdi: "Azamat_X". Bu ism unga begona edi, lekin qandaydir ichki sezgi bilan u qiziqish uyg‘otdi. Profilga kirdi. Dasturchi ekani ko‘rinib turardi. Postlari ko‘proq texnologiyalar, sayohatlar va hayot haqidagi fikr-mulohazalardan iborat edi.

Shu kuniyoq Azamat unga xabar yozdi.

— Salom. Tanishsak bo‘ladimi?

Sayyora javob yozmadi. Oradan bir necha soat o‘tgach, yana bir xabar tushdi.

— Sizning sahifangiz juda chiroyli. Suratlaringizga qarab, juda qiziqarli inson deb o‘yladim.

Yana javob yo‘q. Sayyora ekranga uzoq tikilib, lekin hech narsa yozmadi. Ertasi kuni ham Azamat yozdi.

— Balki siz shunchaki yangi odamsiz? Lekin siz bilan suhbatlashishni xohlardim.

Oradan uch kun o‘tdi. Azamat yana yozdi, lekin Sayyora hech qanday javob qaytarmadi. Faqat xabarlarni o‘qib, biroz iliqlik his qilardi. Erining hech qachon unga bunday e’tibor bermaganini anglab, yuragi g‘ash bo‘ldi. Nihoyat, bir necha kundan keyin u qisqa javob berdi.

— Salom.

— Nihoyat! Sizning ovozingizni eshitganimdan xursandman.

— Ovozim emas-ku, shunchaki matn.

— To‘g‘ri, lekin bu ham nimadir. Ismingiz chindan ham Dilnozami?

— Balki, balki yo‘q...

Azamat kulgili emoji jo‘natdi. Sayyora esa jilmayib qo‘ydi. Shu tariqa, ularning suhbatlari asta-sekin davom eta boshladi. Avvaliga Sayyora qisqa javob qaytarardi. Bir necha kun o‘tib, biroz erkinroq gapira boshladi.

— Nima ish qilasiz?

— Men IT sohasidaman, dasturchiman.

— Zo‘r! Demak, ko‘p vaqt kompyuter oldida o‘tadi?

— Ha, lekin hozir telefon qarshisida o‘tiribman. Siz bilan suhbatlashyapman-ku.

Sayyora ich-ichidan iliqlik his qildi. Garchi uni tanimasa ham, Azamatning gaplari unga yoqimli tuyuldi. Ular suhbatni davom ettirishdi. Azamat muloyim, dono edi, hazillar bilan qizni kuldirardi.

Ertasi kuni ham suhbat davom etdi.

— Xayrli tong, Dilnoza!

— Xayrli tong! Erta turish siz uchun odatmi?

— Ha, har kuni ertalab 6 da uyg‘onaman.

— Qoyil, men esa tonggi odam emasman. Kech yotaman, kech turaman.

— Demak, tunlari ko‘proq ijod qilasiz?

— Ha, aynan kechasi ajoyib fikrlar keladi.

— Balki, sizning ichingizda bir san’atkor yashayotgandir?

— Kim bilsin... Balki shunchaki odatim shunaqadir.

Ular har kuni yangi mavzularda gaplashishardi. Bir kuni Azamat shunday deb yozdi:

— Kecha kechqurun siz haqingizda o‘ylab qoldim.

— Qanaqa ma’noda?

— Shunchaki, suhbatlarimiz juda yoqimli. Kamdan-kam insonlar bilan bunday samimiy muloqot qilish mumkin.

— Rostdanmi? Men shunchaki o‘zim bo‘lib gaplashyapman.

— Balki, shuning uchun ham yoqayotgandir...

Kunlar o‘tib, ularning suhbatlari yanada chuqurlashdi. Sayyora o‘zini oldingidan erkinroq his qilardi. Yolg‘on gapirayotganini bilsa-da, bu muloqotni davom ettirishni istardi. Azamat ham qiziq, aqlli, samimiy edi. Har bir yangi suhbat ularni bir-biriga yaqinlashtirardi...

— Balki ovozingizni ham eshitarman? — deb so‘radi Azamat bir kuni kechasi.

Sayyora darhol bahona topdi.

— Hozir gaplasha olmayman, ertaga ish ertalab.

— Hozir nega Telegramda yozishayapsiz unda?

— Shunchaki... Kechasi tinch, hech kim bezovta qilmaydi.

— Men shunchaki ovozingizni eshitishni istadim.

— Keyinroq gaplashamiz.

Azamat biroz sukut saqladi, lekin ortiq so‘ramadi. Har kecha, Iskandar yonida bo‘lsa ham, Sayyora telefonini yostiq tagida ushlab, Azamat bilan yozishishda davom etdi.

Bir haftadan so‘ng, Azamat yana telefonda gaplashishni so‘radi.

-Dilnoza iltimos, raqamingizni bering, siz bilan gaplashishni istayman.

Sayyora yana ikkilanib qoldi. Lekin yuragi qandaydir hayajonga to‘ldi.

— Mayli, lekin juda uzoq emas.

U raqamini yubordi.

Shu kundan boshlab, ular Telegramda emas, balki telefon orqali ham suhbatlasha boshlashdi. Ammo faqat kun davomida. Kechasi esa faqat yozishishardi, chunki Sayyora eri yonida bo‘lsa ham, telefon orqali suhbatlashish xavfli edi.

Oradan yana ikki hafta o‘tdi. Azamat har doimgidek ochiq va mehribon edi.

-Dilnoza siz bilan uchrashmoqchiman, — dedi u bir kuni.

— Lekin men sizni hali ko‘rmaganman-ku.

— Unda suratimni yuboraymi?

— Bo‘lishi mumkin.

Bir necha soniyadan so‘ng, Azamatning surati keldi. U chiroyli edi. Jiddiy qarashlari, ishonchli qiyofasi, jozibali tabassumi Sayyoraning yuragini qinidan chiqarayozdi.

— Juda chiroylisiz, — deb yozdi u beixtiyor.

— Rahmat. Siz ham surat yuborasizmi?

Sayyora bir lahza hayron bo‘ldi.

— Hozir emas...

— Nega? Hech bo‘lmasa birorta rasmingiz bo‘lsa ham yuboring.

— Hozir imkonim yo‘q.

Azamat hafsalasi pir bo‘lgandek bo‘ldi. O‘sha kundan keyin u kamroq yozadigan bo‘ldi. Bir necha kun Sayyora undan xabar kutdi, lekin hech qanday xabar kelmadi. Yuragi bezovta edi. Oxiri, o‘zi yozdi.

— Siz bilan ko‘rishmoqchiman...

[1-qism yakuni. Davomi bor...]

By S.A