OTA VA QIZ: Taqiqlangan Istak

✦ 1-bob

2-qism: Rashkning bedavosi

+21 DISKLEMER:

> Diqqat! Ushbu hikoya 21 yoshdan oshgan o‘quvchilar uchun mo‘ljallangan. Unda o‘gay ota va qiz o‘rtasidagi taqiqlangan, erotik va ruhiy tortishuvlarga boy ishqiy munosabatlar, rashk, bo‘ysunish, ichki azob va ochiq sahnalar mavjud. Hikoya badiiy xayolot mahsuli bo‘lib, real hayotdagi harakatlarni oqlamaydi va rag‘batlantirmaydi.

1-qism library/index.php?id=251289

Roman deraza yonidagi balkon eshigini sekin ochdi. Tashqarida bahor oqshomi iliq edi. Ammo ichidagi sovuqlik harorat bilan emas, ko‘ngildagi iztirob bilan bog‘liq edi. U sekin sigaret tutatdi. Birinchi tutunni ichga tortganida yuragiga bir og‘irlik cho‘kdi. Na shabada, na nikotin bu bosimni yengillashtira olmasdi.

U bugun yana uni ko‘rdi. Sofiya. Dushda. Yalang‘och.

Bu qarash tasodifiy edi — yoki shunchaki u o‘zini aldayotganmidi? Ko‘z oldidan o‘sha manzara ketmayotgan edi. Yelkalari oq, suv tomchilari tanasi bo‘ylab sirg‘alib tushayotgan, sochlari ho‘l holatda orqasiga yopishib turgan. U ko‘zlarini yumgancha tanasini yuvayotgan, ammo bu harakatda beg‘amlik emas, qandaydir tozalanishga ehtiyoj sezilardi.

Roman hech narsa demadi. Faqat qattiq yutindi. Ichkariga qaytgach, bir so‘z aytmasdan yana balkonga chiqdi. U go‘yo qochayotgandek edi — ko‘zdan, tanadan, hislardan. Tashqaridan bog‘ning uchi ko‘rinardi. Daraxtlar ustida mayin shamol o‘ynar, pastdan esa Sofiyaning allaqachon chiqib ketgan dushdagi ifori Romanning xotirasini haligacha tark etmagandi.

U yana bir tutun tortdi. Bu tutun unga davo bo‘la olmayotganini u yaxshi bilardi. Unga hozir boshqa narsa kerak edi… ammo unga ega bo‘lishga jur’ati yetmasdi. Sofiya xonasida oynaga qarab turardi. Sochlari endigina quriy boshlagan. U ko‘zlarini uzmay, o‘z aksiga tikildi. Ko‘ksida g‘alati g‘urur uyg‘ongan edi. Bu yurak bilan emas — aql bilan qilingan qaror edi.

U ohangsiz, qattiq ovozda ichida pichirladi:

“Endi men jim bo‘lmayman. Endi men sen bilan shunday o‘ynayman Roman. Sen mening xislarimni rad etding. Endi men seni rashkdan yondiraman.”

Telefonini oldi. Samirning ismini izlab topdi. Boshqa hech narsa o‘ylamasdan yozdi:

“Salom, o’sha kuni seni tashlab ketganimdan bir oz hijolatdaman. Agar vaqting bo’lsa uyimga kel mehmonim bo’lasan…”

Yubordi. Javobni kutmadi. Bu ish shunchaki rash o’yini emas edi, Sofianing ayyorona, o’ylangan shunchaki reja emas edi—bu aniq o’ylangan sahna ko’rnishi endi. Rollar aniq edi: Roman — ichi yonayotgan tomoshabin. Samir — o‘yin vositasi. Sofiya esa — aktyor ham, rejissyor ham edi.

“Meni olovdek tafting bilan yondirmasang, men seni kuydirib kul qilaman, Roman.”

Shu fikrlar bilan Sofiya oshxonaga chiqdi. Oddiy sport futbolkasi, yengil leggings, ammo uning odatiga binoan juda tor, ko’kraklarinig uchlari bo’rtib turardi, oyoqlari orasiga etibor bilan qaralsa leggings qora bo’lishiga qaramay uning yopishib turishdan Sofianing amning chig’i yaqqol bilinib turar edi. Stol ustida maydalangan sabzavot, qozonda sho‘rva qaynayapti. U beparvo tuyulardi, lekin ichkarida bir harorat, bir harakat yashirin edi.

Roman xonaga kirganda u orqasini qaratgancha, ovozini ohangli, ammo beparvo qilib aytdi:

— Bugun kechqurun mehmonim keladi. Bilasan… Samir.

Roman indamadi. Faqat stulga cho‘kdi. Suvdan bir ho‘plam oldi.

Sofiya asta orqasiga o‘girildi. Lablarida tabassum yo‘q, ko‘zlarida esa aytilmagan so‘zlar. So‘ng qozonning tagini pastladi, go‘yoki vazifasini alo darajada bajarganidan hursand bo’lgan aktrisi kabi u chiqib ketdi.

O’z xonasiga kirgach, o‘zini oynaga tikdi. Sochlarini to‘g‘riladi. Keyin tanlagan kiyimiga qaradi: qora tilla halqali, yelkalari ochiq, tizzadan baland saten ko‘ylak. Ichki kiyim — faqat yupqa, o’z har doim yoqtiradigan usulda oq to’rli tursik, har doimgidek lifchik taqmadi.

U kiyindi. O‘zini bir necha marotaba ko‘zdan kechirdi. So‘ng yurakdan ohangsiz pichirladi:

“Endi sen ko‘rasan, Roman. Kimni yo‘qotganingni bilasan.”

Eshik jiringladi.

Roman mehmonxonada o‘tirar, noutbuk yonida — go‘yoki kompaniya hisobotlariga qarayotgandek. Ammo aslida bir so‘z o‘qimayapti. Yuragi allaqachon eshik oldiga yo‘l olgan.

Sofiya eshikni ochdi.

Samir uni ko‘rdi — va bir lahza yuragi urib ketdi. Ustida ochiq rangli, badaniga yopishgan, yelkalari ochiq ko‘ylak, sochlari yelkaga tushgan, labida esa sokin jilmayish. Ko‘zlarida esa “meni istayapsan, bilaman” degan beparvo ishonch.

— Vay... — dedi Samir xayrat aralash, — sen... sen shunchalik chiroylsan super ko‘rinyapsan...

— Kiraver, — dedi Sofiya, orqasiga o‘girilib, yurib ketarkan.

Samir kirganida, Roman hamon divanda, noutbuk yonida. Faqat salom berdi. Sofiya esa Samirga qo‘li bilan mehmonxonadagi o‘rindiqni ko‘rsatdi.

— Nima ichasan? Qahva, sharbat... yoki vino?

— Vino? — Samir kulib qo‘ydi. — Juda to‘g‘ri tanlov bo‘ladi.

Ular yumshoq, yengil ohangda gaplasha boshlashdi. Roman esa hamon yonlarida, ammo boshqa olamda edi. Na ish, na o‘zini tutish qiziqarli. Faqat qulog‘i... ular tomonda edi.

Sofiyaning ovozi tobora yumshoq, erkalovchi tus olardi. Samir esa unga to‘g‘ri qarashdan uyalayotgandek, lekin ko‘zlarini olib qochmas edi. Samir uning yaqqol bilinib turgan ko’kraklarini zavq bilan tomosha qilar, qo’llari eda oppo sonlar ustida edi. Roman ko’z qiri bilan ularga nazar tashladi, Samirning qo’llari Sofianing sonlarida harakatlanayotganini ko’rib asabiylasha boshladi.

— Xona biroz issiq bo‘lib ketdimi, sening yuzing qizargan... — dedi Sofiya kulib.

— Sening issiq tavting, olovdek yondiruvchi bu go’zal qomating sababchi — deb javob berdi Samir, kulimsirab. U shunday holatda ediki Roman bo’lmaganda shu yerning o’zdayoq Sofiani quchogiga tortib o’z maqsadiga yetgan bo’lardi. Samir allaqachon hayollarida Sofiani bir necha pozalarda tasavur qilishga ulgurgadi. Sofia Samirga nazar tashlar ekan uning shimidan bo’rtib turgan qo’tog’ini ko’rib, kulib qo’ydi.

— Balki seni sovitish uchun... yuqoriga chiqish kerakdir?

— Yo‘q, sen meni sovitma. Aksincha, yonib ketay.

— Ehtiyot bo‘l. Men istagan paytimda portlashim mumkin, meni o’chira olmay qolasan. Sofia ovozlarini balandroq qilib ataylab Romanga eshittirdi.

Sofiya oyoqlarini bir-biriga qiyshaytirib, lablarini yeb yuborgudek jilmaydi. Samir esa hozirda unga o‘zini tutib turgani bilan zo‘rg‘a nafas olayotgan edi.

— Yuqoriga chiqamizmi? — dedi Sofiya pichirlab.

— Sendan oldin chiqsam, o‘zimni yo‘qotib qo‘yaman, — dedi Samir.

Sofiya kuldi. U o‘rnidan turdi. Samirni yetakladi. Ular zinadan yuqoriga chiqishar, kulishar, hushtak chalishar... Bu kulgular Romanning yuragini kemirardi.

Eshik yopildi.

Oradan sal o‘tib, yotoqxonada sekin-asta nafaslar, ohangli kulgular, erkalashish ovozlari eshitila boshladi. Roman noutbukni yopdi. Nafasi og‘irlashdi.

Tepa qavatdan sof ehtirosli, sustlangan, ammo tobora kuchayib borayotgan tovushlar... Sofiyaning bo‘g‘iq ohangdagi kulgisi, Samirning shoshilinch nafaslari.

Xonada, ustida yelkasidan tushgan ko‘ylaksiz Sofiya sekin Samirga orqasini tirab turardi. Samir uning sonlarini siqib, bo‘ynidan o‘pardi. So‘ng asta quchdi, oyoqlaridan ushlab, uni ko‘tardi.

Sofiya sekin yelkasiga suyandi. Barmoqlari Samirning bo‘ynidan sirg‘alib pastga tushdi. Qo’l bilan Samirning jangga tayyor turgan qo’tog’ini siladi. So‘ng orqasiga qarab, yengil ingrab kuldi.

— Qani, Samir... nimalarga qodirsan?

— Bugungi tuni hech qachon unutmaysan Safi…., — deb javob berdi Samir.

Sofiya unga qaradi. So‘ng orqasiga o‘girilib, ko‘kragini lablari bilan topgan Samirni ohista yelkalari bilan quchdi.

Ularning tanalari asta bir-biriga ilishdi. Samir Sofiani divanga tizzalatib o’tkazdi va uni ortga o’g’irib qo’llariga tayantirgan xolda dog-style pozasida tushirdi. Samir nafis yelkalardan o’pib pastlab bellari aralash olingan bo’salardan so’ng oppoq torli tursikga yetib keldi. Tursikni pastga tortarkan kata tarrang dumbalar yopishib turgan tursikning oson yechilishga halaqit berdi. Qo’li bilan Sofianing dumbasiga oxista bir ikki shapatilab, dumbalarni mijib qo’ydi. Dumbasiga tushgan bu jonsiz shapatilar Sofiayaga yanda extiros berdi, oyoqlari orasiga issiq qo’toq tekkanini xis qilgan Sofia xozir Samir aloqani dog-style da boshlamoqchi ekanligini xis qildi. issiq qo’toq amining chizig’ida tepadan pastga harkatlanar ekan, extiroslari joshib ketgan Sofia baland ovozda: --immm Samir jonim bo’laqol……

Bu ovozlar Romangacha eshitildi.

Sekin boshlangan seks Sofiaga qandaydur zerikarli tuyildi, chuni Samir qo’to’gini bir xil ritmda tiqar hatto sonlar bir birga urilganda chiqadigan charsillash ovozi ham yoq endi. Sofia chaqqonlik bilan oyoqlarini orasidagi Samirni oyoqlari bilan maxkam qisib ortga o’girildi, Samir beixtiyor bunday harakatni kutmagani uchun divanga yeqildi. Samir hayratda Sofianing bunchalik olov ekanligini tasavur ham qilmagandi. Sofia Samirning oyoqlarini bukib o’z tez harakat bilan Samirning qorni oldida paydo bo’ldi, qo’li bilan qo’tog’ini ushla osonro qiynalmasdan yo’lini topib olishi uchun yordamlashib asta roxat bilan qo’toq ustiga o’tirdi.

Roman o‘rnidan turdi. Yuragi urmoqda emas — portlab ketish arafasida edi. Qadamlari sust, ammo tobora tezlashayotgan.

Zinapoya — to‘g‘ri.

Eshik — ochiq.

Xona — ochiq.

Samir divanda, chalqancha yotibdi. Ko‘zlari shiftga tikilgan. Yalang‘och.

Sofiya ustida. Tananing harakatida ritm, ehtiros va o‘zini yo‘qotish bor edi. U orqaga egilgan, sochlari yelkalarga tushgan, lablar ochiq. Qo‘llari Samirning sonlarini ushlagan, oxista ammo extirosli belining harakatlari ko’rinib turardi. Nafasi — o’tkir, ingrashlar ox immm deb cho’zilib chiqayotgan ingrashlar.

Roman kirganini ular sezmagan edi.

Roman yaqinlashdi.

Sofiyani itarib yubordi.

Samir buni anglamay qoldi — lablarida Sofianing harakatlaridan mamnunlik va kulgi bor edi. Ammo bu mamnunli va kulguni tosatdan tushgan mushtning og’rig’I yo’qqa chiqardi. Yana bir marta. Yana. Uchinchi. To‘rtinchi. Qon sachradi.

Sofiya sapchib turdi. Dastlab hech narsani tushunmadi. Ammo Romanning yuzidagi rashk — bu yuzlab so‘zdan kuchliroq edi. Sofia ayyorona kulgan ko’yi o’zning maqsadiga erishganidan g’urulanib unga qarar edi.

Roman sekin orqasiga burildi. Nafas og‘ir. Nigohda yong‘in.

U chiqib ketdi.

Sofiya Samirning yuzidagi qonlarni artdi. Lablarida afsus yo‘q. Nigohi — sovuq kulimsiragan.

Samir unga qarab hayrat bilan dedi:

— U meni urdi. Sen esa... hech narsa demading.

Sofiya indamadi. Ko‘zlari g‘alaba bilan porlardi.

Samir hech nima demasdan chiqib ketdi.

Sofiya divanda o’tirgan ko’yi tortmasidagi electron sigaretasini olib chuqur torti, hayollarida o’z aqliga ayyorligiga qoyil qolib:--o’zbeklarning ayol makri 40 ta tuyaga yuk bo’ladi degan maqoli to’g’ri ekan deb kulib qo’ydi, o’rnidan turib shoshilmasdan tursigini kiydi, ustiga kiyim kiyish erib faqat tursikda, ustiga yelkasidan osilib turgan xalatni tashladi, qo’lidagi sigaretini tutatib pastga — balkon tomon yurdi.

Roman sigaretni yoqib bo‘lgan, ketma-ket chuqur tortmoqda edi.

Sofiya unga yaqinlashdi. Uning yuzini asta burdi.

Roman unga qaradi.

Romanning ko’zlarida rashk g’azab barchasi namoyon edi. Sofia undan bir qadam uzoqlashdi va yelkariga inib turgan halatni yechdi. Yelkalaridan pastga sirg‘algan xalat oyoqlari ostiga tushdi. U faqat oq tursida turar, sochlari to’zg’igan, sochlari oldinga tashlanganligi sababli ko‘kraklari yarim yopiq, kuchli hayajon bilan olinayotgan nafasdan tepaga-pastga harakatlangan holatda silkinardi.

Roman endi o‘zini tiya olmadi.

U unga yopishdi.

Lablar to‘qnashdi. Qo‘llar bel bo‘ylab sirg‘alib, ko‘kraklarga o‘tdi. Ular ehtirosli o‘pishdi. Nafaslar aralashdi. Roman Sofiyani devorga tirab, bo‘sa oldi. Ularning badani titray boshladi. Roman ko’kraklarni hali ham tark etmagan g’azab bilan kuchli ezar, bu kuchli qo’llar Sofiaga og’riq bersa ham undan olayotgan extiroslari bu og’riqni yutib yuborardi. Balkonda, tunning jimjitligi quchog‘ida, Sofiya va Roman lablarini bir-biridan ajrolmay, ehtirosli bo‘sa orqali tamoman berilib turgan edi. Ularning nafaslari bir-biriga aralashib, issiq bahor shamoli atrofda suzib yurgan ohanglar ichiga singib ketayotgandi..

Ammo shu payt...

Garaj eshigi ochildi. Mashinaning motor tovushi uy ichiga kirib keldi. Mira qaytib kelgan edi.

Ular to‘xtab qoldi.

Sukut.

Nafas.

Sevgidan, nafsning hohishidan chaqnagan ko‘zlar.

To‘xtatilgan ehtiros….

ILK KECHA

Mashina ovozidan Sofia yerda yotgan halatini shoshilgan ko’yil olib, ustiga kiydi va Sofiya o‘zini tezda tortib olib, xalatining belbog‘ini qattiqroq bog‘ladi. Ammo yengil atlas mato uning sonlarini to‘liq bekitmas, tizzagacha ochilib turar, tagidagi oq to’rli tursik qizning yalang‘och oyoqlariga kontrast tus berar edi. Xalat orqasida yelkalari ochiq, sochlari to’zg’igan, ter tomchilari bo‘yin chuqurchasida marvariddek tovlanar edi.

Shoshib zina yoniga yetib kelganda, Mira uni ko‘rib to‘xtadi. Nigohi qizining ustidan pastga sirg‘alib tushdi, yuzida sovuq ajablanish ifodasi paydo bo‘ldi.

— Nima bu hol, Sofiya? Bu qanday ko‘rinish? Sen Yevropada emassan! Bu — Toshkent! Uyda otang bor, bu holatda yurma!

Sofiya ortiga burilib, yuzidagi kinoya bilan:

— U mening otam emas! Siz o‘zingizni o‘ylab, otamni tashlab ketgansiz!

Mirani to’satdan aytilga bu o‘tkir so‘z larzaga soldi. U jim turdi, ammo ko‘zidagi jahl allaqachon alangalanib ulgurgandi.

— Og‘ay bo‘lsa ham, baribir otang hisoblanadi! Uning oldida bu tarzda yurish — hurmatsizlik! Uyda erkak kishi bor, o’zingni hurmat qilmasanga Romani hurmat qil!

Sofiya qaddini rostladi. Ko‘zlari chaqnadi:

— Men ketaman. Qaytb! Yaxshisi, bu uyda yashamayman. Sizni ham, bu shartlarni ham xohlamayman!

U zinapoyani qattiq bosib, baland qadamlar bilan o‘z xonasiga kirib ketdi. Eshikni sharaqlatib yopdi. Mira esa eshik tomon tikilib qoldi, yuragi o‘rtanayotgan, ammo ko‘rsatmaslikka urinayotgan edi.

Roman hech nima bo’lmagandek har doimgi xotirjamligi va befarqligi bilan

— Mira... u o’ylamasdan gapirdi.

— Men uni bunaqa darajada o’zgarib ketadi, bu ko‘rinishda ko‘raman deb o‘ylamagan edim, Roman. U o’zgarib ketga,. Uyatsizlik bu! Men nima qilish mumkin bu qizni?

Roman oshxonaga o‘tib, unga limonli choy va yengil ovqat tayyorladi. Ovqatni stolga qo‘yar ekan, Mira unga yaqinlashib hech nima demasdan cho’ntagida turgan sigaretni oldi. U juda kam xollarda chekar edi. Uning qo‘llari titrardi.

— Men... men u bilan kurasholmayman. Endi u men bilgan sodda qizaloq emas!.

Roman uning yelkasiga qo‘l qo‘ydi:

— U hali yosh. Lekin bugun sen charchagansan. Kel, dam ol.

Mira asta-sekin yurar, yuragidagi og‘irlik har bir qadami bilan chuqurlashardi. Dushga kirar ekan, kiyimlarini sekin yechib, ko‘zguda o‘ziga bir muddat tikildi. Ko‘zlari nam — g‘am, alam va charchoq birlashib, uning nigohini og‘irlashtirib qo‘ygandi. Issiq suv tanasidan oqib, yelkalarini silab o‘tar, ammo ichidagi sovuq bo‘shliq isinmasdi.

U dush ostida qimirlamasdan turardi. Bir lahza ko‘zlarini yumdi. Shunda orqada eshik ohangsiz ochildi.

Roman... u sukutda kirib keldi. Bir so‘z demadi. Dush devorining shaffof oynasi ortidan Miraning ho‘l, yalang‘och tanasi unga yaqqol ko‘rinar edi — belining chizig‘i, yelkalaridagi suv tomchilari, sukunatda so‘zsiz ohang bor edi.

U orqadan yaqinlashdi, asta... ishonch bilan.

Qo‘llari sekin Miraning beliga tushdi. Mira cho‘chib ketdi, lekin darrov unga qarshilik ko‘rsata olmadi. Roman uni orqasidan quchdi, bo‘yin orqasidan lablarini sekin bosdi. Bu o‘pichda ayb bor edi, istak bor edi, jinoyat bor edi.

— Roman... hozir emas, — dedi Mira titrab.

— Jim... — uning tovushida buyruq bor edi.

Romanning nafaslari bo‘yniga urilar, qo‘llari ko‘kragida harakat qilar, belidan mahkam ushlab, uni o‘ziga tortar edi. Mira ich-ichidan qarshilik qilmoqchi bo‘ldi, lekin tanasi o‘zini unga bo‘ysunardi. Har bir nafas, har bir teginish bilan yuragi ham, nafrati ham, istagi ham bir-biriga chirmashib ketgan edi.

Ular dush ostida sukunat bilan ehtiros ichida aloqa qilishni boshlashdim, Roman qo’llari bilan Mirani ko’kraklarini ezar, qo’tog’i esa to’xtamasdan Miraning amiga kirib chiqardi, suv har bir harakatga guvoh bo‘lar edi. Mira ko‘zlarini yumdi, boshini orqaga burdi. Roman uni devorga tiradi, sochlarini orqaga tortib, lablarini yelkasi va orqasida yuritar edi. Mira lablarini tishladi — og‘riq va rohat orasidagi chiziq nozik edi.

— seni xohlayapman, — dedi Mira ichkaridan zorlanib.

Roman bu so‘zlarga javoban unga harakatlarini yana qattiqlashtirb davom etdi. Roman nafaqat ko’krsaklarni, balki yuragini ham ushlab turardi. Bu mehr emasdi, bu ehtiros emasdi — bu jazoga o‘xshardi. Ammo bu jazoda bir lahza extiros bor edi.

Mira o‘zini yo‘qotdi. Tanasidan yashin kabi o‘tgan titroq uni ohangrabodek cho‘ktirib yubordi. Roman esa jim edi — uning ko‘zlarida hanuz boshqa ayol, Sofiya bor edi. Roman bo’shana olmadi. Yuzini ko‘ksiga yashirib, yana jim bo‘ldi.

Mira esa, dush ostida suyangancha, charchoq va ehtiros og‘ushida yuragini tutib turardi...

Roman so‘zsiz qarab turardi. U hali hanuz ichidagi g‘alayon bilan kurashardi, ammo Miraning ko‘zlarida tinchlik va istak aralashgan sokinlikni ko‘rar edi. Ayolning bo‘ysunuvchan, ammo o‘ziga xos mag‘rur nigohi, tanasi ho‘l yaltirab turgan holatda unga yaqinlashgani — bular Roman uchun kuchli signal edi: u o‘zini unga topshirdi.

Mira asta egildi. Tiz cho‘kdi. Nafasi sekin, ammo ichki tebranish bilan chiqardi. Uning barmoqlari Roman sonlari aralash qo’tog’iga ohista tegib, tanasining haroratini his qilayotgan edi. Lablari sekinlik bilan yaqinlasha boshladi. Bu harakatda shoshilish yo‘q edi — u zavq bag‘ishlashga qaratilgan ongli, ehtirosli istak edi.

Roman ko‘zlarini yumdi. Miraning lablari Romanning qotog’ida va tili qotoqning boshida aylanib harakatga kirganida, uning tanasida issiq to‘lqin yura boshladi. Har bir harakatda ohangdor, baland-past kuchlanish bor edi. Mira to‘xtamasdi — u har og’zining oxirigacha kirayotgan qotoqdan Romanning ichidagi taranglikni yumshatar, uni tinchlantirar, yuragida o‘rmalab yurgan g‘azabni ohangsiz sevgi bilan eritardi.

Uning harakatlari ehtirosli edi — lekin bu ehtiros shunchaki jinsiy istak emasdi. Bu harakatda “men senikiman” degan sukutli ibora bor edi. Har bir silkinish, har bir tortinish, tilining harakatlari Romanni tobora o‘ziga rom etib borardi.

Roman boshini orqaga egdi, bo‘ynidagi mushaklar taranglashdi. Nafasi tezlashdi. Qotog’ining kuchli zarbalari ostida Mira sekin, ammo bardavom davom etardi. U bu lahzalarni cho‘zmoqchi, zavqni cho‘ktirib, uni to‘liq o‘z bag‘rida eritmoqchi edi.

Ularning sukunati dush devorlariga urilar, har bir ohang suvning shildirashi bilan uyg‘unlashardi.

Romanning nafaslari og‘irlashib, tana harorati tobora ortib borar edi. U o‘zini tiya olmayotganini, ichidan qaynoq spermalar otilishga tayyorligini his qilardi. Boshining orqasidagi titroq, sonlaridagi kuchlanish uni zavq cho‘qqisiga olib chiqardi. Tanasi o‘sha muqaddas daqiqaga tayyor edi.

Mira bu o‘zgarishni sezdi. U lablarini biroz kengroq ochdi, tilining harakatlarini yumshoq, lekin qat’iy tarzda davom ettirdi. Uning harakatida ayollik, va erkakni to‘liq qabul qilayotgan mehr bor edi.

Roman lablarini mahkam tishlab, chuqur nafas oldi. So‘ngra Mirani boshini qattiq ushlab qo’tog’iga bosdi, ichidagi to‘plangan spermalarni bir zumda Miraning og’ziga bo‘shata boshladi. Boshqa bir olamdan o‘tayotgandek his qildi o‘zini — tanasi qaltiradi, yuragi urishdan to‘xtab, yana avj oldi. Uning erkaklik suyuqligi to‘lib, Miraning og‘ziga to‘kildi.

Mira orqaga chekinmadi. U butun mehr va ixtiyori bilan Romanning bo‘shanishini qabul qildi. Issiq, oqim oqib kelar ekan, u o‘zini u uchun bag‘ishlagan ayol kabi his qildi. Og’ziga to‘kilgan tomchilar labidan pastga, iyagidan bo‘yin bo‘ylab yumshoq tarzda sirg‘alib tushdi. Suv bilan aralashib, bu oqim tanasidan yaltirab oqdi.

Roman ko‘zlarini ochdi. Ko‘z oldida — ho‘l, bir oz titrab turgan, ammo ko‘zlarida halovat va rozilik bilan qarab turgan Mira turardi. Uning lablari sperma, bo‘yin bo‘ylab oqib tushayotgan oq spermalar esa bu lahzaning guvohi edi. Roman bir zum sukutda qoldi.

U sekin barmoqlari bilan Miraning iyagini ko‘tardi. Bir-birining ko‘zlariga tikilib, hech narsa demasdan, yuraklarida gapira boshladilar.

Bu faqat ehtiros emas edi. Bu bo‘shanish