OTA VA QIZ: Taqiqlangan Istak

✦ 1-bob

3-qism: Taqdirlar

+21 DISKLEMER:

> Diqqat! Ushbu hikoya 21 yoshdan oshgan o‘quvchilar uchun mo‘ljallangan. Unda o‘gay ota va qiz o‘rtasidagi taqiqlangan, erotik va ruhiy tortishuvlarga boy ishqiy munosabatlar, rashk, bo‘ysunish, ichki azob va ochiq sahnalar mavjud. Hikoya badiiy xayolot mahsuli bo‘lib, real hayotdagi harakatlarni oqlamaydi va rag‘batlantirmaydi.

1-qism library/index.php?id=251289

2-qism library/index.php?id=251299

Roman Sofiyani choyshab bilan to‘shakka bog‘lab, unga past egilib, yonoqlarini lablari bilan yondirar, bo‘ynini asta tishlab o‘tar edi. Nafasi og‘ir, nigohlari o‘tkir. Sofiyaning ko‘zlari yarim yumilgan, lablari ochiq. Yuragi qattiq urardi. Roman pichirladi:

— "Endi sen meni yuraging bilan emas... butun tanang bilan his qilasan." Bu oxangda Romanning extirosi ortidagi jaxl oxangi bilinib turar edi.

Ular o‘rtasida ehtiros alangasi ko‘tarilgan, tanalar bir-biriga tegib, tebranar edi. Roman tanasini Sofiyaga bosib, u bilan qorishib borardi. Sofiya o‘zini tutolmay, og‘zidan yengil: immmm mm oxxxx immm Rooo mannnn immm-nola chiqardi. Ular o‘rtasida bu safar yurak emas — tanalar ehtirosi ustuvor edi. Bu sevgi emas edi. Bu jazo ham emas. Bu — cheksiz rohatlanish edi.

Ammo to‘satdan pastdan zinna orqali tepaga ko’tarilayotgan Miraning ovozi eshitildi.

— "Men senga necha marta aytdim?! O‘sha hisob-fakturani bugun topshirishing kerak edi!"

U baland ovozda telefonda yordamchisiga baqirar, poshnali tuflilari polni tepib yurardi. Ovozi har bir zinapoyaga urilib tepaga chiqayotgandek edi.

Roman darhol harakatdan to‘xtadi. Sofiya ham qotib qoldi. Nafaslari o‘ta baland eshitilayotganini sezib, Roman o‘zini orqaga oldi, zudlik bilan kiyimini to‘g‘riladi. U hozirgina boshlangan extiroslarni yarimda uzib, xonadagi shkaf orqasiga yashirindi.

Sofiya esa, tezda lifchigini taqdi, sochlarini tartibga soldi. U xona ichida yugurgandek harakat qilib, keyin divanga cho‘zilib, telefonni qo‘liga olib, go‘yoki biror kontent tomosha qilayotgandek ko‘rindi. Ammo u hanuz lifchikdan pastida hech narsa kiymagan edi. Faqat yengil, yupqa yoping‘ichni ustidan tashlab yotardi.

Eshik ochildi.

— “Roman qani?” — dedi Mira, xona eshigini ochib.

Sofiya telefon ekraniga tikilib, yuzini befarqlikka to‘ldirib javob qaytardi:

— “Bilmayman. Ehtimol, xonadadir.”

Mira norozi bo‘lib, bevosita yotoqxona tomon yurdi. Xonani ochdi — hech kim yo‘q. Ko‘zlari beixtiyor stoldagi quvvatlagich tomon tushdi. Telefonini quvvatga uladi va orqasiga burilib chiqmoqchi bo‘lganida, xojatxonadan suv oqizilganini eshitdi.

Roman eshikni ochib chiqdi. Qoshlarini jiddiy chimirib, xotirjam holatda ko‘rindi.

— “Ovqat tayyor. Tush,” — dedi Mira, qisqagina.

Roman sekin pastga tushdi.

Mira yana Sofianing eshigini ochdi:

— “Sofiya, tush ovqatga.”

Sofiya bir necha soniya kutib, keyin bosh irg‘abdi, eshij yopilgach o‘rnidan turdi. Yuragidagi g‘alati siqilish bilan pastga tushdi.

Stol atrofida o‘tirishdi. Mira tayyorlagan koreyscha taomlar: bug‘langan sabzavotlar, dengiz o‘tlari salati va achchiq sho‘rva — xushbo‘y hid taratardi.

Sofiya ovqatga zo‘rg‘a qo‘l cho‘zdi. Roman jim, hech qanday izohsiz ovqatdan olardi. Uning ko‘zlarida hali ham qoldirilgan ehtiros, to‘xtatilgan lahzalar, ichki portlashlar yashirin edi.

Bu sukunatni to’satda Miraning savoli buzdi:

— “Sofiya... bir necha kun oldin uyga mehmon bo‘lib kelgan yigit kim edi?”

Sofiya qoshiqni havoda to‘xtatdi. Ko‘zlari falakda osilib qoldi. Sekin, beixtiyor Roman tomon qaradi. Roman unga beqaror nigohda tikildi. Nigohlari yaltirab, ichki g‘azabini yutib turardi. Ammo u bu safar jimgina ovqatlanishda davom etdi. Bu Sofia yanada qo’rquvga solar u bilan boladigan extiroslar endi haqiqiy jazoga aylanishi aniq edi.

Mira esa sal ohangini keskinlashtirib davom etdi:

— “Orangizda jiddiy nimadir bormi?”

Sofiya ko‘zini yerga qadab, o‘zini majburlab javob berdi:

— “Yo‘q... u shunchaki do‘stim.”

Hamma jim bo‘ldi.

Faqat qoshiq, likopcha va yurak urishlari eshitilar edi.

Kechki ovqat jimgina, salqin muhitda o‘tdi. Mira boshini egib ovqatga tikilgan, Sofiya esa ko‘z ostida Roman harakatlarini kuzatardi. Roman esa butun kechani qanday o‘tkazishni rejalayotgan, lekin bu rejani buzgan voqealar qalbini teshib chiqayotgan edi.

Ovqatdan so‘ng har kim o‘z xonasiga tarqaldi. Mira yotoqxonaga kirib, noutbukni ochdi. Kompaniyaning yangi moliyaviy hisobotlarini tekshirishga kirishdi. Roman yoniga borib, orqasidan quchoqladi.

— Hozir emas, sevgilim… Hali ishlashim kerak, — dedi Mira muloyimlik bilan, ko‘zlarini ekrandan uzmay.

Roman bir lahza sukutda qoldi, so‘ng asta chekinib, yotoqqa cho‘zildi. Ko‘zlarini shiftga tikdi. Yuragidagi o‘sha tanish o‘rmalayotgan istak yana avj oldi. U hech qayoqqa ketmagan edi — faqat kutib turgan.

---

Sofiya esa o‘z xonasida, baland yostiqlarga suyanib, Romanni kutar edi. Tanasi to‘lib-toshgan, hislari asab tolalarigacha tarang edi. Hozir u kiradi va jazolash boshlandi. Bu og’riqlarga qanday chiday oladi. Ammo vaqt o‘tib borar, hech kim kirmasdi. U asta eshikni ochdi, ohangsiz yurib, ularning xonasi tomon yurdi. Eshik qiya ochiq, ish stolining chirog’i bilinib turardi. Mira hali ham stolda o‘tirardi. Roman esa, yotoqda ko‘zlarini yummagan holda shiftga tikilgan. U kirmadi. Faqat uzoqdan kuzatdi… va orqaga qaytdi.

U telefonini oldi. Instagramni ochdi. Samir yangi surat joylagandi — qorong‘i chiroqlar ostida o‘zining nozik tabassumi bilan suratga tushgan. Sofiya beixtiyor “layk” bosdi.

O‘sha zahoti Telegramda xabar chinqirdi.

— Mening hayollarimda hali ham sening durdek oq badaning, oyoqlaring va ular orasidagi shirin tam ketmayapti. Oxirgi kecha hanuz yuragimda. Menga o‘xshab sevgan erkak kam topiladi. Agar sen rozilik bersang… men oila qurishga ham tayyorman, — deb yozgan edi Samir.

Sofiya bir lahza kutdi. So‘ng barmoqlari klaviaturada harakatlana boshladi.

— Samir… bilaman, sen samimisan, sen bilan o’tkazgan lahzalarim o’zgacha bo’ldi. Lekin bizning o‘rtamizda sevgi yo‘q. Bu faqat do’stona extiroslar edi. Nafsim seni istagan, qalbim emas.

— Men seni sevaman, Sofiya. Bu oddiy xoxish yoki extiros emas.

— Men ochiq aytaman. Biz do‘st bo‘lishimiz mumkin. Hatto hohlasang… o‘sha do‘stlik yana extiroslar bilan davom etadi. Lekin muhabbat, nikoh… bu mavzular men uchun emas.

Bir necha soniya sukut. So‘ng Samir yozdi:

— Sen qanday bo‘lsang, shundayligingni yaxshi ko‘raman. Men rad etmayman. Faqat hozir… bir oz suhbatlashamizmi?

— Qalay? Telegramdami?

— Ha. Bir nima jo‘natmoqchiman.

Sofiya hushyor tortdi. Oradan bir necha daqiqa o‘tmay, ketma-ket uchta video jo‘natildi. U fayllarga qaradi.

— Bu nima?

— Ochsang — bilasan.

Sofiya faylni ochdi. Sekin-asta ekran yorishdi. Uning qarshisida qiz og‘zi bilan erkakning qotog’ini tinimsiz so’rib tuxumlari aralash yalar, qo’llari to’xtovsiz qotoqni ishqalar, erkak roxatdan o’zini yoqtgan ko’yi qo’tog’ini uning og’zidan chiqarib issiq spermalarini qizning yuziga ota boshladi, qiz esa yuzlaridan oqib tushayotgan spermani barmoqlari bilan lablari surib barmoqlarini lazzat bilan so’rar edi… ehtirosli va shiddatli bu video sahnasi boshlanardi. Kamera harakati, har bir harakatdagi ovoz, ohang — Sofiyaning yuragini tez urdirdi. Uning sonlari orasida nozik tebranish sezildi, lablari qimirlagancha, chuqur nafas oldi.

— Samir… — dedi u, ovozini bosolmay.

— Ha, tinglayapman.

— Men seni… hohlayapman.

— Unda hoziroq boraymi yoningga?

Sofiya sukut qildi. Yuragi tez ura boshladi, lekin fikrlari darhol Romanga bordi. U hozircha uyda edi. Har qanday ehtiyotsizlik barchasini rasvo qilardi.

— Yo‘q. Bo‘lmaydi. Onam uydalar.

— Unda hech bo‘lmasa… video qo‘ng‘iroq qilay.

Ekran silkinib, jonli aloqaga ulandi. Samir yarim yalang‘och holda, to‘shakda cho‘zilib yotar, qo‘llari esa allaqachon qalin qotog’i ustida harakatda edi. Sofiya o‘ziga qaradi: yupqa ichki kiyim, ustida ochiq xalat. Kamerani to‘g‘rilab, xalat tugmasini yechdi. Yuragi gupillab urardi, ammo qo‘rquv emas — istak edi bu.

U yostiqqa suyanib, oyoqlarini qisman yoydi. Barmoqlari asta o‘zini erkalay boshladi. Barmoqlari ko’kraklari ustida harakatlarnib ezg’ilay boshladi, ko’kraklari ezg’ilab uchlari qattiq qattiq ezib, qo’llari oyoqlari orasiga yo’naltirildi, barmoqlari amining ustiga kelganda ko’zlari Samirning qo’tog’ida bo’lsada hayollari Romanda edi. Og‘zidan yengil nafaslar chiqdi. Samirning ovozlari esa quloqlarini jaranglab turardi. Bir necha daqiqa ichida ularning harakatlari uyg‘unlashdi. Ehtiros kuchaygan sayin, har ikkisining nafasi og‘irlashib, ohanglarga aylanib borardi. Sofiya ingrab huddi amini yondirayotgan extirosdan Samirning qo’tog’ini xis qilar edi. U to’xtovsiz barmoqlarini amiga tiqib chiqar ekan ich ichidan oqib chiqayotgan issiq oqimni xis qildi, oyoqlari sonlari aralash boshlangan yengil titroq butun tanasiga tarqadi, ovozi balandlashib harakatlari tezlashdi. Amining devorlariga urilib oqib chiqayotgan roxatdan ko’kraklar oxista tepaga ko’tarilib tushdi, qo’llari sekinlash charchoqni xis qildi… va hushsiz yostiqqa qulab tushdi.

Video to‘xtadi. Ekran qorong‘ilashdi.

---

Tonggi soat 03:00.

Roman sigaretani olib, balkonga chiqdi. Uyning sukunati g‘alati edi. Na Miraning silkinishlari, na musiqaning yengil ovozi — hech narsa yo‘q. Faqat ichki sezgi uni Sofiyaning eshigi tomon yetakladi.

Eshik yarim ochiq. Xira chiroq ostida Sofiya chuqur nafas olib, yalang‘och holda yostiqqa bosh qo‘yib yotardi. Uning sonlari orasida hali ham iliqlik qolgan, tanasidan atirgul va istak hidlari chiqib turardi.

Roman ichkariga kirib, eshikni sekin yopdi. Sofiya sonlarini extiros bilan silayitgan qo’llarni xis qilib cho‘chib uyg‘ondi. Ko‘zlari yumilib ochildi, lekin qarshisida turgan ko‘zlardan, barmoqlarning og‘ir bosimidan darrov kimligini tushundi.

Roman hech narsa demadi. Faqat uni qo’llari bilan qattiq ushlab — yostiqqa bosdi, ehtiros sezilmas, harakatlarda uning kuchini jaxlini xisl qilish qiyin emas edi. Unga tik boqib dedi:

— Chala qolgan ishimni tugatgani keldim.

Sofiyaning bilaklarini tepaga bog‘ladi. U choyshabni yirtib, qo‘llarini bog‘lab, to‘shakka mahkamladi. Ko‘zlarida g‘azab va zavq uyg‘unlashgan edi. U sekin, ammo qat’iyat bilan harakat qila boshladi. Sofiya qarshilik ko‘rsatmadi — aksincha, har bir teginish unga yoqardi. Bilaklarini siqib bog’langan og’rig’i tanasidagi extirosga uyg’unlasha boshlagan edi. U ko‘zlarini yumdi, tanasi titrardi.

Roman uning ustiga chiqdi. Qattiq tebranishlar, tishlab o‘pishlar, siqish, bo‘shlandi… U hech qanday mehr bilan emas, hukmronlik bilan harakat qilar ed. Har harakati bilan Sofiani o‘ziga qaytarayotgan edi.

Sofiya ohista nola qildi. Ammo Romanning lablari uning quloqlarida pichirladi:

— Sen menikisan. Faqat meniki. Nafasing ham, nolang ham — faqat menga tegishli.

Roman hech qanday erkalashsiz qotog’ini Sofianing oyoqlari orasiga to’g’irlab amiga to’xtovsiz kirita boshladi. Sonlar bir birga ayovsiz urilib chars chars etib chiqayotgan ovoz butun xonani tutgan, bu ovozlarga monand Sofia ham immmm axxxx immm mm Roman oxxx yana yana deb ingrardi. Ularning tanalari uyg‘unlashdi. Har bir zarb bilan kirayotga qotoq, Sofiani bo’ynini bo’g’ayotgan qo’llar, ora orada yuzga kelib tushayitgan tarsakilar — bu jazolovchi, ayovsiz edi. Sofiya og‘riqni ham zavq bilan qarshi olar, tanasi Romanning harakatlariga to‘liq bo‘ysunardi.

Tun yutib borardi. Faqat bir xona, ikki tana, bir sado — buzulgan orzular ichida tug‘ilayotgan yangi gunohlar…

Kunlar bir-biriga o‘xshash tarzda o‘ta boshladi. Har tong Mira erta uyg‘onib, ishxona ishlariga sho‘ng‘idi. Roman esa uni kuzatib qo‘yar, qaytib kelib yuvinib, bir finjon qahva bilan deraza yonida turardi. Ammo tunda... tunda u boshqa edi.

Roman har kecha navbatma-navbat, ba’zan hatto ketma-ket, ikki ayolga — Miraga va Sofiyaga — tanasini, hissiyotini, ehtirosini hadya etardi. Mira bu yaqinlikdan halovat topardi, Sofiya esa — tamoman bo‘ysunishga o‘rgandi. Ularning o‘rtasidagi har bir tun tobora kuchayib borar, Roman tobora hukmron, tobora egalik qiluvchi, har kuni yanada ortib borayotgan qiynoqlar ortib borardi.

Shu bilan birga, Sofiya tashqarida o‘z “sokin do‘sti” — Samir bilan ham extirosli nafsini qondirishni kanda qilmas edi. Ular orasidagi aloqa iliq, ishonchli va ehtirosli edi. Sofiya har safar Samir bilan bo‘lganida himoya vositalaridan foydalanishni qat’iy unutmasdi. Samir esa bunga qarshi emasdi — u Sofiyaning qoidasiga rioya qilardi. Sofiya Romanga Samir bilan uchrashib yurganini bildirmas edi. Nafaqat bildirmasdi — hech qanday iz ham qoldirmasdi. U ehtiyotkor edi.

Roman endi rashk qilmay qo‘ygandi. Sofiyaga tobora ko‘proq ishonayotgandi. Unga ayol sifatida, hatto do‘st sifatida ishonch bilan qarayotgandi. Go‘yoki hayotda hamma narsa o‘z joyiga tushayotgandi.

Ammo bu osuda kunlar... uzoq davom etmadi.

---

Bir yarim oy o‘tgach, Sofiya o‘zini g‘alati his qila boshladi. Bir kuni ertalab oshxonada nonushta tayyorlayotgan edi, birdan boshi aylana boshladi. O‘tirib, chuqur nafas oldi. Keyin qayt qilish istagini zo‘rg‘a bosdi.

— Qizingga nima bo‘ldi? — deb so‘radi Roman, past ovozda Mira tomon egilib. — Bugun hushsiz ko‘rinayapti.

— Balki ovqatdan bo‘lgandir? Oshqozoni og’riyotgandur, — dedi Mira yelkasini qisib.

— Tibbiy tekshiruvdan o‘tkazish kerak bo‘ladi, — dedi Roman, havotir aralash ohangda.

Ammo Sofiyaning ichida bu simptomlar boshqa narsani anglatayotgan edi. Yuragi gupillab ura boshladi. So‘nggi kunlarda ko‘kraklari sezgir, har tong kayfiyati o‘zgaruvchan, ishtahasi g‘alati bo‘layotgandi.

U xonasiga o‘zini urdi. Ko‘zguga qaradi. Nafas oldi. Yuragi go‘yo nimanidir oldindan sezayotgandek edi.

O‘sha kunning kechki paytida u uyda hech kim yo‘qligini kutib, shlyapasini olib, mashinaga o‘tirdi. Dorixonaga bordi. Atayin uzoqdagi dorixonani tanladi. U yerda tanish yuzlar bo‘lmasdi.

— Iltimos, homiladorlik testi bering. Uch-to‘rt xilidan… har xil firmalardan.

Sotuvchi hech narsa so‘ramay qadoqlab berdi. Sofiya ularni sumkaga joylab, ko‘zoynak taqib, orqaga qaytdi.

Xonaga kirgach, hammomga o‘zini urdi. Testlardan birini olib, sinov qildi. U kutdi… yuragi bo‘g‘ziga kelib qolgandek edi.

Ikkita chiziq.

U chuqur nafas oldi.

“Yo‘q… bo’lishi mumkin emas”, — dedi o‘ziga. Yana boshqasini oldi. Keyin yana birini. Har safar natija bir xil edi.

Ikkita chiziq. Aniq, tiniq. Shubhasiz.

Sofiya testlarni stolga tizib qo‘ydi. Yetti xil firma — yettitasida ham bir xil natija. U oyog‘i qaltirab, o’tirib qoldi

— Homiladorman… — deb pichirladi u o‘ziga. — Kimniki?.. Kimniki bo‘lishi mumkin?

Unga bu savolning javobi ko‘p vaqt talab etmadi. Samir bilan har safar ehtiyotkorlik qilinardi. Himoya vositalarisiz biror marta bo‘lmagan. Faqat Roman… u bilan har tun ichki bir ishonchda, ehtiros kuchida hech qanday to‘siqsiz, tabiiy ravishda bo‘lishgan, har safar hech qanday o’ylamasdan amiga oqib tushadigan issiq spermalarni xis qilgani yodiga tushdi/

— Bu bola… Romaniki…

U titrab ketdi. Qo‘lida telefon. Unda faqat bitta ism — "Roman".

Qo‘ng‘iroq tugmasini bosdi. Telefon uzun-uzun jiringladi, so‘ng oxiri Romanning tinch ovozi eshitildi:

— Hozir bandman, keyinroq gaplashamiz… — va aloqa uzildi.

Sofiya uzoq tikilib turdi. Nafasi siqilar, yuragi og‘rirdi. U asta yozdi.

> “Men homiladorman.”

Xabar jo‘natildi.

U ekran o‘chdi.

U hayoti ham shunday bir lahzaga o‘chgandek edi.

Hammomdagi pol hali ham nam edi. Qadoqlari ochilgan, sinovdan o‘tgan homiladorlik testlari hammomdagi topcha ustida sochilib yotar, g‘ijimlangan qadoqlar hammom polida yotardi. Biri — ikki chiziq. Ikkinchisi — ikki chiziq. Har bir test o‘sha ayanchli haqiqatni qayta va qayta yuziga urardi: Sofiya homilador edi.

U, tebranayotgan yuragini bosishga urinar, biroq har bir urinish — bo‘g‘ziga kelgan hissiy bosimga aylanib, ko‘zlarida jimjimador yoshlarga yo‘l ochardi.

Eshik ochildi.

Mira kirib keldi. U ko‘zini o‘sha testlarga qadadi. O‘sha lahzada yelkasidagi barcha og‘irlik tushgandek, lekin yuzida g‘azab emas — sovuq, muvozanatli ohang bor edi.

— Bu... rostmi? — dedi Mira sekin, ammo silliq ovozda. — Kimdan?

Sofiya jim. Nafasi yengil silkinar, lablari qaltirardi.

Roman ham eshikda paydo bo‘ldi. Testlar, Miraning savoli va Sofiyaning jimligi — barchasi ortiq yashirish mumkin emasligini bildirardi. Ayniqsa Roman uchun. Chunki u va Sofiya allaqachon bu haqda tortishgan edi. Sofiya “men nima qilishni bilmayman” degandi. U esa... faqat bolani oldiramiz u bizga kerak emas-degan so’zlarni aytgandi xolos.

Shu bois, Roman shu payt Miraning savolidan so‘ng o‘zicha o‘yladi: "Barchasi ochildi..."

— Kimdan, Sofiya? — deb yana so‘radi Mira. Bu safar biroz qat’iyroq.

Sofiya ko‘zini yerga tikdi. Javob bermadi. Lekin yurak urishi kuchaygandi. So‘ng sekin ko‘zini ko‘tardi, faqat Romanga qarab, labini qimirlatdi:

— Samirdan...

Bu so‘z shu qadar sust, ammo og‘ir chiqdiki, Roman ichida nimadir chilparchin bo‘ldi. "U barchasini aytadi," deb o‘ylagan edi.

Samir bu haqda hali hech narsa bilmasdi. Ammo Mira qatiulik bilan:

— Demak Samirdan, a?

U chuqur nafas oldi. So‘ng shunchaki qat’iyat bilan dedi:

— Uni bu yerga chaqir.

Sofiya darrov qarshilik ko‘rsatdi:

— Yo‘q, kerak emas. U hozir...

— Men aytdim — chaqir. Bu masala o‘z-o‘zidan bitmaydi.

Sofiya yutindi. Vaziyatdan chiqib bo‘lmasdi. U mayus holda xonasiga yurdi. Eshikni yopdi. Ko‘zguga qaradi. Nafasi biroz o‘nggach, telefonini oldi. Samirni tanlab, “qong‘iroq” tugmasini bosdi.

Ekranda “Aloqa ketmoqda...” degan yozuv. So‘ng Samirning xursand, beg‘am ovozi eshitildi:

— Salom, malikam! Qanday yuribsiz?

Sofiya indamadi. Samir ohangidagi iliqlik unga og‘ir botdi. Shunchaki “salom” demadi. Nafasi og‘irlashdi.

— Sofia? Nima bo‘ldi? Ovozing... g‘alati chiqayapti.

— Samir... — dedi Sofiya, ko‘zlari xira tortgancha. — Men... homiladorman.

Samir jim bo‘lib qoldi.

Uzoq jimlikdan so‘ng faqat bitta so‘z:

— Qanday qilib?..

Sofiya shoshmasdan, sekin, ammo ishonarli ohangda javob berdi:

— Har safar himoyalangandik, bilaman. Lekin himoya vositalari ham 100% emas, Samir. Hamma narsa bo‘lishi mumkin.

Samir yutindi. Ovozida aralash hislar: hayrat, hadik, shubha, ammo....

— Men... nimadir deyishimni ham bilmayman.

— Onam testlarni ko‘rib qoldi. Barchasini bildi va seni bu yerga chaqiryapti.

— Men... hozir boraman.

— Yaxshi.

---

Samir belgilangan vaqtga kechikmay keldi. Uning yuzi sal rangi uchgan, ammo o‘zini bosishga harakat qilardi. Uy ichida sukut. Mira mehmonxonadagi katta stolda o‘tirgan, yonida Roman. Sofiya esa deraza yonida, noaniq nigoh bilan pastga qarar edi.

— Kiring, o‘tiring, — dedi Mira salomdan so‘ng.

Samir stulga cho‘kdi. Jimlik.

Mira birinchi bo‘lib so‘z boshladi:

— Samir, men bugun barchasini bildim. Va bu vaziyatda jim qolish, hech narsa qilmaslik — bu nomardlik.

Samir to‘g‘rildi. Ko‘zini Sofiyadan uzmasdan dedi:

— Men mas’uliyatdan qochmayman. Ha... bola meniki, men uni qabul qilaman. Chunki men... men Sofiyani sevaman.

U cho‘ntagiga qo‘l soldi. Kichik qora qutichani chiqardi. Barchaning oldida ochdi. Unda nafis, yorqin uzuk yaltirardi.

— Men bu uzukni ancha oldin olishga qaror qilgandim. Sofiyaning qo’lini so‘rash uchun yuragimda tayyorgarlik bor edi. Bugun... shunchaki bu kun keldi. Men... ruxsatingiz bilan, uni qolin so‘ramoqchiman.

U Sofiyaga qaradi. Uzukni yaqinlashtirdi.

Sofiya og‘ir nafas oldi. Nigohi asta Roman tomon siljidi. Roman unga tikilgan, lekin hech qanday reaksiya yo‘q. U ichki bo‘ronini tashqariga chiqarmay, toshdek qotib o‘tirardi.

"Bu bola meniki. U esa....."

Sofiya jim turdi. Nafas oldi. Va uzukni asta oldi.

Roman esa ko‘zini yumdi.

"Sevgim barbod bo‘ldi," deb o‘yladi u. "U meni tanlamadi. U menga, sevgimga emas — mendan qasdini olish uchun uzukni oldi..."

Jimjitlikda uzoq ohangsizlik... endi hech kim bu tun qanday tugashini bilmasdi.

Soxta Baxt Pardasi

Uzuk barmog‘ida, tabassum esa labida. Samirning qo‘llarini ushlagancha, Sofiya mehmonxonaning yoritilgan muhitida o‘tirardi. Ular unashtirilganidan so‘ng, qarindoshlar bilan qisqa uchrashuv, kechki ziyofat, suratlardagi kulgu — bularning bari tashqi tomondan ideal sahna edi. Ammo Sofiya o‘zi uchun bu “ideal”ni ich-ichidan inkor qilayotgandi.

Samir bilan yolg‘iz qolishganda, u nihoyat yuragidagi