Hissiyotlar og’ushida yohud Xiyotning shirin damlari
4-qism “ Ortga yo’l yo’q!”
Disclaimer:
Hikoya erotic-romantic janrda yaratilgan bo‘lib, siz o‘rganib qolgan darhol boshlanadigan sekslar va hikoyachilarning o‘zi ham ishonolmaydigan voqealardan yiroq. Bu hikoya faqat hirsni qondirish uchun emas, balki chuqur hissiyotlar, munosabatlar va hayotiy kechinmalar orqali o‘ziga xos tajriba taqdim etadi. Agar siz prosta kayf qilishi xoxlasez, ushbu hikoyani o‘qimaganingiz ma’qul.
1-qism library/index.php?id=251278
2-qism library/index.php?id=251282
3-qism library/index.php?id=251286
Tong hali to‘liq yorishmagandi. Oshxonadan choy dami yoki pechning ovozi emas, faqat devordagi soatning sekin urishi eshitilardi. Bu sokinlik ichida Sayyora uyg‘ondi. Bir necha soniya u shiftga qarab yotdi. Yuragi, garchi hozirgina uyg‘ongan bo‘lsa ham, nimagadir betinim urar, go‘yo bugun hayotida nimadir o‘zgarishini sezgandek chinqirar edi. So‘ng asta o‘rnidan turdi, qadamlarini iloji boricha yengil tashlab hamomga yo‘l oldi.
Dush ostida ilik suv tanasini silab oqayotganida, ko‘zlarini yumdi. Tasavvurida Azamatning qo‘llari paydo bo‘ldi — kecha kechqurun yuborgan “Sen juda go‘zalsan” degan so‘zlari hali ham qalbida tebranardi. Sochiq bilan ehtiyotkorlik bilan qurindi. Keyin go‘yoki bir marosimga hozirlanayotgandek, sekin harakatlar bilan xonaga kirdi. Shiftdagi sovuq chiroq nuri ostida shkafni ochdi. Ichkarida, orqa javonda, hali ochilmagan qizil ichki kiyimlar qutisi bor edi — ularni aslida Iskandar uchun olgan, lekin biror marta ham kiyishga sabab topolmagan edi.
U qutini oldi, ochdi va ichidagi ipakday mayin, xirsni qo‘zg‘ovchi ichki kiyimlarni ko‘rib, o‘zida qizg‘in kulgi uyg‘otdi.
— "Hech bo‘lmasa bugun kimnidur xursan qilansan" — dedi pichirlab, kiyimni badaniga kiya boshlarkan.
Atir javonchasi yoniga bordi. Eng oxirgi qator — kichkina, ammo kuchli feromonli atir. Hidi jozibali, chiroq ostida yumshoq qizg‘ish tusda porlardi. Bu atirni ham Iskandar uchun olgan, lekin undan hech qanday iliqlik ko‘rmagani uchun ishlatmagan edi.
Bugun... u atirni yelkasiga, bo‘ynining orqasiga, ko‘kraklari orasiga eng nozik harakatlar bilan purkadi. Hidi atrofga to‘lib, go‘yo xonani ham hissiy uyg‘otishga undayotgandek edi.
Ko‘zgu qarshisida biroz turdi. O‘zini ko‘zdan kechirdi. Qizil, ochiq, jozibali... lekin hamon ko‘zlarida nimadir pok, beg‘ubor. Bugun u o‘zining boshqa bir qirrasini uyg‘otdi.
Pastga tushayotgan paytda Iskandar allaqachon eshikni ochib chiqib ketayotgan edi.
— "Men bugun onamnikiga boraman, balkim yotib qolarman," — dedi Sayyora, ohangida odatiy beparvolik.
Iskandar faqat boshini qimirlatdi. Orqasiga o‘girilib ham qaramadi.
Eshik yopildi. Sayyora esa deraza oldida bir lahza to‘xtadi. Yuragi hali ham urardi — bu safar xavotir emasdi, bu... kutish edi.
Va u yurdi. Azamat tomon. Sevgi, ehtiros, va o‘zini yangi tan olish sari.
---
Qahvaxonadan sal narida, orqa ko‘chadagi kengroq yo‘l bo‘yida oq rangli, tim qora oynali “Malibu” avtomobil to‘xtab turardi. Uning saloni ichida Azamat o‘tirar, rulni bir qo‘li bilan tutgan, ikkinchi qo‘li esa telefonini ushlab, bir necha bor Telegramni ochib-yopar edi.
Sayyorani ko‘rgan zahoti, yuragi shiddat bilan ura boshladi.
U avtomobilga yaqinlashdi. Oyoqlaridagi baland poshnali poyabzal har bir qadamda ohangli tovush chiqarardi. Eshikni ochib o‘tirganida, Azamat hushini yo‘qotayozdi — Sayyora bugun butunlay boshqacha edi. Nafaqat tashqi ko‘rinishi, balki nigohi ham... unsiz ehtiros bilan to‘lgan edi.
— "Salom," — dedi Sayyora, sekin jilmayib.
Azamat unga tikildi, ko‘zlarini uning boynidagi mayin terisiga, lablarining chetidagi nozik qirraga qaratdi.
— "Sen bugun... bu dunyoda , faqat men uchun yaratilgandeksan."
Sayyora kuldi, ko‘zlari kulgidan emas, ichki titroqdan porlayotgandi.
— "Qayerga ketamiz?"
Azamat mashinani harakatga keltirar ekan, jilmaydi:
— "Sen kutmagan joyga. Osmonga yaqin, odamlar olomonsiz... faqat sen, men, va tabiat." – deya Sayyoraning oyoqlariga qaradi va: - sen faqat bu poshnalarda qiynalib qolmasan bo’ldi! Deya kulib qo’ydi.
Sayyora yon oynadan tashqariga qaradi. Quyosh endi-endi ko‘tarilmoqda, shahar sekin uyg‘onmoqda edi.
Yo‘l bo‘ylab musiqa fonida hazillar, teginishlar boshlanib ketdi. Azamat mashinani toqqa tomon burdi.
— "Siz meni o‘g‘irlab ketmoqchimisiz?"
— "Yo‘q, men seni dunyodan o‘g‘irlab, menga tegishli qilmoqchiman."
Sayyora uning soniga ohangsiz tegdi. Faqat barmog‘i. Kiyim ustidan. Ammo bu teginish Azamatning butun tanasini titratib yubordi.
— "Meni... agar meni o’g’irlab ketsangiz ancha qimmatga tushib ketasiz" — dedi Sayyora, ohangida ehtirosli noziklik bilan jilmaydi.
Azamat yelkasini silkitdi:
— "Qimmatga? Sen uchun qancha bo’lsa to’lashga tayyorman."
Ular yo‘l bo‘ylab gohida to‘xtab rasmlarga tushishar, bir-birlarini quchoqlab, issiq nafaslar bilan silab, yurak urishlarini tinglashardi. Atrofdagi odamlar ularni ko‘rsa, yangi oila bo‘lgan yosh juftlik deb o‘ylashi turgan gap edi.
Mashina nihoyat tog‘ etagiga yaqinlashdi. Azamat mashinani to‘xtatdi, va yana jilmayib qaradi:
— "Kichik bir sarguzashtga tayyormisan?"
Sayyora ko‘zlarini qisib jilmaydi:
— "Agar kanatkaga chiqishimni xoxlayotgan bo’lsangiz hech qachon!" yana qiqirlab kulib qo’ydi.
Azamat qo‘lini cho‘zdi, Sayyoraning nozik barmoqlarini tutdi, va ular mashinani orqada qoldirib, tog‘ bag‘riga, o‘sha sirli, ehtirosli sayr tomon yurib ketishdi...
---
Kanat stansiyasiga yetib kelishganda, Sayyora mashinadan tushdi va hayrat aralash biroz bezovtalanib atrofga qaradi. Tog‘ etagidan osmonga qarab harakatlanayotgan kichik o’rindiqli — ikki kishilik kanatlar ko‘kka eltardi. Har birida bir juft odam, tinch, huzurbaxsh ko‘rinishlar.
Ammo Sayyora birdan to‘xtab qoldi. Ko‘zlaridagi ehtirosli porlash o‘rnini xavotir egalladi.
— "Men... aytdimku men kanatga chiqmayman, balandlikdan qo’rqaman."
Azamat qo‘lini uning beliga qo‘ydi, iliq ohangda so‘zladi:
— "Men sen bilanman. Qo‘rqma. Sen faqat menga ishongin."
Ular o’rindiqqa o‘tirishgach, xavfsizlik ilgaklari taqildi. Kichik silkiniqdan so‘ng, asta yuqoriga harakatlana boshladi.
Sayyora qattiq Azamatning qo‘lidan ushlab oldi. Yuragi dukurlab urar, lablari titrardi.
— "Siz meni ajalimdan oldin o’ldirmoqchimisiz?," — dedi u, ko‘zlarini yumgan holda.
Azamat unga tikildi, ovozi mayin, ammo yuragidagi to‘lqin katta edi:
— "Jinnivoyim sendan avval men o’laman."
Kanat tepaga chiqishda, pastda shovqin to‘xtagan, faqat shamolning xumor ovozi va yurak urishlari eshitilardi. Sayyora boshi bilan Azamatning yelkasiga suyanib, ko‘zlarini ochdi. Atrofda faqat osmon, tog‘lar va ular.
— "Menga qarang," — dedi u past ovozda. "Yuragim xozir qinidan chiqb ketadigandek."
Azamat unga yuzlanib, lablaridan yengil o‘pdi. Bu o‘pish oddiy emas edi — unda “siz meniki bo‘lishga rozimisiz?” degan savol bor edi. Sayyoraning javobi esa o‘sha o‘pishga berilgan titroq nafas va ohangsiz “ha” edi.
Kanat teparoqda bir oz silkinar, Sayyora cho‘chib ketgandek bo‘lib, Azamatning qo’llarini yanada qattiqroq ushlab oldi. Uning tizzasidagi harorat Sayyoraning tanasini qizdirdi. Azamat qo‘lini uning soniga qo‘ydi — sekin, asrab, ehtiyotkorlik bilan.
— "Seni xoxlayapman... hozir, shu yerda," — deb pichirladi u.
Sayyora ko‘zlarini yumdi. O‘zida kuch topib, Azamatning yuzini siladi. Ularning lablari yana bir-biriga tegdi — bu safar sekin, chuqur, ehtirosli.
Kanat asta titroq bilan yuqoruga ko’tarilar edi. Bu lahzalar butun umrda yodda qoladigan ehtiros bilan to‘la edi.
---
Kanatdan tushgach, odamlar atrofdagi soya-salqin joylarda aylanar, suratga tushar, tog‘ havosidan nafas olar edi. Faqat Azamat bilan Sayyora tepaga qarab yurishda davom etishdi. Yo‘l qiyin emas edi, ammo balandlik sayin havo tozaroq, ko‘ngil esa yengilroq tuyulardi.
Sayyora biroz charchagandek to‘xtadi. Poshnali oyoq kiyimda yurish unga juda qiyin bo’layotgandi.
— “Jonim, bu taraflarga borish xavfli emasmi?"
Azamat jilmaydi.
— "Men bor joy xavfsiz. Faqat sen bo‘lsang bas."
U uni qo‘lidan tutib, g‘ayritabiiy yumshoqlik bilan tepaga yetakladi. Teparoqda, daraxtzorlar orasida kichik yalanglik bor edi. Quyosh nurlari daraxt shoxlari orasidan tushar, qushlarning ovozi, shamolning shitirlashi — bu yerda dunyo to‘xtagandek edi.
Azamat yelkasidagi sumkasidan bir parcha matoni chiqarib, yerga yoydi. So‘ng Sayyorani asta, har doimgidek ishonchli va mehr bilan o‘z tizzasiga o‘tqazdi.
— "Mana... sen faqat menikisan," — deb pichirladi, barmoqlari bilan Sayyoraning yuzini silab.
Sayyora asta yonboshlab tizzasida o‘tirarkan, Azamatning qo‘llari belidan yuqoriga harakatlana boshladi. Lablarini uning bo‘yniga bosdi, tepasiga, qulog‘iga pichirladi:
— "Sening har bir nafasi... har bir qaltirashing — menga atalgan."
Sayyora lablarini qiyinchilik bilan ochdi.
— "Jonim...."
Ularning og‘ushlari kuchaydi. Azamat Sayyoraning ko‘ylagini asta yecha boshladi, ko’ylak ortiga yashiringan qizil rangli joziba tovlanardi. Ko‘kraklarining mayin uchlari ichkiyim orasidan bilinib turardi. Azamat ularni lablari bilan ohista tishlab, barmoqlari bilan silab ezdi. Sayyora ingrab, orqaga egildi — tanasida yongan olov endi ichidan chiqib, ko‘zlariga, nafasi va barmoqlariga o‘tardi.
Azamat Sayyoraning sonlaridan pastga tushdi, qip qizil to’rli mayin ipakdan tikilgan tursigini asta pastga tortdi. U hali bir necha lahza to‘xtab, uni tomosha qildi — tananing chiroyiga, tabiiy go‘zallikka mahliyo bo‘lib.
— "Sen... menikisan."
Sayyora boshini silkidi.
— "Men siznikiman…."
Azamat uni asta yerga yotqazib, shirin bo’salar bilan sonlaridan o’pib yuqorilay boshladi, miyyasida faqat bir narsa ikki nafis sonlar orasidagi lazzat makoniga qaratilgan va umrida xech qachon qilmagan ishini qilish fikri aylanardi. Qaynoq bo’salar son usti ichida aylanib lazzat makoniga yaqinlashardi, avval barmoqlari bilan, so‘ng lablari bilan uninh lazzat makoniga yetib keldi. Tili bilan suvlana boshlagan bu go’zallikni sekin tepadan pastga erkalay boshladi. Sayyora bezovta ohangda ingradi, qaltiradi — bu unga notanish, ammo shunchalik xohlagan tuyg‘ular edi. Tanasidagi har bir nuqta Azamatning qo‘llari orqali uyg‘onayotgandi.
— "Sen qiz bolamisan?"
Sayyora ko‘zlarini yumdi, ammo javob bermadi.
Azamat sonlarni ikki tarafga kengroq o’chib asbobni qo’li bilan bir ikki ishqalab qattiqlashganiga ishinch xosil qilgach, til bilan qilgan ishini asbobi orqali davom ettirdi. Tuklardan tozalangan nafis ifor kelib turgan lazzat makonida asbobni tepadan pastga harakatlantirib uni yanada extiroslanishini tomosha qildi. sekin harakatlanib, asbob asaldonga kirishga urindi, ammo... hech qanday qarshilik yo‘q edi. U bir lahza to‘xtadi, ko‘zlarida hayrat aralash tushunmovchilik paydo bo‘ldi. Shunchaki bir necha daqiqa unga tikilib qoldi. So‘ng esa harakatni davom ettirdi.
Oxista ikki son bir biriga urilar tor asaldonga qisilib kirayotgan asbobning harakati Azamatga ham Sayyoraga ham o’zgacha lazzat bag’ishlar edi. Dastlab sekin boshlangan harkatlar tezlashib sonlar bir biriga urilib chars chars degan tovushlar chiqa boshladi. Sayyora – immm oxxxxx immmmmm mmmm – ingrashlar oxista – joniiiiiim, immm jonimmmm, tobora kuchayib, nafaslar uyg‘unlashib, ehtiros cho‘qqisiga chiqdi. Azamat jadalroq harakat qilar, Sayyora esa har zarbada yuragi bilan, tanasi bilan uni his qilardi. Azamatning bo’shanishini va asbobnini chiqarib olmoqchiligini xis qilgan Sayyora o‘zini tutolmadi, oyoqlari bilan Azamatning belidan mahkam quchdi — va o’zga qattiqroq tortdi.
— "immmmmm jonimmmmmm immmmmm," — dedi Sayyora, ohangida armon, muhabbat va orzu yashirin edi.
Xolsizlanib o’zni Sayyoraning ustiga tashladi va oxista bir ikki bo’salardan so’ng uning yon tarafiga yotdi. U lazzat aralash asbobiga qaradi, ammo unda bir tomchi ham qon tomchisi ko’rinmas endi. Azamat biroz sukutda yotdi. Nafasi sekinlashar, tanasi xuddi bo‘shab tushgandek edi. Ko‘zlarini ochib Sayyoraning yuziga qaradi — u yerda ko‘z yoshlar bilan aralash shodlik, muhabbat, taslimlik mujassam edi.
U og‘iz juftmoqchi edi.
Ammo Sayyora Azamat nima demoqchiligini bilib turardi va undan oldin so‘z boshladi:
— "Siz hozir meni buzuq qiz deb o‘ylayotgandirsiz. Bokira emasligimni ko‘rib, sizni aldadim deb o‘ylayotgandirsiz. Lekin men sizni sevib qoldim."
Azamat og‘zini ochmoqchi bo‘ldi, lekin Sayyora davom etdi...
---
Tog‘ bag‘rida yotgan bu ikki tan — endi nafaqat jismonan, balki ruhiy jihatdan ham ochilgan edi. Shamol yengil shitirlab o‘tardi, quyosh esa yelkalari ustidan yumshoq nur sochardi. Sayyora Azamatning bag‘rida yotar, ammo yuragida og‘ir tosh yotgandek edi.
U asta o‘rnidan ko‘tarildi, yarim yalang‘och holatda cho‘qqilar sari qaradi, so‘ng chuqur nafas olib, past ovozda, lekin aniq so‘z bilan dedi:
— "Men sizni aldagandim… meni oilam bor."
Azamat bir zum qotib qoldi. Uning nigohi Sayyoraga tikildi — chuqur, ishonchsiz, hayrat bilan to‘la.
U bir og‘iz so‘z aytmoqchi edi, ammo Sayyora uning lablariga qarab, so‘zida davom etdi:
— "Ismim ham aslida Dilnoza emas… Sayyora. Yoshim esa hali 19dan endi o‘tgan. Endigina 18ga to’lganimda oilam mendan so’ramasdan, boy yaxshi yashaysan ishi uy joyi mashinasi bor, qiyinchilik ko’rmaysan deb o’zmdan 12 yosh katta insonga uzatishdi, ha ular aytgandek pul boylik kam ko’stsiz hayotim bor, ammo bularning o’zi yetarli bo’la olmas ekan, ayol kishiga mehr etibor sevgi kerak bo’lar ekan."
Azamat qimirlamadi. Faqat yuragi urayotgan edi — ichida bir dunyo savollar.
— "Dastlab… hammasi chiroyli edi. Toydan keyin erim erkalardi, iltifot ko‘rsatardi, hatto muhabbatga ham o‘xshardi. Men ham harakat qilardim. Ammo vaqt o‘tib… u mendan sovidi. Muhabbat yo‘qoldi. So‘nggi yilda men faqat devor bilan yashagandek bo‘ldim."
Sayyoraning ovozida titroq bor edi. Ammo ko‘zlari — qat’iy edi.
— "Sababi aniq — men farzand ko‘ra olmayapman. Shifokorlar hech narsa demayapti, lekin u buni meniki deb hisoblaydi."
U chuqur nafas oldi, lablari titradi, ammo davom etdi:
— "Instagramda esa… o‘zimni baxtli ko‘rsatishga urindim. Hech bo‘lmasa o‘sha yerda bir oz kulishni, bir oz yashashni istadim. Va… sizni uchratdim. Siz — iliqlik bo‘ldingiz. Umrda ilk marta yuragim uyg‘ondi."
Azamat hali ham jim edi. U faqat ko‘zlari bilan uni quchardi.
— "Siz bilan bo‘lgan har bir lahza — bu men uchun haqiqiy hayot. Men siz uchun barchasiga tayyorman. Lekin sizdan hech narsa kutmayman. Faqat siz bergan bu mehr… bu iliq muhabbat… shu menga kifoya."
Bir lahza sukunat cho‘kdi. Qushlarning sadosi, uzoqdagi shamol shovqini, yurak urishlari...
Azamat o‘zini orqaga tashladi, osmon sari boqdi. So‘ng, asta Sayyoraga tikilib, chuqur, og‘ir nafas bilan gap boshladi:
— "Men… jim bo‘ldim, chunki seni yo‘qotishdan qo‘rqdim. Sen menga yolg‘on gapirding, lekin qalbing rost edi. Buni ko‘rdim, eshitdim… va his qildim."
U Sayyoraning yuzini ohista tutdi, barmoqlari bilan uning yonoqlarini siladi:
— "Men seni sevaman. Va seni hech qachon tashlab ketmayman."
Sayyora bir zum qarab turdi… so‘ng yuzini Azamatning bag‘riga yashirdi. Ko‘z yoshlar jimjimador emasdi, ularni hech kim ko‘rmasdi… lekin ular toza edi. To‘g‘rilikdan, qabuldan, sevgi va taslimlikdan oqqan ko‘z yoshlar edi.
Shu daqiqalarda, ular orasida hech qanday sir, hech qanday niqob qolmadi. Faqat ikki yurak – chindan bir-birini topgan, sinovlardan o‘tgan, va baribir bir-birini tanlagan.
--
Quyosh yelkalari ustida o‘ynardi. Daraxt shoxlari orasidan nur sirg‘an, shamol mayin parda singari atrofni o‘rab olgan edi. Yalanglikda bitta gilamcha, ikki yurak, va bitta tan: yana bir-birini his qilishga chanqagan tanalar.
Sayyora Azamatning ustida yotar, uning ko‘ksiga quloq tutgancha yurak urishini eshitardi. Har bir urish – “sen meniki” deb jaranglayotganday. So‘ng u asta boshini ko‘tardi, lablarini Azamatning lablariga sekin tegizdi, ammo bu safar o‘pish chuqurroq, jazmliroq edi.
— “Men seni istayapman. Yana...” — pichirladi u, va o‘z harakati bilan Azamatni hushidan ayirdi.
Azamat endi uning oyoqlari orasiga kirmoqchi bo’lgan edi, Sayyora uni ko’ksidan bosib yotqazdi. Sayyora asta tizzalari ustiga o‘tirib, Azamatning ustiga chiqb janga tayyor torgan asbobni nozib barmoqlari bilan ushlab o’zining lazzat makoniga kirishiga yordamlashib asta o’tirdi va huddi videolarda ko’rgandek o’zni biroz ortga tashlab sonlari va belini bir ritimda harakatlana boshladi, uning harakatkaruga mos ravishda jozibali dirkillab turgan ko’kraklari ham harakatlanar va Azamatni o’ziga tortar endi. U o‘z tanasini nafaqat berar, balki boshqarmoqda edi. Sho‘x jilmayish bilan pastga qarab, yelkasini orqaga tashlab, ko‘kraklarini Azamatning yuziga yaqinlashtirdi. Azamat lablarini ularning tepasiga bosar, har nafas bilan uni yutgudek his qilardi.
Sayyora esa ustida egilib, har zarbada boshini chayqardi. Uning sochlari yelkasidan sirg‘alar, quyosh nuri ularning orasidan o‘tib, butun sahnaga tilla tus bag‘ishlardi.
Azamat uning belini mahkam ushladi, ammo Sayyora o‘zini bo‘ysunishga emas, erkinlikka bag‘ishlagan edi. U yelkalarini yengil qimirlatib, pastga egildi va Azamatning qulog‘iga pichirladi:
— “Sizni har tomonim bilan his qilmoqchiman…”
So‘ng, Azamatning ustidan tushib asbobni qo’llari bilan ushlab erkalab ishqalay boshladi. Bir ikki harkatdan so’ng noz karashma bilan Azamatga qaradi, Azamat u nima qilmoqchiligini tushindi. Sochlarini bir tarafga tashlab sekin qaynoq asbobga yaqinlashdi, va oxista lablarini tekkazdi. Bu ishni u umrida qilmagan endi, to’ydan keyn Iskandar bir ikki shu ishga bilinear bilinmas ishora qilganda jirkanib u bilan urishib qolgandi. Ammo xozir hech qanday jirkanish hissi yo’q endi. Faqat birgina shu ish bilan sevgilisiga ro’xat berish istagi bor edi. Lablari bilan sekin o’pa boshladi, videolarda ko’rgani bo’yicha takrorlashga harakat qilardi, asbobdan kelayotgan galati xid unga yoqmayotgan bo’lsada, unga etibor bermasdan bir necha bo’salardan so’ng tili bilan pastdan yalab tepaga chiqib boshini oxista lablari orasiga oldi, ammo bu ishni avval qilmagani uchun biroz o’qchib ketdi. Azamat buni ko’rib uni to’xtatmoqchi bo’ldi, ammo Sayyora harakatdan to’xtamasdan. Sekin sekin ko’proq og’zi ichiga asbobni kirita boshladi. Qo’l va og’iz harakatlari bilan og’ziga olar, bu ishda tajribasiz bo’lgani uchun o’zi sezmagan ko’yi tishlari asbobga qattiq botar, bu Azamatga yoqmasada jimgina uni zavq bilan kuzatar, qo’li bilan uni boshidan ushlab beixtiyor pastga bosardi. Sekinlik bilan bo’lsada qilinayotgan harakatlar Azamatni lazzat onlariga yaqinlashtirardi, va u Sayyoraning boshidan qattiq ushlab pastga bos. Sayyor sekin bolayotgan hakatlar Azamatning oxista boshidan boshidan lazzatlanardi, ammo to’satdan qo’llar qattiq pasga bosilganidan xech nimani tushimay qoldi, va og’zi va tomog’iga urilgan issiq spermadan nima bo’layotganini tushindi, ammo bu darajada bo’lishini kutmagandi, boshi tortib olmoqchi bo’ldi ammo qattiq bosib turgan qo’llardan chiqib keta olmadi, noiloj spermalar oxirigacha chiqmaguncha bu qo’llar uni qo’yib yubormasligini tushindi. Azamat bo’shanib bo’lgach qo’llari boshashdi. Sayyora tezlik bilan boshini chetga olib tuflay boshladi, ammo bir qancha tomchilar sho’xlik qilib uning tomog’idan oshqozoni tomon yo’l olgandi. Sayyora o’zidan jirkanib ketdi, ammo Azamatning yuzidangi roxat quvonchni ko’rib, unga hech nima deya olmadi.
— “Sen meniki bo‘lding,” — deb pichirladi Azamat. Sayyora esa unga tik boqdi:
— “Men allaqachon siznikiman......”
Va nihoyat, ularga hech narsa qolmadi — na masofa, na vaqt, na ortda qolgan og‘riqlar.
Faqat ehtiros, mehr va to‘kis uyg‘unlik.
Sayyora Azamatning bag‘riga bosh qo‘ygancha yotar, yuragi hali hanuz notekis urardi. Na charchoq, na to‘yinish – faqat yurakdagi g‘alati yengillik va beto‘xtov issiqlik.
Azamat qo‘li bilan uning orqasini ohista silardi. Sochlari bilagiga tushib yotar, tanasi har teginishda yana tebranib ketardi. Sayyora qimirlamadi. Faqat nafas oldi – sekin, chuqur, to‘lib.
So‘ng u lablari bilan Azamatning yelkasini o‘pdi, chuqur nafas olib, yonoqlarini ko‘ksiga bosdi.
— “Meni yana xohlayapsizmi?” — deb pichirladi.
Azamat kuldi, ammo javob bermadi. Faqat tanasi bilan javob qaytardi — u ko‘zlarini yumib, Sayyoraning sonlariga silkinib yaqinlashdi.
Sayyora asta yonbosh holatdan orqasi bilan