Zulfizar... (turnir uchun) ΞEgoisteΞ

Poytaxt. Ipakchilik köchasi, 69-uy.

Dang'illama hovlida sukunat hukmronlik qilardi. Faqatgina oshxonadan, idish-tovoq ovozlari eshitilib turardi. Tinib-tinchimas kelinimiz Zulfizar, oshxonadagi pishir-kuydir ishlari bilan ovora bölayotgan edi. Kapkirini qozon ichida aylantirayotgan vaqti, telefon jingirog'i qulog'iga chalindi. Qölini sochiq bilan artganicha, telefon oldiga yugurgiladi. Telefonni qöliga oldiyu, sevinchdan baqirib yuboray dedi.

-Oyijooon! Oyiii...

Zulfizar zalda televizor körayotgan qaynonasining, huzuriga chopdi.

-Oyijon, ög'lingiz!

Televizorga közlarini qadagan Shoxsanam opa, kelinining gapidan bir zumda sergak tortdi. U katta gavdasini bir amallab kötarib, telefonni oldi.

-Alyoo!

-Allo, Zulfizar!

-Voy bolam, men onangman jonim bolam. -u shunday deb, katta közlari bilan, keliniga ensasini qotirdi.

-Assalomu alaykum oyi, yaxshimisiz, tuzukmisiz, adam yaxshimilar? Ukalarim Sherzod, Bekzod, hammangiz yaxshimisizlar?

-Valaykum bolam, hamma-hammamiz yaxshimiz, sen özingdan gapir! Ishlaring joyidami? Qiynalmayabsanmi ishqilib? U yerlar sovug'masmi?

-Yög'a oyi, sovug'mas. Ishlarim joyida, hammasi yaxshi.

-Ha yaxshi. Nega oxirgi paytlarda kam qöng'iroq qiladigan bölib qolding ög'lim? Ishlarin köpayib ketdimi bolam?

-Ha oyi. Yangi joy ochilyotgandi. Shunga ishlarim biroz köpaydi. Vaqt topishim bilan, qöng'iroq qilyabman.

-Ha mayli bolam. Kam qöng'iroq qilsang ham, tinch bölsang bölgani. Ha aytgancha, qachon qaytasan?

-Oyiii, yana shu savolmi? Tinch yuribmanku, tez orada qaytaman. Yetti yarim oy ötdi bolam. Har olti oyda kelarding. Sog'inib qoldikda!

-Boraman oyi, boraman! Böpti, vaqtim kam. Dadam, ukalarim va kelinlaringizga salom ayting!

-Höp. Özingni ehtiyot qilgina bolam!

-Hop oyi, xayr!

-Mayli Shaxzod, xayr bolam!

Aloqa tugadiyu, Shoxsanam opa biroz yengil tortib, yana divaniga ötirdi...

Zulfizar ishlarni tugatib, ikkinchi qavatda joylashgan yotoqxonasiga chiqdi. Eshikni qulfladiyu, krovat ustiga özini tashladi. Bugungi ishlar uni charchatgan, hattoki kiyimlarini almashtirishga erinayotgandek edi. Bu charchoqlar bejis emasdi. U hozirda, hayhotdek hovlining supir-sidir ishlarini qilar, ikki oilaning kir-chirini yuvar edi. Kichkina kelin Mastura esa, hozir "taxt"da. U ikkiqat. Egilsa, yoki qölini sovuq suvga ursa, bolasi tushib qoladigandek avaylashardi. Chunki, uning qornida yashayotgan odamcha, bu oilaning, bölajak birinchi nabirasi edi. Zulfizarda mana ikki yarim yildirki, hech qanday natija yöq edi. Katta kelinidan nabira körish umidini uzgan Shoxsanam opa, kichik keliniga e'tibor qaratgandi. Uni shunday erkalab, yonini olardiki, u kezi kelganda, katta kelinga ham sapchib qöyardi. Bu ishlardan toqati toq bölgan Zulfizarning, yagona suyanchig'i va umidi, bu turmush örtog'i Shaxzod edi. Shaxzod ham bu ishlarga teskari qilib, chet elga jönagan, pul ketidan quvib yurardi. Zulfizar eri esiga tushib, örnidan turdi. Ekrani yuzni yopadigan katta ekranli telefonini olib, eriga "IMO" orqali telefon qildi. Eri göshakni kötarguncha, oynaga qarab, sochlarini epaqaga keltirib oldi.

-Allo.

-Assalomu alaykum begim! -u biroz ranjigan holatda eriga salom berdi.

-Valekum. Ha tinchlikmi? Toshkentda yarim tun vaqti böldi shekilli?!

-Ha, ön birdan oshdi.

-Nega uxlamayabsan unda?

-Ishlarimni hozir tugatdim. Uni ustiga uyqum kelmayabdi. -u eriga erkalanganday, köz suzib qöshib qöydi: -Sizsiz.

Eri uni gaplariga unchalik e'tibor bermas, kompyuteriga tikilib ötirardi.

-Nima endi yoninga borib, alla aytib uxlatib qöyishim kerakmi? Yot, uxlaysan!

-Hööp, yotamaan.

-Yotsang nega telefon qilding, yotavermaysanmi, meni bezovta qilmasdan?!

-Sog'inib qöng'iroq qilgandim.

-Bunday vaqtda qilma! Bizda hozir ish vaqti. Xayr, hadeb meni bezovta qilaverma!

-...

Zulfizar nimadur demoqchi edi, eri öchirib qöydi. Videoaloqa tugab, kun böyi kiyib yurgan kiyimlarini yecha boshladi. Birinchi yupqa römoldan boshlab, avaylabgina yechib oldi. Qora sochlari, qora közlar va qora qoshlar yoniga tushdi. G'unchadek körkam labi ustiga tushgan bir dona zulfini, quloqlari ortiga oldi. Söng halatining zamogini yechib tashladi. Halat ham, qöl va badandan sirg'alib chiqib, krovat chetiga tushdi. Lozimni ham oyoqlardan chiqarib, halat yoniga qöygandi, oppoq badani namoyon böldi. Yarim yalang'och holatida, qora sochlarini yoyib, yotoqxonasida joylashgan yuvinish xonasiga ötdi. Sönggi kiyimlardan ösha yerda halos bölib, vanna ichiga tushdi. Suv haroratini tög'irlab, yelkalari ustidan quya boshladi. Badaniga tekgan barmoqlaridan, negadir özining eti jimirlab ketdi. Söngra ehtirosi qözg'ab, doimiy qilig'ini boshlab yubordi. Deyarli qöl tegmagan kökraklariga, bir qölini olib bordi. Bir qölini esa, yaqindagina tozalangan jinsiy lablari ustiga qöydi. Ikki qölini ham, astalik bilan ***Error: 404***

Zulfizar yuvinib chiqgandan söng, yechgan kiyimlarini kirga olib borib tashlash uchun, tashqariga chiqdi. Yölak qorong'u bölgani uchun, telefoni yordamida yoritib ketardi. Hammom yoniga bordiyu, qaynukasi va ovsinining gaplari qulog'iga eshitildi. Er-xotin hammom ichida, bir nimani talashishayotgandek edi.

-Nega tushunmaysan? Aloqani bolaga zarari bölmaydi.

-Men bu narsalarni tushunmasligim mumkin. Lekin bola tug'ulmaguncha, sabr qilish kerak deb öylayman.

-Bas! Jonga tegding bölmag'ur gaplaring bilan, yur yotoqqa!

-Yöq, aloqa uchun chaqirayotgan bölsangiz kerakmas. Kechagidek, pastga tushib yotaveraman.

-Sen jinni-pinnimasmisan?! Ana ovsiningni qara! Bechora necha oydan beri akamni sog'inib yuribdi. Öshanga havasing keldimi, men ham akam yoniga ketaymi?

-Yöööq! Sherzodakaaa, meni ham tushuning! Ozginagina qoldi, sabr qiling!

-Ufff, özingdan kör. Men erkakman, sendan qidirganimni bermading, endi boshqalardan izlayman!

-Nima dedingiz?

-Hech narsa!

Zulfizar qadam tovushidan, qaynukasi chiqayotganini bildi va panaroq joyga turib oldi. Sherzoda katta qadamlar bilan, yotoqxonasi tomonga yurib ketdi. Zulfizar huddi endi kelayotganday bölib, hammom ichkarisiga kirib keldi. Bir chekkada öychan holatda turgan ovsiniga parvo qilmay, kirlarini tashlab chiqib ketdi...

Erta tongdan supur-sidir ishlari boshlandi. Köcha va hovliga e'tibor berilganidan söng, nonushta tayyorlash uchun oshxonaga yugurildi. Nonushta tayyor holga yetkazilib, oshxonadagi mayda yumushlar qila boshlandi. Bu ishlarning barini katta kelin qilar, bu vaqtgacha esa, kichik kelin uyg'onmagan edi. Har doimgidek, nonushtaga dastlab Begzod keldi. U har tong yugurgani, sport bilan shug'ullangani uchun, erta turardi.

-Assalomalekum kelinoyi! Nonushtaga bugun nima mahorat körsatdingiz?

Begzod har doim katta kelinoyisini maqtar, ayniqsa u tayyorlagan taomlarni hush körar edi. Hozir ham kelinoyisiga shunaqa maqtov aytib, u tayyorlagan pitsani paqqos tushurardi.

-Voy Begzodjon, mana bunisi Sherzodjonga ediku!

-Voyyy! Aytmabsizda bir og'iz. Mazasi yoqgani uchun, ishtahada bilmay yeb yuboribman. Tayyorlash qiyinroqmi?

-Qiyin emas. Vaqtni oladi. Ha mayli, osh bölsin! Men özimnikini örniga qöyaman. Boya pishirganimda chetidan yeb yeb olgandim.

-Aldamang! Dum-dumaloq ediku, qanday qilib yeysiz? Özingiz yeyavering! Akamga kerak bölsa, anavi dangasa xotini qilib bersin!

-Hey, unday demang! Eshitib qolishmasin tag'in. Yöq yemayman. Ular yesin, xotini bor, kuch kerak.

Bu gapdan söng, Begzod kelinoyisiga bir qarab qöydi. Zulfizar g'alati gap gapirganini fahmlab, tög'irlashga harakat qildi.

-Xotiniga kuch kerakda! Axir, farzand dunyoga keltirish osonmi? Menku, mayli indamay qöya qolay!

-Tushkunlikga tushmang kelinoyi, hali hammasiga iziga tushib ketadi. Katta akam bilan siz farzandli bölasiz, men jiyanli bölaman.

-Akangiz yöq bölsa qayerdan bölardi?! -u bu gapni past ovozda gapirdi.

Begzod uning past ovozini eshitgan bölsada, eshitmaganga oldi:

-Nima dedingiz, eshitolmadim?

-Aytganingiz kelsin dedim.

-Ha.

Begzod nonushtadan turib, öqishiga yöl oldi. U ön töqqiz yoshga tölgan. Kollejni tugatgan, hozirda insitut uchun tayyorgarlik kurslariga qatnayotgan edi. U ketganidan söng, dasturxon atrofi bittada töldi. Zulfizarning qaynotasi, qaynonasi, qaynukasi, ovsini yig'ilishib ötirishardi. Uning qaynotasi, yoshi ilgarilab qolgani bilan, boshqalarga öxshab yastanib yotmas, erta tongdan ishiga ketib, shomga yaqin qaytardi. Qaynukasi Sherzodning ish vaqti boshqacharoq edi. U haftada umuman dam olmas, ertalabdan, tushlikgacha ish edi. Shu tartib bilan, ota-bola ish tomon yöl olishdi. Uyda faqat ayollar qoldi.

-Zulfizar!

-Labbay oyijon!

-Anavi psixolog qarindoshingiz, bugun aniq keladimi?

-Ha oyijon! Kecha gaplashgandim, hozir kelib qolishi kerak. Ishga ketayotganimda kirib ötaman degandi.

-Ha yaxshi.

Zulfizarning psixolog qarindoshi, ya'ni amakisining qizi Sevinch, bugun taklif qilingandi. Uning vazifasi, kichik bölg'usi onaga, kerakli tavsiyalar berish edi. Huddi kelishilganidek, eshik qöng'irog'i chalindi. Zulfizar domofon orqali Sevinchni körib, eshikni ochdi. Sevinch amakivachchasi bilan quyuq körishib, kichik kelin huzuriga yöl oldi. Yarim soat ötar-ötmasdan, qaynona va kichik kelin yonidan, oshxonada ish qilayotgan Zulfizar yoniga qaytib keldi. Ular yoshlikdan birga ösishgan, sir almashishgani uchun, qalin dugonaga aylanishgandi.

-Özingchi, özingni hayoting qanday?

-Mana shu meni hayotimda. Shu uy ishlaridan ortmayamman.

-Haaa. Ering yaramas qachon qaytarkan. -Sevinch odatiga aylangan shartakilik bilan, Zulfizarga gapira boshladi.

-Nega yaramas deysan ahmoq. Kelib qolarkan shu kunlarda.

-Eöl lalaymay, kelarmish, mana buni körgin. Ölsayam kelmaydi endi.

Sevinch qöliga telefonini olib, Shag'zodning chet eldagi qiz bilan tushgan rasmlarini körsatdi.

-Rostdaan, Shag'zodakami shu?

-Yöq, katta holang! Nima közing kör böb qoldimi?

-Bu haligi, bu anavi, nimaydi? Ha, montaj...

-Qanaqa montaj, yoniga ötkazsangchi! Elliktacha rasmni montaj qilmasa kerak!

Zulfizar eri ekanligiga ishonch hosil qildi. Eri köplab rasmlarda, sochlari sariq bir chet ellik qiz bilan turardi. Rasmlar orasida, qizning yarim yalang'och rasmlari, eri u qizning belidan ushlab tushganlari bor edi. Zulfizar közlariga ishongisi kelmasa ham, ammo bu rasmlar haqiqiyligini fahmlab bölgandi.

-Ssseeen, bularni qayerdan topding?

-Internetdan. "Facebook" deb nomlanuvchi, ijtimoiy tarmoq bor. Ösha yerdan topdim. Tasodifan chiqib qoldi.

-Nega unday qiladi, men nima yomonlik qildim. Nma aybim bor?

-Aybing shuki Zulfizar, sen soddaliging! Sening xatoing, yomon ish qilmaganing!

-Tushunmadim.

-Obbooo, hullas, ering senga loyiq emas! Ering boshqa dunyo. Erkakning zamonaviy varianti. Hohlagan ayoli bilan til topishib, ösha kechaning özida yotog'iga olib kira oladi.

Zulfizar Sevinchni gaplariga diqqat bilan e'tibor bera boshladi. Aslida haqiqatni sözlayotgan bu juvonning gaplari, Zulfizarning quloqlariga yoqa boshladi.

...

-Hösh! Erim xotinboz va xiyonatkorligini menga isbotlading, közimni ochirding! Rahmat! Lekin boshqa muammo ham borda!

-Bilaman muammoingni! -Sevinch kulib gapira boshladi. -Yonayotgan oyoqlaring orasimi?

-Jinnimisan? Eshitib qolishadi, sekinroq gapir!

-Voyvö, eshitsa eshitar. Hullas, senga tekin maslahat.

-Hösh!

-Nam dokani olasan, uni limonning siqilgan suviga böktirasan...

-Eee, bilaman bu usulni. Foydasi kam. Bundan köra qöllarim ma'qul.

-Unda qöllaringda.

-Eey, nega tushunmaysan. Bu ham men uchun tatimayabdi.

-Tushunib turibman seni Zulfizar. Bilaman, örgangan köngil, örtansa qöymas! Senga ham qiyin, tushunaman. Lekin hech narsa deya olmayman.

-Sevinch! Bir narsani öylab qoldim.

-Hösh.

-Köchaga chiqsam...

-Esingni yedingmi? Köcha töla daydilar, kasallar, eng xavflisi tanishlar. Bilib qolishsa tamomda, holingga maymunlar yig'laydi.

-Unda nima qil deysan? Nima qilay chidolmasam, oddiygina kichik bolaning "kelinoyijon" degan söziga, etlarim jimirlab ketyabdi.

-Qanaqa kichik bola? "Kelnoyijon"? Tushunmadim.

-Eee, Begzodni nazarda tutyabman. Bu uyda faqatgina shu bola yonimni oladi.

-Uningni yoshi nechada?

-Ön töqqiz yosh.

-Kap-katta yigitni, yosh bola deb yurubsanmi? Ajoyibsanda Zulfiii!

-Ha nima? Hali kichkinada.

-Gavdasini qara, meni erimdek keladi. Körinishidan chiniqqan bolaga öxshaydi qayniukang!

-Ha, u sportchi.

-Öshan bilan yotib qöyaqol!

-Nima? Hazil qildingmi?

-Yöq, nega hazillasharkanman, tuppa-tuzuk bola ekan. Uni ustiga yosh, avrab oldingga olib kirsang bas. Birovga aytishga, özi qörqib qoladi.

Zulfizar bu gaplarni eshitib, rosti öylanib qoldi. Begzod bilan orasida bölib ötgan suhbatlari, Begzodning poyoniga yetmas maqtovlari hayolidan öta boshladi.

-Senga qolsayu, gapirishga oson. "Begzodjon, yuring yotog'imga, akangiz örniga mehmon bölasiz" deymanmi?

-Bir yaxshi yöli bor. Issiq-sovuq qilib qöy. Özi kiradi. Vaxaxaxa... -Sevinch shunday deb, huddi erkaklarcha kula boshladi. -Ering qaytguniga qadar, seni nikohiga ham olib qöyar balki.

Sevinch shu kulish böyi, yarim daqiqacha tinmasdan turdi. Stol ustiga tikilib qarab turgan Zulfizarning yelkasiga turtib, yana gapira boshladi.

-Höp qiziq suhbat böldida. Qayniuka emish. Könglingga olma Zulfi, shunchaki, hazillashdim.

-Yög'aa, nega könglimga olarkanman.

-Mayli men ketaqolay, ishxonadagilar ham kutib qolishgandir.

-Ha mayli. Men ham ishlarimni qilardim.

-Ishlaringni ovsininga ham bölib bergn. Tug'ishiga kamida ikki oy borku.

-Qöyaver, ishlar qiyinmas.

-Mayli özing bilasan. Yaxshi qol. Ha aytgancha, qayniukangni boshini aylantirib qöymagin yana. -shunday dediyu, xoxolab kula-kula, xonadonni tark etdi.

Zulfizar tushlik vaqtigacha nima ish qilganini bilmadi. Hayoli negadur qayniukasi Begzodga kdtib qolardi. Amakivachchasining gaplari haqiqatligini, miyasiga quyib olgandi. Qaynukasi bilan, hayolan har xil holat yaratar edi. Bir uni quchog'ida tasavvur qilsa, bir uni tizzalari ustida ötirganini öylardi. Bu hayollardan goh jirkanib ketsa, goh bularni röyoga aylantirgisi kelardi. Hayollarni yig'ishtirib, uydagilarni tushlikga chaqirdi. Özi ham tushlik uchun endi ötirgandi, eshikdan Begzod kirib keldi. Zulfizar uni kördiyu, negadir eti qattiq jimirlab ketdi. Bu holat qaynonasiga ham sezilib, u ham keliniga qarab qöydi. Zkvfizarda esa, yana ösha hayollar boshlandi. Erini kutishdan foyda yöqligini, öylagan ishini qöllashi kerakligini tushundi. Tushlikdan söng, ishlarini joy-joyiga qöydi. Kasalxonaga deb, qaynonasidan bir amallab ruxsat oldi. Uydan chiqib, tög'ri narigi mahallada yashovchi folbin uyiga otlandi. Piyoda ketar ekan, hayollari qadamidan ham serob edi. Bu ishi tög'ri emasligini bilsa ham, vujudi aqliga böysunmas, shu ishga uni undar edi. Vanihoyat, bir-ikki tasodifiy yölovchilarning körsatmasi bilan, folbinni uyiga yetib keldi. Ochiq eshikdan ichkariga kirdi. Paxsa devorlari qulay deyayotgan yölak böylab, ichkariga kira boshladi. Ikki chetda osilgan har-xil buyumlar, quritilgan qalampirlar, isiriq va supurgilar, uni yuragiga g'ulg'ula solardi. Uzun yölak tugab, chap tomonda kichkinagina hovli körindi. U körimsiz hovliga nazar tashlab turgandi. Öng tarafdagi pastqam derazadan, qandaydir hunuk kampir yuzini kördi. Ötakasi yorilay deb, ortiga tisarildi. Endi köcha tomon bir qadam tashlagandi, boyagi kampirning ovozi eshitildi.

-Kelavering qizim, kelavering!

Zulfizar qadamini töxtatib, uy tomon yura boshladi. Oyoqlari negadir titrar, atrofga alanglab qarar edi. Eshik oldiga keldida, oynaga bir-ikki chertdi.

-Kiravering!

...

Kechki ovqat vaqti. Oshxonada katta kelin, qöllari titragan holida ovqat suzardi. Hammaning ovqati tayin qildida, kosalarga suzdi. Orasidan bir kosadagi ovqatni belgi qilib, folbin kampir bergan haltachani, siynabandi orasidan oldi. Atrofga bir qarab qöyib, haltachani boyagi kosaga ag'dardi. Haltacha ichidan, qandaydir yer rangidagi kukun, kosa ichiga boricha tökildi. Böshagan haltachani, kökraklari orasiga qayta joyladi. Qöli qaltirab, patnosni tashqariga olib chiqdi. Havo issiq bölgani uchun, tapchanga joy qilingandi. Tapchan yoniga yetgan Zulfizar, patnosni olish uchun uzatilgan qöllarga, rad javobini aytganday qildi. U boyagi kosadan, közini olmas, uni yöqotib qöyishdan qörqardi. Patnosni xontaxta ustiga avaylab qöyib, hammaga ovqat tarqata boshladi. "Alohida" kosani, Begzodga uzatdi. Oila kttasi ovqatga qöl uzatgandan söng, boshqalar ham yeya boshlashdi. Zulfizar Bejzodga ora-orada qarab qöyardi. Nimadur bölib, mazasi qochib qolishidan qörqardi. Özini qanchalik bosishga urunmasin, oyoqlari titrab ketardi. Begzod esa, ovqatni ishtaha bilan yeyishda davom etardi. Bu holatga, bu aldovga Zulfizar ortiq chidolmadi. Dasturxon atrofidan turib, oshxona tomonga ketdi. Tapchandagilar esa, birin-ketin ovqatlarini tugata boshlashdi. Begzod "futböl köraman" dedida, shoshilib turib ketdi.

-Xex quloqsiz bolaya! Yana oxirgacha ichmay turib ketdi. -Shoxsanam opa, Begzodning kosasiga ishora qildi. -Ol Sherzodjon, tozalab qøygin shuni ham!

Sherzodga bu taklif yoqmagan bölsa ham, onasini ranjitmay qöya qoldi. U kosa tagida qolgan shörvani oxirgacha ichib, tagi bilan non surib, yalab qöydi. Zulfizar boya qanday qörqgan bölsa, hozir undan ziyod qörqardi. Mexmonxonada televizor körayotgan qaynukasiga, har ötganda nazar tashlab qöyardi. U oshxonadagi ishlarini tugatib, hammomga yöl oldi. Mexmonxonadan ötar ekan, Begzodga yana bir qarab ötdi. Shunda u, qaynukasi ham unga qarayotganini körib qoldi. Hammomga borib, kir yuvish mashinasiga, kirlarni solib, xonasiga ketdi. Xonasida egnidagi halatni, öziga kichkina kelib qolgan halatiga özgartirdi. Bu kichkina, tor halati, uning oldindagi kökraklari, ortidagi dumbalarini, yaqqol ishirib turardi. Römolini ham yechib tashladi. Sochlarini tarab, bir tekisda yoyhb oldi. Tagidan lozim ham kiyib ötirmadi. Hirsi kuchlilik qilib, shu ahvolda xonasidan chiqdi. Hech qanday yumushi yöq bölsada, oshxona tomonga, Begzodga atay körinib ötdi. Begzodga qaramagan bölsa ham, aniq bilardiki qaynukasi e'tiborini qozongandi. Besh daqiqa ötmasdan, yana tashqariga chiqdi. Bu safar Begzod, uning röparasidan chiqib qoldi. Zulfizar uning yonidan ötmoqchi edi, qaynukasi u yoqqa turib oldi. Boshqa yon tomonidan ötmoqchi bölsa, u yoqni tösib oldi.

-Ötib ketay Begzod!

-Ötmaysiz! Avval bir öpay, keyin ötasiz!

Kelinoyisi bu gapdan hayron qoldi. Indamay orqaga yurdida, divan narigi tomonidan ötib ketdi. Begzod öziga özi hayron qolgandi. "Nega bunday qilyabman? Nega bunday öylayabman özi? Axir kelinoyimku!"

u öziga savol berar, nega bunday bölayotganini anglolmas edi. U televizorni öchirib, kelinoyisi tomonga ketdi. Zulfizar hammomda, tog'orada kir yuvardi. U kir yuvish mashinasi eplolmaydigan kirlarni qölida yuvardi. Kir yuvayotgan mashinasi, signal berib qoldi. Örnidan turib, "Rejim"ini tög'irlay boshladi. U kir yuvadigan mashinaga oldi bilan suyanib turardi. Shu payt, birdaniga butun vujudi titrab, seskanib ketdi. Bu hol dumbalariga yopishgan qöl dastidan edi. U qörqib ortga ögirilsa, Begzod unga tirjayib turardi.

-Bu nimasi Begzod, uyalmaysizmi?

-Qöysangizchi kelinoyi, buni özingiz ham istayabsizku!

-Nima?

-Ataylab kiyimlaringizni almashtirib oldingiz. Mana bu jonivorlarni lozim bilan yopmaysizmi? -u shunday deb, kelinoyisi öng taraf soniga shapatiladi.

-Voy ahmoq, nimalar deyabsiz? Sizga nima dahli bor meni kiyinishimni? Chiqib keting bu yerdan!

Begzod eshik tarafga qadam bosdi. Zulfizar buni körib, hotirjam böldi. Chunki, hammomda ikkalovini kimdur körib qolsa, tamom bölishardi. Lekin... Begzod hammomdan chiqmadi. U qaytanga eshikni qulflab keldi. Dush oldiga borib, suvni yoqdiyu, kelinoyisi yoniga qaytdi. Zulfizar kir mashinasiga, orqasi bilan suyanib turardi. U tepasiga kelgan, gavdali qaynukasiga vahimali qarardi. Begzod uni qölidan ushlagandi, qölini keskin tortib oldi.

-Jinnimisiz Begzod, nega bunday qilayabsiz? Axir, kelnoyingizman!

-Hösh, kelinoyim bölsangiz nima qilibdi? Kelinoyini sevib bölmaydimi? Siz menga yoqasiz!

-Axir bu g'irt bema'nilikku! Akangizni xotinini...

Nrtiq gapira olmadi, dag'al lablar, lablarini yopib oldi. Qöllari bilan endi qarshilik qilgandi, Begzod bir qöli bilan, qarshilikni yöq qildi. U kelinoyisi qöllarini, juftlab qisib olgandi. Zulfizar boshini har yoqqa tashlab, lablardan qochishga intilardi. Ben qarshiliklarni söndirib, kelinoyisini orqaga qattiqroq