Madina, 7-qism (by Kemosabe13)

— Rashid bilan boʻlgan aloqalari tushunarli, sizlarniki qanday davom etdi?, — deya battar qiziqib soʻradim Shohruxdan oyim bilan aloqasi haqida. Allamahalda bu haqidagi hikoyani eshitish rosmana gʻaroyib edi. Endi u oʻzi haqida ham soʻzlay boshladi. Shohruxning oyim bilan dialogi bunday davom etibdi:

— Demak, Rashid brat bilan boʻlgan ishq oʻyinlaringizdan keyin minet yoqib qolgan ekan-da, kenayi. Amakimda qachon sinab koʻrgansiz?

— Shu voqeadan 3-4 yilcha oʻtib birinchi marta qildik. Unda ham negadir amakingiz tashabbus bildirganlar, men emas. — miyigʻida kuladi oyim.

— Pishiqsiz, kenayi, — davom etadi Shohrux. — Rashid bilan munosabatlaringiz bir kursdoshim bilan aloqalarimizni eslatib yubordi. Kim bilsin, balki 10 yil oʻtib, bizda shunaqa oʻyinlar boʻlib oʻtar — kulib qoʻyadi.

— Eh! Hayot oʻzingiz xohlamagan oʻyinlarni tayyorlab qoʻyarkan, Shohruxjon, — hazil aralash xoʻrsinadi oyim.

— Kutilmagan oʻyinlardan bezor boʻlib ketgandek gapiryapsiz, — istehzo qiladi Shohrux.

— Qaydam, oʻyinqaroqligim ortda qolgandir balki.

— Ortda qolmagan, menimcha. Har holda gap-soʻzlaringiz shuni bildiryapti.

— Quruq gap bilan ish bitarmidi, ukaginam. — Oyimning ayni shu gapi suhbatning mantiqiy yakuni va amaliy ishning boshlanishiga xizmat qilgandi. Balki oyim ham shunga kesatgandir.

— Toʻgʻri aytasiz, kenayi, — Shohrux divandan turib, oyim tomon 2 qadam yuradi. Ularning orasida yana 2 qadam masofa qolgandi. — Kutilmagan oʻyinni ancha kutdim rosti. Boshqa sabrim chidamasa kerak, kenayi. — Soʻng ishtonini trusigiga qoʻshib biroz pastga tushiradi. Ichkarida paytidayoq ish vaqti boshlanishini oldindan sezib, uygʻonishga ulgurgan asbobi trusigining rezinkasi yordamida biroz teparoqqa qarab, tarang turardi. Bu paytda oyim biroz burilgan, Shohrux ham, uning barzangisi ham oyimning toʻppa-toʻgʻri koʻziga qarab turishgandek edi. — Aybga buyurmang tagʻin , — iljayadi Shohrux va oyimning yuziga termulgancha, asbobini xuddi masturbatsiya qilayotgandek uqalashni boshlaydi. Oyim bir lahza nima qilarini bilmay qolgandek boʻlib, oʻzini qoʻlga oladi va egasi silab-siypalayotgan asbobga bir muddat tikilib turadi.

— Hechqisi yoʻq, qiziqishlar ayb emas, axir. — Oyim jilmayib, yana oshxona stoli tomon burilib, ishini davom ettirmoqchidek koʻrsatadi.

— Yoʻq-yoʻq, kenayi. — Shohrux toʻxtatadi uni. — Bizdan yuz burmang, bu qalbimni yaralaydi. Yetmaganiga ishtiyoqimni ham. — Oyim tagʻin Shohrux tomon buriladi va oshxona stoliga orqa qilib, toslari bilan stolga suyanib, bir muddat kuzatib turadi.

— Mayli, yigit soʻzingiz yerda qolmasin, — miyigʻida kuladi oyim va Shohruxning yuziga boqib turgan nigohlarini pastga, uning asbobi tomon tikadi. — Katta boʻlib qolibsizlar.

— E’tirofingiz uchun tashakkur, — shohona minnatdorchilik bildirgancha, Shohrux oyim tomon yana bir qadam tashlaydi.

Endi oʻrtada qolgan oxirgi, eng katta bir qadamni tashlash vazifasi turardi faqat. Uni kim tashlashi qiziq munozara boʻlardi. Uch qadam tashlab kelgan Shohrux yana bir qadam tashlab, oyimni oshxona stoliga yanada tirab, oʻyinni davom ettiradi yoki oyim oʻzi uchun qimirlash, stolga tiralib qolmaslik imkonini saqlab qolishni maqsadi va Shohruxning uch qadamiga mukofot tarzida u tomonga bir qadam tashlaydimi? Ha. Oyim asbobdan koʻzini uzmay, bir qadam yaqinlashdi va unga chap qoʻlining barmoqlari uchlarini tekkizdi. Asbob ta’sirlanib ketib, hurkigan tulpor misoli osmonga talpinib, kishnagandek boʻldi. Shohrux ham bu hayajonli lahzada eng nozik joyiga tekkan nafis barmoqlar taftidan ixrab yubordi. Oyim barmoqlari uchi bilan oʻynay turib, asbobni kafti orasiga oldi. Bu yoqimli qiynoqlar ashaddiy rohatga aylangan lahzada Shohrux koʻrsatkich barmogʻi bilan oyimning iyagini tepaga qaratib, lablariga otashin boʻsalar hadya eta boshlaydi. Oyim ham oʻz navbatida unga javob qaytararkan, soʻnggi marta qachon koʻzi qonga toʻlgan, oʻspirinlik yoshini yaqindagina tamomlagan yigitning lablarini his qilganini eslashga urinardi.

Ha. 11-sinfni endi boshlagan kezlarida ilk bor oʻzidan 5 yosh katta yigit — Ilhom bilan shunday oʻpishgandi. Yosh bolalarga xos oʻtkinchi havasmi yoki chin sevgimi, ahamiyati yoʻq: muhimi u ilk bor voyaga yetgan, kuchga toʻlgan yigit lablarini totib koʻrgandi. Bu haqda men oyimning oʻzidan keyinroq eshitdim. Lekin rostdan ham, ilk boʻsasiga 20 yildan oshgan paytda yana oʻsha lablar ta’mini his qilish quvonchi va oʻtmish sogʻinchi kishini yigʻlatib yuborishi ham mumkin.

Shu xayollar ogʻushida oyim Shohruxning pastga lablarini battar soʻrar, uning harakatlariga javob qaytarar, chap qoʻli bilan tomirlari kaftlarini qitiqlayotgan asbobni yanada qattiqroq siqar, oʻng qoʻli bilan Shohruxning belidan mahkam quchib, barmoqlarini botirardi. Birinchi boʻsasidagi yosh qizaloqdan farqli oʻlaroq, umuman qoʻrqmas, aksincha, nima qilishni yaxshi bilar, tajribaga toʻla tanasi va aqlini shu lahzalarga butunlay bagʻishlaganidan peshonasidan bir tomchi ter ham chiqib ketdi.

Oʻz navbatida, Shohrux ham yillar sinovidan oʻtgan tanani quchoqlab, ishq oʻyinlarida toblangan lablardan rohatlanar, asbobi uchun yangilik boʻlayotgan biroz toʻlishgan, lekin nafisligini yoʻqotmasdan, yanada yumshagan qoʻl va nozik barmoqlarning goh ohista, goh shiddatli harakatlaridagi har bir millisekundigacha his qilib turardi. Koʻksi ham kattargan, yetilgan, bir soʻz bilan aytganda “haqiqiy” koʻkraklar taftini sezib turar, chap qoʻli oppoq, nozik boʻlgan boʻyin atroflaridan biroz pastlab, yelkalardan mahkam quchar, oʻng qoʻli esa quchogʻini toʻldirib turgan, lekin semirib ketmagan bel sohasida kezib yurar, teparoq chiqqan paytda barmoqlari yechilishini kutib yotgan byusgalter rezinalariga tegib, yanada koʻproq rohat berardi. Shu holatda ular bir daqiqadan koʻproq oʻpishishdi va nafas rostlash payti ham kelgandi. Lablar biroz boʻshatilgach, Shohruxning oyimning qulogʻigacha pichirladi:

— Oxirgi martasi qachon boʻlgandi? — Quloqlarini mayin qitiqlagan lablar, quloq surpalariga urilib, ichkariga, pardalarigacha yetib borgan qaynoq nafasdan oyimning butun badani titrab ketdi. Oyim oʻzini xushini yoʻqotayozgandek ahvolda sezib, yiqilib tushmaslik uchun asbobni qoʻyib yubordi va refleksiv tarzda tezlik bilan Shohruxning bellaridan ikki qoʻllarini oʻtkazib, mahkam quchoqlab, unga suyanib qoldi. Shu onda asbob oyimning kindigidan biroz pastroq, amidan esa biroz teparoq badan qismiga qattiq botib, tepaga qiyshaydi. Ikkisiga ham yoqib ketgan ushbu harakat sabab asbobni yaxshiroq his qilish va his qildirish maqsadida ular yanada qattiqroq chirmasdilar. Quloqqa shivirlash navbati oyimga kelgandi:

— Qoniqarlisi uch oy oldin. — Oyim noligan kabi ovozda nozlanib javob qildi. Javob Shohruxni battar jonlantirib yubordi. Lablarini yana oyimning lablariga tutashtirdi. Oʻng qoʻli bel orqali pastlab, torroq kiyinganda yaqqol seziladigan bir juft a’zo tomon harakatlandi. Ha, bu tarangligini yoʻqotmagan dumbalar beldan yaqqol ajralib chiqqan va xuddi chizilganidek songa tomon ingichkalashib ketgandi. Chap qoʻl ham oʻngi ortidan pastlab, ikkinchi dumbaga yetgan joyida joyida oyim toʻlgʻonganidan bir oyogʻi biroz bukilib, oyoq uchida qoldi ham. Ayni shu bukilgan oyoqdan Shohruxning barmoqlari avval son, soʻng tizzaning orqa sohalariga tushib bordi.

Rostanam soʻnggi vaqtlarda dadamning ishlari koʻpayib ketgan, oyimning boʻsh vaqti ham ancha kam boʻlayotgandi. Ustiga-ustiga yosh va xohish bilan bogʻliq muammolar sababli ikkisi bir-biridan istagancha qoniqa olmasligi tabiiy. Shunday ekan, soʻnggi marta uch oy oldin seksdan qoniqqani ajablanarli emas. Hozir esa oyimga haddan tashqari yoqayotgan jihat — nafaqat oʻzi mazza qilib, lazzat oʻyinlaridan bahra olayotgani, balki yoshlik qudrati joʻsh urgan erkak bilan bir vaqtning oʻzida tajribasiz tomonlarni ham oʻzida jamlagan yigitchada unutilmas shavq xotiralarini qoldirishga urinayotgani edi. Ayni shu jabhalar mening ehtiroslarimni junbushga keltirardi. Ular ijro etayotgan ishq raqsining har bir detaligacha anglash oʻtida yonardim.

— Uch oy? — lablar yana uzilganda, oyimning qulogʻiga pichirladi Shohrux, javobni aniqlashtirish maqsadida. — Sizdek janon uchun uch kun ham koʻp-ku, axir, — maqtov orqali erkaladi oyimni.

— Nimasini aytasiz, jonim! — alangani kuchaytirish uchun ingragan ovozda javob qaytargach, Shohruxning chap qulogʻi yumshogʻidan ohista tishlab qoʻydi oyim.

— Olovsiz, goʻzalim! — oyimning olov moy sepishga ustaligini e’tirof etib. — Oxirgi minet ham oʻshanda boʻlgandir-da? — miyigʻida jilmayib, bugungi xohishlarga ham oydinlik kiritmoqchi boʻldi Shohrux. Oyim esa nolishlarini doimiy notaga aylantirib, dardlarini yanada ehtirosliroq koʻrsatib, javob qaytarishga urinardi:

— Oʻtgan kuni boʻluvdi, lekin…— biroz pauza qildi oyim. Shohrux ham buni sezib, gapning davom etishiga xalaqit bermasdan, kutishni afzal bildi. — Lekin javob boʻlmadi.

— Umuman turmadimi? — yana aniqlik kiritish uchun shivirlada Shohrux. U oyimning minetni uyqudagi asbobni turgʻizish uchungina qilishni yoqtirmasligi xayolidan chiqarmagandi va oʻsha holat qanchalik yoqimsiz boʻlganini tasavvur qildi. Biroq hozir umuman boshqa holat: uning mustahkam sovut-u qalqonlarni teshib yuboraman degandek tosh qotgan asbobi kenayisining qirmizi lablari orasida sirgʻalishi, oʻynoqi tilning aylanma harakatlaridan bahramand boʻlishi, sadafdek tishlarining yoʻgʻongina asbob terisiga yengil botib, yoqimli azob berishidan yaxshigina umid bor. “Umuman turmadimi” degan savolga javoban oyim shunchaki boshini sezilar-sezilmas darajada sarak-sarak qilib qoʻydi. Bu javobdan soʻng Shohrux oʻng qoʻlining dumba va son oraligʻidagi safarini tugatib, oyimning yuziga olib keldi va kaftlari bilan chakkalarini siladi. — Charchagan paytda tushunsa boʻladi amakimni ham. — Xuddi qizaloqni ovutayotgan ohangda chiqdi bu soʻzlar. Nigohlar bir-biriga chuqurroq qadaldi.

Shohrux chap qoʻlini ham tepaga koʻtarib, bir lahza oyimning boshi orqasini silagancha, sochiga qistirib, yigʻib qoʻyilgan rezinkani astagina yechib oldi. Qalin va quyuq tim qora sochlar toshlarga urilgan sharsharadek har tomonga yoyilib, egasini bellariga tushdi. Shohrux yana oyimning qulogʻiga yaqin bordi va bir tutam sochni barmoqlarida oʻynagancha, burniga yaqinlashtirib, ding turgan quloq ostida chuqur nafas olib hidladi va ehtirosli pichirladi. — Turganini oʻpish yoqadi degandek gap aytuvdiz-a… — Oyim qulogʻining qitigʻi kelganidan va tanasidagi tuklar tikka boʻlib ketganidan oʻta mayin qiqirlab, qulogʻini qaynoq nafasdan toʻsish uchun yelkasini qisdi. U endi bir soʻz deyishga na jazm qilardi, na bunga xohishi bor edi. Faqatgina ayni lahzadan boricha mast boʻlishni tanlagandi. Shohrux esa maqsaddan chalgʻimay davom etardi. — Agar nimadir yoqmasa, darhol ayting, — deya oyimning lablaridan minet oldi “xayrlashuv” boʻsasini olib, ikki yelkasidan ohista pastga bosdi.

Bu holatda oyimga yoqmaydigan hech nima yoʻq edi. U avvaliga qarshisidagi koʻrkam yigitning yelkalarini paypaslagancha pastlab, soʻng baquvvat belining ikki yonidan ushlab, muvozanat saqlagancha, oyoqlarini buka boshladi va tizzasi yerga yaqinlashganda oʻng qoʻli bilan Shohruxning chap sonini, chap qoʻli bilan esa boyagina ayni shu kaftlar orasida mahkam siqilib, rohatning zoʻridan qoʻyib yuborilgan oʻsha tanish asbobni yana ushladi. Mana, tizzalar ham tegdi. Tizzalab turgan oyim bir lahza naqd burni uchidagi asbobga nazar solib, koʻzlarini yuqoriga, ushbu harakatlarni maroq bilan kuzatib turgan Shohruxning hirs toʻla nigohlarini qaratdi. Bu nigohlarda nima yashirin? Qandaydir xaloskor yoki shunchaki navbatdagi toʻshak sherigi? Nima boʻlganda bu qarashlar yonib turgan ehtiroslarning yana toshishiga sabab boʻlgandi. Oyim koʻzlarini yana pastlatib, toʻgʻriga — “qahr” bilan boqib turgan asbobga tikildi. Ha, oyimga haqiqatan ham tik turgan asbobni har qanaqasiga erkalash lazzat berardi. U bir lahzaga koʻzlarini yumdi. Bu koʻzlar butun dunyoga nisbatan yumilgandi: hayot tashvishlari, kunlik stress, ishdagi boshogʻriqlar, oiladagi dilxiraliklar, atrofdagilarning gʻiybatlari, ertalabdan etigiga suv sachratib oʻtib ketgan mashina… Barcha-barchasining alamli qozonlari ustidagi qopqoplar xuddi shu qovoqlar singari yopilgandi. Hammasi bir muddatga butunlay unutildi. Bu holat goʻyo meditatsion seansdek uning miyasini tozalab chiqqandi. Chindan ham koʻzlar yumuqligida insonda burun va quloqlar kuchliroq ishlay boshlarkan. Ayni soniyada uning quloqlari qulflogʻliq darvoza tashqarisidan oʻtib ketgan mashina tovushini eshitib turar, koʻchada baqirishib yurgan bolakaylarning kimlar ekanligigacha taxmin qilar, bularning barchasiga muzlatgich motorining bir maromda ishlashi joʻr boʻlardi. Burniga esa oshxona stoli ustida turgan qopqogʻi ochiq idish yuvgich gelning hidi urilar, unga esa yuvishga ulgurilmagan tarelkadagi goʻsht va piyozdan qolgan ishtaha ochuvchi hid sherik boʻlardi. Oyim esa eng muhim isni yaxshiroq his qilishga urinardi: naqd qarshida turgan jahldor asbobning hidi! Oyim unga yaqinlashdi. Hirslarni battar qoʻzgʻatuvchi is. U asbobga burnini tekkizdi. Soʻng ikki-uch bor chuqur nafas olib, uni hidladi. Oyimning bu harakatlarini jonli koʻrish uchun umrimni tikishga tayyor edim. U tom ma’noda har bir lahzadan lazzatlanishni bilardi va hozirgi imkoniyatni qoʻldan boy berishni istamasdi.

Oyimning barcha xayollari arzimagan soniyalar ichida boʻlib oʻtdi. Bu orada Shohrux yuqoridan uning harakatlarini tuganmas rohat va cheksiz hayrat bilan kuzatib turar, oyimni shoshiltirmas, aksincha, pastda qilinayotgan ishlardan battar zavqi kelardi. Balki oyimning xayolidan nimalar oʻtayotganini u umuman bilmas, lekin oʻz asbobiga koʻrsatilayotgan e’tibor va mehrni tushunmasa boʻlmasdi. Bu orada oyim asbobni burni bilan silab, soʻng uni biroz pastga, yuzini esa teparoqqa koʻtarib, navbat lablarga berishga qaror qildi. Oyim bir lahzaga koʻzini ochdi va obdan tikilgancha, uchidan ohista oʻpdi. Shohrux xuddi shu soniya uchun yashab kelgan samuraydek rohatdan oʻzini tappa tashlab yuboraman deb oʻyladi. Soʻng oyim yana koʻzlarini yumib, asbobning ikki yonidan bir martadan oʻpdi. Tilini ozgina chiqarib, boshchasi atrofida aylantirdi. Burni bilan paypaslab, tuxumlarni topdi va tili bilan yengil qitiqladi. Shohrux boshini tepaga qarata kayfdan ixrab yubordi va yana jarayonni kuzatish uchun nigohlarini pastga tushirdi. Ishtoni allaqachon oyimni g qoʻllari yordamida tizzasigacha tushirib yuborilgandi. Oyim asbobning tagiga kirib ketgandek uning tag qismiga tilini yopishtirib, uchiga tomon ohista tortib keldi va uchiga yaqinlashganda koʻzlarini ochib, nigohlarini tepadagi nigohlarga tikdi. Shohrux ichida “doood” yubordi va bu sirtiga chiqib ketgandek ham tuyuldi. U bu holatni tasavvur ham qilolmagan boʻlardi hozirgi ishlar boʻlmaganida. Ayni qaymoq yoshidagi, goʻzal juvonning tili asbobi ostidan to uchiga sirgʻalib kelishi uning dunyodagi eng baxtli odamga aylantirgandi goʻyo. Bir lahzaga “hech kim seksdan menchalik rohatlanmagan boʻlsa kerak” ham deb oʻyladi oyimning mahoratiga tan berib. Oyim esa koʻchada shiltasi chiqib ketgan fohishalardan emas. Shunchaki hozirgi harakatlarini oʻz ichki ovoziga koʻra amalga oshirayotgandi. Nigohlar bir necha soniya bir-biriga qadalib turdi. Soʻngra Shohrux qoʻllari bilan oyimning sochlarini yana silab, barchasini kaftiga olib, mayin changalladi. Ha, oʻsha payt kelgandi. Oyim yuqoriga qaragancha, koʻzlarini juda sekinlik bilan yumdi va toʻgʻriga qarata ogʻzini biroz ochib, oldinga tomon qimirladi. Vanihoyat!

Vanihoyat, Shohruxning sabrsizlanib ketgan asbobi oyimning lablari orasida attraktsiondagi yosh bola kabi maroq bilan harakatni boshlashga shaylandi. Oyim lablari, tishlari, tili, jamiki ogʻiz boʻshligʻidagi retseptorlar bilan erining akasining oʻgʻlining qoʻtoʻgʻi ta’mini sezdi. Ha! Bu shunchaki asbob emas! Bu oyimning ogʻziga kirgach, rostmana qoʻtoqqa aylangandi, chamamda. Shohrux ham hikoyasining shu joyiga kelib, asbob soʻzi oʻrniga ochiq-oydin qoʻtoq soʻzini ishlatishni boshlagandi. Ha, oʻsha qoʻtoq men uchun dunyolarga teng, eng yaqin insonimning ogʻziga kirdi mana! Amakimning oʻgʻliga tegishli qoʻtoq oyimning lablari orasida! Buni eshitish, hazm qilish va yozish haqida nima deyishni ham bilmayman. Rosti barchasiga qoʻl siltab, oyim kabi jarayondan zavq olishni boshlab yubordim chogʻi, shunchaki Shohruxga yanada yaqinroq oʻtirib oldim.

Oyim esa bir maromdagi harakatlar bilan qoʻtoqni soʻrar, uni joʻshqin harakatlar bilan charchatib ham yoki oʻta sekin harakatlar bilan zeriktirib ham qoʻymaslikka urinardi va albatta, buni yaxshi uddalayotgandi. Chap qoʻli hamon qoʻtoqda, lablari yetmagan joylarni siqib turar, oʻng qoʻli bilan esa Shohruxning dumbasini zararsiz changallab olib, uning baquvvatgina toslarini ohista silab ham qoʻyardi. Bu harakatlar ikkisini ham toʻlqinlantirishi turgan gap. Oyim endi qoʻtoqni ushlab turgan qoʻlini tuxumlar tomon yurgizdi. Ularni goh bunisiga, goh narigiga teginar, siypalar, qitiqlar, orada yengilgina siqib qoʻyardi. Shohrux esa baqirib yubormaslikdan oʻzini zoʻrgʻa tiygancha, belini oldinga-ortga toʻlgʻontirardi. Oyim tuxumlarni oʻynayotgan chap qoʻlini ham oʻngiga monand ravishda tik turgan sherigining narigi dumbasiga qoʻydi. Bu holatda u oʻzini xuddi qoʻtoqning ildizi bilan quchoqlab olganday his qilar, ikki dumbani changallangacha oʻziga tortib, qoʻtoqni ogʻziga chuqurroq kiritishga urinardi. Shohrux oʻziga xos jentelmenlik bilan unga yordam berishga oshiqdi: sochlarini tutamlab olgan qoʻliga narigisini ham sherik qilib, kindigi ostini yondirayotgan janonning boshini oʻziga torta boshladi. Ikkisi sinxron harakatlarni qoʻtoqni tomoqqacha olib borishar, 3-4 soniya ushlab turgach, yana qoʻyib yuborishardi. Shohrux sherigini ortiqcha qiynashni istamas, aksincha, tashabbus koʻproq oyimdan chiqishidan ehtiroslanardi. Oyim ham shunga monand ravishda bu safar 10 sekund davomida tosh qotgan qoʻtoqni tomogʻiga tirab ushlab turishni niyat qildi va buni amalga oshirdi. Ha, dumbalarni oʻziga qattiq tortib, asbobni bor boʻyicha ogʻziga tiqdi, tomoqqa tiraldi va shu holatda shoshilmasdan ichida 10gacha sanadi. Nafasi endi siqishni boshlaganda, 10gacha sanab ulgurdi va orqaroq chekingancha, tepaga, Shohruxning koʻzlariga ogʻzini katta ochib, mamnun termuldi. Ikkisi ham xushnudligidan oyim shu harakatni yana bir bor takrorlashga qaror qildi. Dumbalardan qattiq tortib, qoʻtoqni tomogʻigacha tiradi. Bu safar biroz yengilroq tuyuldi. Sanoqni boshladi. 9-soniya tugab, 10-soniyaga oʻtilgan payt orqaga chekinishga hozirlandi. Lekin…

Lekin Shohrux buni istamadi. U oyimning boshlarini changallab, yana qattiq bosgancha, koʻproq ushlab turishni xohladi. 10,11,12,13… Oyimning nafasi tiqilayozgandi. 14,15,16… Koʻzlari biroz namlandi. Dumbalarni qoʻyib yuborib, aksincha, sonlarga ikki qoʻlini tirab, oʻzidan itarishni boshladi. 17,18,19… Koʻzlar endi rosmana yoshlandi. Soniyalar yillar kabi choʻzilgandek edi. Vanihoyat, 20-soniyada Shohrux qoʻyib yubordi. Oyim orqaga yiqilib tushishiga bir bahya qoldi. Ular bir-birini tutib qolishdi. Tomoqqa tiqilgan yoʻtal, namlangan koʻzlar, alam va albatta, ehtiros. Oyim soʻlagi oqqancha, yuqoriga magʻrur qarab, Shohruxga nigoh qadadi. Yuqoridagi nigohlar ham faxr va havas bilan boqib turardi. Oʻtkir nigohlar ikkisini jilmayishga unday oldi. Shohrux oshxona stolidan salfetka olib, oyimning yuzlarini artib qoʻydi va oʻrnidan turgʻizib, battar qizargan lablariga lab bosdi. Bir muddatlik oʻpishishdan soʻng, pichirlashlarning navbati kelgandi:

— Hayotimdan bundan yaxshirogʻi boʻlmasa kerak, — shivirladi Shohrux. Oyim gandiraklab ketmaslik uchun uni mahkam quchdi.

— Jinni, — deb javob qaytara oldi, xolos. Oʻpichlar davom etdi.

— Yoqyaptimi, jonim? — Shohrux boʻyinlar tomon intildi.

— Mmm, — yoqimli ingrashdan boshqa javob eshitilmadi oyimdan. U hozir boʻlayotgan hodisani tahlil qiladigan holda emasdi. Sherigini boʻynidan mahkam quchib olgan va butunlay oʻzini unga topshirgandi.

Shohrux uchun endi haqiqiy jarayon boshlangandi. U qoʻllarini oʻtkir moviyrang xalatning zamogi tomon yurgizdi va toʻxtadi. Zamogni yechishga shoshilmay, avvaliga qafasdagi koʻkraklarga kiyim ustidan mehr koʻrsatishni istadi. Avval mayin mato, uning ichidan esa byusgalterni his qildi. Ozroq