Uch kunlik kelinchak...

Uch kunlik kelinchak...

Odatdagi dam olish kuni, nonushtadan soʻng yoʻl yoqasidagi oʻrindiqda, musiqa tinglab, oʻtgan-ketganni kuzatib, xayol surib oʻtirgan edim.

- Yaxshimisiz Sanjarjon!!!

Jaranglab ketgan ovozdan bir choʻchib tushdimu, beixtiyor ichimda soʻkib ortimga oʻrgildim. Piyodalar yoʻlkasida iljayib turgan ayolga koʻzim tushgach yuzimga yasama tabassum berib salomlashdim. Odatdagidek yelkamdan olib quyuqqina salom alik qilarkan gapini uzoqdan boshladi:

- Sanjarjon...

- Labbay opoy!

- Sizni juda bezor qildimmi?

- Nega unday deysiz opoy! - dedim, iljayib.

- Mendan xafa boʻlganga oʻxshaysiz! Telefonizniyam atay koʻtarmayabsiza? - opoy sinovchan nazar bilan biroz termilib turdilarda, javob olmagach yana soʻzida davom etdi, - Anovuuu, qurmagʻur qiz nevaram eshikni qulfini buzib qoʻyibdi deng, ha deganda ochilmay, ochilsa yopilmay qoladi!

- Usta chaqirib toʻgʻrilash kerak ekanda opoy... - dedim kinoyali ohangda.

U esa kinoyamni tushunmagandek soʻzida davom etdi:

- Qurib ketsin, oʻzi oʻrnatib bergan rakovina boridi-yu, uyam hadeb tiqib qolyabdi, bir koʻrib berasizmi?

"Ey padariga... Bularga yaxshilik qilibam baloga qolasan!" ichimda soʻkib qoʻyaman.

- Quvurga shama tiqilgandirda yana? Rakovina har baloni toʻkadigan joymas-ku!

- Qaydam, balki... Ha yana shu deng, televizorim qotib-qotib qolyapti bir nima qilish kerakmi aaa oʻgʻlim?

- Hoʻp!

Opoyni ovozidan, ayyorona boqishlaridan asabiylashib, nigohimni undan olib qochdim.

- Shunday qilib qachon uyga borasiz?

- Haligi... Bugun tushdan soʻng, agar vaqtim boʻlsa!

- Boʻlsin oʻgʻlim boʻlsin, vaqt toping... - opoy quvlik bilan kulib qoʻydida; - borsangiz bu gal rozi qilaman, - deb barmoqlarini bir-biriga ishqalab qoʻydi.

- Ha...

"Koʻramiz, ziqnadan qancha chiqargin!" xayolimdan oʻtqazdim.

- Unda tushdan keyin kutaman, albatta boring Sanjarjon... Iltimos yana mendan xafa boʻlib yurmang, bilasiz-u ayol boshim bilan... erkaksiz xonadonda shunday tashvish...

- Boraman, boraman... - ayolni hasratini eshitishga toqatim yetmay gapini keskin uzib, - Hoʻp boraman... - dedim.

- Him... Ishondim!

Bosh irgʻab qoʻydimu, oʻrnimga oʻtirgancha opoyni ortidan kuzatib qoldim. Qotmadan kelgan, istarali ayni damda ayyorona qiyofada niqoblangan poyning ismi Mastura, yoshi 55-60 oʻrtasida. Eri yoʻq bir qizi bor, u ham turmushga chiqib uzoqroq viloyatga ketgan. Bilishimcha, ilgari qaysidir maktabda Fransuz tilidan dars bergan ekan. Mahalla kuy, katta kichik shu sababdan ismini aytishmaydi shunchaki "Opoy" deyishadi.

Aslida opoy yomon inson emaslar, lekin yemniyam dagʻal muomalamni notoʻgʻri tushunmasligingiz uchun, basi maʼlumotlarni aytib oʻtayin.

Opoy - shunday insonlar sirasidanki, bunday kishilar biror soʻzni yoki narsani bir martada tushunmaydilar, yoki atayin shunday qiladi! Oʻzlarini sodda koʻrsatish uchunmi; "Nimaga?" degan savolni haddan ziyod koʻp beradilar, ziyoli aʼqilli kishi uchun bemaʼni odat! Yana bir yoqmaydigan odati, manfaatli inson bilan qarindoshdek yaqin boʻlvoladiyu, hamisha ishini tekinga bitirb olish payida boʻladi... Yana bu kimsa oʻziga toʻq, kunlik daromadi tuzukkina boʻlishga qaramay, suhbat boshladi deguncha hadeb bevaligini pesh qilib noliyverishi, oʻta ketgan ziqnaligi rosa meʼdaga urib ketadi.

Adashmasam opoy bilan, bundan uch yil avval yaqindan tanishgan edim. Oʻshanda soddadil onajonim, qandaydir yigʻinda opoy bilan soʻzlashib qolibdi; uylaydigan oʻgʻlim bor - oʻzi qoʻli gul usta, qoʻlidan hamma ish keladi, bitta yaxshi qiz jiyaniz bor ekan deb rosa meni maqtabdilar. Boya tarifini keltirgan Mastura opoy esa, beva ekanligini uyida erkak yoʻqligidan, basi yumishlarda qiynalib qolayotgani aytib, onamdan meni unga yordam berib turishimni soʻrab, evaziga oʻsha qiz jiyani bilan boshlarimizni qovushtirib, qoʻyishda bosh qosh boʻlishini aytib, onamga kelin vaʼda qilibdi. Shu shu boʻldi-yu avvaliga, xushroʻy juft halol ilinjida, keyin savob uchun deb jonim bilan yumushlariga qarashib yurdim. Bora bora opoy xuddi tekin mardikordek boʻlar boʻlmas ishlargayam chiqaraverib, rosa xunob qildi. Aytgan jiyani haqiqatda juda dilbar qiz edi, biroq surishtirib bilsak u allaqachon boshqasiga unashilgan ekan. Opoy shuni bilsada, har gal yosh bolani shirinlik bilan ovragandek quloqqa lagʻmon ilaverdi. Shundan soʻng undan koʻnglim qoldi. Menam ayyorlik yoʻliga oʻtib, bu ayoldan oʻzimni olib qochishga harakat qila boshladim. Lekin shunga qaramay baribir tutilib qolaveraman.

"Bugun maza qilib dam olaman deb oʻylovdingmi? Ana bu ham nasib etmaydigan boʻldi. Oʻylanib oʻtirma, vaʼda berdingmi bajar. Mayli boʻladigan ishni boʻlgani yaxshi, bugunam savobga ishlasang ishlabsanda, yoʻq deyishni bilmaganingdan keyin... Battar boʻl Sanjar laqmi... Ey koʻngilchan koʻnglidan seni!!!" dedim oʻzimni oʻzim koyib qoʻydim.

Darhaqiqat ismim Sanjar yoshim 23 da, boʻyim 177 sm (sizga qiziq boʻlsa) kelishgan yigitman deb ayta olaman (har kimam oʻzi haqida shunday oʻylasa kerak!). Yana eng muhimi gʻirt boʻydoqman. Onamni taʼbiri bilan aytganda qoʻlimdan yigit kishi qilishi mumkin boʻlgan hamma ish keladi.(Lofdan holi)

Tizzamga shapatilab urdimu tushdan keyingi vaqtni kutib oʻtirmay, uydan asboblar qutisini olib chiqib, opoyni uyiga yoʻl oldim. Shu tobda u ham uch toʻrt hamrohlari bilan shoshib qayoqqadir ketatayotgan ekan. Meni koʻrgach ulardan ajrab chiqdi.

- Opoy tushgacha sizni yumishlarizni tez bajarib soʻng ketaman. Uydayam basi ishlar chiqib turibdi!

- Voyyy oʻzim oʻrgilay... rahmat Sanjarjon... - u quvonib ketdi, - Lekin shu deng... - sheriklari ortidan qarab qoʻyarkan, choʻntagidan kalit olib menga uzatdi, - Sanjarjon... haligi meni... siz-chi tortinmay uyga boravering hoʻp? Uyda, nabiram bor. Meni... men-chi zarur yurishim chiqib turibdida, - xijolatdan tutilib-tutilib qolayotganidan yuzi qizarib, qitmirona jilmaydi - Nafaqa kelayotgan ekan, odam koʻpayib ketmasdan borib tez navbat olvomasam, keyin yetmay qoladi... Kelsa olaman-u qaytaman, maylimi Sanjarjon?

- Boʻlmasa boshqa kuni kelarmana?

- Yoʻq... Bugundan qolsa boʻlmaydi..

- Ha mayli. Lekin oʻziz qancha vaqtda qaytasiz?

- Uzogʻi bir soat, boʻlmasa... Navbatga qarabda!

- Him... Men borib ishni qilib turaman!

- Maʼqul gap... Yashang Sanjarjon, - suyunganidan yelkamdan silab qoʻydi, - Endi siz uyga boringda hech tortinmay kiravering...

Opoy nafaqa ilinjida hamrohlari ortidan jadallab ketdi, men esa opoyni uyiga qarab shoshdim. Sababi opoy kelmasdan ishni bitirib tezda ketish kerak, aks holda qoʻshimcha ishlar buyuradi, kechgacha qoʻyib yubormaydi. Keyin mijgʻov ayolni vaʼzxonlikni eshitishga sira toqatim yoʻq. Shu oʻy-xayolda uchinchi qavatga oʻqday uchib chiqib, eshigini qoqdim hech kim chiqmagach oʻzim ochib ichkariga kirib bordim. Opoy nabiram uyda degani uchun tortinmay kirib boraverdim.

- Holisxon... Holisxon...

"Qayoqqa gumdon boʻldi buuu nabirasi?!"

Haya, esim qursi! Aytgancha asosiy qahramoni tanishtirishni unutibman. Bu opoyning 17 yoshlardagi nabirasi Holisxon.

Mahalladagi gʻiybatchilar uch kunlik kelin deyishar ekan boyaqishni. Bunga sabab bundan besh-olti oycha avval turmushga chiqqan edi. Uch kun oʻtgach qaytib kelib qolibdi. Kuyov tomon qiz bola emas ekan deyishganmish, qiz tomon kuyovni uch kun oʻtib bu mashmashani koʻtargani uchun tuhmatchilikda ayiblashaytganmish. Shunda opoy kattalarni taziqi ostida qolib ketgan nevarasiga rahmi kelib, uyiga olib kelib olganmish. Xullas mahallada shunday mish-mish gap, quloqqa chalingan edi...

Avvaldan Holisxon buvisinikiga tez-tez kelib haftalab turib ketardi. Xudo husndan, qaddi-qomatdan siqmagan bu qizni, aql-hushli, fahm-farosat joyida. Biroz olifta satangligi inobatga olmasa, ideyal qiz. Aftidan koʻp yigitlar buni kamchilik deb bilmaydi shekilli, qiz oʻn oltiga toʻlib ulgurmay xaridori chiqibdi... Men bir necha bor opoyni uyida koʻrishib gaplashganman kirishimli, xushfeʼlgina qiz edi. Toʻgʻri qalin boʻlmasada harqalay tanish bilashlardek salom-alik qilib turardik. Ochigʻini aytsam unga hech qachon jiddiy qaramagan ekanman. Sabab uni nozik gavdasiga qarab doimo yosh qizcha deb bilardim. Hattoki turmushga chiqayotganini eshitganimda ʼʼNahotkiʼʼ deb hayratga tushgandim.

Mavzuga qaytsam. Holisxonni shu yerdaligiga ishonchim komilligi uchun bir-ikki tomoq qirib toʻgʻri oshxonaga kirdim. Asboblarni tashlab, chinni-chiroqday qilib tozalangan, shohona jihozlangan oshxonaga havasla, suvi tortmay qolgan rakovinaga esa noxush termildim. Shu top qulogʻimga hammomdan bir maromda oqayotgan suvning shaldirash ovozi eshitildi. Umuman kutilmagan oʻy bilan, yani suv toshyabdi degan oʻyda borib eshikni itardim. Yogʻochlari namiqib yaxshi yopilmay qolgan eshikning ikki barmoq sigʻarli tirqichi toʻrt enli darajada surilib, orqasiga suyab qoʻyilgan allanimaga taqalib qildi. Shundagina miyamga bir fikr uruldiyu, beixtiyor hayajon bosdi.

"U choʻmilayotgan boʻlsa kerak!"

Ixtiyoriymi ixtiyorsiz yana eshikni ohista itardim. Eshik yana biroz surildi, ammo yanada qattiqroq taqalib qoldi. Boshqa itarmadim ammo allaqanday hayajon bilan atrofga qarab olib tirqichga quloq tutdim. Tanasini ishqalab yuvayotganga oʻxshash ovoz eshitilardi. Ichim qizib koʻzlarimni yumdim. Shu hamoni, miyamda qizning xayoliy tasvirlari jonlana boshladi. Qarshimga sovun koʻpigiga burkanib tanasini ohista siypalab yuvinayotgan, atirgul barglar solingan vannada yotgan... Xullas aʼqilning kuchi qizning xayoliy siyratga jilva berardi. Ayni damda shimimni ichida, oʻzgacha hissiyotlar darakchisi harakatni boshlab yuborgandi. Xayollarim esa yanada tiniqlashar, boʻydoqlarga xos fantaziyalar har sonya meni battarroq vasvasaga solardi. Shu on ehtirosli "oh" degan ingroq ovozdan koʻzlarim ochilib ketdi-yu, eshik qiya tirqishidan yon devordagi parlangan koʻzguning bir qismi, anashu koʻzguda esa qizning yalangʻoch aksini koʻrindi. Bu kutilmagan surpriz, men tasavvur qilgandan-da ajoyib manzarani hadya etdi. U vanna chetiga oʻtirib koʻzlarini xumorlanib yumib ochar, qoʻli bilan koʻkragini silar, siqimlar ikkichi qoʻli esa pastroqda, tanasini bu qismi koʻzgu tasvirdan chetda edi, ammo qoʻl harakatlaridan, oyoqlari orasini silab oʻtirgani, ehtimol barmoqlar yoki biror jism yordamida nozik teshikchasi bilan oʻynayotgani kundek ravshan edi. Men-ku, qattiq ehtiros qamrab olgan xuddi filim koʻrayotgandek ichim yonardi... Yoʻq, yoʻq... rosti men avval bunday filimlar koʻrganman. Bu hayotiy tasvir, filimdagidan anchayin koʻproq hayajonga solar va ehtiroslantirardi. Men bir yuzimni eshikka bosgancha, tirqishga moʻralab koʻzgudagi qiz aksini zoʻr ishtiyoq bilan kuzatib turaverdim. Bu manzaradan zavqlanganim sayin, jinsiy azoyim shimim ichida siqilib azob chekardi. Chiqarib olishga esa istihola qilar, shuni uchun shimim ustida gʻijimlab-gʻijimlab qoʻyish bilan kifoyalanardim.

Oradan qanchadir sonyalar oʻtib borardi, men hamon zoʻr berib tirqishga moʻralar, ishtiyoq bilan qizni kuzatardim. Uning holati bir soʻz bilan aytgan, u sarxush edi... U shunchalar berilib ketgan ediki, nazarimda biror shovqinni eshitishi dargumondek tuyulardi. Ayni damda esa, koʻzgudagi xira tasvir menga juda-juda kamlik qilmoqda edi. Men yanayam koʻprogʻini istatay boshladim, shuni uchun eshikni ohista itarib koʻrdim... Afsus shoshqaloqlik, barchasini chippakka chiqardi. Eshik ortiga suyab qoʻyilgan jism, harakat natijasida shovqin chiqib qizni choʻchitib yubordi.

- Kim u?

Ustimdan bir chelak suv quyulgandek boʻlib, joyimdan qimir etolmadim, shu joyda koʻzgu orqali unga qarab turaverdim.

- Buvi sizmisiz?

Uni kuzatib turardim, u esa hadik bilan eshikka koʻz tikkancha javob kutardi.

- Buvi!

- Men... Sanjarman.

Uzoq sukut saqlasam tashvishga tushib, vahima koʻtarishidan hadiksirab javob qaytardim.

- Siz...

U ichkarida boʻlsayam, beixtiyor nozik joylarini qoʻli bilan berkitib bir muddat shu zaylda turib qildi. Sal oʻtib, qayerdaligini idrok qildi shekilli, qoʻllarini tushirdi. Biroq koʻzini eshikdan olmay soʻradi:

- Sanjar aka, buvim shu yerdami?

Uning qaltiroq ovozida, goʻyo allaqanday sir bordek, ayni dam oʻzimni mutlaqo xotirjam his qilib javob qaytardim:

- Yoʻq edilar... Meni oʻzlari chaqirdilar, bir ikkita tuzatadigan narsa bor ekan, shunga kelgandim... Aytolmaysanmi qaysi rakovina quvuri tiqib qolgan ekan?

- Haa... Oshxonada, bu yerdagi emas oshxonada....

Aftidan savol-javobimizdan, u ham xotirjam boʻldi shekilli dush ostiga surilib yuvina boshladi. Men xira tasvirda boʻlsaham uni koʻrib turibman, u esa meni koʻrmayabdi ammo eshikdan nari ketmayotganimni sezib, hanuz diqqat bilan eshikka termilardi.

"Boʻldi, filim tugadi!"

Unda ortiqcha shufqa tugʻdirmaslik uchun, eshikdan nari ketishga majbur boʻldim. Oshxonaga oʻtdim, ammo xayolim eshik oldida qoldi. Rakovina quvurni oʻn besh daqiqaga bormayoq tozalab boʻldim. Lekin shoshmay karedor yaqinida, chuqulanib turaverdim. Chamasi yana ikki, uch daqiqada, suvning ovozi ham oʻchdi. Sal vaqt oʻtib eshik qiya ochildi, avval boshi soʻng yalangʻoch yelkalari koʻrindi. Men oʻzimni unga qaramayotgandek tutdim. U bunga ishonib, asta boʻy koʻrsatdi.

"Voh-voh"

Koʻkragi barobar sochiqqa oʻralib olgan, baxtga qarshi sochiq pastki nozik joylarni bazoʻr berkitib turardi. Afsuski bu shahvoniy manzaradan huzurlanish baxti ikki sonya davom etdi xolos. U roʻparadagi eshik tomon tez yurib ketdi. Uni ortidan kuzatib turib, omad mendan yuz oʻgirdi deb koyina boshlagan edim. Ammo ne baxtki, kutilgan omad yana men tomon yuz burdi. U eshikni ochilmadi, nima qilarini bilmay koridorda oʻralashib qoldi. Tushundimki boya opoy aytgan buzilib qolgan qulf, manshu eshikniki ekan.

Qiz bechora biroz urinib ocha olmagach, ortiga oʻrgilib meni koʻrdi, uyalganidan ovozi titrab salomlashdi:

- Ocholmayabman! - dedi jilmayishga urinib.

- Vaalaykum assalom...

Ortiqcha soʻzsiz, ambur bilan atverkani olib unga yaqinlashdim. Eshik tagida bir tizzamni choʻkka tushirib olgancha, tortqiga ilinmay qolgan dastani qayirib, shoshmasdan eshikni ochishga urinardim. Ayni damda qoʻl harakatimni nazoratida ortiqcha qiyinchilik boʻlmasada, koʻzlarimni boʻy soʻndirish zoʻr mushkulot tugʻdirardi. Sababi oʻquvchiga malumki, shundoqqina yonimda bitta sochiqqa oʻralib bir parivash turardi. Uning namlangan uzun sochlari, ochiq yelkalari, sochiqdan boʻrtib chiqqan koʻkraklar, oppoq sonlari, oyoqlar... Oyoqlari esa shunday beqiyoski, birgina teginib silab qoʻyish uchun hamma narsaga tayyor qilib qoʻyadi, kishini...

U allanima deb gʻulduradi, boshimni koʻtarib yuziga qaradim. Qoshlari chimirilib, oʻqraygan nigohini chetga burib qarashlarimdan aziyat chekayotganini anglatmoqchi boʻldi. Biroq bu qiligʻi, unga erkalangannamo tus berib, chiroyini yanada ochib meni kuchliroq maftun qilib qoʻydi. Endi xuddi sexirlanib qolganday, yanayam oshkora koʻz yugurtira boshladim.

- Namuncha, - shivirladi, - yeb qoʻyaman deb qaraysiz?

- Uyalyapsanmi? - dedim, surbetligim tutib.

- Ha.. - labi titrab, koʻz qirini bir lahza pastga qaratib oʻtib, shivirladi, - betamiz!

Men shundagina tushundimki, uni uyaltirayotgan narsa qarashlarim emas, oʻzim bilmagan holda taranglashgan jinsiy azoyim sabab koʻtarilib qolgan old tomonimni unga namoyishkorona qaratib olganim ekan. Doʻppayib ketgan shimimga bir qarab oldimu, ajib bir zavqni his qilib, uning koʻzlariga qaradim. Nigohini tutib olishga urindim, uddalaganimda esa jilmayib asta gap boshladim:

- Sen juda chiroyli qiz ekansan...

"Aytmasanang ham bilaman!" deganday labi qiyshayib, magʻrurlanib tepadan qarab qoʻydi.

Ooo, bu qarashda goʻzal qizlarga xos kibr, mensimaslik, husnidan magʻrurlik qorishmasi mujassam edi. Balki aslida bunday emasdir, biroq oʻsha lahzada shularni his qildim. Bu mendagi izzat nafsni qitiqlab, niyatimni boshqa oʻzanga burib yubordi. Oʻzi aslida uni goʻzalligini madh etib, koʻz uzolmay qolganimni izohlamoqchi edim. Endi esa boyagidek mahliyo boʻlib emas kinoya bilan unga koʻz tikdimda, har soʻzimni oʻylab-oʻylab salmoqli qili gap boshladim:

- Ayol va erkak tarbiyati shundayki...

- Qanday? - kinoyali, labini qiyshaytirdi.

- Masalan sen ayolsan, hissiyotlaringning asil maskani boʻlgan yerini... Yani uyatli joylarni yashirishing-a hojat yoʻq...

Bu gapimdan lov qizardi-yu, sochiqni paski yerini biroz pastga tortib qoʻydi, biroq tepasi boʻshab ketishidan qoʻrqib oyogʻini chalishtirib turib oldi. Uning bu qiligʻini koʻrib yanada zavqim oshib miyigʻida kulib, soʻzimni davom etdim:

- Biz erkaklarda esa, bu jarayon biroz noqulaylik tugʻdiradi... Nima desam ekin... Bu-chi aʼqilga boʻy soʻnmaydigan jarayon...

Shimimni boʻrtib turgan qismiga ishora qildim, u koʻz tashladi-yu uyalib yuzini chetga burdi. Achchiq qilib qoshlarini chimirdi, lablari qimirladi.

- Ahmoq!

Bu haqoratini bazoʻr eshitgan boʻlsam ham, labini uzoq qimirlaganidan bildim ichida yaxshigina soʻkib oldi. Men bunga ahamiyat bermadim. Birozdan keyingi holatini koʻrish ishtiyoqida, ovozimga vazminlik berib soʻzlayverdim:

- Bilasanmi Holisxon, tarbiyatda shunday moʻjizalar sodir boʻladi...

- Menga nima!

Uning zardasiga beparvo davom ettirdim:

- Ammo biz bunga doyimam eʼtibor bermaymiz!

- Uvvv... Faylasuf!

Oshkora jilmayb, ustimdan kulgan boʻldi. Men ham kulib qoʻydim, faqat undan farqli oʻlaroq, men birozdan keyin uning chehrasi qanday tusga kirishini tasavvur qilib kulib qoʻydim.

- Bu sen kutmagan vaqtda, sen boʻlishing mumkin boʻlmagan joyda sodir boʻladi. Bir kuni kelasan-u, umuman boshqa tomonga qaragan bir tirqishga nigohing tushib qoladi... Shunda sen oʻsha moʻjizani koʻrasan... Bir jismda boshqa bir jismni aks etish qonuni amalda ishlayotgan boʻladi...

- Yaniy?

Uning sarosimali koʻzlariga bir muddat zavq bilar qarab turdimda, ovozimga sirli tus berib pichirladim:

- Yaniy, devordagi koʻzgu orqali xonani umuman boshqa tomonini koʻrish mumkin boʻladi... Bu moʻjiza toʻgʻrimi?

Ortimga oʻgirib, hammomni eshigiga qarab qoʻydim.

- Siz... Siz.. - nimani nazarda tutayotganimni fahmlagan qizning ovozi titrab, rangi devordek oqarib ketdi, - ne... nega?

- Nega?.. Bilmadim! Oʻzim istamasam ham...

Koʻzim tushganidan buyon yuragimni orziqtirib, shahvoniy hislarimni qoʻzgʻayotgan oyoqlari tomon qoʻl uzatib - tizzadan, sonigacha bir-ikki siypalab:

- Sen goʻzal qizsan... - dedim.

Shu payt xuddi atay qilgandek urinishlarim ish berib, eshik qulfi ochildi. Beozorgina tizzasi bilan qoʻlimni surib, oldimdan hatlab ichkariga yurdi. U xonaga kirib borarayotganida, ancha boʻshashib ketganini tizzalari bulanar darajada qaltirayotgadi. U shu holatda, esankirab qolgan kishidek avval shkaf eshigini ochdi, keyin yopdi va yana ochdi. Soʻng yotoq devoni toʻshalgan choyshabni olib eginiga tashladi. Endi u tanasini butun qismini yashirib olgandi. Men esa bu vaqtda eshik yopilib qolishidan tashvishlanib, eshikni qiya ochib olgancha, eshik qulfidagi burama mixlarni boʻshatardim. Ayni paytda nogohimni bir cheti bilan qizni ham koʻzdan qochirmadim.

U qoʻliga soch quritgichini olib, mendan ikki qadam naridagi razvedka yonida oʻychan turib qoldi. Rangida rang yoʻq, koʻzlari sarosimalikdan jovdirar, menga allanima demoqchidek chogʻlanar, aytar soʻzini yoʻqotgandek yanayam boʻshashib nigohlarini boshqa nuqtaga olib qochardi. Uning uyatli sirlari oshkor boʻlganidan, qattiq iztirob chekayotgani qiyofasidan bilish mumkin edi.

ʼʼOh, boyagi gaplarim, yugurik qoʻlim!ʼʼ

Bechoraning maʼsum chehrasiga qarab, oʻzimiyam koʻnglim xira tortib ketdi. Bir tomondan bu goʻzallikka butun vujudim bilan maftun boʻlsam ikkinchi tomondan rahmim keladi. Qani endi, u imkon bersayu bagʻrimga bosib, koʻngliga taskin bersam. Bundan ortigʻiga davo qilmasdim.

- Holisxon... - yarq etib qaradi, - Sen bilan sodir boʻlganlari... Nima desam ekan... Biz yigitlar ham shunday qilamiz... Haligi... Bundan uyalma, men tushunaman... Turmush koʻrgan qizsankuuu... Toʻgʻrimi?

"Bu yana nima derkin?!" degandek koʻzlarida qoʻrquv bilan qarab turardi.

- Sen... Men... Nima desam ekan! Nafs sunʼiy qoniqish... Axir bu uyat boʻlsa ham... Ayolga ham erkakka ham kerakli kundalik ehtiyoj-ku toʻgʻrimi? - dedim, pichirlab.

- Siz... - koʻziga yosh qalqib, ovozi battar boʻgʻildi, - Siz nega poyladiz?

Aybdordek koʻzlarimni olib qochdim, bor