Raqqosa 4 (kamolov) copy (3-bet)

E, o'lib ketmaydimi? Qo'yaver, endi o'tmishni unut! Hammasi yaxshi bo'ladi. Qani, yaxshilar, adashmasam, singiljonimning suhbatdan o'tganini yuvmoqchiydik shekilli? To'g'rimi?

— Albatta, — dedi Manzurani mahkam quchib Ro'zixon. — Qani, opa-singilni bir mehmon qiling-chi, yaxshi yigit!..

Ular qo'l ushlashgancha taksi to'xtatish niyatida katta yo'l bo'yiga qarab jo'nashdi.

* * *

Uchchovlari kafeda ovqatlanishgach, istirohat bog'ini aylanishdi. Muzeylarga kirishdi. Xullas, to qosh qorayguncha sayr qilishdi. Manzuraning kesilgan joyi endi-endi og'riy boshladi. Buni ko'p piyoda yurib borganga yo'ydi-yu, chidadi.

Murod u kelajakda yashashi uchun konservatoriyaga yaqin joydan ijaraga kvartira ham topib qo'ygan ekan. Uchchovlari to'g'ri o'sha kvartiraga borishdi.

Qishloqda o'sgan emasmi, kvartira ichkarisi toza, shinamligini ko'rib, Manzuraning havasi ketdi. Ichida kelajakda shunday kvartirasi bo'lishini orzulab qo'ydi. Ammo buni yonidagilarga sezdirmadi.

Ro'zixon kelib picha nafas rostlagach, oshga unnay boshladi. Murod esa Manzurani yoniga o'tqazdi-da, atayin uzoqdan gap boshladi.

— Bu shaharning to'ylarini bir ko'rsayding, — dedi u derazadan tashqariga boqib. — Fayz deganning bari shu yerdagi to'ylarda. Tartib ham ko'ngildagidek. Ichkilik ichib kayfi oshsayam, biz tarafdagilarga o'xshab to'polon ko'tarishmaydi. Mahalla oqsoqolidan qo'rqishadi.

— E, qurib ketsin o'sha to'ylariyam, — qo'l siltab yuzini ters burdi Manzura. — Atayin ko'zimni kuydirish uchun to'ylarni maqtayapsizmi, akajon?

— Ha-da, — birdan jonlanib o'rnidan turib ketdi Murod. — Men nasib bo'lsa, gaplashib qo'yganman imtihonlaringniyam. E, Vohid Azlarovich ham qarab turmaydi. Xudo xohlasa, o'qishga kirib, sentyabrdan darslarni boshlaysan. Ammo gap bundayam emas. Men har hafta ikki martadan shaharga kelib turaman. Aytgandim-ku, raqqosa qizlar bor deb! O'shalardan xabar olaman! Shu bahonada to'ylarning fayzini olaman. Nima qilay? Tirikchilik-da! Endi asosiysini eshit… Qishgacha ancha ovozing ochilib, nafas mashqlarini o'zlashtirvolasan.

— Nega? — hayron bo'lib so'radi Manzura. — Sportchilikkayam o'rgatishadimi bu yerda?

— Qanaqa sportchi? — kulib yubordi Murod. — Ashulada birinchi bo'lib nafasni to'g'ri olib, chiqarishni o'zlashtirishing kerak. Shunday havaskorlar qatorida ashula aytganingda buni sezmaysan. Lekin professional hofizlar ishni ana shu nafas mashqidan boshlaydi. Hali o'zing ko'rarsan, domlalar maxsus dars o'tadi. «Ustoz ko'rgan hofiz» deb xuddi o'shandaylarni aytishadi. Ustoz ko'rgan hofiz mumtoz ashula bo'ladimi, zamonaviy estradami, baribir nafas olib, chiqarishni chuqur o'zlashtirgan bo'lishi kerak. Aks holda aytgan ashulasi chiroyli chiqmaydi.

— Ha-a, shunaqami? — deya aybdorona yer chizdi Manzura. — Aytishingizga qaraganda, ashula aytisham qiyin ishga o'xshab qoldi, aka.

— Kim senga oson dedi? Albatta qiyin. Ammo sen uddalay olasan. Olti oy shu yerda o'qigin, darrov seziladi o'zgarish. Qisqasi, singilginam, qishda xudo xohlasa, birga-birga to'yga chiqamiz. Lokigin bu gal ashulachi bo'lib borasan…

Murod va Ro'zixonlar shu kuni kechqurun qishloqqa jo'nashdi.

Manzura esa kvartirada qoldi.

U gaplashib qo'yilgan bo'lsa-da, imtihonlarga yaxshilab tayyorgarlik ko'rishi shart edi.

Akasi tayinlab ketgandi.

Davomi bo