Zulfizar 2 qism
Zulfizar közlariga ishongisi
kelmasa ham, ammo bu rasmlar
haqiqiyligini fahmlab bölgandi.
-Sen, bularni qayerdan topding?
-Internetdan. "Facebook" deb
nomlanuvchi, ijtimoiy tarmoq
bor. Ösha yerdan topdim.
Tasodifan chiqib qoldi.
-Nega unday qiladi, men nima
yomonlik qildim. Nma aybim
bor?
-Aybing shuki Zulfizar, sen
soddaliging! Sening xatoing,
yomon ish qilmaganing!
-Tushunmadim.
-Obbooo, hullas, ering senga
loyiq emas! Ering boshqa dunyo.
Erkakning zamonaviy varianti.
Hohlagan ayoli bilan til topishib,
ösha kechaning özida yotog'iga
olib kira oladi.
Zulfizar Sevinchni gaplariga
diqqat bilan e'tibor bera
boshladi. Aslida haqiqatni
sözlayotgan bu juvonning
gaplari, Zulfizarning quloqlariga
yoqa boshladi.
...
-Hösh! Erim xotinboz va
xiyonatkorligini menga
isbotlading, közimni ochirding!
Rahmat! Lekin boshqa muammo
ham borda!
-Bilaman muammoingni! -
Sevinch kulib gapira boshladi. -
Yonayotgan oyoqlaring orasimi?
-Jinnimisan? Eshitib qolishadi,
sekinroq gapir!
-Voyvö, eshitsa eshitar. Hullas,
senga tekin maslahat.
-Hösh!
-Nam dokani olasan, uni
limonning siqilgan suviga
böktirasan...
-Eee, bilaman bu usulni. Foydasi
kam. Bundan köra qöllarim
ma'qul.
-Unda qöllaringda.
-Eey, nega tushunmaysan. Bu
ham men uchun tatimayabdi.
-Tushunib turibman seni Zulfizar.
Bilaman, örgangan köngil,
örtansa qöymas! Senga ham
qiyin, tushunaman. Lekin hech
narsa deya olmayman.
-Sevinch! Bir narsani öylab
qoldim.
-Hösh.
-Köchaga chiqsam...
-Esingni yedingmi? Köcha töla
daydilar, kasallar, eng xavflisi
tanishlar. Bilib qolishsa
tamomda, holingga maymunlar
yig'laydi.
-Unda nima qil deysan? Nima
qilay chidolmasam, oddiygina
kichik bolaning "kelinoyijon"
degan söziga, etlarim jimirlab
ketyabdi.
-Qanaqa kichik bola?
"Kelnoyijon"? Tushunmadim.
-Eee, Begzodni nazarda
tutyabman. Bu uyda faqatgina
shu bola yonimni oladi.
-Uningni yoshi nechada?
-Ön töqqiz yosh.
-Kap-katta yigitni, yosh bola deb
yurubsanmi? Ajoyibsanda Zulfiii!
-Ha nima? Hali kichkinada.
-Gavdasini qara, meni erimdek
keladi. Körinishidan chiniqqan
bolaga öxshaydi qayniukang!
-Ha, u sportchi.
-Öshan bilan yotib qöyaqol!
-Nima? Hazil qildingmi?
-Yöq, nega hazillasharkanman,
tuppa-tuzuk bola ekan. Uni
ustiga yosh, avrab oldingga olib
kirsang bas. Birovga aytishga,
özi qörqib qoladi.
Zulfizar bu gaplarni eshitib, rosti
öylanib qoldi. Begzod bilan
orasida bölib ötgan suhbatlari,
Begzodning poyoniga yetmas
maqtovlari hayolidan öta
boshladi.
-Senga qolsayu, gapirishga oson.
"Begzodjon, yuring yotog'imga,
akangiz örniga mehmon bölasiz"
deymanmi?
-Bir yaxshi yöli bor. Issiq-sovuq
qilib qöy. Özi kiradi. Vaxaxaxa... -
Sevinch shunday deb, huddi
erkaklarcha kula boshladi. -Ering
qaytguniga qadar, seni nikohiga
ham olib qöyar balki.
Sevinch shu kulish böyi, yarim
daqiqacha tinmasdan turdi. Stol
ustiga tikilib qarab turgan
Zulfizarning yelkasiga turtib,
yana gapira boshladi.
-Höp qiziq suhbat böldida.
Qayniuka emish. Könglingga
olma Zulfi, shunchaki,
hazillashdim.
-Yög'aa, nega könglimga
olarkanman.
-Mayli men ketaqolay,
ishxonadagilar ham kutib
qolishgandir.
-Ha mayli. Men ham ishlarimni
qilardim.
-Ishlaringni ovsininga ham bölib
bergn. Tug'ishiga kamida ikki oy
borku.
-Qöyaver, ishlar qiyinmas.
-Mayli özing bilasan. Yaxshi qol.
Ha aytgancha, qayniukangni
boshini aylantirib qöymagin
yana. -shunday dediyu, xoxolab
kula-kula, xonadonni tark etdi.
Zulfizar tushlik vaqtigacha nima
ish qilganini bilmadi. Hayoli
negadur qayniukasi Begzodga
kdtib qolardi.
Amakivachchasining gaplari
haqiqatligini, miyasiga quyib
olgandi. Qaynukasi bilan,
hayolan har xil holat yaratar edi.
Bir uni quchog'ida tasavvur
qilsa, bir uni tizzalari ustida
ötirganini öylardi. Bu
hayollardan goh jirkanib ketsa,
goh bularni röyoga aylantirgisi
kelardi. Hayollarni yig'ishtirib,
uydagilarni tushlikga chaqirdi.
Özi ham tushlik uchun endi
ötirgandi, eshikdan Begzod kirib
keldi. Zulfizar uni kördiyu,
negadir eti qattiq jimirlab ketdi.
Bu holat qaynonasiga ham
sezilib, u ham keliniga qarab
qöydi. Zkvfizarda esa, yana ösha
hayollar boshlandi. Erini
kutishdan foyda yöqligini,
öylagan ishini qöllashi
kerakligini tushundi. Tushlikdan
söng, ishlarini joy-joyiga qöydi.
Kasalxonaga deb, qaynonasidan
bir amallab ruxsat oldi. Uydan
chiqib, tög'ri narigi mahallada
yashovchi folbin uyiga otlandi.
Piyoda ketar ekan, hayollari
qadamidan ham serob edi. Bu
ishi tög'ri emasligini bilsa ham,
vujudi aqliga böysunmas, shu
ishga uni undar edi. Vanihoyat,
bir-ikki tasodifiy yölovchilarning
körsatmasi bilan, folbinni uyiga
yetib keldi. Ochiq eshikdan
ichkariga kirdi. Paxsa devorlari
qulay deyayotgan yölak böylab,
ichkariga kira boshladi. Ikki
chetda osilgan har-xil buyumlar,
quritilgan qalampirlar, isiriq va
supurgilar, uni yuragiga
g'ulg'ula solardi. Uzun yölak
tugab, chap tomonda
kichkinagina hovli körindi. U
körimsiz hovliga nazar tashlab
turgandi. Öng tarafdagi pastqam
derazadan, qandaydir hunuk
kampir yuzini kördi. Ötakasi
yorilay deb, ortiga tisarildi. Endi
köcha tomon bir qadam
tashlagandi, boyagi kampirning
ovozi eshitildi.
-Kelavering qizim, kelavering!
Zulfizar qadamini töxtatib, uy
tomon yura boshladi. Oyoqlari
negadir titrar, atrofga alanglab
qarar edi. Eshik oldiga keldida,
oynaga bir-ikki chertdi.
-Kiravering!
Kechki ovqat vaqti. Oshxonada
katta kelin, qöllari titragan holida
ovqat suzardi. Hammaning
ovqati tayin qildida, kosalarga
suzdi. Orasidan bir kosadagi
ovqatni belgi qilib, folbin kampir
bergan haltachani, siynabandi
orasidan oldi. Atrofga bir qarab
qöyib, haltachani boyagi kosaga
ag'dardi. Haltacha ichidan,
qandaydir yer rangidagi kukun,
kosa ichiga boricha tökildi.
Böshagan haltachani, kökraklari
orasiga qayta joyladi. Qöli
qaltirab, patnosni tashqariga
olib chiqdi. Havo issiq bölgani
uchun, tapchanga joy qilingandi.
Tapchan yoniga yetgan Zulfizar,
patnosni olish uchun uzatilgan
qöllarga, rad javobini aytganday
qildi. U boyagi kosadan, közini
olmas, uni yöqotib qöyishdan
qörqardi. Patnosni xontaxta
ustiga avaylab qöyib, hammaga
ovqat tarqata boshladi. "Alohida"
kosani, Begzodga uzatdi. Oila
kttasi ovqatga qöl uzatgandan
söng, boshqalar ham yeya
boshlashdi. Zulfizar Bejzodga
ora-orada qarab qöyardi.
Nimadur bölib, mazasi qochib
qolishidan qörqardi. Özini
qanchalik bosishga urunmasin,
oyoqlari titrab ketardi. Begzod
esa, ovqatni ishtaha bilan
yeyishda davom etardi. Bu
holatga, bu aldovga Zulfizar ortiq
chidolmadi. Dasturxon atrofidan
turib, oshxona tomonga ketdi.
Tapchandagilar esa, birin-ketin
ovqatlarini tugata boshlashdi.
Begzod "futböl köraman"
dedida, shoshilib turib ketdi.
-Xex quloqsiz bolaya! Yana
oxirgacha ichmay turib ketdi. -
Shoxsanam opa, Begzodning
kosasiga ishora qildi. -Ol
Sherzodjon, tozalab qøygin
shuni ham!
Sherzodga bu taklif yoqmagan
bölsa ham, onasini ranjitmay
qöya qoldi. U kosa tagida qolgan
shörvani oxirgacha ichib, tagi
bila on surib, yalab qöydi.
Zulfizar boya qanday qörqgan
bölsa, hozir undan ziyod
qörqardi. Mexmonxonada
televizor körayotgan
qaynukasiga, har ötganda nazar
tashlab qöyardi. U oshxonadagi
ishlarini tugatib, hammomga yöl
oldi. Mexmonxonadan ötar ekan,
Begzodga yana bir qarab ötdi.
Shunda u, qaynukasi ham unga
qarayotganini körib qoldi.
Hammomga borib, kir yuvish
mashinasiga, kirlarni solib,
xonasiga ketdi. Xonasida
egnidagi halatni, öziga kichkina
kelib qolgan halatiga özgartirdi.
Bu kichkina, tor halati, uning
oldindagi kökraklari, ortidagi
dumbalarini, yaqqol ishirib
turardi. Römolini ham yechib
tashladi. Sochlarini tarab, bir
tekisda yoyhb oldi. Tagidan
lozim ham kiyib ötirmadi. Hirsi
kuchlilik qilib, shu ahvolda
xonasidan chiqdi. Hech qanday
yumushi yöq bölsada, oshxona
tomonga, Begzodga atay körinib
ötdi. Begzodga qaramagan bölsa
ham, aniq bilardiki qaynukasi
e'tiborini qozongandi. Besh
daqiqa ötmasdan, yana
tashqariga chiqdi. Bu safar
Begzod, uning röparasidan
chiqib qoldi. Zulfizar uning
yonidan ötmoqchi edi,
qaynukasi u yoqqa turib oldi.
Boshqa yon tomonidan
ötmoqchi bölsa, u yoqni tösib
oldi.
-Ötib ketay Begzod!
-Ötmaysiz! Avval bir öpay, keyin
ötasiz!
Kelinoyisi bu gapdan hayron
qoldi. Indamay orqaga yurdida,
divan narigi tomonidan ötib
ketdi. Begzod öziga özi hayron
qolgandi. "Nega bunday
qilyabman? Nega bunday
öylayabman özi? Axir
kelinoyimku!"
u öziga savol berar, nega
bunday bölayotganini anglolmas
edi. U televizorni öchirib,
kelinoyisi tomonga ketdi. Zulfizar
hammomda, tog'orada kir
yuvardi. U kir yuvish mashinasi
eplolmaydigan kirlarni qölida
yuvardi. Kir yuvayotgan
mashinasi, signal berib qoldi.
Örnidan turib, "Rejim"ini
tög'irlay boshladi. U kir
yuvadigan mashinaga oldi bilan
suyanib turardi. Shu payt,
birdaniga butun vujudi titrab,
seskanib ketdi. Bu hol
dumbalariga yopishgan qöl
dastidan edi. U qörqib ortga
ögirilsa, Begzod unga tirjayib
turardi.
-Bu nimasi Begzod,
uyalmaysizmi?
-Qöysangizchi kelinoyi, buni
özingiz ham istayabsizku!
-Nima?
-Ataylab kiyimlaringizni
almashtirib oldingiz. Mana bu
jonivorlarni lozim bilan
yopmaysizmi? -u shunday deb,
kelinoyisi öng taraf soniga
shapatiladi.
-Voy ahmoq, nimalar deyabsiz?
Sizga nima dahli bor meni
kiyinishimni? Chiqib keting bu
yerdan!
Begzod eshik tarafga qadam
bosdi. Zulfizar buni körib,
hotirjam böldi. Chunki,
hammomda ikkalovini kimdur
körib qolsa, tamom bölishardi.
Lekin... Begzod hammomdan
chiqmadi. U qaytanga eshikni
qulflab keldi. Dush oldiga borib,
suvni yoqdiyu, kelinoyisi yoniga
qaytdi. Zulfizar kir mashinasiga,
orqasi bilan suyanib turardi. U
tepasiga kelgan, gavdali
qaynukasiga vahimali qarardi.
Begzod uni qölidan ushlagandi,
qölini keskin tortib oldi.
-Jinnimisiz Begzod, nega bunday
qilayabsiz? Axir, kelnoyingizman!
-Hösh, kelinoyim bölsangiz nima
qilibdi? Kelinoyini sevib
bölmaydimi? Siz menga yoqasiz!
-Axir bu g'irt bema'nilikku!
Akangizni xotinini...
Ortiq gapira olmadi, dag'al lablar,
lablarini yopib oldi. Qöllari bilan
endi qarshilik qilgandi, Begzod
bir qöli bilan, qarshilikni yöq
qildi. U kelinoyisi qöllarini, juftlab
qisib olgandi. Zulfizar boshini
har yoqqa tashlab, lablardan
qochishga intilardi. Ben
qarshiliklarni söndirib,
kelinoyisini orqaga qattiqroq
itarardi.