айтиб, қип-яланғоч бўлиб ечинди ва ётишдан олдин бироз машқ қиламан, деб, машқни бошлаб юборди. Гулшан эса нариги хонадан қизим Баҳорани оп келаман, деб чиқиб кетди. Сал ўтмай нариги хонадан уйқусираган қизини етаклаб келди. Феруза ўтириб-туриб машқ қилаётганди, ҳар ўтирганда ами каатта
ва ҳаммани ҳеч қачон киргиси келмаган кичик хужра томон бошлади. .. Бу кун бошқача,жудаям бошқача бўлди. Ўғил- қиз, келин, набиралар ҳам айтилган манзилни топиб келишди. Токиога қўнғироқ қилиниб Аъзамжон билан гаплашмаган одам қолмади. Хуллас ҳамма жамбул-жам . Катта қозонда ош
онасига парво ҳам қилмай. Бадтар бўлсин! Ўғил туғиб дадамни ўзига оғдириб олмоқчи эди, бўлмабдида. Шунақа, бировнинг бахтсизлиги хисобига баҳтли бўла олмайди! Аммо онасининг фикри бошқача эди. Бир куни жуда ғалати иш бўлди. У вақтда Зоҳида турмушга чиқиб, уйга ойда бир келарди. Ҳар
чоғи ташқарига чиқариб юборишибди. Мана, хохласез қўнғироқ қиламан. Маъмура шапалоқдек телефондан керакли рақамларни териб, сўнг овоз кучайтиргични босди. “ Абонент рақами ўчирилган!” -Эшитдингизми? Ҳар доимгидек ўчиқ. Уйига териб кўрсангиз ҳеч ким кўтармайди. Хозир, кутинг ўзи ҳам
ҳам ортириб олди. Дўхтирни ёмон кўради. Қачон мазаси қочиб қолса, дори ичиб китоб ўқишга тушади. Ёмон туш кўрса, ё бирор нарсадан диққат бўлиб қолса ҳам шу китоб жонига оро кирар, қироат билан ўқий бошласа дили ёришиб кетарди. Бу сафар мутоала унмади. Кўзи тиниб, харфлар
Нега аёлларимизга шундай муносабатдамиз? Нега ҳалигача ҳам улардан тўйдан олдин “қиз бола бўлиши” талаб қилинади-ю, йигитлардан буни талаб қилишмайди? Қиз бола бўлиши бўлмаслиги аёлнинг келажакда қандай хотин ёки она бўлишига таьсир қиладими,
момишимни кўрганингни ойингдан бошқа ҳеч кимга айтмагин, хўпми? Бўпти, ҳеч кимга айтмайман. -Энди юр, ойингдан суюнчи оламиз! Ойбек югуриб кетди, ойисидан суюнчи олди. Феруза ҳам етиб келди. Гулшан кулиб деди: дугон, энди сениям ####ами катта хотин, деса бўларкан. Қеруза ҳам унга қўшилди.
кўзи жиққа ёш, хатто дийдаси қаттиқ аскарлар ҳам йиғлаётгандай эдилар . Тиловат давом этган сайин, кўнгиллар бўшаб борарди. Назаримда хозир 1988-йил эмас, гўё бутун шаҳар совуқ уруш йилларига қайтиб, Жобир тоға айтган Холида холаникида таъзияда эдик. Битта танкда портлаб кетган
Нозимнинг хай-хайлашига қарамай тобора авжига чиқаётган жиннини тўхтатиб бўлмасди. У бир нечта уруш қатнашчиларини мақташни ҳам унутмади: - Санлар хақиқий геройсанлар! Ҳеч нарса демайман! Тан бераман! Ростдан ҳам қаҳрамонлик кўрсатгансанлар! Лекин Худо хайрингни бергурлар, пайғамбар
чалғиб, мен кўрсатган жойга тикилиб қолган синфдошларларим чуғурлашиб кетишди. Бошқа томондан ўқиётган Саидилло ҳам қичқириб юборди: -Яна хато: Жакпаров О уч марта ёзилиб қолибди. - Ие, Якубов С, Валиев И ҳам икки мартадан... - “М” гача ҳам хато бор экан-ку! Кўрмабсанда! Мана,