OTA VA QIZ: Taqiqlangan Istak. YAKUN…
1-bob
4-qism: Yakun.
+21 DISKLEMER:
> Diqqat! Ushbu hikoya 21 yoshdan oshgan o‘quvchilar uchun mo‘ljallangan. Unda o‘gay ota va qiz o‘rtasidagi taqiqlangan, erotik va ruhiy tortishuvlarga boy ishqiy munosabatlar, rashk, bo‘ysunish, ichki azob va ochiq sahnalar mavjud. Hikoya badiiy xayolot mahsuli bo‘lib, real hayotdagi harakatlarni oqlamaydi va rag‘batlantirmaydi.
1-qism library/index.php?id=251289
2-qism library/index.php?id=251299
3-qism library/index.php?id=251326&page=1
Cherkovning sovuq toshli zinapoyasidan chiqayotgan ularni kuzatarkan, Roman yuragini changallab turgandek tuyg‘uga duch keldi. O‘zidan oldinda ketayotgan ikki ayol — rafiqasi Mira va… yo‘q, “qizi” emas — yuragini urib turgan jonli parcha, Sofiyani ko‘zlari bilan yeb qo‘yay dedi. U bilan yonma-yon yurish ham unga taqiqlangandi go‘yoki. U bilan bo‘lish… kech bo‘lgandi. Juda kech. Mashina ichida yurak tirjaydi. Ko‘zlarini oynadan olib qochgancha o‘tirgan Sofiya o‘zini bosishga urinar, ammo Roman uning ko‘zlaridagi jim titroqni, nazarida, yuragining tomirlarida eshitardi. U sofiyani sevishini tushundi. U holda bu dunyo rangsiz, bemaza, o‘ziga xoin edi. Ammo ortga qaytib bo‘lmasdi.
Uyga qaytilgach, hammasi qandaydir avto-rejimda davom etdi. To‘y sanasi belgilandi, mehmonlar ro‘yxati yozildi. Har bir tafsilot, har bir dekor, har bir menyu — bularning bari Roman uchun mantiqsiz bir shovqinga aylangandi. Sofiya esa o‘zini odatdagidek tutar, ammo yuragi har daqiqa qattiqroq siqilardi. Samir to‘y sovg‘asi sifatida o‘z yashayotgan kvartirasini sotdi. Miraning uyiga yaqin joydan yangi zamonaviy kvartira sotib oldi. “Sofiya shinam joyda yashasin” derkan, u aslida Romanning yuragini qaziyotgandek edi. Roman uchun esa bu o‘zini tamom yo‘qotish edi. Yuragida tirjaygan hislar endi ehtiros, alam va ochiq hasratga aylana boshlagan. Lekin... hech narsaga chora topa olmasdi. U hatto Sofiyaga “bir og‘iz” gapirishga ham qurbi yetmasdi.
To‘y kuni. Hammasi mukammal edi. Barchasi shodon, hursand, tantanali. Roman mast edi. Juda mast. Ichida qaynayotgan o‘ti yuziga chiqmasligi uchun u kulib, muomala qilib, salomlashib, qo‘l siqib yurdi. Ammo yuragi yong‘in edi. Kelinsifat kiyimdagi Sofiya esa chiroyli jilmayar, lekin yuragidagi og‘riqni faqat Roman bilardi. U Romanning holatiga qarab yuragi parcha-parcha bo‘lardi. Ammo u endi boshqa birovning xotini edi. Boshqa erkakka tegishli. To‘y oqshomi. Samir va Sofiya yangi kvartiraga yo‘l olishdi. Mira va Roman esa uyga qaytishdi. Mehmonxonada sukut. Faqat ichkilik stakanga quyilar, qarsillab ichilar, yana quyilar. Roman gapirmasdi. U qovog‘i solingan, ichi tirik jonsiz odamga o‘xshardi. Mira esa uni yupatmoqchi bo‘ldi — o‘zicha.
Roman stakani qolida tutgan ko’yi unga bir termilib, qarshisida o’tirgan Miraga qaradi. Asta unga yaqinlashdi. Birdaniga uni o’ziga tortib o’pa boshladi. Qo’llari xissiz kuch bilan ko’kraklarini ezg’ilar edi. Bir ikki harakat bilan Miraning ustidagi libosi yerga tushdi. Roman uni divanga yoqazib oyoqlarini ikki tarafga keng ochib, hech qanday erkalashsiz asbobini kirita boshladi. Extiroslanmagan hali quruq bo’lgan asl donga asbob qiynalib kira boshladi. Bu esa Miraga azob berar edi. Ammo uzun qalin asbobning to’xtovsiz tez kirishi uning xislarini uygota boshlagandi. Bir necha daqiqa davom etgan aloqadan Roman asbobini chiqarib stol tomon burildi va stol sutidagi narsalarni qoli bilan sidirb pasta tushirdi. Yerga tushib singan stakanning ovozi Mirani ko’zlarini ochib u tarafga qarashga majbur qildi. Ammo hech nimani tushinib yetmasidan Roman uni dast kotarib stolga yotqazib yana qalin asbobni kirita boshladi. Xonani Romanning xissiz hansirashi, Miraning – immmm immmmmmm oxxxxx ax axxxx ro….. ro….man immm - degan ovoziyu to’xtovsiz bir biriga urilayotgan sonlarning shaqillashi eshitilar edi. Roman bir qoli bilan Miraning belidan bosib ikkinchi qoli bilan uning sochlarini changallagan ko’yi o’ziga tortar edi. Mira bu shavqatsiz aloqadan qanday xis olayotganini o’zi ham anglamas, bir tarafdan og’riq, bir tarafdan ichi ichidan otilishga tayyorlanayotgan lazzatni xis qilardi. Mira oppoq nozik sonlaridan oqib tushayotgan suvdan bo’shashib xolsizlandi. Bu aloqa unga yetarli bo’lgandi. Ammo Roman hali beri to’xtamasligini xis qilardi.
Roman maqsadiga yetisholmagach Mirani yerga o’tkazib, holdan toygan Miraning og‘ziga toshdek qattiq asbobini tutdi. Mira noiloj, bo‘ysundi. Roman qo’llari Miraning sochlarini mahkam ushlagancha to’xtovchi o’ziga tortib o’ziga bera boshladi. Mira o’qchib ketar gohida nafas olishga qiynalar, huddi bu asbob oshqozonigacha etib borayotgandek tuyilardi. Tezroq bo’shansayu undan qutulsa. Ammo Miraning hayollari puchga chiqishini sezmasdi. Roman asbobida og’riqni xis qilar o’zni qo’yarga joy topa olasdi ayovsiz Miraning o’zga asbobni tiqar, oldida tiz cho’kib o’tirgan ayol uning rafiqasi emas oddiy bir jalabdek endi u uchun. Bo’shana olmagacha Mirani yana stol ustiga yotqazib asbobini amiga ishqalay boshladi. Mira yana og’riqli zarbalarni kutib olishga o’zi tayyorlar edi. Ammo amiga ishqalanayotgan asbob sekin tepaga harakatlanayotganini xis qilib uni nima qilmoqchi ekanligini tushindi. Mira darxol o’zini o’nglashga harakat qilib Romani o’zidan uzoqlashtirmoqchi bo’ldi:
- Yo’q Roman, yo’q……
– Aytganimni qilasan, — deb baqirdi Roman yuziga qattiq tarsaki tushirib.
Mira titradi. Ammo... bo‘ysundi. Og‘riqdan ko‘zidan yosh oqdi. Ammo Roman etibor bermadi. U o‘zini bosmasdi. O‘zini yo‘qotgandi. Bir necha daqiqa davom etgan hayvonlarcha harakatdan so‘ng, Roman boshandi. Mira orqasida issiq suyuqlikni xis qilgancha, hammasi tugaganin xis qildi. Roamn divanga yotib ko’zlarini shiftga tikib o’yga toldi.
Mira esa... titrar, sekin xolsizgina polga o’tirib qoldi, oyoqlari unga boysinmas, butun tanasida o’g’riq xis qilar, o’zini huddi ko’chadi jalabdek xis qilardi. To’g’ri u aloqadan Romandan ko’ra ko’proq roxatlandi ammo bu munosabat, bu harkatlar rafiqaga qilinadigan ish emas edi. U sukutda o’g’riqdan yig‘lardi.
Kunlar o‘tmoqda, ammo Roman uchun har bir kun bir umrga teng edi. U Sofiyani ko‘rmasdi, gaplasha olmasdi. Faqat yuragini yeb yurgan bir narsa bor edi — bu endi shunchaki ehtiros emas edi — bu kuchli sevgi istirobi edi.
To‘satdan Sofiya va Samir ularning uyiga mehmon bo‘lib kelishdi. Ular kelganda, Mira xursand edi. Bog‘da kechki ovqat. Hammasi chiroyli. Sofiya jilmayardi, ammo ko‘zlari Romanni izlayotgan edi. Roman esa bunday holatga dosh berolmas, ammo o‘zini bardam ko‘rsatardi. Bo’ga tuzalgan dasturxonda hamma xursand so’zlashib ovqatlanishar, ammo ikki insongina o’zini soxta baxtiyordek tutar edi. Ovqatdan so’ng o’tirb birga suhbatni davom etirishdi. Bir payt vino tugadi. Sofiya “Vino olib chiqaman”, deb uy ichkarisiga yo‘l oldi. Samir esa Miraning yonida xotirjam o‘tirib qoldi. Roman ichkariga qarab yurdi, “xojatga kirib chiqaman”, degan bahona bilan.
Ammo u bevosita Sofiya tomon harakatlanar edi. Bar yonida turgan Sofiyani ko‘rdi-yu, unga tashlandi. Uni bag‘riga bosdi, lablarini bo‘sa qildi.
– Seni sevaman, Sofiya... sensiz, men yo‘qman, — deb lablari tinimsiz uning to’g’ri kelgan joyidan o’par edi.
Sofiya cho‘chidi.
– Roman, iltimos, hozir emas... ular kirib qolishadi... Roman... iltimos... — dedi titroq ovozda.
Ammo Roman to‘xtamasdi. Ular ikki qavatdagi balkon yonidagi bar oldida turishardi. Roman Sofiyani devorga tirab, qo‘lini uning ko‘ylagining ichiga tiqdi. Uning ko‘kraklarini chiqarib, so‘rib ezib, ularga g‘azab va ehtiros bilan yopishdi.
Sofiya “To‘xtagin!” demoqchi bo‘ldi. Ammo ojiz edi. Vujudiga o‘t bo‘lgan ehtiros kuchliroq edi.
Roman Sofiyani orqasiga og‘irdi. Uning yuzini balkon oynasiga qaratdi. Pasda o‘tirgan Samir va Mira ko‘rinib turardi. Har qanday vaqtda biri yuqoriga chiqishi mumkin edi.
Roman Sofiyaning kalta ko‘ylagining ortidan tursigini pastga tushirdi. Unga orqadan, shunchaki — balkonning oynasiga qaragan holatda qattiq qattiq asbobini Sofianing amiga kirita boshladi.
Sofiya barmoqlarini oynaga tirab, tebranishga bardosh berardi.
– Roman... Roman... iltimos... ohhh...
Roman unga nisbatan mehrli edi. Bu aloqa xavf, ehtiros, qo‘rquvga aralashgan begona lazzat edi. Shunday rohatli lahzalarda ikkalasi ham boshandi.
To’xtovsiz kirayotgan asbobning harakatlarida Sofianing ko’zlari suzilib yumilib ketar ammo ko’zlarini balkon oynasidan uza olmasdi. Sonlari titrar, Romanning to’xtovsiz harkatlaridan sonlaridan suv oqardi. Aloqadan so‘ng kiyimlarini to‘g‘rilab, avval Sofiya, birozdan keyin Roman tashqariga chiqdi. Samir Sofiyaning yuzidagi o‘zgarishni sezdi, ammo e’tibor bermadi.
Kunlar o‘tmoqda. Endi har kuni yoki kun ora Roman Sofiyaning kvartirasiga borardi. Aloqalar doimiy, kuchli, har galgisi go‘yoki so‘nggisidek bo‘lardi. Sofiya uni yuragidan, tanasidan, miyasi va ongidan chiqarolmasdi. Roman esa... u allaqachon Sofiasiz hayotini tasavur qila olmasdi.
Samir hech narsadan shubhalanmasdi. Lekin... bir kun... o‘sha kun keldi.
Sofiya o‘ziga-o‘zi so‘z berib, bu aloqani to‘xtatmoqchi bo‘lgan edi. Har gal Romanning tanasi unga tegsa, qarshilik qilmoqchi bo‘lardi. Har gal o‘zini to’xtatmoqchi bo‘lardi. Ammo... har gal u taslim bo‘lardi.
Endi ularning aloqalari doimiyga aylangandi. Har kuni emas, kun ora. Ba’zida kechasi. Ba’zida tush payti. Samir ishdan chiqishi bilan “Hozir boraman, sevgilim,” deb yozar, Sofiya esa unga "Sog‘indim" deb javob qaytarardi. Ammo bu so‘zlar yolg‘on edi. Chunki u shundoqqina undan avval boshqa erkak — o‘gay otasining kuchli bag‘rida qoniqib ingragan bo‘lardi. Bir kuni tushlikdan so‘ng Roman kirib keldi. Sofiya unga eshik oldida “Ehtiyot bo‘l!” deb pichirlab eshikni yopdi. Mehmonxona sokin. Deraza soyasi gilam ustida yotar, nafaslar ham eshitilardi. Roman hech qanday so‘zsiz, yirtqich kabi unga yopishdi. Sofiya xuddi kutgandek, unga orqa qilib stulga tiraldi. Roman esa orqasiga o‘tib, uning tizzasigacha ko‘tarilgan yupqa tursigini echib tashladi. Uning asbobi yirtqichlikka to‘la edi. Og‘ir, qattiq va ko‘tarilgan. Sofiya allaqachon extiroslar og’ushida edi. U qarshilik qilmasdi. Faqat tebranar, barmoqlarini stulga tirab, titrar edi.
– Tezroq… – dedi u, hushtakday nafas chiqarib.
Roman birdan orqa tarafdan uni kuchli bosdi. Birinchi zarb, ikkinchi... ularning ovozlari xona devorlariga urildi. Har galgi zarbadan so‘ng Sofiyaning "ohh... ahh..." degan hansirashlari kuchayardi.
– Kimnikisan? – deb shitirladi Roman, unga kuchli zarba berar ekan.
– Seniki... seniki... faqat seniki, — dedi Sofiya xirillagan nafas bilan.
Roman uni tizzasiga olib o‘tirg‘izdi. Uni baland qilib ko‘tardi. Unga yuzma-yuz qarab, asbobni zarb bilan kiritdi. Sofiya chinqirib yuboray dedi. U labini tishlab ovozini ichiga yutdi. Ko‘zlari suzilgan, qo‘llari Romanning yelkalarini mahkam ushlagan edi. Bu aloqa — sevgidan, xiyonatdan yasalgan edi. Va bu ularning shaxsiy qaramligiga aylangandi. Ular bir-birini yeb bitirar, bir-birini yirtqichlarcha qoniqtirar, lekin yuraklari doim sevgiga to’la edi. Ikki tana bir butunday ichiki portlash yuz berib, Romanning issiq spermalari Sofinaning qinida harakatlanib, Sofianiki bilan aralarib ketdi. Uzoq, birga, hansirab. Sofiyaning ichiga to‘kildi.
Ammo bularning bari... Samir uchun ko‘rinmasdek edi. Hozircha...
U kun juda oddiy boshlangan edi. Samir ishdan ancha charchab qaytdi. Sofiya uni quchoqlab, yuzidan o‘pdi. Ovqat tayyor edi. Tinch oilaviy kecha edi, go‘yoki.
Ammo hammomga kirgach, bu sokinlik ketdi.
Yuvinib bo‘lgach, Samir artinish uchun sochiqni olish uchun qo‘lini cho‘zdi. Sochiq ilgichiga qo‘li tegdi... ammo pastga tushgan bir narsa ko‘ziga ilindi.
– Nima bu?.. — dedi o‘ziga o‘zi past ovozda.
U bukilib, sochiq ostidan o‘sha narsani oldi.
Bu erkaklar uchun mo‘ljallangan zanjirli xoch edi. Og‘ir, erkak hidli, va chiroq nurida chaqnayotgan kichik metall xoch. Og‘irligini kaftida his qilarkan, yuragi bir lahzaga urmay qoldi.
Uning miyasi darhol xotiralarni qidirdi. “To‘yda Sofiya bunday narsa taqmagandi... u hatto xochdan voz kechganini o‘zi aytgandi... Unda bu kimniki?..”
Xochga yana bir qaradi. Bu xochning o‘ziga xos edi. Bu yangi emasdi. Bu ko‘p marta taqilgan edi.
Ko‘zlarini yumdi. Nafas oldi.
– Kimniki bu... – dedi yana o‘ziga past ovozda.
Ammo u hech nima demadi. Hech qanday savol bermadi. Xochni sochiq ortiga ehtiyotkorlik bilan qo‘ydi. Sochiqni ham ilib, hammomdan chiqdi.
Zohiran, hammasi oddiy edi. U televizor qarshisida o‘tirib, film ko‘rayotgandek tutdi o‘zini.
Ammo yuragida shubha — qora tuman singari to‘planayotgan edi.
Bir ozdan so‘ng, Sofiyaning telefoni jiringladi. U birdan irg‘ib turdi. Samir unga qaradi. Telefonni qo‘liga olib, bir lahzaga ekranga qarab qotib qoldi. Va keyin o‘zini tiklab:
– "Alo Regina ha yaxshimisan…" — deb kulib javob berdi.
Ammo Samir... nazarini telefondan uzmas edi. U ko‘rdi: telefonda yozilgan ism "ROMAN" edi.
Sofiya "Regina" deb gapirardi, ammo ovozidagi titroqni Samir eshitdi. Juda nozik ohang, juda sun’iy kulgu. Hattoki, hansiragan ohanglar... past, ammo bor edi.
Sofiya o‘zini ko‘zga ko‘rinmas aktyoradek tutardi. U kulib gapirarkan, yelkasini o‘ynatar, go‘yoki hazillashardi.
– Ha, ha... men ham seni sog‘indim, ertaga kechqurun ko‘rishamizmi? Yaxshi.
Telefonni qo‘ydi. Samir uning ko‘zlariga qaradi.
– Kim edi?
– Regian... dugonam... – dedi Sofiya osongina.
– Hmm... — dedi Samir va yana televizorga qaradi.
Sofiya esa hammomga yurdi. Yuragi gursillardi. Ichkariga kirib, ko‘zlari bilan darrov xochni qidirdi. Va... u yerda edi. Sochiq ortida. Yashirin, ammo juda ham ko‘rinadigan joyda.
“U ko‘rmagan... u ko‘rmagan bo‘lsa kerak. Ko‘rganida, so‘ragan bo‘lardi. So‘ragani yo‘q. Demak, bilmaydi. Hech nimani bilmaydi.” — deb o‘yladi Sofiya.
Xochni sekin olib, sumkasiga yashirdi. Og‘zini mahkam yopdi. O‘zini xotirjam tutdi. Ammo... Samir esa hammasini ko‘rdi. Ammo sukut saqladi. Uning ichida yong‘in yoqildi. Va bu yong‘in, hozircha, so‘zsiz edi...
Samir endi hech qanday tasodiflarga ishonmasdi. Yuragini kemirayotgan bu jim shubha — uni har kuni ichkaridan kuydirar, va endi bu tuyg‘uni inkor qilish imkonsiz edi. U kechasi uxlay olmadi. Qorni orasiga qo‘yilgan qo‘llari, yuragini bosib turgandek bo‘ldi. Hammomdagi xoch, telefon orqali berilgan yolg‘on ismlar, hansirashlar, sovuq ko‘zlar...
“Bu u emas. Bu men tanigan Sofiya emas.”
Ertasi kuni u hech narsa demasdan ishga chiqdi. Ammo ishxonadan chiqishdan oldin mashinasida o‘tirib bir necha daqiqa internetni titkiladi. Yashirin kuzatuv kameralarini ko‘rdi. Eng kichik, simsiz, ko‘rinar ko‘rinmas, mobil telefonga ulanadigan kameralardan bir nechtasini tanladi.
Ular ertasiga yetib keldi. Sofiya o‘sha kuni "Doktor ko‘rigiga ketaman" degan edi.
Sofiya eshikdan chiqqach, Samir darrov ishga tushdi. Qurilmani ishga tushirib, kvartiraning har burchagini tekshirdi. Uyda bo‘lishi mumkin bo‘lgan har qanday ehtirosli, intim lahzalarni to‘liq yozib oladigan joylar tanlandi:
• Mehmonxona – divan ro‘parasidagi gul donasi ichida
• Yotoqxona – shift ostiga chiroq ichiga o‘rnatilgan
• Hammom – yuqori tokchadagi kir yuvish parasholari ortiga.
Hammasi sinovdan o‘tkazildi. Telefoniga bog‘landi. Tasvir tiniq, ovoz aniq edi.
Kechasi Samir unga:
– Men ertaga ish yuzasidan Samarqandga chiqib ketaman, kech qaytaman yoki ertasiga, — dedi.
Sofiya quvonch bilan kulib:
– Sensiz bir o’zim nima qilaman, tezroq qayt — dedi jilmayib. Ammo yuragi ichkarida gursillab urardi. Samir bu so’zlar soxta ekanligini xis qilib tursa ham, soxta so’zlarga javoban:
- Men ham jonim tezroq qaytishga harakat qilaman.
Samir mashinasida sekin chiqdi. Biroq u uyga yaqin joydagi ko‘p qavatli uylar orasiga haydadi. Telefoni qo‘lida. Kamera ilovasi ochiq.
Unga uzoq kutishga to‘g‘ri keldi.
Tushdan keyin soat 14:37 da kvartiraning eshigi ochildi. Ekranda ko‘rindi — qora sport kiyimida, kapyushoni boshida, yuzining yarmi ko‘rinmaydi. Ammo Samir bu harakatlarni, bu yurishni, bu gavdani darrov tanidi.
Bu Roman edi. O‘zining qaynotasi. Sofianing O‘gay otasi. Uning xotini Sofiya... sevgilisi.
Samir labini qattiq tishladi. Qo‘lidagi telefon titrardi. Yuragi esa birdan sekinlashgandek bo‘ldi. U titrayotgan qo‘llari bilan ekranga tikildi. Kamera hali yotoqxonani ko‘rsatmayotgan edi. Ammo mehmonxonadan ovozlar eshitila boshladi.
– Qani, turgin shu yerga, — dedi tanish, qattiq, erkak ovoz.
– Ertagacha senikiman Roman, Samir ertaga qaytadi.
Sofiyaning xoxolab kuldi. Samir mehmonxona kamerasiga o‘tdi. Ko‘rgan manzara... hayotida hech qachon ko‘rmagan, hech qachon tasavvur qilmagan manzara edi. Roman tik turgan. Sofiya esa oldida tizzalab o‘tirgan. Uning oyoqlari orasiga boshini suqgan. Og‘zi bilan Romanning asbobini tinimsiz yalab so’rardi. Qo‘llari bilan ushlab, tizzalarida siljib turardi. Sofiya har harakatda og‘zini to‘liq ochishga harakat qilardi. Uning ko‘zlari pastga qaragan, qo‘llari Romanning sonlarida. Ba’zida bir qo‘li bilan asbobni yuqoriga qarab burib, tilining uchi bilan pastki tomonini yalay boshlardi. Har gal Roman "ohh..." deb shitirlaganida, Sofiya kuchaytirardi. Roman bir qo‘li bilan uning boshidan bosib, tezroq harakat qilishga majbur qilardi.
– O‘sha tuni seni bu tarzda jazolaganim esimda, – dedi Roman, kulib.
– Menga yoqgandi... yana jazolashingni hohlayman, — degan shivirlov Sofiyaning og‘zida asbob bo‘lishiga qaramay aniq eshitildi.
Samir... telefonini titratib o‘chirmoqchi bo‘ldi. Ammo yo‘q. U ko‘rishni to‘xtatolmadi. Ekrandagi yirtqich harakatlar, uning uyidagi mehmonxona uning rafiqasi, uning ishonchi, uning bolasi — hammasi bir necha daqiqada portlab, kulga aylandi.
Samirning yuragi o‘z joyidan chiqib ketgudek urardi. Orqa o‘rindiqda yotgan uzun pichoqni qo‘liga oldi. Unga qarab uzoq o‘tirib qoldi. Ko‘zlaridagi yong‘in bir zumda butun tanasini kuydirdi.
- Men endi ularni o‘ldiraman... — degan o‘y uni to‘ldirdi.
Ammo... keyingi daqiqa u bir so‘z esladi. Mira.
Va... u yo‘nalishini o‘zgartirdi.
Tungi shahar ichida suzayotgan mashina. Faralar nurida yaltirab turgan asfalt go‘yoki Samirning o‘y-xayollari singari sirg‘alib ketardi. Uning yuragi jim urayotgandek edi. Boshida aylanayotgan birgina sahna — mehmonxonada tiz cho‘kkan Sofiya, og‘zida Romanning asbobi, ko‘zlaridagi mamnunlik...
Pichoq yonida. Yuragi titrab tursa-da, qo‘li hotirjam. U boshida ularni o‘ldirishni rejalashtirgandi. Ammo... Mirani esladi.
“Balki u ham qurbon. Balki u ham men kabi.”
Bu fikr bir lahza ichida butun o‘chni boshqa yo‘nalishga burdi. Endi Samir biror kimsani emas — haqiqatni fosh qilishni xohlardi. Va undan oldin... undan oldin ichidagi ehtirosni, alamni, istakni... chiqarishi kerak edi. Do‘kondan kuchli ichimlik olib, Miraning uyi tomon yurdi. Eshik ochildi. Qarshisida xush iforli, yengil soch turmakli, oppoq chiroyli ko‘ylakdagi ayol Mira edi.
– Xush kelibsan, Samir Kiraver, — dedi u har doimgidek o‘zini tutgancha.
Samir jilmayishga urindi. Ammo labining burchagida qattiqlik sezilardi. Ular dasturxonda o‘tirishdi. Ovqat tayyor. Vino quyildi. Ichkilik biroz og‘ir bo‘lsa-da, Mira shirinlik bilan o‘qilgan hazillar bilan muhitni iliqlashtirdi. Ammo Samirning ichida bir bo‘g‘iq kuch har daqiqa ko‘tarilardi. U Miraning sonlariga qarar, har safar bir oz uzoqroq to‘xtar, yelkalari orqasidan ko‘z yugurtirar, tanasining tiniqligi, ko‘zlarining bexabar ohangidan ich-ichiga qamab borardi.
Ichkilikni ko‘proq ichdi. Fikrlari loyqalanmadi. Aksincha — charaqlab ochildi.
U ichidan o‘yladi:
“Ular mehmonxonada, qaysi joyda bo‘lmasin bir-birini yeb yotishganida bu ayol — mana shu ayol — Qani, nega menga mumkin emas?”
– Yana quyaymi? — dedi Mira stakanni ko‘tarib.
– Yo‘q... yetadi, – dedi Samir.
Qo‘lini Miraning soniga sekin qo‘ydi. Bu harakat ohista, yengil edi. Ammo...
Mira beixtiyor qaltiradi. Ko‘zlari unga qaradi. Xayron edi. Samir endi qaror qilgan edi. Hali aytmagan, lekin aytishi kerak bo‘lgan haqiqatni, tanasining harorati bilan tushuntiradi. U stuldan sekin turdi. Mira qimirlamadi. Ammo yuragi tez urardi. Samir uning yoniga bordi.
Nihoyat, yuragini tilib turgan bir savol labidan chiqdi:
– Ular... ularga mumkin. Bizga yo‘qmi?..
Mira hech nimaga tushindadi, cho‘chidi.
– Nima deyapsan, Samir?
Ammo Samir javob bermadi. Faqat sekin egilib, uning