OTA VA QIZ: Taqiqlangan Istak. YAKUN… (2-sahifa)
sekin egilib, uning lablariga to‘satdan yopishdi...
Miraning lablariga to‘satdan yopishgan Samir, o‘zini tutolmasdi. Bu o‘pich mehrli emasdi. Bu o‘pich ehtiros, alam, va qasosning portlashi edi. Ko‘zlarini yumgan Mira esa bunga tayyor emasdi — lekin tanasi, yuragi… boshqacha javob berayotgan edi.
– Samir… to‘xta, bu... bu noto‘g‘ri, – dedi Mira, asta itarib.
Ammo Samir uni quchoqlagancha, labidan ko‘krak tomoniga o‘tib, yengil tishlab o‘pa boshladi. Nafaslar og‘irlashdi. Mira ko‘zlarini yumdi, biroq qo‘llari hali ham uni itarmoqda edi.
– Iltimos... kerak emas... bu gunoh... axir men... men Romaning xotiniman…
Samir uning ko‘zlariga tik qarab, asta, ammo qat’iyat bilan shivirlaydi:
– Ularga mumkin... bizga yo‘qmi?
Bu so‘zlardan Mira hech nimani tushinmas, Samirni o’zidan uzoqlashtirishga harakat qilar edi. Bu nafaqat Samirning alamini, balki uning yuragidagi chuqur og‘riqni ham teshib o‘tgan edi. Biroz jimlik bo‘ldi. Faqat yurak urishlari. Nafas. Titroq. Samir uni dast ko’tarib divanga yotqazdi. Ko‘ylagining yuqori qismini yengil silkitdi — tugmalari o‘z-o‘zidan yechilganidek ochildi. Oppoq, tarang ko‘kraklar ochildi. Samir og‘zini ular tomon yo’naltirdi. Tishlari bilan so’rg’ichlarini tortqilab so’ra boshladi. Mira esa hamon qo’llari bilan uni itarishga harakat qilar, ammo kuchi yetmasdi. Tili bilan uchini aylantirib yalardi. Mira titradi. Nafasi to‘xtab qolgandek bo‘ldi. Qo‘llari yurib, tizzasidan ushlab, sonlari orasiga kirdi. Tursigini barmoqlari bilan ikki yonlama tortib, yechib otib yubordi. Mira qarshilik befodaligini tushina boshlagandi, ammo shunday bolsada kuchsiz harakat qilardi. Ko‘zlarini ochdi, oyoqlari orasida ishqalanayotgan qo’l harkatlaridan extiroslari uygona boshlagandi. Ko’zlari Samirga qaratolgan, ko‘zlarida “qil” degandek bir jim iltijo bor edi. Samir unga asta asbobini ishqalab, tizzalab asbobini kirita boshladi. Ko‘zlarini olib qochmagancha, uning orasiga haraatlarini tezlashtirdi. Miraning immmmmm immmm deb ingrashi unga o’zgacha tasir qilardi. Harorat... yumshoqlik...
– Ohh... – dedi Mira. Boshini yostiqqa bosdi. Lablarini tishlab.
Samir harakatni sekin boshlab, tezlashtirdi. Har bir zarba chuqurroq, asta tezlashayotgan. Divan astoydil silkinardi. Miraning oyoqlari orqaga tortildi. Samir belini egib, to’xtovsiz Mirani sikardi, so‘ng bir soniyaga to‘xtab, oxirigacha tiqib chiqaradi.
– Qanday rohat... – pichirladi Samir.
Mira nafas oldi, sekin “Tezroq... kuchliroq...” deb shipshidi.
Samir zarbalarni kuchaytirdi. Endi u Miraning tanasini bo‘ysundirib, devorga bosayotgandek edi. Har harakatdan keyin Mira baland ovozda ingrardi.
– Qani, baqir baqir yana yana immm? – dedi Samir.
Mira labini tishladi. Qarshi javob bermadi. Boshini ohangda silkitdi.
– Senga hohlaganingni beraman, Samir... hohlagancha...
Ular bir vaqtning o‘zida boshandilar. Samir o’ylab o’tirmasdan Miraning ichiga bo’shandi. Mira chinqirib, belini qattiq orqaga tortdi. Titrog‘i butun tanasini qamrab oldi. Aloqadan so‘ng ular holsiz yotib qoldi. Mira Samirning ko‘ksiga boshini qo‘ydi. Ko‘zlari yumilgan. Nafas og‘ir. Ammo hayollarida nima qilib qo’yganini o’ylab tinchlana olmasdi.
Ammo Samir uchun bu hali yetarli emas edi. Uning ehtirosi yanchilgan emasdi. U yana o‘rnidan turdi... va Miraning og‘zini ko‘z ostiga oldi... Divanda ko‘kraklarini qimirlatib, nafasini to‘g‘rilayotgan Mira charchagan ko‘zlarini shiftga qadarkan, tanasining hali ham titrab turganini his qilardi. Samir esa yonida yotar, ammo ko‘zlarida hali so‘nmagan yong‘in bor edi. Uning ichidagi o‘ch hali o‘chmagan edi. Samir asta o‘rnidan turdi. Ko‘kragidan ohista tushgan Miraning boshini qo‘llari bilan quchdi. Barmoqlari uning silliq sochlari orasiga botdi. So‘ng asbobini sekin Miraning lablariga yaqinlashtirdi. Mira ko‘zlarini ochdi. Ko‘zlarida bir oz hayrat va bir oz ikkilanish bor edi.
– Samir… bu... bu yetmadimi?
Samir asta, past ovozda, ammo qat’iy ohangda dedi:
– Yo‘q, Mira. Men hohlayman... seni….
U asbobini Miraning lablariga tekkizdi. Issiq, puls urayotgan uchi ohangda yurak urishidan xabar berardi. Mira bir zum ko‘zini yumdi. Nafas oldi. So‘ng... lablarini sekin ochdi. Asbob asta og‘ziga kirib bordi. Dastlab pastga tushmadi — faqat lablar orasida asta harakatlandi. Samir barmoqlari bilan boshini ushlab, asta silkitdi. Til uchi bilan asbobning pastki chetini yalab, yengil harakat bilan yuqoriga qarab siljidi. Ammo Mira ojiz emasdi — u bo‘ysunardi. Samir og‘ziga to‘liq kirgach, boshini biroz bosdi.
– Qani... ko‘rsatchi, ... – dedi u xirillagancha.
Mira pastdan yuqoriga qarab, ko‘zlarini yumdi. Og‘zida harakatlar asta tezlashdi. Til harakatlanar, ba’zan yalab, ba’zan so‘rib, ba’zan boshini sekin orqaga olib, asbobni chiqarib, yana qayta chuqur oxirigacha og’ziga olardi.
– Shunaqa... shunaqa... Mira, – dedi Samir, ko‘zlarida ehtiros o‘ti bilan.
Samir harakatni kuchaytirdi. Endi boshini ikki qo‘li bilan qattiq bosdi. Og‘iz ichida “chak-chak” ovozlar, lablar orasidagi ho‘l tovush, til harakati va Miraning qaltirab yutayotgan nafasi xona devorlarida aks sado berayotgandek bo‘ldi. U asta boshandi. Og’ziga to‘liq to‘kildi. Ammo asbobni chiqarmadi. Mira ko‘zlarini katta ochdi, ammo so‘zsiz bo‘ysundi. Tilining orqasiga yig‘ilgan issiq suyuqlikni yutdi. Nafas oldi. Ko‘zidan bir tomchi yosh tushdi — bu og‘riq emasdi. Bu taslimlik edi. Samir asbobini asta chiqarib, sekin uni siladi. Mira og‘zini ochgancha, hozirgina ro‘y bergan hislarni o’ylab boshi pastda qoldi.
Bir necha daqiqa sukut. Nafaslar og‘ir. Yuzlar qizigan. Ko‘zlar jim.
Samir uning yuzini silab:
– Endi... endi navbat haqiqatga, – dedi.
Samir divan chetida, pastga tikilgancha o‘tirardi. Tanasi hali yangi boshanish rohatida edi, ammo yuragi yana qattiqlashgan, zo‘r berib urardi. Miraning sochlari yelkasiga to‘kilib yotardi, boshi orqasida, lablari ochiq, ko‘zlari shiftga qadalgandi.
Ular nafaqat yalang‘och — ular bir-birining ichiga qarab yotgan edilar.
Samir nihoyat gap boshladi.
– Mira...
Mira sekin boshini burdi. Lablaridagi rohatning ilikda qolgan titrog‘i hali yo‘qolmagan edi.
– Men bugun ularni ko‘rdim.
– Kimni? — dedi u, yuragi to‘xtab qolgandek.
Samir telefonini oldi. Ekranni ochdi. Kamera arxividan videoni tanladi. Sekin, jim turib, telefonni Miraning qo‘liga berdi.
Mira bir necha daqiqa jim qaradi.
Ekranda mexmonxona, Shiftdagi kamera rakursida. Roman tik turgan. Uning oldida tiz cho‘kkan Sofiya. Og‘ziga tiqilgan asbob. Og‘zini ochgancha, boshini orqaga silkitib, harkatlanardi. Roman esa boshidan bosib, og‘ziniga berardi.
Sofiyaning ingrashi, Romanning past ovozda "meniki bo‘lgin" degan pichiriq ovozlari... hammasi aniq eshitilardi.
Miraning qo‘lidan telefon sirg‘alib tushdi. U joyidan qimirlamadi. Ko‘zlari ochiq. Nafasi yo‘q edi go‘yoki.
– Samir… bu… bu rostmi?..
– Kamerani o‘zim o‘rnatganman. Har kuni u ketganimdan keyin u keladi. Har kuni. Va… Mira… bola ham Romanniki. Men ishonchim komil. Men himoyasiz qilmaganman biror marta ham.
Mira gapirmadi. O‘rnidan turdi. Yurmasdan, oyoqlarini yig‘ishtirmasdan, yalang‘och holatda stulga o‘tirib qoldi. Uning ko‘zlaridan yosh emas — sovuq, jimlik, titroq.
– Demak... uyda ham… men uxlayotgan payt… bu uyda… men ishda bolgan paytlarim….
Samir yaqinlashdi. Unga qo‘l cho‘zdi. O‘tirib, boshini quchdi.
– Sening ko‘zingda nima borligini ko‘rdim men. Sen... sen yolg‘izsan. Mira sekin boshini Samirning yelkasiga qo‘ydi. Yig‘lamadi. Lablarini biroz titratdi. Nafas oldi. So‘nggina shivirladi:
– meni olib bor ...
Samir unga qaradi. Ularning o‘rtasida tilda emas — tanada, yurakda, ko‘zda bitta til paydo bo‘ldi. Qasos. Ham sevgiyam. Kvartira eshigi ochiq emas edi. Samir kalitni ilindi. Mira sekin yurdi. Ichkaridan hammomdan bug‘ va engil ingrash ovozlari eshitilib turardi. Ular yurdi. Nafas olmay. Harakat tovushsiz. Poyafzallar yechilgan. Yaqinlashishdi. Eshik orqasidan eshitildi:
– Ha... shunaqa... tilingni aylantir... chuqurroq...
– Mmhh... mhh... Roman...
Shu on... Eshik ochildi.
Roman – to‘liq yalang‘och. Asbobi – Sofiyaning og‘zida. Sofiya tizzalab o‘tirgan. Uning ko‘zlari qop-qorong‘u ehtirosda. Lablar orasida oqayotgan suyuqlik, pastga tomayotgan quyuqlik, ko‘zidagi extiros... Va hammom eshigida – Mira. Uning ko‘zlari bir necha soniyaga butunlay qotib qoldi. Orqasida esa – Samir. Qo‘lida pichoq. Roman bir lahzaga qotib qoldi. Sofiya esa hali nima bo‘layotganini tushunmay, og‘zida asbob bilan boshini burdi.
– Onajon...?!
Mira chinqirib yubormadi. Faqat bir qadam tashladi. Sofiyaning oldiga bordi. Uning yuziga qarab, hech qanday so‘zsiz... qattiq tarsaki tushirdi.
– Meni endi ona deb atama. Yo’qol…….... – dedi Mira sovuq, so‘zsiz, muz ohangda.
Samir bir narsa deyishga urindi. Ammo kerakmas edi. Barchasi aytilgan edi. Sofiya yig‘lab yubordi. Roman qimirlay olmadi.
– Chiqib ketinglar. Ikkalang ham. Hozir. Shu zahoti. – dedi Mira. Roman so‘zsiz kiyimini oldi. Sofiya shalviragan holatda yurdi. Eshik yopildi. Ichkarida – faqat Mira va Samir. Tashqarida – ikki yalang‘och jasad singari Roman va Sofia qoldi. Xona ichida hali ham og‘zaki aloqaning nam, iflos tovushlari aks-sado berayotgandek edi. Ammo ular allaqachon chiqib ketgan. Faqat Mira va Samir qolgandi. Mira jim o‘tirardi. Divanning chetida. Qo‘llari sonlariga mahkam bosilgan. Labini tishlagan. Ko‘zlari shiftga qadalgandi. Ammo... ko‘zlarida yosh to‘lib chiqayotganini yashira olmayotgandi. Samir unga yaqinlashmadi. Faqat tikilib qaradi. Sekin o‘zini oldi. Qadam tashladi. Divanning yoniga o‘tirdi. Qo‘li bilan sekin Miraning yelkasiga tegdi.
– Mira... men... afsusdaman.....
Shu payt Mira birdan yuzini burib, to‘satdan yig‘lab yubordi. Ovozsiz emas, yurakdan chiqqan, og‘ir, yillar davomida to‘planib qolgan qiyinchiliklar, xiyonatlar, yolg‘onlar, va kechirimsizliklarning faryodi edi bu.
– Samir... men ularni ... qanday sevganman... qanday ishonib, o‘zimdan kechganman ular uchun harakat qildim... Evaziga endi nima oldim? Mening oilam yo‘q... men... men hech kimga kerak emasman...
Samir so‘zsiz, unga qo‘l uzatdi. Bag‘riga tortdi. Mira ko‘z yoshlarini uning ko‘ylagiga to‘kdi. Nafasi titradi.
– Men ketaman. Endi bu yerda turolmayman, – dedi o‘rnidan turishga urinar ekan.
Samir asta uni yelkasidan ushlab to‘xtatdi:
– Yo‘q. Bunday axvolda ketmaysan. O‘zingni qo‘yishga joying yo‘q hozir. Qol. Hech bo‘lmasa bir kechaga.
Mira indamadi. Bosh irg‘ab “xo‘p” degandek bo‘ldi.
Samir uni mehmonxonaga olib kirdi. Yorug‘likni pasaytirdi. Bar javonidan yengil ichimlik olib, ikkita stakanga quydi. Bittasini Miraga uzatdi. Mira ichdi. Ko‘zlarida hozir yig‘i emas, balki charchoq va bo‘shliq qolgan edi.
– Men o‘zimni bu dunyoda shunchalik keraksiz his qilyapman... Samir, men hatto qizimga ham, hech kimga kerak emasman...
– Shunaqa deb o‘ylama. Men hozir seni yoningdaman. Shunchaki vaqt kerak.
Mira bir zum Samirga qaradi. Unga ishonayotgandek qaradi. Keyin stakanni qo‘ydi. Boshini orqaga tashladi. So‘zsiz, sekin ko‘zlarini yumdi.
Bir necha daqiqa ichida og‘ir nafas olishga o‘tdi. U uxlab qolgan edi. Samir stakanni stolga qo‘ydi. O‘rnidan turdi. Balkon eshigini ochdi. Sovuq havoni chuqur yutib, sigaret yoqdi.
U balkonda turib, ichkaridagi Miraga qaradi.
Charchagan, biroq hali ham kuchli ayol. Ichkarida titragan yurak. Tashqarida jim tun.
Sofiya va Roman endi Miraning uyida yashamasdi. Ular shaharning boshqa chekkasida joylashgan kichik mehmonxonaga ko‘chib o‘tishdi. Hech kim ularga ortiqcha so‘z aytmadi — ular ham sukut saqlashdi. Mira esa o‘z uyida yashar, lekin har kuni to‘satdan eshik qarab ketardi — go‘yoki kimdir qaytadigandek. Samir ham o‘z uyida. Lekin unga ham hamma narsa endi boshqacha ko‘rinar edi. Har gal u Miraning ovozini eshitgandek bo‘lardi. Telefoniga kelgan oddiy xabar ham yuragini silkitar edi. Ular bir-biriga yaqinlashayotganini sezishardi. Hali sevgi emas. Lekin… issiq bir narsa paydo bo‘layotgan edi. Bu narsa so‘z bilan aytilmasdi. Ko‘z bilan aytilardi. Jim qarashlar, sokin "salom"lar, tasodifiy qo‘l tegishlari... Yurakdagi dog‘ asta-sekin ko‘kargan bog‘ga aylanishi uchun — vaqt ketyapti. Ammo ikki qalb endi bir-birini yo‘qotishni istamasdi.
Yuraklar ko‘z bilan so‘zlardi. Til ortiqcha edi. Eshik yopilishi kerak edi. Ammo... Mira bir lahzaga to‘xtadi. Samir hali burilmagan edi. Mira uning bilagidan ushlab qoldi.
– Qol... bugun ketma...
Samir sekin burildi. Ko‘zlarida hayrat emas — tushungan bir istak, aytilmagan bir iltijo bor edi. Mira hech nima demadi. Faqat qo‘lini ushlab, uni mehmonxonaga qayta yetakladi. Yorug‘lik sust edi. Radio ohangi hali ham fonida eshitar, lekin endi yurak urishlari ustun bo‘lib borardi. Samir uning qarshisida to‘xtadi. Uzoq tikilib qaradi. So‘ng sekin egilib, yana bir bor o‘pdi. Bu safar chuqurroq. Nafas qizigan. Yurak qattiqroq urgan. Mira qo‘llarini Samirning bo‘yniga qo‘ydi. Ularning lablari bir-biriga yopishdi. Nafaslar haroratini his qildi. Samir qo‘llari bilan uning yelkasiga tushdi. Ko‘ylagini sekin yechdi. Mira qarshilik qilmadi. O‘zi ham ko‘ylagini yelkasidan tushirdi. Ko‘kraklari ochildi. Nafasi sekin lekin chuqur tortildi. Samir tili bilan uning ko‘krak uchi atrofida aylana chizdi. Mira titradi.
– Samir… davom et… — dedi u, yengil ingrab.
Samir sekin tizzalab uning belini silab, tizzalari orasiga tushdi. Tursigini ohista yechdi. Mira hozircha yotmadi — u Samirning boshini boshi bilan yengil quchib, labidan o‘pishda davom etdi. Bu o‘pishlar asta yurak urishlarini kuchaytirardi. So‘ng, Samir uni sekin divanga yotqizdi. O‘zining ust-boshini yechdi. Asbobi shishgan, issiq va tayyor edi. Mira oyoqlarini ajratib, belini ko‘tarib qarshi yotdi. Ko‘zlari Samirga to‘la bo‘lib tikildi. Samir asta o‘zini pastga tushirdi. Asbobining uchini sekin Miraning issiq ho‘l asaldoniga tekkizdi. Mira “aaah” deb bir ohang chiqardi. Harakat sekin edi. U asta kirib bordi. Mira nafasini ushlab, ko‘zlarini yumdi. Ularni tanasi birlashayotgan edi. Bir zarba... so‘ng yana biri... asta... so‘ng kuchayib boradigan... har bir harakatda yurakdagi og‘riq chiqar, tanadagi ehtiros bilan aralashib ketardi.
Mira endi asta gapirayotgan edi:
– Ha... shunaqa… men… shunchalik uzoq kutganman… seni… bu iliqlikni…
Samir har zarbada uning belini ushlab, chuqurroq kirar, pastdan ko‘zlariga qarab yutardi. Ular o‘zaro nafaqat tanada, balki ruhi bilan bog‘lanayotgan edilar. Mira birinchi bo‘lib boshandi. Tanasi titradi. Qo‘llari Samirning orqasidan mahkam ushlab qoldi. Samir ham kuchayib borib, chuqur ingrab, ichkariga to‘kildi. Nafasi og‘ir edi. Divanda bir necha daqiqa jim yotishdi. Faqat yurak urishi va nafas ovozi. Samir uni bag‘riga oldi. Mira boshini ko‘ksiga qo‘ydi. Ko‘zlari yumilgan. Labida yengil jilmayish.
– Rahmat… — pichirladi Mira.
Samir faqat peshonasidan o‘pdi. Bu javob edi: “Men sen bilanman.”
-----
Xonada havo zaryadlangandek edi. To’rt kishilik dasturxon yozilgan. Shu on, bu yerda faqat to‘rt yurak kelajagini hal qilmoqchi edi.
Mira asta boshini ko‘tarib, ko‘zlarini devordagi soatga qadadi. Yuragi og‘ir urayotganini bildirmaslikka urinib, stakandagi suvni og‘ziga olib, asta yutdi.
Derazadan Romanning mashinasi ko‘rindi. Ustidan sal qo‘shilgan chang, uzoq yurganlik belgisi edi. Orqasidan tushgan Sofiya — ko‘zlari yerni kovlab kelardi. Ko‘ngli bo‘sh edi. O‘q yutishga kelayotgandek edi go‘yo. Samir esa mehmonxonaning burchagida allaqachon o‘tirgan, jim. Boshini biroz egib, har bir harakatni ichkaridan tomosha qilayotgandek ko‘rinardi.
Eshik ochildi.
– Salom... – dedi Roman. Ovozi past, istihola bilan.
Mira bosh irg‘ab, stulga ishora qildi.
– O‘tiringlar.
Stol atrofida to‘rttasi o‘tirishdi. Suv shovullamaydi. Hatto soat ham go‘yoki urmay qolgandek edi.
Nihoyat, Samir jimlikni buzdi:
– Yaxshi, sizdan hech kim kechirim kutmayapti.
Mira qaradi. Keyin, unga to‘g‘ri qarab turgan Roman so‘z boshladi:
– Men... men birinchi aytaman.
Hammaning ko‘zi unga tikildi.
– Mendan xafa bo‘lishingni tushunaman, Mira. Ammo bu narsa... Sofiyaga nisbatan tuyg‘ularim... ular oddiy hirs emas. Men bu tuyg‘udan qochishga urindim. Men xohlamadim... lekin...
U yutindi.
– Men uni sevib qoldim. Bilaman, bu qanday eshitilishini... lekin men chindan ham sevaman.
Mira uning ko‘ziga qaradi. Nigohi o’tli, ularda Sofia ko’rinar edi.
Sofiya ko‘zlarini yumib, chuqur nafas oldi. Keyin asta, titroq bilan gapira boshladi:
– Men... bilaman, siz meni kechirolmaysiz. Ona, men... qornimdagi bola Samirniki emas. Romandan. Faqat... bu bilan kimnidir yo‘qotish niyatida emasman. Faqat yolg‘on bilan yashagim kelmadi.
Mira bir zum yuzini burdi. Ko‘zlarini to‘xtovsiz stakanga qaratdi. So‘ng sekin boshini ko‘tarib, sokin, lekin qattiq ovozda so‘z qildi:
– Yaxshi. Endi mening navbatim.
Samir unga yonidan qaradi.
Mira sekin, so‘zlarini tanlab dedi:
– Shu vaqt ichida men o‘zimni o‘lik kabi his qildim. Ammo... meni hayotga qaytargan odam ham bor edi.
U Samirning qo‘lini sekin tutdi.
– Bu inson... meni tingladi. Mening yonimda bo’ldi va eng muhimi — meni inson ekanligimni his qilishimga sababchi bo‘ldi.
Roman chuqur yutindi. Ko‘zlari yerga tushdi. Sofiya esa, o‘zini ushlab, qimirlamay qoldi.
Samir og‘ir, ammo tiniq ohangda gap qildi:
– Men Mira bilan birga bo‘lishni istayman. Uni himoya qilmoqchiman.
Mira davom etdi:
– Biz sevgi bilan boshlamaganmiz. Balki ehtiyoj, bo‘shliq, tushunishdan... lekin endi... bu tuyg‘u haqiqatga aylangan.
Xona jim. Na bir nafas, na bir so‘z.
Sofiya asta:
– Men… bilmadim…
Roman esa sekin boshini irg‘ab dedi:
– Men ham hech kimdan kechirim kutmayman. Lekin, rost gap uchun rahmat.
Mira asta bosh irg‘ab:
– Bugun kimdir ketadi, kimdir qoladi. Bu hayot. Nafrat qilmayman. Ammo kechirmayman ham. Shunchaki — qabul qilaman.
So‘zlar tugadi. Yuraklar jim turdi. Uchrashuv — nihoyasiga yetgandi.
Tun
Tashqarida yengil shamol. Hamma ko‘chalar jim, lekin bu ikki xona ichida — yuraklar hali uxlamagandi.
Mira qahva ustida Samir bilan suhbatda. Yuraklar yaqin. O‘tmish og‘ir, lekin yurak endi harakatga tayyor. Samir unga tik qaraydi, u esa charchagan, ammo ko‘zlari bilan uni tinglardi.
— Men senga bir narsa aytmoqchiman, — dedi Samir asta. — Men hali hech kimga bu darajada suyanmaganman.
Mira unga yonboshladi. Yelkasiga boshini qo‘ydi.
— Men esa... sen bilan birinchi marta o‘zimni tirik his qildim.
Ular sekin o‘rinlaridan turishdi. Xona yengil chiroqda. Ular sekin yotoqxonaga o‘tishdi. O‘sha zahotiyoq — devor ortida, mehmonxonadagi eshikdan shivirlovchi ovozlar eshitila boshladi.
Romanning ovozi:
— Men seni sevaman...
Sofiyaning ingragandek ohangi:
— Men ham seni sevaman...
Mira to‘xtadi. Samir ham. Ular bir-biriga qaradi. Eshitishardi. Yuraklar g‘alayonli.
— Boshqa xonada ular... – dedi Mira, o‘zini ortga tortayotgandek.
— Bilsam ham, seni istashimni to‘xtata olmayman, — dedi Samir. — Endi orqaga yo‘l yo‘q.
Mira unga qaradi. Ko‘zida bir nechta tuyg‘u aralash: og‘riq, g‘urur, ishtiyoq... va tayyorlik.
Ular birga to‘shakka yotishdi.
Yotoqxona yarim qorong‘i. Yon chiroqdan tushgan iliq nurlar devorlarda soya o‘ynatardi. Ular jim. Faqat yurak urishi eshitilar, go‘yoki xonaning yuragi ham ular bilan birga urayotgandek edi.
Samir asta Miraning oldiga bordi. Uni yuzidan ohista silab, sochlari orasidan lablariga yetdi. O‘pish — uzoq, ho‘l, cho‘zilgan edi. Mira bu o‘pishni yuragida his qildi. Bu shunchaki lab tegishi emas — bu sinish, va undan keyingi ichki yechilish edi. Samir uning bo‘yinlarini o‘pdi. Ust-ko‘ylagini sekin yecharkan, qo‘llari titradi — hayajon emas, istak edi bu. Har bir ochilgan joy — yangi maydon, yangi sezgi. Miraning ko‘kraklari ochilganda Samir ularni ikkala kafti bilan ushlab, birin-ketin lablariga olib bordi. U ularni shunchaki emib emas — ehtiros bilan yalab, tilining uchini aytmas zarracha singari aylantirar, har tishlaganda Miraning yengil ingrashi eshitilardi.
– Menga shuni ber... butunlay... – dedi Samir, past, bo‘g‘iq tovushda.
Mira javoban unga belini tirab, tizzalari orasini yengil ochdi. Samir yotoqqa tizzalab chiqib, sekin tursigini pastga tushirdi. Uni asta tizzasidan ushlab ko‘tarib, tilining uchi bilan ichki sonlariga tegdi.
Mira "aaahh..." deb titradi. Qo‘llari yelkalarga yopishdi. Samir asta pastga, ichkariga kirar,