Chanqagan ayol... (2-bet)

tushdi. Istar istamayman qo‘limga oldim. Parnografik filmlardagi aktrisalar kiyadigan bichimdagi, shahvatni qo‘zg‘ovchi nafis bezakli to‘r matolardan tikilgan qizil ich kiyimlar. Yaqinda yuvulgan bo‘lsada, ayolning iforini topish uchun ko‘krakbandlarni pallalarini hidlab ko‘rishdan o‘zimni tiyolmadim. Atirsovun, u sepadigan shanel ifori bor...

Pastki ich kiyimining, azosi ustidan o‘tadigan qismida barmog‘imni yurg‘azar ekanman, nafis matoni mayinligidan huddiki uning o‘sha azosini siypalagan bo‘ldim. Bo‘ydoqlik kasalining hurujiga shu kifoya qildi. Bu kasalimni ahyon-ahyonda faqat uyda, yolg‘iz ekanligimga qattiq ishonch hosil qilgan vaqtlarda huruj qilishiga to‘sqinlik qilmas edim.

Uning ich kiyimini azoyimga ishqaladim, shoyi matoning mayinligi shahvat tuyg‘usini yanada qaynatib yubordi. Ihtiyorsiz, kiyimni azoyimga, devordagi ilgichga ilgandek osib oldimu, ichimdagi hayvoniy tug‘yondan qutulish uchun bo‘ydoq odaticha harakat qildim. Atir sovun va biroz iliq suv...

Ko‘zlarimni yarim yumgan ko‘yi, hayolan u bilan jinsiy yaqinlik qilayotganimi tasavvur qilgancha avj nuqtaga chiqib borardim.

"Ooo... Jin urgur!"

Uning sharpasini sezdim. U qiya eshikdan meni kuzatib turardi.

''Nina qilishim kerak... Nima!''

Miyam yashin tezligida ishlay boshladi.

''Yo‘q, yo‘q to‘xtamayman! To‘xtasam o‘zim kulguga qolaman. To‘xtamayman, u tushunadi u ziyrak ayol... Ahir men bo‘ydoqni qo‘zg‘otgan uni o‘zi, u buni tushunadi. U ziyrak ayol... U ziyrak ayol... Hozir ketadi...''

Shu azartda ham sharpa yo‘qolganini eshik qulflangani sezdim.

''Yana ozgina, yana... Ahhg‘g‘g‘g‘''

Bu galgisi boshqacha bo‘ldi, bo‘g‘zimdam kelgan hayqiroqni ham tutib qololmadim. Ichimda uyg‘ongan hirsiy to‘lqin, shitob bilan urug‘ga qo‘shilib chiqdi. Urug‘ni ich kiyimning aynan azosi ustidan o‘tgan qismiga to‘kib yuborishda ham bir lazzat tuydim.

''Bo‘larkanuuu!''

Biroz yengillab yuvinishni boshladim, hislarim asta sovudi.O‘ylarkanman ihtiyorsiz kulaman.

''Uning ko‘z o‘ngida qildima!''

Ayol ko‘z oldida bu ishni qilish tentaklik, ammo boroz yoqimli ham o‘zgacha dadillik baxshlar etarkan! Lekin ich kiyimi bilan qilgan ishim uni xafa qilishi tayin. Ich kiyimlarini chayib joyiga ildim. Kiymlarim qo‘limda, bitta kalta sho‘rtikda yotoqqa kirdim.

''Qiziq chiroq yoniq ediku!''

Zimziyo xonda pay-paslab, yoqqichni izlar ekanman uning ovozini eshitdim.

- Chiroqni yoqmang!

Sharpa devondan turib, deraza pardalarini ikki tomonga surdi. Ko‘cha chirog‘ining shulasi xonani hira yoritdi. Egniga halat ilib, sochini bitta qilib o‘rib yelkasiga tashlab olganini ko‘rdim. Ayni dam o‘zim kalta shortikda turganimdan hijolat bo‘ldim.

- Men yolg‘izman deb o‘ylabman! - shoshib kravat ustidagi choyshobni yelkanmga tashladim, - Uzur opa, men zahira kiyim bilan yurmayman... Shunga yotishdan oldin kiyimimni yechib olgandim... - dedim holatimga izoh berib.

- Hechqisi yo‘q, o‘g‘il bolaga yarashadi...

Javobidan ichimda mamnun bo‘ldim. Boyagi ishimni ko‘rganini bilsamda, negadir ko‘nglim hotirjam, o‘zimni bir bosh ustun his qilardim.

- Aaa! Siz ketgansiz deb o‘yliovdim...

U oyog‘ini uzotib devonga yotib olib javob qildi:

- Mehmonxona band ekan...

- Yo‘g‘e... Shu yerda qolasizmi?

- Hmm!

Xonaga sokinlik cho‘mib qoldi, boshimni yostiqqa tashlab o‘y suraman. U aldadi, boya eshik yopilganda tashqaridan emas ichkaridan berkilgan ekan. Chiqqan bo‘lganda ham qaytganini bilardim. Keyin mehmonxonaga bunday qisqa fursatda borib kelish imkonsiz. U uyda qolgan, faqat nimaga?

O‘ylaganim sayin, turli buzuq taxminlar kelaveradi. Uyqudan dark yo‘q, u tomon bu tomon aylanaman, sokinlikni kravatni g‘ichirlagan sim to‘rlar ovozi buzub turadi. U esa juda sokin yotibdi na uhlagani, na uyg‘oqligini bilib bo‘lmaydi. Nihoyat hursunib o‘rnidan qo‘zg‘oladi.

- Chanqadim, - o‘rndan turarkan, kinoyali ovozda, - uyqu bermayapsiz g‘ichirlatib, o‘rin almashamiz... - dedi.

- Ho‘p!

Xonani tark etgach, uni o‘rniga o‘tdim, ifori o‘rnab qolgan yostiqqa yuzimni bosib ko‘zimni yumdim. Sal fursat o‘tmay uning sassiz harakatini sezdam. Kravatni g‘ichirlatib uning yotishini kutgandim, yo‘q tepamga kelgan sharpa avval boshimni, so‘ng yelkanmi siladi. Gavdamni roslab o‘tirdim:

- Iching...

- Rahmat!

Uzatilgan piyoladagi suvni olar ekanman, yelkalarim, ko‘kragim, pastki tomonlarga qarayotgan bejo ko‘zlarni payqab choyshobni qornimgacha tortib qo‘yadim.

- Uyqu qochdi!

Hazin shivirlab nolib qo‘ygan ko‘yi, devonni chetiga oyog‘ini chalishtrib o‘tirdi. Xalatini bir yoni tushib, tizzasi va sonlarining bir qismi ochilib qoldi. Hira yoritilgan xona, nigohimni yashirib turgani uchun, uni dadil kuzatb turaveraman. Uning shu o‘tirishidayam allaqanday ehtrosli joziba bor...

Nigohlarini bir nuqnaga qadagan ko‘yi, piyoladan suv ho‘plab, ertangi ishlar haqida sokin gapiradi. Suhbat cho‘zilib borgan sayin, hasrat daftari ochilib boradi. Charchadim deydi, Turkiyada dom olgisi kelayotgani aytadi, bir gal bo‘rganidagi tasurotlari haqida so‘zlab ketadi. Gapirib-gapirib birdan menga qarab nigohimni tutib oladi. O‘shanda ochilib qolgan sonlariga qarab o‘tirgandim. U buni payqab etagini to‘g‘irlab qo‘yadi. Bir birimizga botinib qarab qolamiz, shunday paytda nimadir sodir bo‘lishi kerakdek... Biroq yo‘q... U yana so‘zlaydi, hasrat qiladi, gap orasida shunday deydi:

- Azizim, menda ham muammo bor...

Birinchi bor aytilayotgan "Azizim'' ibirasining mazmuni anglab yetolmay, unga termulaman. U yana takrorlab aytadi:

- Menda ham muammo bor, yordam bera olasizmi?

Bunday iltimosdan hayron bo‘lib javob beraman:

- Agar sizga yordam bera olsam... Mayli ayting!

- Siz... Siz haligi, nima desam, - biroz taraddudlanib qoldi, -siz qizlar bilan yaqin bo‘lganmisiz? Anaqa qilganmisiz demoqchiman... - o‘zini gapidan o‘zi nasha qilib, kulib so‘z qo‘shib qo‘ydi, - Tajriba qilganmisiz, harqalay ko‘cha ko‘rib yuribsizku!

Ustamonligini qarang, maqsadini bayon qilyabdiyu, gap so‘ngida parda ortiga o‘tib, so‘roq qilayotgan, ayg‘oqchi tusiga kirib olyabdi. Biroz o‘zimni bosib, ayyor raqib, so‘z o‘yiniga qarshi so‘z o‘yin qilib ko‘rish istagi tug‘uldi.

- Nimaga so‘rayabsiz?

- O‘zim...

- Ha... Uyimdagilarga chaqimchilik qilmasez aytaman!

- Aa, yo‘g‘aaa! Unchslikka bormayman, - kuldi, - qulog‘im sizda...

Unga zavq bilan termuldim. Suhbat mavzuyi beparda tus olayotganidan dadilligim oshdi.

- Yo‘q... - ovozim biroz pasladi, - Rostini menda unday bo‘lmagan. Ammo sal tajribam bor desamam bo‘ladi, yishlikda biroz sho‘xlik qilib, mayda ekspremend qilganman, - jinjilog‘ voqeasiga shama qilib o‘tdim, - Yana nazariy bilimlarim bor...

- Aha-a, - zavqlanib kuldi, - Yomon bolakay...

- Balki yaxshi, - muloyim, hayrihoh ohangda, asosiy mavzu tomon yo‘l burdim, - muammongizga yordam so‘rayabsizku? Agar aytsangiz... Qo‘lindan kelsa... Siz tortinmang...

- Bilasizmi... Ho‘jayinni yoshlari, haligi... - tomoq qirib oldi, nafasi biriz tezlashib, ovozidagi qaltroq, hayajonda ekanidan darak berdi, - Uuuffff... Uffff... Chanqog‘im bor...

''Chanqog‘!''

Qo‘lidagi piyolaga qarab, to‘g‘ri manoda aytdimi yoki erkakka bo‘lgan tashnalikka urg‘u berdimi. Oraga o‘ta tarang skunat cho‘kdi, sezib turibman so‘zi chala qoldi, davomini ayta olmayabdi. Men esa o‘zimda jurat topib unga qo‘l tekkazishga urundim.

- Ho‘sh... - barmoqlarim yelkasiga tegib, hayajondan ovozim bo‘g‘ilib shivirladim, - Chanqog‘iz!!!

- Anchadan buyon, to‘shakda emasman... - qo‘llari asabiy titrab, oyoqlarimdan tepaga o‘rmaladi, - Hammomda meni narsamni olib onanizm qilayotganingizni ko‘rdim, - qo‘llari titrab hamon, tizamni siypalardi, - Meni xohlayabsiz deb o‘yladim...

Ikki piyolaning, devon ustidan dumalab tushayotganda, bir-biriga urulib chiqqan ovozi, negadir qulog‘im ostda o‘rnashib qoldi. Bu qanday tez sodir bo‘ldi, bir lahza o‘zim anglab ololmay qoldim. Uni quchoqladimmi yoki o‘zimga tortimmi, bilmayman. Bilganim shuki sonlarim ustiga minib olgan ayolning telbaracha, hansirab ko‘krak, boynim, yelkalarim, yuzilarimni betartib, bo‘lsalarga ko‘mayotgani edi. Shoshib qolganimdan qo‘limni qayerga qo‘yishni bilmay, goh quchoqlab goh to‘g‘ri kelgan yerini siypalar, hadeb qulog‘iga shivirlab, vannaxonada uni o‘ylab onanizm qilganim haqida hayajon bilan so‘zlardim.

Nazariy bilimlarim! Rosti bu ishni hayolan bajarganimda, mendanda romantik, mendanda jo‘shqin yigit yo‘qdek edi... Amalyot vaqtida esa! Tezroq zapt etish ishtiyoqi, azoning shoshqin harakati, mushikdan qochgan sichqon o‘zini uya teshiga urib pitirlab yotgandek betartib ko‘rinadi. Qornimga minib olgan ayol, yarim masulyatni o‘ziga olib, hansirab yovvoyi harakatlar qiladi. Ohir oqibat besh daqiqa davom etgan yaqinlikda, men tajribasizlik bilan ustunlikka davogarlik, u esa chanqog‘i zo‘ridan shoshqaloqlik qilib bir-birimizni qiynab qo‘yibmiz... Biroq ikkimiz ham bundan xafa emasdik.

Bir ishni do‘ndirgan erkakdek, cho‘zilib olganman. Hamon, ayol bilan birinchi yaqinlik tasurotida, dilim quvnaydi. U og‘ushimga kirib olgan, yuzini ko‘ksimga qo‘yib, go‘yoki yurak ulushini sanayotgandek. Yechishgada hafsala qilmagan xalatining, bir tomomi tagida qolibi, oppoq matoli ko‘krakbandini to‘ldirib turgan siynasi nafasiga hamohang ohista ko‘tarilib tushadi. Ikkinchi siynasi, xalati ostida qolgan, ustidan o‘rim sichi parishon yotibdi. Goh-gohida yuzi hiyol ko‘tarilib, ko‘z qirini tashlab qo‘yadiyu, erkanamo jilmayib bir qo‘li bilan quchadi. Uning shu yotishida, boyagi yovvoyi harakatli, ziyrak biroz ayyor ayoldan asarham qolmagandek. Chanqagan chanqog‘i bisilib, sodda bir hilqatga aylangandek edi.

Biroz sovib, yana istak uyg‘ona boshladi. Boshimga yostiq qilib yotgan qo‘limni olib, uning ko‘kragi ustiga qo‘ydim. U jilmayib, mana oling, deganday yengil harakat bilan sochini yelkasi tomon surib, xalati oldini ochib, biroz yuqoriroq siljib oldi. Bunday marhamatga minnatdorlik o‘laroq, chakkasiga, yanoqlari ustiga lab bosib erkaladim. Javoban bo‘ynimdan ohista o‘pib qo‘yadi. Ko‘krakbandni asta pastga surdim. Shu hamoni, sopol kosadan chog‘roq siynalar, qiya tomonga bioz egilib dirkilab qoldi. Tassavurlarimda, doyim siynalarga ehtyotkor bo‘lganimdek, hizirda ham ohista o‘ynadim. Iliq, yumshoq go‘zal ayol azosi. Qo‘llarim asta qorin tomon siljidi, ichkiyim orasidan sirpanib kirib, o‘sha azoni his etish baxtiga muyassar bo‘ldim.

- Yoqimli, juda-juda yoqimli, - qulog‘iga hirs bilan shivirlab, kulaman, - shoshgandan ich kiyimlarni ham yechmabmizaaa?

Negadir boyagi azat holatimizning bir necha sonyasi ko‘z o‘ngimda jonlanadi. Uning shoshib, kalta sho‘rtigimni patga tortib ochishi. Teshikka to‘g‘irlab o‘zi harakat qilayotgan ayolning, ich kiyimini bir chetga surib qattiq harakatda to‘g‘irlab yuborganim. Bu biroz kulguli tuyulib, ishshayib qo‘yaman, u ham sababini bilib-bilmay jilmayib qaraydi.

- Siz betakrorsiz... - tuyg‘ularim tilimga ko‘chib, erkalab suyamab, - Sizni yaxshi ko‘raman!

Negadir lablari qimtilib, ko‘zlari yoshlanib ketdi. Piq-piq yig‘lab, mushuk boladay qo‘ynimga suquldi. Qilgan ishidan pushaymon bo‘lyabdimi degan o‘ydan ko‘nglim cho‘kib so‘radim:

- Sizga nima bo‘ldi?

- O‘zim...

- Mendan hafamisiz?

- Yo‘q, - bo‘shini ko‘tarib, jilmayib ko‘z yoshini yashirmay shivirladi, - Qo‘yavering o‘zim shunchaki... O‘zim... Baxtdan... Baxtdan...

Peshonasida to‘zg‘ab qolgan sochlarni surib, ko‘z yoshini sidirib, dudog‘idan o‘pdim. Buni ko‘rganimdan judayam hursan edim. U ojizligini ko‘rsatib yeg‘laganidan, maqomini past ola boshlaganidan, menga o‘zidan ustun erkakka qaraganday nigohda boqayotganidan benihoya shodlanardim.

Avvalgi kibor, aqilli, ayyor sifatlari ustun bo‘lgan ayoldon ko‘ra, o‘zini pastroq maqomda tutayotgan bu sodda obrizidagi ayol ko‘proq suyukli edi. Chunki o‘zimni bu ayol yonida, unga egalik qila oladigan chinakam erkakdek, hotirjam his qila boshlagandim.

Nozik joylarini erkalashimdan u biroz entikib, yuzimni silab qulog‘imga shivirladi:

- Arslonim sizga yoqdimi?

- Ha...

Uning istagi bilan, lablar tutashib opichlar almashar ekan, qo‘li qornimdan pastroqga yo‘naldi. Yumshoq barmoqlari, azoyimni qattiqligini tekshirgandek, ushlab-ushlab ko‘rarkan sho‘xroq kulinsirab so‘radi:

- Yana xoxlaysizmi?

- Ha... Albatta!

U qo‘ynidan sirg‘alib tushib, deraza romining bir tabaqasini ochdi. Xonaga tunning salqin epkini kirib keldi. Yonimgacha bo‘lgan masofani mayda to‘rt qadam bilan bosib kelarkan, avval engnidagi xalat tushib ketdi, ich kiyimi tizzasidan pastga sirg‘aldi, ko‘krakbandi ilgagidan bo‘shatildi. Bu ramantik harakatlar uchqinidan o‘zimham o‘t olib ketdim. Sakrab turib, kalta sho‘rtigimni tepsinib, qayoqqadir uloqtrib yubordim. Qo‘ltig‘lari orasiga kirib qolgan qo‘llarimga bir kuch kelib, g‘ayri ihtiyoriy shitoblik bilan yuqori ko‘tarib gir aylandim. Bu tentaklikdan zavqi quyuldimi yoki qitig‘i kelib qiyqirib kulub yubordi. Suygandan suyub o‘zimga tordim, qaynoq siynalar yuzimga urulib pastga sirpanar ekan, rejalashtirilmagan bir holatda, qoziqqa halqa ilinib qoldi. Kutulmagan ramantik juftlashuv, yuzaga keldi. Qo‘llari bo‘ynimga osildi, bir oyog‘i sonlarimga o‘ralib jismimga birlashda. Bir qo‘lim bilan, belidan quchib, ikkinchisi bilan bir oyog‘idan ko‘tarib oldim. Vazni kuch-quvvatimga chikora bo‘lsada, baribir og‘irlik borligi, harakatlarimizda tezlik olib ketishimizni cheklab, aloqa ritmini tutib turardi. Biroz tizamga og‘irlik tashlab, uni siltab ko‘taraman, tushayotgan sonyslarda quvatni oyog‘im uchidan olaman. Shunda azoyimni ohirgi qismigacha shitob kirib, asta qaytishidan, u ham men ham lazzat olamiz. Bazi bazi, zarbalarda boshini orqaga tashlab quloqqa yoqimli ingrab qo‘yadi.

Tik turgan ko‘yi yaqinlik qilish! Negadir bu usulni hayollarimda sinab ko‘rmagan ekanman. Lekin baribir, maromiga yetkazayotganimni his qilaman.

"Bir, ikki... Bir, ikki... O‘zimni jonim!"

Mardona turgancha harakatni bir maromda olib boraman. Vaqtning cho‘zilishi charchoq hosil qiladi, ikki kuraklarim orasida ter sizadi, tanalarimiz jipslashgan joylar namlik hosil qiladi. Ichki bir qaysarlik bilan, yotib olish fikrini o‘zimdan quvaman. Harakatni to‘xtab-to‘xtab o‘zimga dam berib qilaman. To‘xtalish chog‘ida lablarimni ishga solib, shundan kuch olmoqchiday bo‘laman. U shivirlab o‘zicha erkab suygan bo‘ladi, lazzat olayotganini namoyish qilganday, lablarini keng yoyib kulib qo‘yadi.

"Ah-h-h-h, jonim!"

Bu galgi, urug‘ning kelishi umurtqamning tugash qismida, g‘ayri odatotiy silkinishni yuzaga keltrib, tizzalarimni sonyalik bo‘shashib ketishiga sabab bo‘ldi. Ilkis ortimga o‘grilib, uni devonga ko‘ndalang yotqizib o‘zimni ustiga tashladim. Urug‘dan halos bo‘lgan azoyimning lazzat to‘lqinlari og‘ushida, og‘ir nafas olgan ko‘yi bir fursat yotgach labimni bo‘yniga bosib, bisotimdagi ehtrosli so‘zlar bilan erkalayman.

O‘zimga qoyil qolaman. Qaraya biroz avvalgi yaqinlik chog‘i qanday shoshib, betartib harakat qilgandim endi esa, go‘yoki ramantik oshiq ro‘lini qiyomiga yetqazyabman. Bundan o‘zgarish sirini kashf qildim chog‘i... Ha, hamma gap shoshilmaslikda, imkonyatni to‘g‘ri chamalib ichki hirsga ehtiyotkor munosabatda bo‘lishda ekan...

Ikkimiz ham devonga oyog‘imizni osiltrib, ko‘ndalang yotib olganmiz, so‘zlar tugab qolgandek, shunchaki bir-birimizdan mamnun bir necha daqiqa yotamiz. U yon tomondagi yostiqni olib, qorniga qo‘ydi. Boshimni qayirib yelkasidan asta o‘pdim. Shunda, tanasida yengil titroq va nozik terisi junjukib, nuqta-nuqtalar hosil bo‘lgani sezdim. Derazadan kirayotgan tunning yengil epkini, meniyam boya terdan namlagan tanamni sovutgan, bu meni tanamga yoqayotgandi. Uni esa... Yostiqni qornidan olib so‘radim:

- Sovuqmi?

- Bir oz junjuktryabdi, - kaftlari bilan yelkalarini, sal ishqalab erkalanib shivirladi, - Isitish uchun meni quchoqlamoqchi emasmisiz?

Jismi yana quchog‘imni to‘ldrib, tanalarimiz yaqinlashadi. Og‘ushimda yotib ko‘zlarini yumib oldi. Tanasi, nafasi, harakati sokinlashib qolganidan angladimki, hademay u uhlab qoladi. Ko‘nglimga bir hadik tushdi. Nazarimda bu sirli tun boshqa bo‘lmaydigan, erta tong otgudek bo‘lsa u yana avvalgi ayolga aylanadiyu, boshqa birga bo‘lish imkonyati bo‘lmaydi. Shunday ekan, qanchaga yarasam undan shuncha foydalanishim kerak. Besh, o‘n balki undan ko‘proq...

Yana hislarimni qo‘zg‘avchi harakatlarga qo‘l uraman. Avvaliga erkalayabdi degan o‘yga bordi chog‘i, yanayam pinjimga suquldi. Menam buni o‘zimcha tushunib, qoziqqa halqani ilmoqchi bo‘ldim. U kulib sal qarshilik qiladi:

- Bo‘ldi arslonim, - ko‘ksimdan itardi, - bo‘ldi qilin... Endi yaramaysiz!!!

"Endi, yaramaysiz!!!''

Birdan oyoqlarim uchugacha titrab ketdi. Tilidan uchgan oddiy so‘znimg zalvori, hamyatimga og‘ir botdi. Uning yuziga qatiyat bilan bir muddat termulib turdim.

- Quvvatimni hisobi senga qoldimi?

- Aaaa!!!

Birdan harakatlarim qo‘pollashdi, bir muddatdan so‘ng uyam qarshilikni oshirdi. O‘tkir tirnoqlari ko‘ksimni tirnab ola boshladi. Devondan tushishga majbur bo‘ldim. Birdan oyog‘imga birnarsa nabob botdiyu, g‘azabim oshdi. Qattiq tepib yuborgan narsalarim, devon tagiga uchib, devorga urilib singan chinni ovozi, xonaga yoyildi. Bu o‘sha qo‘llarimizdan tashlab yuborgan piyolalar ekan. Ko‘zlarimdan uchqun sachrab ketdi. Oyog‘imdagi og‘riq boyagi hamyatni qo‘zg‘agan g‘azabga moy sepkandek bo‘ldi. Qo‘llarim mushdan tugulib qolgan, ichki bir titroqni bazo‘r tiyib, qarshimda qo‘rquv aralash, hayratdan hanggu-mang bo‘lib qolgan ayolga, haykaldek qattiq tikilib turaverdim.

Birdan shoshib turdiyu, bo‘ynimga osildi:

- Bo‘ldi... Bo‘ldi jonim... - hozir yig‘lab yubaradigandek, hazin ovozda so‘zlar, - G‘azablanmang bo‘ldi... Ahir men... Ahir men... - qo‘llarini bo‘shatib yuz ko‘zimga jovdrab qarab, goh ko‘ksimga yuzini bosib, birdab yuzimni silab, qotib qolgan lablariga tabassum joylamoqchi bo‘lib shivirlardi, - Ahir men... Men allaqachon siznikiman... Jonim men siznikiman...

Suyganini boy betayotgan ayolning qalbidan chiqayotgan iltijolar, nazarimda juda haqqoniy ko‘rinardi. Uning yalinishi, talpinib suykakishi... Yana biroz, birozgina qatiyatimni tutib turgudek bo‘lsam, tizzalarimni quchog‘lash, poyimga tiz cho‘kishdanam toymaydigan tushkunligi bor.

"Nahotki shunchalik pas ketadi! Hayxot, yuzimga bir shapaloq tushirib hovurimni bosib qo‘yolmasa!"

- Qarang, jonim, - bir qo‘li yuzimni ohista silab, bo‘ynimdan o‘ziga tortib, o‘kinib so‘raydi, - Sizni hafa qildimmi? Aaaa jonim... Hafa bo‘ldizmi?

"Namuncha, ojiza ko‘rinmasang-a... Ey voh, asli ayolliging shumidi?''

- Hafa bo‘ldizmi-aaa?

U go‘yoki gunohi nima ekanligini yoki arzimas bir aybi, qattiq g‘azabga sabab bo‘lganini tushunmayotgan masum nigohida bir muddat jovdrab turdiyu, ikki kafti bilan yuzini to‘sib, orqasiga o‘grildi.

Fikrlay boshlagach, g‘azab chekina boshladi. Tanamdagi taranglashgan tomirlar bo‘shashdi. Ohista orqasidan quchib, yelkasiga iyagimni qo‘ydim. O‘ylar ummoniga sho‘ng‘ib, uni tushunishga urunib, hayolan uni so‘roq qilaman:

''Nega o‘zingdan ancha katta Vali tog‘aga turmushga chiqding, beyor? Majburlakmi yoki boyligiga uchdingmi?

Nega shunchalik chanqagansan?

Sen uchun hechkim bo‘laturib, meni yo‘qotishdan bunchalik qo‘rqib ketding?''

O‘zimni savollarimga o‘zin javob izlayman. Anchagina mulohazalar, tahminlar, bitib chatilgan hulosalar!

(Mayli aziz o‘quvchim bular haqida ortiqcha to‘xtalib, sizni boshqa o‘zanga olib ketmay!)

Biroz vaqt o‘tgach, qorniga tasma qailib olgan qo‘llarimni bo‘shashtrib siynalar ustiga ko‘tardim. Dag‘al barmoqlarim bilan, so‘rg‘ichlarni qattiqroq uqaladim. Tanasi to‘lqinlanib, joni ozorlandi, biroq allaqanday muteylik bilan yelkasi osha jilmayib qarab, orqasini qattiqlik hosil qilgan azoyimga ishqaladi. Qornidan o‘zimga tortib, yelkasini oldinga surdim. Maqsadimni anglaganday, qo‘llarini devonga trab oldinga engashdi. Mulozamat qilib o‘tirmay tezada harakatni boshladim.

Felimning aynishi, unga qilayotgan g‘azab, qo‘pollik... So‘zsiz u menga lazzat beryabdi, ko‘nglimni olyabdi, joyiz bo‘lsa yaxshilik qilyabdi. Men muloyim bo‘lishim, erkalab suyushim, ko‘ngliga qarashim kerak emasmi?

Balki shu chog‘gacha ustimdan hukm yurutgani, kulganlari, yuragimni bir chetida alam siyohi bo‘lib cho‘kib qilgandir! Nohos aytib yuborilgab so‘z