Hiyonat
Uyga
qaytganimda, ayolim kechki
ovqatga dasturhon
tuzayotgan ekan. Uni qo'lidan
tutib yonimga o'tkazdim
va jiddiy gapim borligini aytdim.
U jim o'tirib meni
tinglardi.Nafasimni rostlab
keyingi kunlarda ichimda
o'ylab yurganlarimni shart
aytdim qo'ydim: - Sen bilan
ajrashmoqchiman? Uni bu
so'zlarim hayratga
solmadi va u sokinlik bilan, nega
deb sababini
so'radi.Javobdan o'zimni olib
qochdim, unga bu
harakatim yoqmadi. Nima deb
aytishim kerak edi?
Hotinimni sevmay qo'yganimga
ancha bo'lgan. Hozir
ko'nglim butkul Dilraboga
tegishli.Ertasi kuni ishdan
qaytganimda, hotinim
nimalarnidir yozib o'tirgan
ekan.Indamay kirib yotdim,
Dilrabo bilan o'tgan kunim
taassurotlarini o'ylab, shirin
uyquga ketdim. Ertalab
ayolim qo'limga bir parcha
qog'oz tutqazdi.Unda bir
shart yozilgan edi. U men bilan
ajrashishga qarshilik
qilmasligini va evaziga bir oy
muddat so'ragan edi.Shu bir oyni
baxtli oiladek o'tkazishimizni
iltimos
qildi.Sababini oddiygina
tushuntirdi.Yaqinda
o'g'ilchamiz maktabga borishi
kerak edi. Yomon
taassurotlar bilan o'qishni
boshlashini xohlamasdi.Men
rozi bo'ldim. Uning yana bitta
kichkinagina sharti bor
edi.Turmushimizning ilk oyidek
uni har tongda uy ichidan
qo'limda ko'tarib eshik oldigacha
olib
chiqishimni so'radi.Ayolim
ajrashish oldidan aqldan
ozibdi, degan hayol keldiyu
indamadim.Shu bilan
qutulsam mayli.Meni yana o'ziga
isitib oladi desam,
ayolimga nisbatan xohish
istagim ham yo'q edi.Bir oy
begonani ko'tarib yurgandek
ko'tarib yurarman. Birinchi kun
g'alati o'tdi. O'g'lim bizni ko'rib,
qiyqirib
yubordi:
-Dada nega oyimni ko'tarib
oldiz? Hotinim ajrashish
haqida gapirmasligimni iltimos
qilganligi uchun jilmayib
qo'ya qoldim.Har tong shunday
o'ta boshladi.Har safar
ayolimni qo'limga olar ekanman,
qandaydir iliqlik paydo
bo'layotgandek tuyulardi.Men
o'zimni boshqasini
sevaman deb
ishontirardim.Dilraboni oldiga
oshiqardim.
Bir oy bo'lishiga ikki kun
qolganda, hotinim qandaydir
yengillik bilan qo'llarimda o'zini
topshirdi.Qo'llari bilan
bo'ynimdan quchib,boshini
yelkamga qo'ydi.Orqadan
bizni kuzatayotgan o'g'limizni
chaqirib, yuzidan o'pib
qo' ydi.Biz haqiqatdan baxtli
oiladek edik. Men ayolimni har
kungidan ham mahkamroq
ko'tarib olgandim.Huddi
nikoh kunimizdagidek.
Ishxonamga uchib kirdim.
Hoziroq borib hammasini hal
qilaman. Qarshimdan chiqqan
Dilraboga borini aytdim.
- Men seni sevmayman.Hotinim
bilan
ajrashmayman.Uning javobi
yuzimga tushgan tarsaki
edi.Yig'lab xonasiga qulflanib
oldi. Men esa yugurib
ko'chaga chiqdim va toza
havodan to'yib nafas ola
boshladim. Go'yoki sevib qolgan
o'spirindek.Yo'l - yo'lakay bitta
tort va katta guldasta oldim.Meni
yana
oilasiga qaytara olgani uchun
ayolimdan minnatdor
edim. Urush - janjalsiz, chiroyli
yechim topganiga, uni
butun umr qo'limda ko'tarib
yurishimga arziydi.
Yotoqxonamizga qayta tug'ilgan
sevgi qanotlarida uchib
kirdim.Ayolim meni
kutmabdi.Ishdan qatgunimcha
joni uzilgan ekan. Men ko'zi ko'r
shuncha oydan beri
oilamdan uzoqlashib, ayolimni
saraton kasaliga duchor
bo'lganini sezmabman ham.U
ham befarq eriga dardini
aytgisi kelmagan.Uning so'nggi
iltimosining maqsadi
esa farzandimiz ko'z oldida, men
o'z ayoli va oilasini
tashlab ketgan odam sifatida
emas, balki sevuvchi er va ota
sifatida qolishimni istagan ekan.
Hattoki,
ketayotganida ham yaqinlari
uchun harakat qilibdi!!
Hayotda pul, mashina va uy olish
g'amida yuramiz, biroq
bu tashvishlarni deb,
yaqinlarimiz bilan
munosabatlarni
unutmasligimiz kerak. Hech kim
abadiy emas, kim oldin, kim
keyin
ketadi.Armonda qolmaylik azizlar.