flawer-kataleya va KeKc dan Ajoib Primiera.... ¤TRILLER¤ (RAHMAT AMAKI...)
Qizcha shiringina uyqudan
baqir- chaqir ovozi
sababli uyg'onib ketdi.
Közlarini ishqalab
kravatidan tushdi va ovoz
kelayotgan tomonga
yura boshladi. Uning ota-
onasi har kungidek
özaro janjallashishardi.
Ular qizchaning
uyg'onganligiga e'tibor
ham berishmasdi. Ota-
onasining janjalidan
qo'rqib, bir chetda ularni
kuzatib turgan tört yoshli
qizcha yig'lab
yubordi. Bir-birlarini turli
odob doirasidan
tashqarida bölgan so'zlar
bilan haqorat
qilayotgan er-xotin bolaga
e'tibor berishmasdi:
- Siz men uchun nima qilib
qo'yibsizki, menga
baqirasiz? - O'chir
ovozingni shallaqi, iflos,
bolangni olib yo'qol bu
uydan. Menga sen ham,
bolang ham kerakmas. -
Nima dediz? Hali
bolamni olib yo'qolaymi?
Mayli, ketsam, o'zim
ketaman! Bu uyga yolg'iz
kelganmanmi, yolg'iz
ketaman! Bola bitta
meniki emas, tug'dirib
qo'ydizmi, tak shto eplab
boqing endi! Ayol
shunday dedida jahl bilan
xonasiga kirib ketdi.
Xuddi shu taxlit ota ham
tashqariga chiqib
ketdi. Qizcha esa hamon
yig'lardi. U endigina
to'rt yosh bo'lsada, ota-
onasiga kerak
emasligini, ularga
ortiqchalik qilayotganligini
tushunib turardi. Chunki
deyarli kun ora
shunday janjallar yuz
berardi. Qizaloq nima
qilishni bilmas, u ham
ko'chaga chiqib ketishni
va uyga hech qachon
qaytmaslikni istardi.
Onasining yoniga
kirmoqchi edi, yo'qol
ko'zimdan degan javobni
olgach nihoyat
ko'chaga chiqdi. Qizaloq
qayerga borishni
bilmas, yagona biladigan
joy narigi mahalladagi
buvisining uyi edi. Qizcha
buvisining uyi tomon
ketarkan öylardi: "Buvim
meni yaxshi ko'radi,
meni haydamaydi,agar
uydan ketib buvimni
yonida yashasam, dadam
oyimni urmaydi, oyim
ham boshqa yig'lamaydi.
Men ularga yaxshi qiz
bölolmadim..." Shu
hayollar ichida ketayotgan
qizaloq yonidan chiqib
qolgan mashinani
sezmay qoldi. Qizcha yöl
chetida holsiz yotar,
kichkina yuzlariga yosh
aralash boshidan qon
sizardi. Og'riq kuchli, qiz
hatto ovozini chiqarib
yig'lay olmasdi. Haydovchi
mashinaga qattiq
urilgan qizaloqni qöliga
kötarib olarkan, qizcha
unga qarab achchiq
jilmaydi, qon sizib
chiqayotgan kichkina
lablari bilan sönggi marta
pichirladi: "Rahmat
amaki... Endi dadam bilan
oyim hech qachon
urushishmaydi...."!