Hissiyotlar og’ushida yohud Xiyotning shirin damlari (2-bet)

holatdan orqasi bilan unga yuzlanib, yotgan holatda tizzalarini bukdi. Uning bel chizig‘i quyosh nuri ostida silliq harakat qilar, tanasi esa quvonchli kutish ichida titrardi.

Azamat orqasidan suyanib, qo‘llari bilan uning belini quchdi. U harakat qilishdan oldin, bo‘ynini, yelkalarini, orqa chizig‘ini lablari bilan silab chiqdi. Har bir o‘pish – va’daga o‘xshar edi: “Sen menikisan.”

Sayyora ko‘zlarini yumdi. Uning barmoqlari gilamchani chimdirgandek ushlab, yuragini tiyishga urinardi. Ammo bu safar tanasi bo‘ysunmas edi.

Azamat orqadan sekin asbobini asaldonga kirgiza boshladi, Sayyora ingrab yubordi — bu safar ovoz balandroq edi. U tizzalarini kengroq yoydi, orqasini egdi, Azamat esa har zarbada uni yanada chuqurroq his qilardi.

— “Sen...” — dedi u past ovozda, har bir zarbada so‘zini davom ettirib, — “...men uchun butun dunyosan.”

Sayyora orqaga egilib, har harakatda Azamatga yanada yaqinlashdi. Uning sochlari belidan sirg‘alar, og‘zi yarim ochiq, ko‘zlari yumuq — u butunlay his-tuyg‘ularga cho‘mgan edi.

Bir muddat ular to‘xtadilar. Nafaslarini rostlab, faqat og‘ushda yotdilar. Ammo bu sukunat – to‘xtash emas edi, balki kuch yig‘ish, yana avj olish uchun tayyorgarlik edi.

Sayyora sekin orqasini tutib, past ovozda so‘zladi:

— “Qattiqroq... lekin mehr bilan...”

Azamat o‘z tanasini butun og‘irligi bilan Sayyoraning orqasiga olib bordi. Bu safar ularning harakati ancha chuqur, jadal va yurak urishini musiqaga aylantirgan edi.

Sayyora esa orqasiga qarab, lablari bilan pichirlardi:

— “To‘xtamang… iltimos, to‘xtamang….”

Har zarba ularni osmon tomon ko‘targandek bo‘lar, Sayyoraning butun tanasi qaltirab titrardi. Azamat esa har so‘nggi zarbada ko‘proq sevgi, ko‘proq mehr, ko‘proq o‘zini berardi.

Ular nihoyat to‘xtagach, bir-birlariga yopishib yotdilar. Nafaslari aralashib, yuraklari uyg‘un urib, terlari bir-biriga singib ketgan edi.

Sayyora oyoqlari orasida titroq, beixtiyor qaltirashlarni xis qila boshladi, ichidan issiq vujudini kuydurib yuboradigan darajada qaynoq vulqondek otilishga tayyorlanayotgan xislarni tuydi. To’g’ri Azamat alla qachon 2 marotaba bo’shangan, u esa endi bo’shanayotgan bo’lsada uning xislari o’zgacha va tasvirlab berib bo’lmasdi.

Sukut. Sukunat. Ammo bu sukunat ichida eng baland faryod yotar edi — muhabbatning jim, ammo chuqur nidosi.

---

Sayyora hushsiz yotar edi. Nafasi hanuz tez, yuragi esa tanasidan o‘zib ketgudek urmoqda edi. Ammo bu lahza — qoniqish emas, iltijo bilan to‘lgan jim sukunat edi. Yuragining eng tubida hali tugamagan bir nido bor edi — yana... uni yana quvontirishim kerak.

U sekin boshini ko‘tardi. Ko‘zlarida quvnoqlik, ichki bir sho‘xlik porlar edi. Pastga qaradi. Azamat ko‘zlarini yumgancha yotgan, ko‘ksida Sayyoraning og‘ir nafaslari aks etar, tana hali ham ehtirosdan cho‘g‘day edi.

Davomi bor…..

By S.A.