Aldangan QiZ

Fotima ikkalamiz bozor-o‘char qilish uchun

otlandik. Dadam bitta mashina chaqirib, bizni Yerqo‘rg‘on bozoriga olib borib kelishini

tayinladilar. Indamasgina haydovchi yarim kun biz bilan hamroh bo‘ldi. Yo‘lda Fotimaga yigiti

qo‘ng‘iroq qildi.

-Alishmisiz, rasmni olib nafasingiz ichingizga tushib ketdimi? O‘rtadagisi men-da. Birovi

Sitti, biri Gulya.

-Nima deyapsan? Bizani rasmimizni nega yigitingga yuborasan? -dedim jahlim chiqib.

-Voy, Gulya nima qipti, do‘sting kimligini ayt, seni kimligingni aytaman, -degan maqol bor.

Dugonalaringiz bilan tushgan rasmingizni yuboring, deb turib oldi.

Mashina o‘ydim-cho‘ydim yo‘lda bir silkindi. Haydovchi oynadan bizga qarab qo‘ydi.

-Hali pastga tushaylik, mendan ko‘rasan, -dedim. Nazarimda Fotima ikkimizga bir yigit

telefon qilayotgandek edi. Ilgari ham shunday o‘ylagandim. Uyga kirgan zahoti Fotimani

mehmonxonaga boshladim.

-Qani, o‘tir-chi, bir boshidan gapir-chi, yuborgan «sobshena»larini ko‘rsat-chi?

Go‘yo u yuragimning bir bo‘lagimni olib qo‘ygandek hayajonda edim.

-Ibi Gulya, bitta rasmingni yuborganimga shuncha bo‘layapsanmi? Kechir, bizdan o‘tibdi.

YO mendan oldin to‘yi bo‘p ketadi, deb o‘yladingmi? Ayam aytardilar. Hayotda dugonasining

yigitiga tegib olgan qizlar ko‘pmish. Ba’zilari dugonasiga kelayotgan sovchilarni qaytarib

yuborarmish. Sendan buni kutmagandim.

Buncha kuyding, hademay u Qarshiga keladi. Shunda nima qilasan? Mendan voz

kechasanmi?

Fotima arazlab chiqib ketdi. Nimadir ko‘nglimni g‘ash qilardi.

-Aya, Sittilarnikiga borib kelay... Nima ovqat qilishimizni kelishib olishimiz kerak, deya

narigi mahallaga yo‘l oldim. Sitoraning ayasi etagini lippasiga qistirib olib choyshablarni

yuvayotgan ekan. Men bilan so‘rashib, qizini chaqirdi.

-Sitti, qara mehmon keldi. Ichkariga kiraver. Ertaga bazmlaringga o‘z qo‘li bilan tort

pishirmoqchi. Kun bo‘yi oshxonadan chiqqani yo‘q.

Ularning oshxonasiga kirib bordim. Sitora tuxumlarni chaqib, ko‘pirtirayotgan ekan.

-Horma, Sitti. Biroz gurunglashamiz deb kelgandim.

Zap kelding-da. Ertaga kecha zo‘r o‘tishi kerak. Kuratorimizniyam taklif qilganmiz. Savoljavob o‘yin qilsakmikan? Masalan, raqsga tushib bering, yoki sevgi izhor qiling, echki bo‘lib

ma’rang, degandek. Qiziq o‘tadi. Bo‘lmasa, bir-birimizning betimizga qarab o‘tiraveramiz-da.

-Sitti, seniyam yigiting rasm yuborishingni so‘radimi?

-Ha, yubordim. U ham suratini yubordi. Hozir qo‘lim un yuqi. Keyin ko‘rsataman.

-U ham toshkentlikmi?

-Hm.

-Yetimmi?

-Yo‘q. Boyvachchani bolasi. Nimaydi?

-Mendan ham rasm so‘rashdi. Bari bir yigit emasmikan, o‘yin qilmayaptimi, deb o‘ylab

qoldim.

-Qo‘ysang-chi, hammayam rasmini yuboradi-da.

-Potti ikkimiz bilan tushgan suratni yigitiga yuboribdi.

-Nima bo‘pti? Men ham kollej oldida tushgan rasmni jo‘natdim. O‘ng tarafdagisi men, deb

aytdim. «Internet» tanishuvlardayam rasm yuborasan-da. Opamning dugonasi Koreyaga

turmushga chiqayapti. "Internet”dan tanishgan. Kelasi hafta to‘y. Toshkentda uchrashibdi. Ey,

qaysi asrda yashayapmiz.

-Men ham eshitganman. Bir ayol amerikalikmi, turkiyalikmi yigitga tegib ketibdi. U

borgandan keyin o‘sha eri uni katta pulga yomon erkaklarga sotib, pul ishlabdi. Kimdir yordam

berib, zo‘rg‘a ortiga qaytibdi.

-Nimaga vahima qilasan? Bizadi tanishimiz o‘z yurtimizdan-ku. Ularni nima daxli bor.

«Tem bole» biz bilan ko‘rishgani yo‘q. Telefon orqali ermakda. Sovchi kelsa, boshqaga tegib

ketaveramiz. Biz ovozini eshityapmiz, xolos.

-Shundaylikka shundaykuya, bir gazetadan o‘qigandim. Qiz unashtirilgan ekan.

«Sotka»dan bittasi tanishaylik, deb «zvonit» qipti. Har kuni gaplashaverib unga o‘rganib qolib,

unashtirilgan yigitini yoqtirmay qolibdi. To‘yni qaytarib, o‘sha noma’lum yigit bilan uchrashishga

chiqibdi. Qarasa, ellik yoshlarni qoralagan erkak ekan.

-Bu gaplarni qaydan topasan? Vahimachisan-da. Ovozidan ham sevib qolish mumkinmi?

-Agar senga u telefon qilmasa, bir marta bo‘lsayam uni o‘ylaysanmi?

-Parvoyimga kelmaydi. Menga uchtasi telefon qiladi. O‘zini ko‘rmasam, qanday qilib unga

ko‘ngil qo‘yishim mumkin. Qulog‘iga lag‘mon osib yuribman. Ikkitasi qarshilik. Ko‘p aytishadi,

uchrashaylik deb. Ammo meni qarindoshimizga uzatmoqchi. Uchrashganim bilan baribir

tegmasam. Ota-onam berishmaydi. Seniyam dadangni jo‘rasi kelin qilarmish, deb eshitdim.

Zo‘r oila, bozorda parda sotishadi. Elita parda tikadigan sexi bor. Bizzi mahallamizdan-ku.

-Bilaman, o‘g‘li yoqmaydi.

-Buncha kayfiyating yo‘q. Ishonmasang, shartta javobini ber.

-Qara, she’r yuboribdi.

-Ux-hu zo‘rku. «Sevaman halol» depti-ku. Yoki qaridir, deb qo‘rqyapsanmi?

-Bilasanmi, men Pottini rasmini jo‘natdim.

-Boplapsan, -dedi u. Shuncha gaplashsam ham o‘zimni o‘zim tushunolmay qaytdim

Afsuski, uyda ham meni ko‘nglim xufton bo‘ldi. Dadam «sotka»ni olib tekshira ketdi. Haydovchi

g‘iybatimizni qilib, «sotka»sini tekshirib turing. Bir baloga lo‘nda bulmasin deganmish. To‘g‘risi,

she’rni saqlab qo‘yganimga judayam pushaymon bo‘ldim.

-Gap shu ayasi, menga tinchlik kerak.