Tuzoq 4 (kamolov)

Ўзининг ҳолатини жувонга билдирмаслик мақсадида Рустам яна табассумга зўр берди. Илгари ҳам тўрт-беш марта бундай аҳволга тушганди у.

Айникса, унинг машҳур актриса билан тунни бирга утказгани ҳеч қачон ёдидан чиқмайди. Голливуд юлдузи худди Анжела каби қўнғироқ қилиб:

“Тезда етиб келмасанг, аҳволим чатоқ” , деб алдаганди. Борса, мутлақо бошқача манзара. Меҳмонхонада чиройли қилиб стол безатилган. Нимқизил чироқ ёқиб қўйилган.

Хонадаги буюмлар, деворга осилган турли расмлар — ҳаммаси эҳтирос учун мўлжалланган. Ўшанда Рустам актрисанинг кўнглидаги ишни қилиб берган эди.

Шундан кейин эса ундан қутулиш учун нақ бир йил ва бир ярим миллион доллар совурди. Рустам машинада келаётиб бу ҳақида ўйлаганди

ҳамда Анжела кўрсатиши мумкин бўлган ҳамма кирди корларга ўзича тайёргарлик кўрганди.

“Эҳтимол, у мени маслаҳат учун чақиргандир. Ахир унинг эри билан яқинлигимиз бор. Бу иккаламиз орамизда содир бўлиши мумкин бўлган ишқий “можаролар”га тўсиқ бўлиб туради” , — деган ўй ҳам ўтганди унинг хаёлидан.

Аммо Анжеланинг Рустам билан учрашувга алоҳида тайёргарлик кўргани уни янада сергаклантирди.

— Мана шу каталакдек уй менинг ҳақиқий бошпанам ҳисобланади. Қалай, ёқдими? — дея сўради Анжела улар стол атрофига ўтирганларидан кейин оёғини сонигача очиб қўйгач.

— Умуман олганда, ёмон эмас, лекин сиздай аёл

учун бироз торлик қилади. Сиз қасрларга муносиб хонимсиз, — деди Рустам.

— Таърифингиз учун катта раҳмат. Рустам, биласизми, сиз билан худди бегоналардай сизлашиб гаплашиш менга ноқулайлик тугдираяпти. Келинг, яхшиси, сенлашамиз, — деди Анжела ноз билан гапириб.

— Жуда соз, — деди Рустам унинг гапини маъқуллаб.

— Раҳмат, — дея Анжела ўрнидан турди-да, Рустамнинг ёнига келиб, унинг лабидан секингина эҳтиросли қилиб ўпиб қўйди.

— Бу қилиқ бизни янадаям яқинлаштириб қўйди,

— деди унга Рустам, — ҳар тугул менга анча унгайсиз.

— Сени бошқача ўпиш умуман мумкин эмас. Бу

ерда сен билан мен ўтирибмиз. Бошқа ҳеч ким йўқ. Бўлмайди ҳам. Шундай экан, кўнгилга бемалол эрк беришимиз мумкин. Албатта, бунинг учун бошқа ҳамма нарсани унутишимиз шарт.

— Мен сенга бошқа нарсани айтмоқчи эдим, —

деди Рустам гапни бошқа томонга буришга уриниб.

— Қанақа гап экан? — деб Анжела яна жойидан

қўзғалди-да, Рустамнинг тиззасига ўтириб олди. Ва узун бармоқлари билан унинг сочини силай бошлади.

— Эсингдами, хиёбонда сен менга: “ Балки сенинг

авлодинг лўлидир” , дегандинг. Афсуски, ундай бўлиб чиқмади. Менинг ҳам ўзимни мақтаса арзийдиган миллатим бор экан, — деди Рустам бироз Анжелани ўз хоҳишига қўйиб.

— Рустамчик, мен сенга унақа демоқчи эмасдим. Оғзимдан чиқиб кетди. Илтимос, шу қўпол гапим

учун мени кечир.

— Мен сендан хафа эмасман. Қайтанга шу гапинг

яқинларимни топишимга ёрдам берди.

— Ростданми?! — деб Анжела боягидан сағал узоқроқ Рустамнинг лабига лабини босиб турди. — Энди айт, қанақа қариндошларингни топдинг?

Гарчи Анжела кулиб турган бўлса-да, Рустамнинг

гапидан кейин ичидан бир нарса чирт этиб узилгандай бўлди.

Чунки у Семённинг ишини битириш баҳонасида Рустамга тегиб олмоқчи, кейин у билан Америкага кетмоқчи эди.

— Бозорда гул сотадиган икки ўзбек йигити билан танишдим. Улар айнан менинг хотирамда сақланиб қолган тилда гаплашишар экан. Тўғри, мен бу тилни мутлақо эсимдан чиқариб юборганман. Аммо тилнинг оҳанги ёдимда. Улардан биттаси ҳатто менга қариндош чиқиб қолди. Эртагаёқ мен улар билан бирга Ўзбекистонга кетаман. Тезроқ яқинларимни кўрсам дейман, — деди Рустам Анжела ута назокат билан юзидан ўпаётганига эътибор ҳам қилмай.

Анжела унинг бу килигидан хафа булиб тескари угирилиб олди, Рустам уни хафа килиб куйганини билди ва унинг иягидан ушлаб узига каратди ва лабларини унинг лабига босди.

иккови бир бирини кучоклаб тинмасдан тугри келган жойини упа бошлади. кийимлар ечилиб хар тарафга отилгач Рустам Анжелани даст кутариб тушакка олиб борди ва охиста диванга ёткисиб устидан узи ётди. Рустам Анжеланинг сутдек оппок баданидан тинмай упарди. Анжела хтиросдан уни тагида инграб йотарди. Охири чидолмай Рустамнинг асбобини ушлади ва узига тортиб амига тугирлади ва Рустамнинг кулогига:

-жоним кийнама тикакол,

деди. Рустам асбобини Анжеланинг амига бироз уйнатиб намлаб олдида шошилмасдан тикди. Анчадан бери жинсий алока килмаган Анжеланинг ами хам бироз торайганди. у амидаги ёкимли огрикдан инграб юборди.

бундан рухланган Рустам асбобини ботириб тикиб сика бошлади. Рустам анчадан бери жинсий алока килмагани учун уники дарров келди. Анжела бундан асло хафа булмади ахир тонг хали узок. Рустам туриб баняга кириб кетди у ювиниб чиккунча Анжела унга кахва тайёрлади ва ичига виагра солишни хам унутмади. (Бечора Рустам дори тасирида Анжелани тонгача сикади энди).

* * *

Рустамнинг Анжеланикига кирганлигини эшитган

Семён мамнун жилмайди-да, анча йилдан бери қадрдони бўлган Тарасга қўнғироқ қилди.

У Москва остонасида турарди. Икки гектар ер олиб шу ерда чорвачилик қилар, топилаётган тўрт-беш тангага қаноат қилиб яшарди.

Унинг биттагина ёмон одати бор — ичишга суяги йўқ эди. Айнан ўша одати сабаб хотини кетиб қолганди. Семён у билан Kacaлxoнада бир палатада ётган,

ўша кезлари танишиб, кўп гаплари бир жойдан чиққанлиги боис дўстлашганди. Мана, орадан олти йилдан мўлроқ вақт ўтибдики, Семён уникига камида икки ойда бир боради.

Фақат шу ердагина у ўзини эркин ҳис қилади. Чарчоги ёзилади.

— Қаёкдарга йўқолиб кетдинг?! — деди Тарас Семённинг овозини эшитганидан.

— Сўрама, ишларим бошимдан ошиб кетди. Эртага сенинг ёнингга бормоқчи эдим. Бир мазза қилайлик.

— Биласан-ку, сенинг келишингни интизорлик

билан кутаман, — деди Тарас дўстининг келишини эшитгандан кейин хурсанд бўлиб.

— Бу сафар бошқача бўлади. Хотининг кетиб қолганига анча бўлди. Ҳар-ҳар замон эркаклигингни эслаб турсанг, ёмон бўлмасди, — деди Семён яйраб кулиб.

— Сенинг бу ерга олиб келадиган одатинг йўқ

эди-ку, ёки Анжела бирон жойга кетиб, зерикиб ҚОЛДИНГМИ?

— Умуман, шундай, қолган гапларни кейин гаплашамиз, — деб Семён гўшакни хайрлашмасданоқ қўйди.

Чунки Анжеланинг номини эшитиб асаби ўйнади. “Ҳозир у Рустамнинг қўйнида эҳтиросдан овози бўғилаяпти... Қонуний иш қилиш бунчалик ҳам оғир-а...

Анжела ҳаром бўлди. У билан бир тўшакда ётиш керакмас, ишим битаверсин-чи, у ёгини ўзим биламан” , деб хаёлидан ўтказди-да, ўрнидан туриб ташқарига йўналди.

Очиқ осмонга қаради. Юлдузлар хира кўринарди. Юраги сиқилди. Уйга қайтиб кирди, яна бўлмади. Шаҳарнинг ўртасида содир бўлаётган воқеалар хаёлига келаверди.

Охири чидамади. Югурдаклардан бирини чақириб, доим ўзи силаб-сийпашадиган Наташани олиб келишларини буюрди-да, ётоғи томонга кетди.

Икки қадаҳ коньяк ичган эди, кўнглидаги губор бироз ёзилгандай бўлди. Хаёлига қўлга киритиши мумкин бўлган пуллар келди. Сиқилган юраги энди ҳаприқиб кетди.

Ўзича дунёнинг бешта энг гўзал масканида қаср қуришни, ҳар қасрга биттадан қиз қўйиб обдон роҳатланишни ўйлади.

Ва кутилаётган лаззатли онларни орзу қилишга шу даражада берилиб кетдики, Наташа кириб келганини хам сезмай қолди.

— Кўзи очиқ ҳолда ухлаётган одамни биринчи марта кўришим, — деди Наташа эшик ёнида туриб.

— О-о, менинг жаннатим, кел бу ёққа! — деб Семён ўрнидан турди...

Наташа

шошилмасдан олдин ечинди ва бир кадах вино куйиб ичди. Семён сабр билан уни харакатларини кузатди.

Наташа секин диванга утирди ва хап доимгидек ишишни Семённинг асбобини огзига ола бошлади. (бумаса турмайдиямда).....

* * *

Эрталаб соат саккизларга яқин Анжела келганида

ҳали Семён ухлаётганди. У эрига ижирғаниб қараркан Рустамни эслади.

Унинг ҳаракатлари Анжеланинг жонини суғуриб олишига озгина қолганди. Аммо Семён билан Анжела шунча йилдан бери бирга яшаган бўлса-да, ҳеч қачон бунақа лаззат ололмаган эди.

У Семённинг ёнгинасига келди ва ўзи ётадиган болишда уч дона сариқ сочни кўриб қолди-да:

“ Бу ҳеч қачон зерикиб қолмайди”, — деб хаёлидан ўтказди. Сўнг эрини секин туртди. Семён кўзини очган эди:

— Мен келдим, — деди жилмайиб.

— Яхши, — деди Семён кўзини уқалаб, — анча

бўлдими?

— Ҳозиргина, тур, сенга айтадиган муҳим гапим

бор, — деди Анжела. Семён дарров сергакланиб ўрнидан турди-да:

— Нима гап? — дея сўради.

— Рустам кеча миллатдошларини топибди.

— Ним-ма?! — деб бақириб юборди Семён. —

Қанақа миллатдошлари?

— Кеча у билан хиёбонга борганимизда, балки

миллатинг лўлидир, деганимдан хафа бўлиб кетиб қолганди. Тўғри бозорга борибди. У ерда иккита ўзбек йигити билан танишибди. Уларнинг гаплашиш оҳанги Рустамга таниш туйилибди...

— Тўхта, у ерда ўзбек йигитлари нима иш қилишаркан? — деди Семён хотинига еб қўйгудек қараб. Анжела доим эрининг мана шу қарашидан қўрқади.

Ўзича Семённинг ҳамма қудрати кўзида, деб ўйлайди. Ҳозир ҳам вужудига енгилгина титроқ кирди.

— Гулфурушлар экан.

— Исмлари нима экан? — дея сўради тобора тутоқиб кетаётган Семён.

— Билмайман, айтмади, — деди эридаги ўзгаришни кўрган Анжела баттар қўрқиб.

— Ўзи аёл зотига ҳеч нарсани ишониб бўлмайди!

— деб бақириб юборган Семён каравотидан сакраб тушиб эшик томонга энди қадам ташлаганида, Анжела уни тўхтатиб қолди.

— Ҳамма ишни рас во қилиб, яна нима демоқчисан? — дея бўкирди Семён хоти ни га. — Ҳеч қурса калта иштонингни кийиб олгин, —

деди Анжела юзи ни четга буриб. “Тутаб” турган Семён аҳволига бир қаради-ю, иржайди.

“ Паришонхотирликнинг бундан баттари бўлмайди” , дея ўйлаб кеча кечаси улоқтирган калта иштонини қидира бошлади.

“ Барака топгур” тезда топила қолмади. Бундан Семён баттар тутоқиб кетди.

— Қидиришсанг амалингдан тушиб қоласанми? —

деб бақирди хотинига.

— Балки малла соч эсдаликка олиб кетгандир, —

деди Анжела қовоғини солганча урнидан тураркан.

— Қанақа малла соч? — деб ўкрайди Семён.

— Сен билан бирга ётган малласоч-да!

— Қаёқдан олдинг бунақа гапни?

— Ана, менинг ёстигим устида ётибди.

— Мен сенинг Рустам билан ётганингни юзингга

солаётганим йўқ-ку.

— Мен бу ишни хохламагандим. Ўзинг мажбурладинг.

— Бўпти, — дея қўлини силтади Семён, — иштонимни топишиб юбор.

Зинадан учгудай бўлиб пастга тушган Семён хизматкор қизга тезда одамларини айтиб келишни буюрди.

Ўзи эса уйнинг у бошидан-бу бошига асабий тарзда бориб кела бошлади. У бунақа бўлишини умуман кутмаган эди.

Рустамни осонлик билан қўлга туширмоқчи эди. Бироқ ўзи тушиб қолди. Анжеласидан айрилди. Ахир у хотинини яхши кўради.

Аммо манфаат йўлида уни қурбон қилса-ю, натижа мутлақо тескари бўлиб чиқса, бундан батгар кўргулик ҳам бўлиши мумкинми?

— Бунча имиллайсизлар?! — бақирди эшикдан кириб келган бешта барзангидай йигитга. — Чақирганимга қанча вақт -бўлди?!

Шефнинг кайфияти эрталабдан бузуқ эканлигини

кўрган йигитлар бир-бирларига қарашди.

— Ҳозир бозорга борасанлар-да, гул сотаётган иккита ўзбек болани олиб келасанлар. Қўл теккизманглар. Улар менга жуда керак.

* * *

Гарчи ҳориган, уйқуга тўймаган эса-да, Рустамнинг кайфияти аъло эди. Шу боиски, меҳмонхонага келгач, қайтадан тўшакка ётмади.

Вақтни ўтказиш учун қоғозларини бирма-бир титкилашга тушиб кетди. Шу пайт унга Нью-Йоркдан қўнғироқ булиб колди.

— Сизга халақит берганим учун узр, — деди иш

бошқарувчиси, — лекин қунғироқ қилмасдан чидаб тура олмадим. Куни кеча икки ой мобайнида туриб қолган молларнинг ҳаммасини сотдик. Ўн миллион доллар ҳисобимизга тушди.

— Зўр бўпти-ку, — деди қувонганидан Рустам.

Бироқ шунча пул келиб тушгани ҳам туғилган юртига боришдек қувончдан устун эмасди,

— мен боришим билан сизга мукофот пули бераман. У гўшакни қўйганидан кейин кафтларини бир бирига ишқалаб қоғозларига термилди.

Бошига ҳеч нарса кирмади. Соатига қаради. Соат миллари саккиздан ўн беш дақиқа ўтаётганлигини кўрсатиб туpap эди.

“ Вақт бўлиб қолибди” , — дея хаёлидан ўтказиб қоғозларни йиғиштирди-да, тансоқчиларидан бирини чақирди. Ва унга аэропортга қўнғироқ қилиб Ўзбекистонга учта чипта буюртма беришини айтиб, ўзи шкафни очди.

Очди-ю, кийимларига тикилиб қолди. У эндигина костюм-шиму кўйлаклари титкиланганлигини кўриб турарди.

Тезда шкафнинг тепадаги кўзини очиб чамадонини олиб кўрди. Унинг хам очилиб-ёпилгани шундоққина кўриниб турарди.

“Ким қилиши мумкин? — дея ўйлади у. — Ўзимдан бўлак бу хонага ҳеч ким кирмаса? Фаррош хотин ҳам фақатгина ўзимнинг борлигимда келади.

Мени бу ерда танийдиганлар Семён билан Анжела. Уларнинг қўлидан бунақанги пасткашлик келмаса керак...

Тўхта, тўхта! Нега энди улар шу пайтгача иноқ яшаб келиб мен келишим билан ажрашиш тадоригига тушиб қолишди?

Анжела эрига хиёнат қилди. Унга қўшилиб мен ҳам қадрдонлашиб қолган одамнинг юзига оёқ босдим...

Лекин мен буни истамагандимку, Анжеланинг ўзи ёпишган бўлса... Бизнинг бундай иш қилишимизни Семён билмаган...

Билган бўлса-чи? Билганидан кейин бу ерга йигитларини жўнатиб, текшириш ўтказганмикин?

Бўлди, Москвала ҳеч қандай иш қилмайман. Нью-Йоркдаги ишларим ҳам етиб ортади. Кетишим керак.

Агар юртимга бориб қаринлошларимни топсам, ўша ёқда бирон нима қилишим мумкин".

Рустам ўзидан-ўзи хафа бўлган кўйи хонасидан ташқарига чиқли ва йигитларилан чиптани сўради.

Ҳаммаси жойида эканлигини билгач, унинг хонасидаги буюмларни машинага ортишларини буюриб, ўзи секин-аста пастки қаватга қараб кета бошлади.

Уларнинг орқасидан иккита тимқора “Мерседес”

тушди. Буни аввал машина бошқариб бораётган тансоқчи сезиб қолди. Ва бу ҳақда Рустамга айтди.

Рустам орқасига ўгирилиб қаради-да, кейин ҳайдовчига тезликни оширишни буюрди. Машина тезлашгани билан орқадагиларни ортда қолдириб кета олмади.

Светофорлардан бирида тўхтаганларида эса орқадаги “Мсрседес”нинг биттаси ёнларига келиб тўхтади. Ва дераза ойнаси автоматик тарзда очилиб, кўзойнакли йигит бошини чиқарди-да, Рустамнинг тансоқчисига:

‘ Машинани бизнинг орқамиздан ҳайда, хўжайинингни шефимиз кутиб ўтирибди”, — деди. Ҳайдовчи орқасига ўгирилиб, хўжайинига “ нима қилай?" маъносида қаради.

— Унинг айтганини қил, — леди Рустам. Яшил чироқ ёниши билан машиналар ҳаракатга

келди. Боши қотиб қолган Рустам нима қилишини билмай орқа ўриндиққа суяниб кўзини юмди.

У ҳамма нарсани тақдирнинг измига қўйганди. Орадан беш дақиқа ўтар-ўтмас қарама-қарши томондан келаётган оппоқ “ Волга” тиккасига Рустам ўтирган машинага келиб урилди...

* * *

Очил Фозилга нисбатан бироз олдинроқ уйқудан

уйғонди. Унинг боши жуда қаттиқ оғрирди. Бундай ҳолга аввал ҳам у кўп бора тушганлиги учун ўрнидан туриб музлатгични очди.

Қора кунга деб асраб қўйган ароқ шишасининг губида бир пиёла қолганини кўриб афти тундлашди. “Ҳарна, йўқдан кўра”. дея хаёлидан ўтказиб уни қултиллатганча пиёлага қуйди.

Ва бир кутаришда сипқорди. Шундан кейин бош оғриғи пича камайиб, ювиниш хонасига кетди.

У ҳали ювиниб улгурмасидан орқасидан Фозил келди. У афтини тириштириб Очилга қараб турди-да:

— Кеча, тозза учиб қопмиз-ку, — деди.

Очил оғзидан тиш чўткасини олмай “ҳим” , деб

жавоб қилди.

— Бошим ёрилай деяпти, бул тез, бошимни юваман, — деди Фозил Очилнинг эринмасдан тишини юваётганидан ичи қизиб.

— Кечаги бойвачча ким экан ўзи? — деди Очил

огзини чайиб бўлганидан кейин.

— Мен қаёкдан билай? Гулларни ҳаммасини сотиб олди. Ҳақини берди.

— Пул қаерда? — деб сўради Очил сочиқни қўлига олиб.

— Билмайман, кеча ўзинг чўнтагингга солгандингку, — деди унга бақрайиб қараган Фозил.

— Эсимда йўқ, — деб Очил шеригини четлаб ўтдида, ётоқхона томонга югурди.

Унинг ортидан Фозил ҳам гизиллаб етиб борди. Чўнтагидан бир даста долларни чиқарган Очил

ўшшайди-да:

— Капалагим учиб кетай деди-я, — деди. Фозил ювинишга чиқиб кетди. Очил эса ошхонага

ўтиб чой дамлади, дастурхон ёзди.

Музлатгич бўшаб қолганини кўргандан кейин: “Ҳамма вақт мен нарса ташийман. Бу баччагар туя қилишдан бошқага ярамайди” , — деб шеригини яниди.

— Кеча сен, анави бойваччага тогамнинг исми

Рустам эди, ёшлигида ўғирлаб кетишган дедингми? — деб сўради Очил огзига бир бурда нон солиб, —

ҳақиқатданам шундайми? Мен ҳеч эшитмаган эканман.

— Бе, қаёқда? Бойвачча шунча мурувват кўрсатганига бир кўнглини кўтариб қўяй дедим-да. Лекин ҳақиқатданам ёшлигимда биздан тўрт-беш қишлоқ нарида бола ўғирланганлигини эшитувдим, — деди Фозил оғзидаги луқмасини эринчоқпик билан чаинаб.

— Тоғамнинг ўғлини мол боқиб юрганида ўғирлашган, дединг-ку.

— Шундай деб эшитувдим. Эшитганимни айтдимда.

— Юр, ўша ёққа олиб бор мени, деб келиб қолса,

нима қиламиз? — деди бир зум чайналишдан тўхтаган Очил.

— Москва катта шаҳар бўлса, бизни қаерданам

топарди у, — деди бамайлихотир Фозил.

— Жинни, кеча унинг машинасида келдик-ку, —

деди жахли чиққан Очил.

— Келиб қолса янаям яхши, — деди пинагини хам бузмаган Фозил, — Тошкентгача билет текин бўлади.

— Қойил-э сенга, илгариям хўжайинни боплаб

туширгандинг. Буниси унданам ўтиб тушди.

— Энди, ҳамма сенга ўхшаганмас. Агар мен бўлмаганимда қотган нонингниям топиб еёлмасдинг. Лўлининг эшагини суғору пулини ол, дейишган. Бундай бойлар ҳамма вақт ҳам дуч келавермайди. Вақтида фойдаланиб қолмасанг, бурнингга икки қўлингни тиқиб қолаверасан, ошна, — деди Фозил ғурурланиб.

— Қарагин-да ишқилиб, асал деб заҳар ютиб

қўймагин, — деди ўзининг камситилганидан хафа бўлган Очил.

— Чойингни ич, кейин мен сенга зўр гап айтаман, — деди Фозил. Аммо у зўр гапини айтишга улгурмади. Эшик асабий тақиллаб қолди. Ҳамхоналар бир-бирига тикилишди.

— Ким бўлиши мумкин? — деди Фозил қўрқув

аралаш.

— Ким бўларди! Бор, эшикни оч, энди xаммасига

жавоб берасан, — деди Очил.

Давоми бор