Tuzoq 6 (kamolov)

— Шоҳона яшаяпман. Кўнглим тусагани — муҳайё, — деди у ҳазинлик билан.

— Лекин ҳақиқий бахтни яқиндагина учратдим.

—• Йўғ-э, — деди унга тикилиб қолган Маргарита,— гапир-чи, қанақа бахт экан?

— Бир одам.

— Эрингми?

Анжела дугонаси берган саволдан пиқ этиб кулиб

юборди.

— Қизиқсан-а, Маргарита, ёшлигингда қандай бўлсанг, бир грамм ўзгармагансан. Бунинг учун менга эмас, сенга ҳавас қилиш керак. Агар ўша бахт эрим бўлганида сенга айтиб ҳам ўтирмасдим. Умуман бошқа одам, тушунаяпсанми, Рита? Бошқа!

— Хўш, кейин-чи?

— Нима кейин?

— У одам қанақа, қандай қилиб танишиб қолдинг? Ҳаммасини бирма бир гапиравер, биласан-ку, бунақа гаплар менинг жону дилим.

— У билан. танишиш-у, учрашувларни ҳаммасини

эрим ташкил қилиб берди.

— На-ҳот-ки?! — дея Маргарита ўрнидан туриб

кетди.

— Нималар деяпсан, қандай қилиб эринг?..

— Рита, дугонажон, ўтирсанг-чи, — деди Анжела

паст овозда, дугонасининг ҳовлиқиб кетганидан ясама ранжиб. Ва қадаҳидаги шампан виносини охиригача ичди. Кейин бироз ўйланиб тургач, Рустам ҳақида батафсил гапириб берди.

— Қойил, — деди Маргарита Анжела ҳикоясини

тамомлагач, — бутун бошли романтика... Энди нима қилмоқчисан? — Бу ёгига сенинг ёрдаминг керак. Эримни қўлга туширишда кўмаклашмасанг бўлмайди. У мени бекордан-бекорга Рустамга тортиқ қилгани йўқ. Эртага мақсадига етади-ю, кейин мендан воз кечиб қўя қолади. Ундан кейин аҳволимга маймунлар йиглайди. Хуллас, менинг режам бунақа. Сен чиройда мендан ўтсанг ўтасан-у, лекин ортда қолмайсан. Демак,эримни бемалол ўзингга боғлаб олишинг мумкин. Мен учун, ёшликдан бирга кагга бўлган дугонанг учун у билан бирга бўласан. Мен эса ўша хонага камера ўрнатиб қўяман. Бўлди, шу билан ишинг битади. Эвазига қуруқ қўймайман. Маргарита ўйланиб қолди. Анжеланинг эрининг қўйнига кириб чиқиш унинг учун хамирдан қил сугургандай осон иш. Шу кунгача не-не эрларнинг “танобини тортмади” . Уни ҳозир бошқа масала қизиқтирарди. Яъни, эвазига бериладиган хизмат ҳақи...

— Хўш, қанча бермоқчисан, дугонажон? — дея кулиб қаради у Анжелага.

— Битта лимон етадими? — деди Анжела дугонасининг кўзига тик қараб. — Битта лимон миллионлар олдида нима деган гап? Сал оширсанг, яхши бўлармиди? — деди мийигида кулиб Маргарита.

— Бир ярим етадими?

— Чидаса бўлади. — Яхши, — дея Анжела хизматчи аёлни чақириб, унга коньяк келтиришни буюрди.

* * *

Семённинг одамлари Дима ўтирган уйнинг атрофини ўраб олишди ва бу ҳакда хўжайинга хабар беришди. Шундан сўнг Семён бор-йўғи битта соқчисини олиб машинада ўша уйнинг ёнига бордида, ертўлага тушмоқчи "бўлганида унинг йўлини иккита барзанги тўсди.

— Қаёққа? — деди улардан бири оғзидаги сақичини чайнаб.

Семён бир муддат уларга қараб турди-да:

— Хўжайинларингнинг ёнига, — деди.

— Кимсан? — деди ҳалиги барзанги огзини чапштлатишда давом этиб.

— Хўжайинингга бориб айт. Семён бор-йўғи битта йигити билан келибди, де. Таниш ном эшитилиши билан барзанги бесаранжом бўлиб қолди ҳамда ёнидаги телефонии олиб дарров Димага қунғироқ қилди. Дима Семённинг бу ерга келишини хаёлига ҳам келтирмаганди. Чунки унинг ўзи Рустамни “тинчитишда" иштирок этган ва ҳеч ким бу ишнинг “ҳиди”ни олмаганлигига ишончи комил эди. “ Балки, — дея ўйлади у, — бошқа иш билан келгандир. Бирдан ваҳимага тушиб қолиш мендай одамга ярашмайди. Агар мен Рустамни бирёқли қилганимда ҳам бигга одами билан нима қила оларди. Бирпасда ўзини ҳам тинчитиб қўяқоламан” . Ичкаридан “киритавер” , деган буйруқни эшитган

барзанги дарҳол Семёнга йўл бўшатди. Семён ертўлага кираётиб қўлидаги сигаретани оёқ остига ташлади. Бу “ишни бошланглар” , деган буйруқ эди. Дима “авторитет”ни қучоқ очиб кутиб олди ҳамда

ўзининг мана шундай кўримсиз жойдан идора очганлиги учун узр сўради.

— Сичқонлар шунақа жойда яшайди, — деди Семён кулиб.

— Сенинг бунақа жойдан ин қилганингнинг ҳеч ажабланарли жойи йўқ. Бу гапдан Дима гезариб кетди. Бошини у ёқданбу ёққа боксчилардай чайқаб:

— Одамни тузлашнинг жа ҳадисини олгансиз-да,

ўртоқ қария, — деди ва сал нарида турган йигитига қараб лабини тишлади. Бу унга “тайёр тур”, деган ишора эди. Тансоқчи йигит қўйнига қўлини тикдида, тўппончасини маҳкам ушлади. — Мен сени тузлаш учун келганим йўқ. Бунга вақт бор. Менга Рустамни бер, мен кетаман!

— Ким сизга қанақангидир Рустамни менда деб айтди? — деди Дима ўзини ҳайрон бўлгандай тутиб.

— Ўзингни гўлликка солма, — деди Семён ўқрайиб.

— Туҳмат қандай жазоланишини ўзингиз мендан

яхшироқ биласиз, деган умиддаман, — деди мийигида кулимсираган Дима.

— Ёлғон эса ундан ҳам баттарроқ! Сен йирикроқ одам бўлганингда мен аллақачон таниган бўлардим. Ўзинг майда экансан, лекин гапни майда қилма!

— Ҳақоратлар сони ортиб бормаяптими, муҳтарам Семён ака? — деди Дима киноя билан.

— Айтганимни қилмасанг, бундан баттариям бўлади, — дея Семён ёнига қўлини тиқди. Шу заҳоти

унга тансоқчи тўппончасини ўқталди.

— Бу ер менинг жойим, шундай экан, бу ернинг қонуни ҳам меники, ортиқча ҳаракат қилмасдан ўзингизни қўлга олиб ўтиринг, — деди Дима қовоғи осилиб.

— Сен майдагина бола экансан, десам қуён билан ошнолигинг ҳам бор экан-ку, — дея Семён ёнидан папирос қутисини чиқариб ундан бигга дона олдида, лабига қистириб энди тутатганида эшик томонда шовқин-сурон бўлиб қолди. Бироздан кейин Семённинг кетма-кет бешта йигити кириб келди. Улар қўлларидаги тўппончаларини Дима билан тансоқчининг пешонасига тирашди.

— Айтдим-ку, ука, ҳали биз билан гаплашишга

майдалик қиласан деб. Ёлгончилигинг учун жазони эса, агар айбингни. ювмасанг, албатта, ҳозирнинг ўзидаёқ оласан, — дея Семён ўрнидан турди ва папиросни чуқур тортди.

— Рустам қаерда? Гарчи пешонасига ўқталган тўппончадан Диманинг

баданидан совуқ тер чиқиб кетган эса-да, у вазиятдан силлиқ чиқиб кетиш учун Семённи яна бир марта алдаб кўрмоқчи бўлди.

— У бу ерда эмас, қўшни кварталдаги ўттиз бешинчи уйнинг йигирма олтинчи квартирасида.

— Шунақа дегин, — деди Семён мийигида кулиб

ва ёнидаги йигитга:

— Болалардан иккитасини олиб кўриб келинглар, — деб буюрди. Дима: «Мениям қўшиб жўнатади. Йўлда амал-тақал қилиб қочиб қоламан», дея ўйлаган эди. Аммо ўйлагани рўёбга чиқмади. У чуқур тин олди.

— Йигитларингиз келгунча ўтиришга рухсат берарсиз, — деди Дима Семёнга им кон қадар илжайиб

қарашга ҳаракат қилиб.

— Э, узр, — деди Семён қулини икки ёнга ёзиб,

— сенинг мезбон эканлигинг эсимдан чиқиб қолибди.

У Дима билан унинг одамига туппонча ўқталиб турганларга бир имо қилган эди, улар хавфдан вақтинча озод бўлишди. Дима айланма стол га бориб ўтирди ва стол тагидаги кичкина тугмачани босди. Павел амакиси билан гаплашар экан, кўзи ёнибўчаётган қизил чироққа ту шли. Бу Димага ҳужум бўлганлик белгиси эди. У амакисига кейинроқ қўнғироқ қилишини айтиб, гўшакни жойига қўйди-да, “ ҚўриқчиларГ дея бақирди. Павел ўтирган хонага бирин-кетин иккита барзанги югурганча кириб келди.

— Димага ҳужум бўлган, тезда ҳаммани йиғиб унинг ёнига боринглар! — деди асабийлашган Павел. Орадан беш дақиқа ҳам ўтмасдан Павелнинг ҳовлисидан кетма-кет тўргга машина қушдайин учиб чиқиб кетди. Дима: “Ишқилиб, Павел уйида бўлсин, тезроқ йигитларни жўнатсин” , дея ўйлади. Аммо худди ўша пайт Семённинг орқа томонидан йўтал товуши эшитилиб қолди. Семён ўрнидан турди-да, нақшинкор деворга яхшилаб разм солди. Ва унда эшик борлигини сезиб қолди.

— Ўҳ, — деди' у ортига бурилиб Димага қарар

экан, — хазинанг бу ёқдага ўхшайди-а! Оч, бир кўрайлик-чи, нималарни яшириб қўйибсан? Йигитлар қайтиб келишгунча зерикмасдан “музей”ингни томоша қилиб турамиз. Диманинг ичи шиғ этиб кетди. Нима қиларини

билмай довдираб қолди.

— Оч! — дея бақириб юборли Семён Диманинг

қизариб-бўзариб кетганини кўргач. Дима бирдан стол тортмасини тортиб, яширган тўппончасини олмоқчи бўлди. Лекин улгурмади.Унинг ёнгинасида турган Семённинг одами биқинига тепиб юборди. Семён пинҳона хонада ким яширинганини п'усмоллаб билди. Ва ғазабдан қалтираб, Диманинг ёқасидан ушлади-да, ўрнидан тургазиб: — Мараз, агар ҳозироқ эшикни очмасанг, итнинг кунини бошингга соламан! — дея бўкирди. Димадан садо чиқмади. У ичида Павел эртароқ

етиб келсин, дея дуо қилиб турарди.

— Тарзан! — дея бақирди Семён. — Эшикни буз! Қорачадан келган, кўзининг тубигача жун босган

барзанги йигит деворнинг ёнига келди-да, синчиклаб қараб эшикнинг қаердалигини аниқлашга киришиб кетди. У тезда айтилган буйруқни бажаравермагач, Семён Диманинг жагига бир мушт туширдида:

— Нега бунча чўздинг, кўзинг кўрми? — дея ўзи бориб эшикни кўрсатди. Барзанги бир-икки марта тепди, аммо эшик очилмади. Шунда у қўлидаги тўппончадан эшикнинг қулфига уч-тўрт марта ўқ узди, сўнг бир тепган эди, эшик шараклаб очилиб кетди. Семён нариги хонага ўтди-ю, ҳангу манг бўлиб қолди. Рустам столга оёққўлидан боғланганча ўтирарди.

— Дўстим, сени не куйларга солиб қўйишди! — дея бақирганча у Рустамни қучокдаб олди, сўнг унинг қўлларини тезлик билан еча бошлади.

— Айтгандим-ку сенга қўриқчи берай деб, қулоқ солмадинг! Семён Рустамни озод қилиб бўлгач, аввалги хонага югуриб ўтди-да, мунғайиб ўтирган Диманинг пешонасидан отиб ташлади. — Итдан тарқаган ҳаромилар! — дея сўкинди у.

— Улар ҳали менга зиён етказишмаганди, — деди

Рустам Семённинг ишидан норози бўлиб.

— Улгуришмаган, — деди Семён ва Рустамни белидан қучиб ташқарига бошлади. Ертўладан биринчи бўлиб кўтарилган тансоқчи

кўкрагидан ўқ еб орқасига қулади. У Рустамнинг устига йиқилишига оз қолди.

— Ким улар? — дея бирдан бақирди Семён рацияни қўлига олиб.

— Тўртта қоп-қора машинада ниқоб кийганлар келишди. Мен сизга хабар беришга улгурмасимдан чиқиб қолдиларинг, — деди рўпарадаги уйнинг томидаги йигит Семёнга ахборот бериб. — Вадимга хабар бер, кейин ўзинг уларни нишонга ол. Балки ўзимиз ҳам чиқиб кетармиз, — дея Семён ортига бурилиб, йигитларига қаради.

— Вадик томдан ўқ узишни бошлаши билан битта-битта чиқиб подъездга яширинасанлар. Павелнинг йигитлари ҳам анойилардан эмасдилар, томдан отилган ўкдан иккитаси аганаганидан кейин машиналарнинг орқасига яширинишди-да, ертўладан чиқмоқчи бўлганларни ўқ ёмғири остида қолдиришди. Яхшиям кўп ўтмасдан Вадимнинг йигитлари ёрдамга етиб келди, акс ҳолда Семён ҳам шу ернинг ўзида жон таслим қилиши ҳеч ran эмасди.

Қисқа муддатли отишмадан кейин Семён Павелнинг учта йигитини асирга олди. Қолганлари эса қонига беланди. Асирларни йигитларининг ихтиёрига бергач, Вадимга қўнгироқ қилиб раҳмат айтишни унутмаган Семён хурсанд бўлиб Рустамни машинага миндирганча уйига олиб кетди. Ҳовлига кириб келган “Мерседес”дан Рустамнинг

тушаётганини кўрган Анжела югуриб келиб унинг бўйнига осилди.

— Хайрият, — деди у пичирлаб, — тирик экансан!

— Рустамнинг озод бўлиши биз учун байрам! —

дея хитоб қилди хотини уялмасдан Рустамнинг лабига лаб босганлигини кўрган Семён: “Исталган эркакни ром қилиб олишингни билмаган эканман” , дея хаёлидан ўтказиб.

— Тезда дастурхон тузалсин, базм уюштирамиз. Рустам жувоннинг қилигидан ноқулай аҳволга тушди. Қизарди. Ва Анжелани мулойимлик билан ўзидан итарди. Аёл буни сезди ва Рустамга нозли норози қараш қилиб:

— Қаёққа борсанг ҳам сени толиб оламан, — деди

паст овозда. Дарров дастурхон турли ноз-неъматлару егуликичкиликлар билан тўлди. Дастурхон атрофига Маргарита ҳам ўтирди.

— Бу хоним, — дея ran бошлади Анжела дугонаси уни бир туртиб қўйгач, — менинг ёшликдан бирга

ўсган якка-ю ягона дугонам бўлади.

— Наҳотки, — деди Семён кўзи чақнаб, — мен сенинг эринг бўла туриб яқин дугонанг ким эканлигини билмасам. Рухсат этинг, хоним. Маргарита Семёнга юзини тутиш билан бирга ўзи

ҳам уни ўпиб олди. Ўпиш маҳали эҳтиросли қилиб “ Имм!” дейишни ҳам унутмади. Бу сас Семённинг

қулоғини қитикдаб ўтди. Базм ниҳоятда қизиб борар, Рустамдан бошқа

ҳамма кайфни тароқ қилишда ўзаро мусобақа ўйнашаётгандай ароқ қадаҳларга қуйилган заҳоти бир кўтаришда ичиб юборар эди. Семённинг буйруғига биноан мусиқа қўйилди. Базм давомида ўзига ноз-ишва қилиб турган Маргаритани Семён рақсга таклиф қилди. Таклифни жон-жон деб қабул қилган Маргарита Семённи бўйнидан қучоқлар экан, дугонасига:

— Эрингни чарчатиб қўйсам -хафа бўлмассан! —

деди илжайиб. Бу гапдан кейин бирдан кулги кўтарилди. Ҳатто

дастурхон атрофида қўл қовуштириб хизматга тайёр бўлиб турган тансоқчилар ҳам илжайишди. Фақат Рустам соф рус тилида айтилган гапга тушунмаганлиги боис ҳаммага бир-бир қараб қўйиш билан чекланди. Гарчи кайфи тароқ эса-да, Анжела ўзи ёқтириб қолган одамга нисбатан диққатини бир дақиқа бўлсин сусайтирмаганди. Шу боисдан Рустамнинг ҳайрон бўлганлигини дарров илғаб, дугонасининг гапини таржима қилиб берди. Шундан кейин Рустамнинг ҳам лабида табассум учқунлари пайдо бўлди.

— Мени рақсга таклиф қилмайсанми? — дея сўради Анжела Рустамнинг чиройи очилганини кўргач.

— Бажонидил, — деди Рустам ва ўрнидан турди. Анжела дугонасидан ўтказиб Рустамни қучди. Унинг

лаби эркакнинг томоғида ўрмалар, бундан Рустам баттар хижолатга тушар эди. Гарчи яхшигина кайф бўлиб қолган эса-да, хотинининг қилаётган ишлари Семённинг назаридан четда қолмасди. У азбаройи тансоқчилар олдида ноқулай ақволда қолмаслик учун, мусиқани тўхтатишларини буюриб, ҳаммадан қадаҳ кўтаришларини сўради. Сўнг тансоқчилар ташқарида қолишиб, икки жуфтлик уйга кирди. Энди у ерда ҳеч кимдан тортинмасдан базмни давом этказиш мумкин эди. Шундоғам бўлди... Семён хотинига парво ҳам қилмасдан Маргаритани ётоғига олиб кириб кетди.

— Сизлар ҳақиқатан ҳам бутунлай ажрашмоқчимисизлар? — деди Семённинг орқасидан қараб қолган Рустам.

— Бунга ўзинг ҳам гувоҳ бўлиб турибсан. Энди ишончинг комил бўлгандир. У билан менинг ишим йўқ. У ҳам менга парво қилмайди, — деди Анжела Рустамдан бўса олиш учун унинг бўйнига осиларкан.

— Мен "ўзимни ноқулай ҳис қилаяпман, — деди Рустам Анжеланинг лабларидан лабини базўр айириб. — Мен туфайли ораларинг бузилиб кетаётганга

ўхшайди, назаримда.

— Ҳечам унақа деб ўйлама, мен сенга айтгандимку, сен келмасингдан бурун муносабатларимиз совуқлашиб кетганди , сенинг келишинг менинг кўнглимдаги муҳаббат оловининг қайта аланга олишига хизмат қилди, холос. Мен ҳозир туну кун сен тўғрингда ўйлаяпман, — деди Анжела Рустамнинг елкасига бошини қўйиб Рустам бошини орқага ташлаб кўзини юмди. Икки савдогарнинг гапларини эслади ва энтикиб кетиб ўрнидан турди.

— Нима ran? — деди эркакнинг бунақа ҳаракатини курган Анжела.

— Анжела, сен ниҳоятда мафтункор аёлсан, лекин менинг ҳозир муҳаббат ҳақида ўйлашга вақтим йўқ. Қутқариб қолгани учун Семёндан миннатдорман. Мени кулга олишганларида пул ҳақида мутлақо ўйлаганим йўқ. Юртимга боролмасликдан, ота-онамни кўролмаслигимдан кўпроқ қўрққан эдим, — деди Рустам бошини кўтариб Анжелага қараркан. Анжела қадаҳига ароқ тўлатиб бир кўтаришда ичиб

юборди-да:

— Ёлғон, — деди чуқур нафас олиб.

— Нима ёлгон? — деди Рустам ҳайрон бўлиб.

— Ўша сенга юртдошмиз деб айтган одамлар сенга ёлғон гапирган. Улар сенга ҳеч қанақанги қариндош эмас. Анжелага термилиб қолган Рустамнинг кўзидан ёш чиқиб кетаёзди. “Наҳотки ёлгон гапиришган бўлса, қаерга келиб қолдим, ҳар қадамда алдов, фирибгарлик! Булар мендан нима кутишаяпти ўзи? Кимга ишонай, кимдан ёрдам сўрай? Йўқ, бўлиши мумкин эмас, ахир ўша йигитларнинг гаплари менга танишку. Мен қанча давлатларни кезиб, ўзимга бунчалик таниш бўлган сўзлашувни учратмаган эдим. Қариндош бўлмаслиги мумкин. Лекин" менинг ўша юрт вакили эканлигимга гумоним йўқ... Балки бу кўзларини сузиб т>'рган аёл ҳам ўзининг манфаатини ўйлаб менга шундай деяётгандир?” — дея ўйлади у.

— Ишонмаяпсанми? — деди Анжела ўрнидан тури шга ҳаракат қилиб.

— Юр, кўрсатаман ўша болаларни. Анжела билан Рустам га тансоқчилардан бири ҳамроҳлик қилаётганди, аёл уни жеркиб берди.

— Йўқол! Сенга пишириб қўйгани йўқ! Ертўлага тушганларидан кейин Рустам ҳайратдан қотиб қолди. Айни чоғда Фозил билан Очил ҳам ҳайратларини яширолмасди. Улар Рустамни айни шу ерда учратамиз, деб мутлақо ўйлашмаган эди.

— Қани, йигитлар, — деди Анжела кўзи юмилиб кетгудек бўлиб,

— Рустамчикка бояги гапларни айтиб беринглар-чи. Йигитларнинг иккаласи ҳам шолғомдайин қизариб кетишди. Уларнинг бошлари бараварига эгилди, тиллари калимага келмай қолди.

— Мени алдагандиларингми? — дея сўради Анжела.

— Йўқ, — деди Очил бошини қимирлатиб,

— Рустамнинг миллатдошимиз эканлиги балки ростдир, бунга бир нарса деёлмаймиз, лекин Фозил билмай «К,ариндошиман», деб қўйибди. Кайф устида. Анжела дарров Очилнинг гапларини Рустамга таржима қилиб берди.

— У қариндошман деб айтганида, ҳали ичмаган

эди, — деди Рустам, — маст бўлганида ишонмасдим. Анжеланинг огзидан Рустамнинг гапларини эшитган Очил баттар мулзам бўлди.

— Шу ёгигаям раҳмат, йигитлар. Мен сизларга қариндош бўлмаган тақдиримда ҳам сизлардан хафа эмасман. Ҳар тугул ватанимни топдим-ку, — дея Рустам ортига бурилди-да, зиналардан тез тепага кўтарилиб кетди. Анжела билан миллиардер ташқарида талай муддат айланиб юришди. Анжела Рустамни қўлтикдаб олган, бир-бир қадам

босганча хаёлга чўмиб борарди. Унинг назарида, ҳамма нарса якун топгандай ва айни пайтда ҳаёти энди бошланаётгандек эди. Семённинг бошлаган ишидан кўнгли хира тортган бўлса, Рустамни учратганидан боши осмонда.

— Нега анави йигитларни бу ерга қамаб қўйибсизлар? — дея сўраб қолди бир маҳал Рустам.

— Уларми? — дея Анжела бироз ўйланиб қолди.— Сени ўғирлаб кетишганларидан кейин биз кимлар билан гаплашганлигингни аниқлаштирдик. Гаплашганларинг орасида шу икки йигит ҳам бор эди, бу ҳакда сен менга айтгандинг. Ҳар эҳтимолга қарши олиб келди к.

— Уларга зугум қилдингларми? — дея сўради Рустам тўхтаб, Анжелага қараркан.

— Йўқ, — деди жувон кўзини олиб қочиб. — Сен мени яхши кўриб қолганингни айтгандинг. Одатда, яхши кўрган одамига ҳечам ёлгон гапирилмайди, ўйлайманки, менга айтаётган гапларингнинг ҳаммаси рост. Рустам айни мўлжалга урганди. Анжела бу гапдан кейин бутунлай довдираб қолди. Ҳаяжонланганидан ҳатто вужудига енгил титроқ кирди. “Алдадим, гапларимга ишонма, икки ўзбек йигити итдай қилиб калтакланди” , деб айтишга огиз ҳам жуфтлади. Бирок бундай қилса, бутун режалари чиппакка чиқишини ўйлаб, тилини тишлади. Сўнг бошини қимирлатиб:

— Ишонишинг керак, — деди.

— Яхши, — деди Рустам қиёфаси янаям жиддийлашиб, — ўзи нималар содир бўлаяпти? Мендан нима истайсизлар? — Бошқалар нима исташини билмайман-у, лекин менга фақат сенинг муҳаббатинг керак. Сенинг севгингни уйготолсам бўлди, бор-йўги шу керак менга, — деди Анжела энди Рустамнинг кўзига тик қараб. Рустам ўзига керакли бўлган жавобни ололмагач,

майса устига чордона қуриб ўтириб олди. Унинг кайфияти бутунлай тушиб кетган, ҳамма нарсадан совиб улгурганди. Ҳеч кимга ишонмасди. Ҳатто ,манави ўзини Рустам учун исталган нарсага тайёр кўрсатаётган жувон гая м. Бу ерда юришига биттагина сабаб бор эди. У ҳам бўлса, юртига бориш. Тупрогини кўриш. Иложини қилиб, яқин қариндошларини топиш.

— Қачон қўйиб юборасизлар анави йигитларни?

— дея сўради Рустам бошини қуйи эгганча.

— Билмадим, — деди Анжела, — менга боғлиқ эмас. Буларнинг ҳаммасини Семён ҳал қилади. Рустам жувоннинг гапидан кейин бирдан ўрнидан

туриб кетди ва тез-тез қадам ташлаб уйга кета бошлади. Унинг мақсадини тахминан билган Анжела орқасидан қараб қолиш билан чекланди. Ҳозир у уйга киролмасди. Чунки эрининг дугонасининг қучоғидан чиқиб келишини кўришни истамас эди. Уйга кирган Рустам хизматкорлардан Семённи чақириб беришларини сўради. Аммо улар бу илтимосни бажаролмасликларини айтишди. Шундан кейин у бутунлай асабийлашиб кетди ва ўзи Семён ётган хонага кўтарила бошлади. Бироқ зинадан икки погона ҳам кўтарилмасдан тансоқчилардан бири унинг қўлидан ушлаб қолди.

— Ҳозир шефни безовта қилиш мумкинмас, —

деди у имкон қадар юмшоқ гапиришга уриниб.

— Менинг эса ҳаққим бор уни безовта қилишга,

— деди Рустам қўлини тортиб олиб, — менга қилган одобсизлигинг учун эса жазоланасан. Тансоқчи Рустамга қараб турди-да:

— Нима бўлгандаям мен буйруқдан четга чиқолмайман, — деди жилмайиб.

— Шунақами? — деб Рустам ҳафсаласи пир бўлганча ортига- қайтди. У ҳеч қа1юн, ҳатто ё шли гида ёлғиз қолиб кетганда ҳам бунчалик ночор аҳволга тушмаганди. Боши ғовлаб кетган, биронта режа ни тузукқуруқ охиригача етказолмасди. Рустамнинг ортига қайтиб кетаётганлигини кўрган

тансоқчи ҳам жойига кета бошлади. Худди ўша пайт Рустам орқасига қаради ва тансоқчи зинани бўшатиб қўйганлигини кўрди-ю, ўгирилиб икки зинани бигга қилганча тепага югурди. Тансоқчи унинг