Killer (kamolov) copy (2-bet)
shu yerda yashaysan. — dedi Samad aka qovog'ini uyib. — Tolib amakingning aytganidan chiqmaysan. Bilib qo'y, shakkoklik qilsang, seni o'zim jazolayman… Yaxshilab shug'ullan!.. Dangasalarni yoqtirmayman!..
Vadimga shu gaplar yetarli edi. Ertasi kundan boshlab yugurganda to'xtab qolmaslikka, iloji boricha Tolibdan turtki yemaslikka harakat qildi. Qo'lidan kelarkan. Kechagidek xorib qolmadi. Qaytib bemalol basseynda suza oldi ham. Bundan o'zi ham quvonib ketdi.
— Yur, endi sportzalga kirib picha shug'ullanamiz! — buyurdi Tolib.
U yerda sport anjomlari ko'p edi. Biroq Tolib ularning birontasiga ham tegmadi. Vadimni kiyinish xonasiga olib kirib, egniga oppoq yaktak-ishton kiydirdi. Beliga belbog' boyladi.
— Yur, sen bugundan boshlab karateni o'rganishing kerak, — dedi u bolani zalga boshlab. — Faqat yig'lab yuragimni siqmaysan… Bilasan-a meni?..
Vadim mamnun bosh irg'ab, yigitning ketidan ergashdi…
* * *
… Oradan ikki oy vaqt o'tdi. Kuz ham deyarli yarimlab qoldi. Vadim sportga ancha moslashib, bo'sh vaqtlarida o'zi ham mustaqil shug'ullanadigan bo'ldi. Samad akaga, Tolibga mehri oshdi. Ayniqsa, Tolib bilan yaqin bo'lib ketishdi. Mashg'ulotlar paytida biror noto'g'ri harakat qilib qo'ysa, yigit uning boshiga tushirib qolardi. Lekin Vadim xafa bo'lmas, yerga qaragancha kulib qo'ya qolardi.
— Qani, bola, bir hunaringni ko'rsat-chi! — deb qoldi Samad aka to'satdan sportzalga kirib. Bu mahal ayni mashg'ulot qizigan edi. Vadim kulimsirab olgach, bir sakrab ikki oyog'ini ikki tomonga kergan holda polga o'tirdi. Bu karatechilar tilida «shpagat» deyilarkan.
— Malades, o'g'il bola! — quvonganidan qarsak chalib yubordi Samad aka. — Qolgani-chi?..
Vadim sekin Tolibga yaqin bordi-da, o'ng oyog'ini ko'tarib iyagigacha yetkazdi…
— Zo'r… Tolib, menga qara, bu bolani «Tir»ga ham tez-tez opkirib tur, ko'zi pishadi!.. Karateni yaxshi boshlabdi. Bo'sh kelma, snayper!.. Aytgancha, musichalarni otib turibsanmi?
— Yo'q. — dedi bosh egib Vadim. — Siz aytganingiz yo'q-ku!..
— Mana bu gaping juda aqlli gap bo'ldi. Ruxsatsiz bir ish qilishlarini yoqtirmayman… Mayli, kuniga bir marotaba musicha otib turishga ruxsat beraman…
* * *
… Oradan ikki yil o'tdi. Vadim o'n ikkiga qadam qo'ydi. Bo'yi o'sdi. Karateni, miltiqdan o'q otishni yaxshi o'rganib oldi.
— Buyoqqa kel, — bir kuni Samad aka uni oldiga chaqirib qo'liga yelim xaltada yangi kiyimlar tutqazdi. — Manavilarni kiyib chiq, ish bor!..
— Rahmat amaki! — quvonib ketgan Vadim o'rgatishganidek ikki qo'lini ko'ksiga qo'ydi.
— Barakalla, bor, ichkariga kirib kiyib ol!.. Tolib, menga Naynovni chaqirib kel!..
Naynov deganlari Samad akaning «o'ng qo'li» edi. Vadimni juda yaxshi ko'rardi. Bu dachaga onda-sonda kelishiga qaramay, har safar atayin Vadim uchun muzqaymoqlar olib kelar, xuddi o'z bolasidek erkalab qo'yardi…
Yarim soatcha vaqt o'tib bo'yi naq ikki metr keladigan, egniga tor jinsi shim-ko'ylak kiyib, ko'zlariga qop-qora ko'zoynak taqqan Naynov tirjaygancha kirib keldi.
— Seni anavi Xalilni qilmishidan xabaring bor-a? — so'radi Samad aka salom-alikdan so'ng.
— Ha, albatta, aka!.. Nimaydi?
— Men o'sha yaramasni yo'q qilishga qaror qildim.
— Kim tinchitadi, aka? Balki keragi yo'qdir-a?
— Nima?.. Jahlimni chiqarma, bola!.. Bir yildan beri do'konlari ishlab yotibdi. «Dolya»sini bergan emas. Qochib yurgan. Buyam yetmay, yaqinda ko'pchilik orasida meni rosa bo'ralab so'kkanmish. Ie, shu mishiqidan so'kish eshitib o'tirsam… Yo'qolsin, boshqalarga ibrat bo'ladi… Xullas, tinchitishga Sariqni yollaganman… Ja usta snayper-ku, bilasan!..
— Xo'p, aka, siz bir ish qilsangiz, o'ylab qilasiz!.. Menga nima xizmat, aka?..
— Sengami? — biroz o'ylab turib davom etdi Samad aka. — Deyarli xizmat yo'q… Vadimni o'sha yerga olib borasan. Ko'zi pishsin… Qanday otyapti, qaerda turib otyapti, hammasini ko'rsin!..
— Bir og'iz gapingiz, aka!.. Qachonga tayinladingiz?
— Bugun kechqurun soat sakkizlarda… Xalilni shahardan chiqaverishda bir supermarketi bor. Xuddi shu yerdan bugun sakkizda tashqariga chiqishi kerak… Menga shunday yetkazishdi…
— Bo'ldi, yest qilamiz!.. Boshqa xizmat yo'qmi?
— Hozircha shu… Bor, bolani mashinangda olib bor. Mabodo biror ishkal bo'lsa, tez menga xabar ber!..
Vadim Naynovga ergashgancha yarqiragan mashina tomon yurdi. U qaerga borayotganini, nima uchun borayotganini bilmasa-da, baribir xursand edi…
* * *
Naynov Samad aka aytganidek, Vadimni mashinasiga o'tqazib yo'lga tushdi. Yarim soatcha yo'l yurishgach, shahardan tashqariga chiqib ketishdi. Ochiq oynadan ko'ngilga yoquvchi havo ufurib turar, rayhon isiga o'xshash yoqimli bir hid odamning bahri dilini ochgulik edi…
Supermarket dalaga tutashib ketgan joyda ekan. Atrofda ko'p qavatli uylar bo'y ko'rsatib turibdi…
Kech kirib qolgani uchun bo'lsa kerak, supermarketdan xaridorlarning qadami deyarli uzilgan. Eshik qiya ochiq qoldirilibdi. Ro'paraga esa, yarqiragan «BMV» qo'yilgan…
Naynov bu yerda to'xtamay, ro'para uyning podyezdi yonida tormoz berdi. Va Vadimga buyurdi.
— Tush, yetib keldik!..
Bola sekin mashinadan tushdi. Kechki salqindanmi, tashqariga chiqishi bilan eti junjikib, egnidagi Samad aka yaqindagina olib bergan charm kurtkaning yoqasini ko'tarib oldi.
— Yur, endi tepaga chiqamiz! — dedi Naynov uning qo'lidan yetaklab. — Tomga chiqib olishimiz kerak hali!..
Vadim tomga Naynovdan ham oldinroq chiqib ketdi. Uning epchillik bilan narvondan ko'tarilganini ko'rgan Naynov miyig'ida kulib qo'ydi…
Tepada soch-soqoli o'siq, qirraburun bir erkak esnab o'tirardi. Uning qo'lidagi haybatli miltiqni ko'rgan Vadimning ko'zlari chaqnab ketdi…
— Vey, nimaga bu bolani yetaklab kelding? — Koyingan bo'ldi erkak.
— Samad aka aytdi. Otayotganingni ko'rishi kerak ekan. Ko'zi pishsin deb tayinladi aka!..
— Shunaqami?.. Ishtonini ho'l qilib qo'ymasmikan ishqilib?..
— Buyog'ini bilmadim… Xo'sh, soat necha bo'ldiykin o'zi?..
Naynov shoshib qo'l telefoni cho'ntagidan chiqardi-da, soatiga ko'z yugurtirdi.
— Ha-a, besh daqiqalar qopti… U yaramas kirib ketganini ko'rdingmi o'zi?.. Haqiqatan o'shaning o'zimi?..
— Ko'rmay so'qirmidim? — to'ng'illadi erkak. — Lapanglagancha kirib ketgandi… Chiqib qolar…
Oraga bir muddat sukunat cho'kdi. Vadim hamon miltiqdan ko'z uzolmasdi. Bir ushlab ko'rmoqchi bo'lardi-yu, begona erkakning g'azabidan qo'rqardi…
— Ana, chiqdi!.. — shivirladi erkak shosha-pisha qo'lidagi miltiqni o'qlab, teshikdan tashqariga chiqararkan. — Sen bolani nariroq olib tur!..
— Yo'q, — dedi Naynov tashqaridagi bir necha erkaklarni kuzatish asnosida. — bola hammasini ko'rishi kerak. Bu shefning buyrug'i…
Erkak indamadi…
Nihoyat tepki bosildi. Tashqarida qiy-chuv ko'tarildi. Vadim ham qarab turgandi. Badani qonga bo'yalgancha yerga qulagan odamni, atrofida baqir-chaqir qilgancha o'zini har yoqqa urganlarni ko'rdi. Oyoq-qo'li qaltirab, boshi aylanayotganini sezdi-yu, o'zini orqaga tashladi…
— Men senga nima degandim? — norozi to'ng'illab miltiqni sumkaga joylay boshladi erkak. — Hech zamonda yosh go'dakniyam bunaqangi joylarga olib keladimi?.. Shuni deb qo'lga tushsak…
— Hechqisi yo'q… Hechqisi yo'q… — Naynov o'zicha shivir-shivir qilib Vadimni asta ko'tarib oldi. — Qo'lga tushmaymiz… Bolakay, hoy bola, qo'rqib ketdingmi?.. Ie, erkak kishiyam qo'rqadimi?.. Qani, ko'zingni ochgin-chi!..
Vadim yig'lab yubordi.
— O'lib qoldi!.. O'lib qoldi!..
— Kim o'ldi? — asabiy ohangda so'radi Naynov. — Hech kim o'lgani yo'q. Senga shunday tuyulgandir… Qani, oyoqda tura olasanmi? Malades o'g'il bola!.. Xo'sh, og'ayni, endi ko'rinmasdan juftakni rostlashimiz kerak…
Uchchovlari orqama-orqa tomning narigi burchagiga borishdi. Miltiqli erkak arqon hozirlab qo'ygan ekan. Avval Vadimni pastga tushirishdi. Ketidan o'zlari ham sirg'anib tushishdi…
Bu taraf shovqindan xoli edi. Deyarli hech kim o'tmasdi…
Naynov Vadimni yetaklab uyni aylanib o'tdi-yu, ko'z ochib yumguncha mashinasi turgan yerga keldi. Miltiqli erkak esa, allaqachon taksiga o'tirib quyon bo'lgandi…
* * *
— Ie, toy bola, nega ranging oqarib ketibdi? — hovliga kirib kelishlari hamono kulib Vadimni bag'riga bosdi Samad aka. — Qo'rqib ketdingmi?
— Bittasi o'q tegib o'lib qoldi. — dedi Vadim hamon titrab. — Qonga bo'yalib ketdi hammayog'i.
— To'ppa-to'g'ri. Bundan qo'rqish kerak emas… Mana, o'zing musichani urib tushirganingdayam qonga bo'yalib o'lib qolganmidi?
Vadim sekin boshini qimirlatib qo'ydi.
— Xo'sh, o'shanda nega qo'rqib yig'lamading?
— U qush-ku!..
— Nima qipti qush bo'lsa? Baribir joni bor edi… Sen bir narsani uqib olgin, bolakay!.. O'sha musichayam g'irt tekinxo'r. Undaylardan sen bilan bizga hech bir naf yo'q. Shunday bo'lgandan keyin ularni yo'q qilish lozim… Haligi sen ko'rgan kimsayam o'sha musichaga o'xshab tekinxo'r edi… Uqdingmi?
— Ha.
— Barakalla!.. Endi yaxshilab quloq sol. Kelgusida sen ham xuddi boyagi o'zing ko'rgan amakiday killer bo'lishing kerak… Buning uchun hozirdanoq otishni o'rgan. Yaxshilab o'rgan. Qiziqasan-a otishga?
— Qiziqaman. — shivirladi Vadim.
— Keyin… Manavinaqangi shalviragan bo'lmagin. Shalviraganlar uzoq yashashmaydi… Tolib!..
— Ha, aka!.. — ostonada paydo bo'lgan Tolib qo'lini ko'ksiga qo'ydi.
— Bu bolani ertadan boshlab to'pponchadan otishga o'rgat!.. Ilgarigiday ahyon-ahyonda emas, kuniga mashq qilsin! Agar to'pponchadan nishonni aniq ursa, vintovkani ko'zini yumib ota oladigan bo'ladi…
— Bo'pti, aka, hozirdanoq boshlaymiz!..
Tolib chiqishga ruxsat olgach, Vadimni yetaklab oshxonaga yugurdi…
* * *
— Aka, ko'ngilsizlik!.. — erta tongda Tolib hovliga hovliqib kirib keldi.
— Nima bo'ldi yana? — derazadan boshini chiqarib qichqirdi Samad aka. — Buyoqqa kir tez!..
Tolib ichkariga kirdi-yu, eshikni ichidan tambaladi.
— Xo'sh, nima gap topib kelding?
— Siz nazorat qiladigan yerlarning yarmi qandaydir Sho'rtumshuq degan kimsaga o'tib ketibdi.
— Nima?.. Kim ekan u o'zi?.. Nimaga mening «tochka»larimga tegadi? Aniqlamadingmi?
— Aniqladim, aka!.. Ja kuchli odamlari bor ekan. Bitta ishongani yuqorida ishlarkan… E, bizning yigitlarni dabdala qilib urib tashlashdi yaramaslar… Aytishlaricha, endi u yaramas sizni yo'q qilish niyatida emish…
— Shunaqa degin?..
Samad aka boshini changallagancha deraza qarshisiga borib tashqariga qaradi. Hovlida o'n yettiga to'lib, mo'ylovlari sabza ura boshlagan, sport bilan betinim shug'ullangani sabab mushaklari turtib chiqqan Vadim astoydil tosh ko'tarib mashq qilardi.
— Zo'rdan zo'r chiqarmoqchi bo'lishibdi-da!.. Hm… Meni yo'q qilmoqchi emish, degin?.. — dedi Samad aka hamon Vadimni kuzatishda davom etarkan. — Yo'-o'q… Men ularga ko'rsatib qo'yaman!.. Toshkentda meni o'ldiradigani hali tug'ilganicha yo'q…
— Aka, men nima qilay?.. — ikki qo'lini ko'ksiga qo'yib Samad akaga yaqin keldi Tolib.
— Senmi?.. Xo'-o'sh… Vadimni oldimga chaqir!..
Tolib derazadan boshini chiqarib Vadimni chaqirdi…
— Qani, o'g'lim, beri kel!.. — buyurdi Samad aka ostonada qo'l qovushtirib turgan Vadimga yuzlanib. — Miltiq otishlar qalay bo'layapti?
— Yaxshi. — dedi Vadim jilmayib.
— Shunday bo'lsin… Bilasanmi, sen bugundan boshlab boshqa ish qilasan!..
— Xo'p, siz nima desangiz shu-da!.. — Vadim itoatkorona bosh egdi.
— Juda yaxshi… Ha, seni tarbiyalab noto'g'ri qilmabman… Menga o'z o'g'limdanam sodiq xizmat qilayapsan… Mana, menga dushman bo'lganlarning nechtasini o'zing juda chiroyli qilib tinchitding… Sendan xursandman… Tolib!..
Samad aka kutilmaganda deraza qarshisida ularning suhbatini kuzatib turgan Tolibga yuzlandi.
— Labbay, aka!
— Shu… Vadimjonni o'sha yaramaslarga ayg'oqchi qilib qo'ysak qanday bo'larkin?..
— Tushunmadim…
— Nimani tushunmaysan?.. O'zing aytding-ku, meni o'ldirishmoqchi deb, to'g'rimi?
— H-ha… To'g'ri, aka!..
— Demak, killer yollashlari aniq, shundaymi?
— Bo'lishi mumkin.
— Biz Vadimni o'shalarning orasiga qo'shib qo'ysak-chi?
— Nimaga, aka? — Tolib hayron bo'lib Samad akaga qattiqroq tikildi.
— Ularning sirlarini bizga yetkazib turardi. Bu birinchidan. Ikkinchidan, Vadim juda yaxshi killer bo'ldi.Aniq bilamanki, agar o'sha Tolib uning zo'rligini bilib qolsa, albatta meni otish uchun jo'natadi…
Bu gapni eshitgan Vadimning rangi oqarib ketdi.
— M-men… Sizni?.. Yo'q… Men bunday ishni qilolmayman…
— Qo'rqma, o'g'lim, — kuldi Samad aka Vadimning yelkasiga qoqib. — hammasini rejaga qarab qilamiz… Avval sen o'sha dushmanlarimizning orasiga silliqqina kirib olishing kerak. Uyog'ini menga qo'yib ber!..
— Ota! — bu so'z og'zidan qanday chiqib ketganini Vadimning o'zi ham sezmay qoldi. Samad aka ham kutmagandi. To'lqinlanib ketdi…
— Yana bir marta qaytargin! — Samad akaning ovozi titrab chiqdi. — Qaytar qolgin!..
— Ota!..
— Rahmat, bolam!.. Men… Shon-shuhrat, pul deb umrimni o'tkazib yubordim. Mana, yoshim ham qirqdan o'tib ketibdi… Bola-chaqa qilish xayolimgayam kelmabdi. Qayoqdagi qanjiqlar bilan o'ralashib yuraveribman… Yaxshiki, seni asrab oldim. Tarbiyaladim. Shunisigayam shukr!.. Endi meni doim ota deb chaqirgin, xo'pmi, bolam?!.
— Xo'p bo'ladi, ota, men hech qachon yuzingizni yerga qaratmayman!..
— Rahmat!.. Endi quloq sol, biz seni o'sha Tolibning xizmatiga yuboramiz. Qiladigan ishing bitta. Ularning ichki sirlarini bizga yetkazib turish. Vaqtincha turur joyingni ham o'zgartirishingga to'g'ri keladi… Shunday qilginki, ichiga kirib olgin. Sendan umuman shubha qilmasin!.. Bilib qo'y, ular borishing bilan senga ishonib qo'yaverishmaydi. Shuning uchun to ishonchlarini qozonguncha qaltis harakat qilib qo'yma! Bu biroz vaqt talab qiladi…
— Sizdan uzoqlashib ketarkanman-da!.. — dedi Vadim qovog'ini uyib.
— Uzoqlashmaysan. Mening odamlarim seni doim kuzatib yurishadi. Yo'q, yo'q… To'xta, avval sen killer bo'lib yollanasan. Meni o'ldirish uchun.
— Ana shu narsa mening qo'limdan kelmaydi, ota! — Samad akaning so'zini bo'ldi Vadim.
— Oxirigacha eshitsang-chi!.. Killer bo'lib yollanganingdan keyin mana bunday ish tutasan… Xo'-o'sh… Biz senga maxsus patronlar tayyorlatib beramiz. Bo'sh patronlar… Odamni o'ldirmaydi. Qolaversa, ichiga qon rangidagi suyuqlik ham quyib qo'yamiz. Ko'ribsanki, meni otishing bilan yolg'ondan yiqilaman. Hammayog'im «qon»ga bo'yaladimi?.. Bo'yaladi… Qani, o'lmaganimni isbot qilishsin-chi!.. Sen shu zahoti quyon bo'lasan… Ha, endi, uyog'ini biznikilarga qo'yib beraver!.. Adabini berishadi… Sen bo'lsang, o'sha ablahning ishonchini qozonasan… Darrov ish taklif etadi…
— Qachongacha ishlayman ularga? — so'radi Vadim hamon nimalar bo'layotganiga aqli yetmay.
— Men urug'i bilan yo'q qilmagunimcha ishlaysan. Yo'q qilishim uchun sening menga yuborib turadigan axborotlaring ish berishi kerak, uqdingmi?
— Uqdim.
— Unda tayyorgarligingni ko'r!.. Tushdan keyin seni maxsus kishilar ularga killer sifatida tanishtirishadi…
Vadim yelka qisgancha xonani tark etdi. Samad aka u chiqib ketishi bilan Tolibni o'tirishga taklif etdi va eshikni ichkaridan tambaladi.
* * *
Ertasi kuni Vadim kelishilgan yerga yetib bordi. Bu yer shahar chetrog'ida bo'lib, Samad aka jo'natgan qop-qora ko'ylak kiygan, ko'zlariga ham qora ko'zoynaklar taqib olgan ikki yigit kimsasiz yo'l chetida Vadimni kutib olishdi. Vadim negadir ularni tanimadi. Picha xavfsiradi ham. Faqat Samad aka aytgan parol ularning og'zilaridan chiqqachgina, erkin nafas olib yigitlarning mashinasiga o'tirdi.
— Og'ayni, biz sizni hozir Sho'rtumshuqnikiga olib boramiz. Bizning vazifamiz sal xilvatroq yerda sizni kutish va biror xavf tug'ilsa, yordamga yetib borish… Uyog'ini o'zingiz gaplashib olaverasiz… Aytgancha, xizmat haqingizni aytdilarmi shef?
— Aytdi. — sovuqqonlik bilan javob qildi Vadim.
Mashina joyidan qo'zg'aldi. Vadim to manzilga yetguncha faqat bir narsa haqida bosh qotirdi.
«Ishqilib xitlanib qolishmasin-da!..»
* * *
Ular hech qancha yo'l yurishmadi. Ikki yoni bug'doyzorlardan iborat qishloqsifat yerga yetishgach, mashina tor ko'chalardan biriga burildi. Yuz metrlar narida ko'k darvoza ko'rindi. Haydovchi mashinani to'xtatib, Vadimga o'girildi.
— Buyog'iga piyoda boramiz. Sho'rtumshuq yoqtirmaydi…
Uchchovlari oldinma-ketin darvozaga yaqin kelishdi. Qo'riqchi yigit ichkariga qo'ng'iroq qilib Sho'rtumshuqni ogoh etgach, darvozani qiya ochib qo'lini ko'ksiga qo'ydi.
— Marhamat, boss kutyapti!..
Vadim bunday shohonalarga o'rganib ketgani uchunmi, hovliga marmar yotqizilgani ham, o'rtadagi favvoraga ham e'tibor bermadi. Tez-tez yurib, ichkariga kirdi. Yigitlar tashqarida qolishdi…
Sho'rtumshuq bo'ydor, yuzlari zaxil, nigohlari o'tkir, ellik yoshlardagi erkak edi. U to'rdagi yumshoq o'rindiqda yastanib o'tirgan ko'yi ostonada paydo bo'lgan Vadimga qo'li bilan ishora qildi.
— Buyoqqa o'tir-chi, yigit!..
Vadim itoatkorona ko'rsatilgan yerga o'tirdi.
— Xo'sh, ishlaring qanday? — so'radi Sho'rtumshuq sovuqqonlik bilan.
— O'mon emas. Nolimayman.
— Shunaqami?.. Zo'rsan-ku!.. Xo'sh, shu kungacha nechta yaramasni tinchitgansan?
— Men sanashni yomon ko'raman. — dedi Vadim xotirjamlik bilan. — Barakasini uchirib nima qilaman?..
Sho'rtumshuq kulib yubordi.
— Obbo sen-ey, yosh bo'lsang ham ayyor ekansan… Bu odating menga ma'qul… Undan keyin… Qanday yo'l tutasan odam o'ldirish uchun?
— Bu mening sirim…
— Nahotki?.. Qani, siringni menga ayt!..
— Aka, keling, maqsadga o'ta qolaylik!..
— Shunaqami?.. Yaxshi… Xullas, menga bir odamni o'ldirib berishing kerak… Umuman… Uni odam deyishgayam tilim bormaydi… Odamxo'r desam to'g'riroq bo'ladi…
«Obbo haromxo'r-ey, — ko'nglidan o'tkazdi Vadim. — O'zining qasavasini otamga ag'darishini… Hali qarab tur, kuningni ko'rsataman…»
Lekin xayolidan o'tgan gaplarni sezdirib qo'ymaslik uchun kulimsirab turaverdi.
— Gap yo'q… Menga o'shaning suratini berasiz. «Ish» payti va joyini o'zingiz belgilayvering!..
Sho'rtumshuq o'rnidan turib stol qarshisiga bordi-da, tortmadan Samad akaning suratini chiqardi.
— Mana, o'sha nusxa!.. Xuddi shuni tinchitasan!..
— Qancha berasiz? — suratni qo'liga olib bir qarab olgan bo'ldi-yu, so'radi Vadim.
— O'n ming ko'kida olasan.
— Yarmini oldindan berasiz.
— Xo'p, buyog'idan xavotir olma!.. Ma, o'sha so'ragan yarming!..
Sho'rtumshuq cho'ntagidan dollar chiqarib tez-tez elliktasini sanadi-da, Vadimga uzatdi.
— Odamlarim sening har bir bosgan qadamingni kuzatib yurishadi. Tag'in…
— Unaqa odatim yo'q. — dedi Vadim Sho'rtumshuqning ko'zlariga tik boqib. — Men topgan nonimni halollab yeyman.
— Ma'qul… Unda eshit… Buning ismi Samad… Juda xavfli odam. Chilonzor tomonda supermarketi bor. O'sha yerga tez-tez borib turadi… Ishni xuddi o'sha yerda bajarasan… Qolganini yigitlar tushuntirishadi…
— Ketaversam bo'ladimi?..
— Omon bo'l, yigit!..
Vadim sira o'zini yo'qotmay, tashqariga chiqdi. Uni olib kelgan yigitlar hamon hovlining bir chetida kutib o'tirishgan ekan. Vadimni ko'rishlari bilan dast o'rinlaridan turib darvoza tomon yo'l olishdi…
* * *
Vadimni Samad akanikiga emas, oldindan tayyorlab qo'yilgan kvartiraga olib borishdi. Bundan buyon u xuddi shu kvartirada kun kechirishi lozim edi.
— Biz sizni doim qo'riqlab, kuzatib yurarkanmiz. — dedi hamrohlik qilgan yigitlardan biri. — Samad aka juda qattiq tayinlaganlar.
— Bo'pti. — ichkariga kirgach, o'zini o'rindiqqa tashlarkan, javob qildi Vadim. — Kelinglar, tanishib qo'yaylik unda!..
Bo'yi pastroq, qirraburun yigit unga qo'l cho'zdi.
— Ahmadman.
— Mening ismim Qo'ldosh. — ikkinchi yigit ham Vadimga yaqin keldi. U baland bo'yli, o'siq sochlarini xuddi ruslarnikiga o'xshatib orqaga tashlagan-u, rezina bilan boylab olgandi.
— Mana, tanishdik, — dedi Vadim ikkovlarining ham yelkalariga qo'l tashlab. — Bemalol kuzataverishlaring mumkin… Lekin… Men otam bilan qanday bog'lansam bo'larkin-a?..
— Mana, siz uchun maxsus telefon berib yubordilar u kishi. — cho'ntagidan telefon chiqarib Vadimga uzatdi Ahmad. — Mana shu telefondan hoziroq qo'ng'iroq qilarkansiz…
— Zo'r bo'ldi… Buni hozir yest qilamiz…
— Bo'lmasa, biz tashqarilarni aylanib yuramiz. Biror gap bo'lsa, yo nimadir kerak bo'lib qolsa, mana, telefonim, qo'ng'iroq qiling!.. Ko'chaga chiqmoqchi bo'lsangiz ham ogohlantirishni unutmang!.. Yo'qsa, biz otangizdan baloga qolamiz-a!..
* * *
Vadim yigitlar chiqib ketishlari hamono, zarur raqamlarni terdi.
— Allo, ota, bu menman! — dedi go'shakdan Samad akaning ovozi eshitilishi bilan