KIller 2 (kamolov) copy

Hammasi risoladagidek rejalashtirilgandi-yu, Sho'rtumshuq yana qarorini o'zgartirdi.

— Supermarket bizga to'g'ri kelmaydi, — dedi u Vadimga qo'ng'iroq qilib. — Ja keldi-ketdi ko'p ekan. Shuning uchun mashinasiga o'tirib ketayotganda otasan. Seni maxsus mashina olib boradi.

— Mabodo boshqa mashinaga o'tirib jo'navorsa-chi? — so'radi Vadim atayin.

— Uyog'idan xavotir olma. Biz hammasini o'ylab qo'yganmiz…

Soat kechki oltilarda Vadimni mashinaga o'tqazib shahar chetiga olib ketishdi. Haydovchining yonida o'tirgan beso'naqay yigit nuqul u tomonga o'girilib nimalarnidir tekshirgan bo'lardi o'zicha. Vadimning jahli chiqdi.

— Nima, menga ishonmayapsanmi, og'ayni? — deya savol tashladi oxiri.

— Senga hisob berishim kerakmi? Indamay ketaversang-chi!..

— Vey, katta ketma, yigit! — kutilmaganda uning yelkasiga qo'lini qo'ydi Vadim. — Bunaqa ishlarni ko'raverib ko'zim pishib ketgan.

— Unda nega hayron bo'lyapsan? Menga seni qattiq kuzatish topshirilgan…

Ular boshqa tortishishmadi. Mashina supermarketga yaqinlashganda haydovchi tezlikni pasaytirdi.

— Qayoqqa yuray? — so'radi u yonida o'tirgan qo'riqchidan.

— To'g'riga o'tib hov anavi shiyponning yonida to'xtaysan!.. Hozir qolganlar ham kep qolishadi…

U aytganday, besh daqiqacha vaqt o'tib yana ikkita mashina ular o'tirgan mashinaning ro'parasiga kelib to'xtadi. Oldindagi mashinadan Sho'rtumshuq tushib keldi-da, Vadimni imlab chaqirdi.

— Xo'sh, menga patronlarni ko'rsat-chi!..

Vadim salondan katta sumkasini chiqarib oldi-da, ichidagi snayper vintovkasini Sho'rtumshuqqa tutqazdi. U vintovkaning ichini ochib uzoq tekshirdi. Patronlarni qo'liga olib aylantirib, silkitib-silkitib ko'rdi. Ko'ngli joyiga tushdi shekilli, hammasini qaytadan joylab, Vadimga topshirdi.

— Yaxshi, hammasi joyida. Biroq bilib qo'y, men ham ortingdan kuzatib boraman. Samad o'tirgan mashinaning orqasidan tushasan-da, mening qo'ng'irog'imni kutasan!.. Buyruq olishing bilan vaqtni o'tkazmay, mashinaga yaqin borib otasan. Bir marta emas. Vintovkangda to'rtta patron bormi, hammasini otasan. Uyog'ini bizga qo'yib ber!..

— Keyin-chi?.. Keyin nima qilay?

— Seni dachaga olib borishadi. O'sha yerda hisob-kitob qilamiz…

Bu yo'l ketilaversa, to'g'ri dalaga olib borardi. Qiziq… Buyog'i serqatnov yo'l. Qator-qator uylar. Odam ko'p. Ikki chaqirim nari borsang, dalaga chiqasan-qo'yasan…

Vadim atrofni mashinadan turib uzoq vaqt kuzatdi. Barg tashlab quruq o'tinga o'xshab qolgan daraxtlarga, yonginasida sharqirab oqayotgan anhorga tikilib, zavqlandi…

Xayol olib ketgan ekan. Telefon qo'ng'irog'idan seskanib boshini ko'tardi.

— Allo, eshitaman!..

— Tayyorlan!.. Ayt, haydovchi mashinani o't oldirsin!..

Bu Sho'rtumshuqning ovozi edi. Qiziq… Nega u o'zinikilarga buyurish o'rniga bu gaplarni aynan Vadimga aytyapti?..

— Mashinani o't oldirar ekansan! — dedi haydovchiga yuzlanib…

Xayol bilan bo'lib sezmabdi ham. Allaqachon qorong'i tushibdi…

Mashinalar saf tortgancha, yo'lga tushdi. Vadim darrov tanidi. Ulardan bir-bir yarim chaqirimcha narida Samad akaga qarashli mashinalar ketib borardi…

Vadim o'tirgan mashina oldinga o'tib oldi…

Yaqin borganlari sari Vadimning yuragi bezovta urardi. Hech qachon bunday bo'lmagandi. Qachon odam o'ldirishga buyurtma olsa, umuman hayajonlanmasdi. Qo'rqmasdi. Xuddi oddiy ketmon chopishga ketayotgandek bamaylaxotir o'tirardi. Hozir esa…

Yo'q, nega bu ishga rozi bo'ldi o'zi?.. Rozi bo'lmasa, Samad aka kallasini uzib tashlamasdi-ku!..

Nimalar deyapti?.. Aytildi-ku, shu bahonada Sho'rtumshuq yo'q qilinadi. Ajabmas, hammasi yaxshi tugasa…

Shu payt yana telefon jiringladi.

— Tayyorlan! — deya buyruq berdi Sho'rtumshuq. — Xudo yor bo'lsin, killer!..

Mashina yashin tezligida Samad aka o'tirgan “Mersedes”ga yaqinlashib bordi. Bu orada Vadim vintovkasini o'qlab mashina oynasidan chiqarib ulgurgandi…

Tepkini ketma-ketiga to'rt marta bosdi. Samad aka qonga belanib o'ng yoniga yiqildi. Orqada kelayotgan mashinadagi qo'riqchilar ham to'pponchalarini chiqarib ularga qarata o'q uza boshlashdi. Lekin… Sho'rtumshuqning qo'li baland keldi. U o'tirgan mashinada yana uch nafar qurollangan yigitlar bor edi. Baravariga avtomatlardan o't ochishdi. Ko'z ochib yumguncha Samad akaga tegishli mashinalar ag'darilib yo'l chetiga chiqib ketdi…

Mashina yeldek uchib Sho'rtumshuqning dala hovlisiga borardi…

Vadim hamon o'ziga kela olmasdi. Xayolida “Ishqilib o'lmagan bo'lsin-da!..” degan so'zlar betinim aylanar, qo'lidagi vintovkani shu tobda ko'rishga ko'zi yo'q edi. Biroq…

Ko'zlarini ochib tashqariga qaradi. Allaqachon yetib kelishibdi manzilga. Bo'shashgancha sumkasini yelkaga ilib tashqariga chiqdi.

— Qani, yigit, — Sho'rtumshuq quchog'ini ochgancha u tomon yurib kelardi. — Operatsiya zo'r bo'ldi. Qoyil qoldim senga. Otgan bironta o'qing ham xato ketmadi. Barakalla!.. Yur endi ichkariga, senminan alohida gaplashamiz!..

Vadim qovog'ini uyib Sho'rtumshuqning ortidan ergashdi…

* * *

Yana o'sha uyga kirishdi. Ammo…

Bu gal boshqacha bo'ldi…

Vadim ostona hatlab ichkari kirdi-yu…

Ne ko'z bilan ko'rsinki, shohona bezatilgan dasturxon atrofida husni jamoli ko'zni qamashtirgudek bir nozanin dasturxon ustidagi noz-ne'matlarni to'g'rilash bilan ovora edi.

Vadim ilgari ham Samad akaning uyida go'zal qizlarni ko'p ko'rgan. Qolaversa… Tolibning taklifi bilan ba'zan suyuqoyoqlarga ham yurib turishardi…

Ular ham juda go'zal edi…

Lekin… Bunaqasi…

Vadim bu nozaninga qanday tikilib qolganini o'zi bilmay qoldi.

Birpas karaxt bo'lib qoldi…

— Ha, yigit, nima balo, birov gipnoz qip qo'ydimi? — xoxolab kulgancha uni o'ziga keltirdi Sho'rtumshuq. — O't to'rga! Bugun uyimning to'ri seniki!..

Vadim shosha-pisha sumkasini bir chetga qo'ydi-da, ko'rsatilgan joyga o'tirdi.

Baribir yana qizga ko'z tashlab olishdan o'zini tiyolmadi…

Ajabo!.. Qiz ham unga qarab-qarab qo'yyapti…

Jilmayishlari shu qadar o'ziga yarasharkanki…

— Xo'-o'sh, endi gap munday, — o'rtadagi jimlikni buzdi Sho'rtumshuq. — Bugun ishni qoyillatding. Mening ishonchimni qozonding hisob… Ha endi, kelishib qolsak, uncha-muncha biz bilmagan tomonlaringniyam o'rganib olarmiz… Bo'pti, gapni kalta qilaylik!.. Tanish, bu mening qizim Ruxsora!..

— J-juda xursandman! — zo'rg'a shivirladi Vadim.

— Bu yigit ajoyib mergan. — deya qiziga o'girildi Sho'rtumshuq. — Ismi Vadim… Qani, Vadimjon, niyatingni ayt!..

— Niyat?.. — negadir biroz kalovlanib qoldi-yu, Vadim darhol o'zini yig'ishtirib oldi. — O'sha… Kelishilgan pullarni bersangiz bo'ldi-da!..

— Albatta. Pullarni beraman. Lokigin bir shartim bor.

— Qanday shart ekan?

— Bundan buyon faqat menga ishlaysan.

— Nima?.. Q-qanaqasiga?..

— Nima qipti? Yaxshigina haq to'layman. Qirollarday hayot kechirasan. Faqat o'zingni uyoq-buyoqqa tashlamasang bas… Nima deysan?..

Vadim o'ylanib qoldi. Samad aka bu haqda indamagandi…

To'g'ri, Sho'rtumshuqning ichiga kirib olib barcha sirlarini yetkazib turishini biladi. Biroq… Darrov rozilik bersa, xitlanib qolmasmikan? O' hammasidan xabar topgan-u, shunchaki sinamoqchimi?..

— Aka, o'ylab ko'radigan ish ekan. — dedi Vadim xiyol boshini ko'tarib.

— To'g'ri, menam javobingni hoziroq ayt demayapman. O'ylab ko'r. Ertaga o'zim senga qo'ng'iroq qilaman…

— Yaxshi…

— Ma, bu va'da qilingan pullar. Yaxshi kunlaringga ishlat!..

— Rahmat, aka!..

Vadim sumkasini qo'liga olarkan, choy quyib dadasiga uzatayotgan Ruxsoraga bir marta qarab oldi. Qiz ham uning tikilayotganini sezib, bildirmaygina ko'z qisib qo'ydi. Ana shu ko'z qisishning o'zi kifoya edi…

* * *

Vadim ketishi bilan Sho'rtumshuq Ruxsorani quchoqlagancha kulib yubordi.

— Qalay, bopladimmi “lox”ni?.. — qizning belidan ushlab o'ziga tortarkan, so'radi u.

— Ha endi… Sizday odamga bunaqalar cho't bo'ptimi, akajon?.. — kulgiga jo'r bo'ldi Ruxsora. — Menam jim o'tirganim yo'q. Shunaqangi qaradimki, bechora bugun uxlayolmay chiqsa kerak.

Sho'rtumshuq birdan jiddiy tortdi.

— Meni hech narsadan xabari yo'q deb o'ylaydi bu it. O'sha yaramas Samadga xizmat qilishini bilganim uchun shu narsalarni o'ylab chiqardim-ku axir!.. Hali qarab tursin, shu bolaning qo'li bilan yo'limdagi katta g'ovni yo'q qilaman. Ana undan keyin qanday itga o'xshab o'lganini o'ziyam bilmay qoladi bu xunasa!..

— To'g'ri qilasiz, akajon, to'g'ri qilasiz! — Sho'rtumshuqning gapini ma'qulladi qiz.

— Kechagina tuxumdan chiqib meni aldamoqchi-ya bu!.. Vey, ishonasanmi, hamma hiylalaridan xabarim bor. Samad o'lmaganiniyam bilaman. Chunki patron yasama edi. Atayin indamadim. Arqonni uzunroq tashladim xolos… Mayli, bugundan e'tiboran sen go'yo mening qizimsan. Sir boy bermaysan. Biz hiyla bilan shu yigitni to'rga ilintiramiz. Shuning o'zi bizga Samadni tag-tugi bilan yo'q qilishga yordam beradi… Sen bo'lsang, uning ko'nglini ol!.. Shunday olginki, oyog'ingni o'pishga tayyor bo'lsin! Uyog'ini menga qo'yib ber!..

— Meni bilasiz-ku! — ayyorona ko'z qisdi Ruxsora. — Bunaqa ishlarni ko'zimni yumib bajaraman… Xizmat haqi…

— O'chir ovozingni! — qizning sochini g'ijimladi Sho'rtumshuq. — Indamagan sari haddingdan oshaverma!.. Birovdan kam bo'lyapsanmi bu yerda?

— Y-yo'-o'q… Shunchaki… Hazillashdim-da!..

— Mana bu boshqa gap… Qani, yur, bi-ir aysh qilamiz… Bugun juda charchadim!..

Sho'rtumshuq Ruxsorani bag'riga bosib bo'liq sonlaridan g'ijimladi.

— Mana shu sonlaringga borman-da!.. Qo'lim sirg'anib ketaman deydi-ya!.. Xa-xa-xa-xa!..

* * *

Vadim kvartiraga kiriboq yechinib ham o'tirmay o'zini karavotga tashladi.

“Eh, dunyo, dunyo!.. — ko'z o'ngida Ruxsoraning siymosi gavdalangani sayin oh tortardi u. — Nimalar bo'lyapti o'zi?.. Nahotki, sevib qolgan bo'lsam?.. Bunaqa qizlar yetti uxlab tushimga kirmasa kerak… Men endi adoyi tamom bo'laman, ha!.. Unga yetishmasam bo'lmaydi… Ko'z qisishidan uniyam ko'ngli bor menda. Bo'lmasa ishva bilan qaramasdi… Faqat… O'zbek emasligim yomon-da!.. Yo'q, menga baribir endi. Mendek yigit bir nozaninning ko'ngliga yo'l topolmasam nima qilib yuribman bu dunyoda?.. Hoziroq boraman… Borib hammasini hal qilaman…”

Vadim dast o'rnidan turib tashqariga yo'l oldi. Hozir unga haqiqatan baribir edi. Sho'rtumshuqqa nima bahona qilishini o'ylab ham ko'rmadi…

* * *

Vadim o'ziga birkitilgan mashina haydovchisidan kalitni oldi-yu, Sho'rtumshuqnikiga jo'nadi. Qo'riqchilarning hay-haylashlariga ham quloq solmadi. Samad akaga qo'ng'iroq qilishni-ku, butkul unutdi…

— Avval sal o'zimni bosib olishim kerak. — o'ziga o'zi dedi u yo'l yoqasidagi kafelardan biri yonida mashinani to'xtatib. — Ikki yuzta olmasam bo'lmaydi… Jin ursin, hech shunaqa ahvolga tushmagandim… Nima o'zi bu?..

Darvoza tambalangandi. Vadim mashinani sal nariroqqa qo'yib darvozagacha piyoda keldi va qo'ng'iroq tugmasini bosdi.

— Kim kerak?

Ostonada paydo bo'lgan baland bo'yli qo'riqchi unga sovuq nazar tashladi.

— Men akaga bir gapni aytishni unutibman. — nima deyishni bilmay yolg'on gapirdi Vadim. — Iltimos… Meni taniysan-ku!..

— Hozir, kutib tur!..

Qo'riqchi ichkariga kirib ikki-uch daqiqalardan so'ng qaytib chiqdi.

— Kiraver!.. Boss kutyapti!..

Vadim ichkilik harorati bilan boyagi hayajonlarni unutgandi. Ichkariga tetik kirib bordi.

— Ha, yigit, tinchlikmi? —uni kulib qarshi oldi Sho'rtumshuq. — Biror narsa yo'qotdingmi?

— M-men… Sizga… Xullas, siz bilan zarur masala xususida gaplashib olmoqchiydim.

— Men bilan?.. Gapir!.. Nima haqida gaplashmoqchisan?

— Ruxsora… To'g'risida…

— Nima?.. — Sho'rtumshuq hammasini sezib turgan bo'lsa-da, o'zini jahli chiqqanga soldi. — Menga qara, yigit, nima deyotganingni bilasanmi o'zi?..

— Bilaman, — Sho'rtumshuqning ko'zlariga tik boqdi Vadim. — Qizingiz… Men uni sevib qoldim!..

— Nima deding? — kutilmaganda uning yoqasidan oldi Sho'rtumshuq.

Aslida u atayin shunday qildi. Bu ham bo'y yigitni qo'lga tushirishning bir usuli edi.

— Menga qara, sen hali shunaqamisan?.. Mening qizimga ko'z olaytirishga qanday hadding sig'di?

— Mayli, istasangiz o'ldirib yuborishingiz mumkin!

Vadim bir siltanib Sho'rtumshuqning qo'lidan chiqdi.

— Men uni sevib qoldim!..

— Sen-a?.. Vey, tirrancha, haddingdan oshyapsan!.. O'ylab gapirgin gapingni!..

— O'ylab bo'lganman allaqachon.

— Shunaqami? — Sho'rtumshuq hiylaning ikkinchi bosqichiga o'tdi. — Yaxshi… Hozir qizimni chaqiraman. Agar bu gapni eshitib u xafa bo'lsa, o'ldim deyaver!..

Vadimga baribir edi. Hozir shunaqa kayfiyatda ediki, ko'ziga hech narsa ko'rinmasdi.

Sho'rtumshuq narigi xonadan Ruxsorani yetaklab chiqib Vadimga yaqin keldi.

— Qizim, — dedi bosiqlik bilan. — Manavi yigit seni yaxshi ko'rib qolganmish. Nima deysan?..

Ruxsora Vadimga bir jilmayish qildi-da, yerga boqdi.

— Gapirsang-chi, qizim, — davom etdi Sho'rtumshuq. — Sening gaping hal qiladi bu bolaning taqdirini. Seniyam ko'ngling bormi bunda?.. Gapir!..

— Hm-m!.. — yerdan boshini ko'tarmay javob qildi Ruxsora. — Yaxshi yigitga o'xshaydi-ku!..

— Shunaqa degin? Obbo sen-ey!.. Hayronman, bir martagina bir-biringni ko'rding… Oxir zamonning bolalarisan-da!.. Qara-ya!..

Vadim azbaroyi xursandligidan qo'llarini musht qilib oyog'iga urib-urib qo'ydi. Ruxsora esa, go'yo uyalgan bo'lib sekingina xonasiga kirib ketdi…

***

— Menga qara, — dedi Ruxsora kirib ketgach, Sho'rtumshuq. — Bu degani bugunoq qizimni qo'yningga solib qo'yaman deganimmas. Avval mening shartlarimni bajarishing kerak.

— Qanday shart ekan?..

— Tolibni bilasan-a?

— Qaysi Tolib? — atayin so'radi Vadim.

— Sen meni ahmoq deb o'ylaysan shekilli-a, bola?.. — Sho'rtumshuq Vadimning ikki yelkasidan mahkam tutib o'ziga qaratdi. — Yo'q, men juda hushyor odamman… Ko'rdingmi, o'zingni o'zing to'rga ilintirding!.. O'ylaysanki, sen Samadning asrandisi ekaningni bilmasmidim? Bilardim. O'ylaysanki, Samad tirik ekanini, patronlar yasama ekanini bilmasmidim? Bilaman. Faqat, yigitcha, men arqonni uzun tashlashni yoqtiraman… Yo'q, men o'sha tutingan otangni deb qo'limni qonga bo'yamayman. Men unaqalarni tiriklay go'rga tiqishni xush ko'raman…

Vadim bu gaplardan so'ng hayotdan butkul umidini uzgandi. Hozir-hozir yigitlarini chaqiradi-da, izsiz yo'q qilib yuboradi deb o'ylagandi. Garchi yaxshigina karatechi bo'lsa-da, ko'pchilik, baribir ko'pchilik… Orqada kelishadi-da, otib qo'ya qolishadi deb xayol qilgandi.

Biroq uni yana Sho'rtumshuqning o'zi hushyor torttirdi.

— Mayli, — dedi u hiyla muloyimlashib. — Sen yoshlik qilib qo'yding. Buni kechirsa bo'ladi… Lekin bir shart bilan.

— B-bo'pti, aka! — shivirladi Vadim. — Men roziman.

— Sen bugundan boshlab menga xizmat qilasan!.. To'g'rirog'i, Samad bilan mening o'rtamda yurib ayg'oqchilik qilasan. O'sha men boya aytgan Tolibniyam mening tomonimga og'dirasan. Bilasan-a otangning bor pullari o'shaning qo'lidan o'tadi?.. Uning barcha sirlarini menga yetkazib turasan. Asta-sekin o'sha tutingan otangni tanazzulga yo'liqtirasan… O'z qo'ling bilan!.. Mabodo o'zingni uyoq-buyoqqa tashlasang, o'sha daqiqadayoq itday o'lib ketasan… Xo'sh, rozimisan?

— Roziman, aka!..

— Juda yaxshi… Aytgancha, qizimdan xotirjam bo'l, tegsa senday yigitga tegadi-da!..

— Hozir nima qilay? — Sho'rtumshuqqa umidvor termuldi Vadim.

— Hozir senga xonangni ko'rsatishadi. Ertalab qolgan gaplarni gaplashaveramiz…

Sho'rtumshuq tashqaridan qo'riqchi chaqirib, Vadimga alohida xona ajratib berishni buyurdi…

***

Yarim kecha edi. Vadim ancha paytgacha o'ylanib yotdi. Samad akaga bu narsalarni qanday tushuntirish haqida bosh qotirdi. Tutib olsa, sotqinligi uchun nimalar qilishini tasavvur etdi. Ammo qancha o'ylamasin, Ruxsoraning husni jamoli, yoqimli jilmayishlari ko'z oldiga kelganda dadillashaverdi…

Bir mahal eshik ohista taqilladi. Ich kiyimda yotgandi. Shoshib o'rnidan turib kiyimlarini kiydi va sekin borib eshikni ochdi.

— Siz?.. — Vadim ro'parasida Ruxsorani ko'rib qotib qoldi. Qiz yupqagina kiyimda bo'lib, sochlarini yoyib olgandi.

— Kutmaganmidingiz? — jilmaygancha ostona hatlab ichkariga kirdi Ruxsora.

— D-dangiz…

— Voy, namuncha qo'rqoq bo'lmasangiz? Dadam ish bilan bir joyga ketdi. Shuning uchun o'zim kelaverdim oldingizga.

— Qanday bo'larkin-a?.. M-men… Kutmagandim…

Ruxsora javob berish o'rniga Vadimga yer ostidan nazar tashladi. Yigit haqiqatan bezovta edi.

— “Loxgina-ey, — ko'nglidan o'tkazdi qiz kulimsirab. — Shuncha lattalarni ko'rgandim-u, bunaqasini uchratmagan ekanman. Tag'in… Samad akaday odamning qo'lida yurgani-chi… Ha mayli, xo'jayinning aytganini bajarmasam bo'lmaydi…”

— Shunday turaveramizmi qotib? — so'radi Ruxsora nihoyat. — Yo kelishim sizga yoqmadimi?

— Yo'q, yo'q, — Vadim hovliqib qizni to'rga boshladi. — Keling, o'tiraylik!..

Ruxsora uning ortidan stol tomon borayotib kutilmagan harakat bilan qo'lidan tutdi va o'ziga qaratdi.

— Hozirgi zamonda sizday bo'sh yigit borligini xayolimgayam keltirmagandim. — dedi u shivirlab. — Afsuski, sevib qoldim. Bo'lmasa…

— Nega unday deysiz, Ruxsora?.. Sizni xafa qip qo'ydimmi?..

— Shunaqangi bo'shashib turaverganingizdan keyin xafa bo'ladi-da odam! — o'pkalangan bo'ldi Ruxsora…

Vadim ikkilanib qoldi. Nima qilsin?.. Qiziq… Ilgari qizlar bilan yolg'iz qolsa, shartta belidan olardi. Bu qizga esa…

Vadim tavakkal Ruxsoraning qo'lidan ushladi. Shu tobda ichida nimadir uzilib ketgandek bo'ldi. Boshi g'uvillab badanini sovuq ter bosdi…

— Kechiring, — dedi titrab-qaqshab. — Sizning oldingizda noqulay ahvolda qoldim… Men… Faqat dadangizdan andisha qilayotgandim…

— Baribir birga bo'lamiz-ku, akajon, — boyagidek shivirladi Ruxsora. — Zamonaviy odamlar bo'lsak… Bir-birimizga hozirdan o'rganishimiz kerak-ku!.. Shunday qilmasak, keyinchalik qanday birga yashab ketamiz?..

— To'g'ri, to'g'ri… — ichida qizning jasoratiga qoyil qolgan Vadim uni o'ziga qattiqroq tortdi. — Men qoyilman… Yuragingiz juda katta ekan… Men bo'lsam, dadangizdan…

— Dadamni tilga olmang!.. U kishi eski odam. Bunaqa narsalarni tushunmaydi… Men bor ekanman, siz hech narsani o'ylamang!..

Shundan keyingina Vadim qizni ko'tarib karavotga yotqizdi…

***

Samad aka bezovta edi. Mana tong otibdi hamki, Vadimdan darak yo'q. Telefoni negadir o'chirilgan. Nahotki, uniyam tinchitvorishdi u yaramaslar?..

Yo'-o'q — dedi u o'ziga o'zi. — Mabodo shunday bo'lsa, bittasiniyam tirik qo'ymayman… Qonini ichaman hammasining!..

— Mumkinmi, aka? — Samad aka seskanib boshini ko'tardi. Ro'parasida Tolib qovoqlarini uyib turardi.

— Nima bo'ldi? — dast o'rnidan turdi Samad aka. — Aniqladilaringmi?

— Aniqladik. — dedi Tolib sovuqqonlik bilan.

— Xo'sh, qaerda ekan Vadim?

— Qaerda bo'lardi, aka?.. O'sha Sho'rtumshuqnikida.

— Nima?.. Nima qiladi u yerda shu paytgacha?..

— Aka, sotibdi u yaramas!

— Sotibdi? Qanday qilib? Nega sotadi?..

— Yigitlar aniqlab kelishdi. Sho'rtumshuqning o'ynashlaridan biriga ilakishib qolganmish. Uni qizim deb tanishtiribdi yaramas…

— Xo'sh, xo'sh, davom et! Keyin-chi?

— Xullas, Sho'rtumshuqqa xizmatga o'tibdi Vadimingiz. Endi ehtiyot bo'laverish kerak…

Samad aka beixtiyor kursiga o'tirib qoldi. Miyasi g'uvillab, mushtlari asabiy tugildi.

— Shunaqa degin? Sotibdi degin?.. Ko'rnamak!.. Menga qara, Vadimni buyoqqa qanday bo'lmasin chiqarib keltirasan. Shu bugunoq!..

— Qanday?.. Axir…

— Gapni ko'paytirma! — to'satdan baqirib berdi Samad aka. — Bitta xunasani topolmasang, nima qilib yuribsan mening oldimda? Bor, top!..

Tolib yelka qisgancha tashqariga chiqib ketdi…

***

Vadim ertalab bazo'r ko'zini ochdi. Boshi lo'qillab og'rir, gavdasini ko'tarishga ham qiynalardi. Ammo… Xursand edi… Ruxsoradek huriliqo quchog'iga kirganidan, o'zini unga ishonib topshirib qo'yganidan xursand edi…

U sekin o'rnidan turdi-da, yuvinib, kiyimlarini kiygach, mehmonxonaga yo'l oldi…

U yerda negadir Sho'rtumshuq ko'rinmadi. Vadimni yordamchilaridan biri Ne'mat ismli yigit qarshi oldi.

— Aka tayinlab ketdi, — dedi u Vadimga qo'l uzatib. — Hoziroq ofisga yetib borishimiz lozim ekan ikkovimiz.

— Tinchlikmikan? — so'radi Vadim hayron bo'lib.

— Tinchlik… O'sha yerda gaplashar ekan sizminan…

Mashina yo'lga chiqdi…

Yo'l olis edi. Tunda kam uxlagani uchunmi, Vadimning ko'zlari yumilib borar, aksiga olgandek, radiodan taralayotgan yoqimli kuy go'yo allalab ko'z ochishga qo'ymasdi…

— Orqamizdan tushishdi! — Vadim Ne'matning qichqirig'idan seskanib ko'zini ochdi.

— Nima?.. Kim?..

— Ana, o'zingiz qarang, mashina tanishmasmi?..

Vadim ehtiyotkorlik