Killer 3 (kamolov) copy

Vadim Samad akaning huzuriga ertasi kuni ertalab yetib keldi. Darvozada turgan qo'riqchilar ham unga qandaydir sovuq nigoh bilan tikilib qarashardi. U tushundi. Shuncha ishlardan so'ng harqalay quchoq ochib kutib olishmaydi. Aksincha, bir baloga giriftor qilib yubormasalar ham katta gap.

— To'xta, — dedi «Malla» laqabli qo'riqchi. Uni sochlari, qosh, kipriklari sap-sariq bo'lgani uchun shunday deb chaqirishardi. — biz cho'ntaklaringni tekshirib ko'rishimiz kerak!..

Vadim ikki qo'lini ko'tardi.

— Mana buni nega olib yuribsan? — o'dag'ayladi Malla Vadimning cho'ntagidan to'pponcha chiqarib olarkan. — Nima, xo'jayinni o'ldirishni xayol qildingmi?

— Vey, sal uyoq-buyog'ingga qarab gapir, yigit! — dedi Vadim jahli chiqayotganini yashirolmay. — Kim bo'psan menga o'dag'aylaydigan?.. Hozir…

— Vey, vey, hovliqma, hovliqma!.. Bu yer senga onangning uyimas!..

— Onadan og'iz ochma, hayvon!..

Vadim kutilmagan harakat bilan Mallaning bo'ynidan bo'g'ib oldi. Lekin ikkinchi qo'riqchi orqa tomondan kelib uni beli aralash mushtlab yubordi.

— Hay, hay, nima to'polon? — shu tobda ichkaridan chiqib kelgan Tolib qo'riqchilarni to'xtatdi. — Ie, mehmonniyam shunday kutib oladimi? He, ahmoqlar!.. Olib kir uni ichkariga! Xo'jayin kutib o'tiribdi…

Qo'riqchilar indamay Vadimni ikki tomonidan qo'ltiqlagancha darvoza hatlab hovliga o'tishdi…

* * *

— O', kimni ko'rayapman!?. — Ostonada Vadimga ko'zi tushgan Samad aka dast o'rnidan turib quchog'ini ochdi. — Kel, seni bir bag'rimga bosay!..

Jinoyat olami vakillari hech qachon tasodifiy hodisalarga, kutilmagan mulozamatlarga ishonishmaydi. Vadim ham qo'llarini ko'tarishga ko'tarib Samad akaga yaqin keldi-yu, biroq ehtiyotkorligini yo'qotmadi. Ikki ko'zi butun xonani, Samad akaning qo'l harakatlarini kuzatib chiqishga ulgurdi…

Xayriyatki, u kutgan ko'ngilsizlik sodir etilmadi. Tutingan ota uni to'rga o'tqazdi. Xizmatkor ayol birpasda dasturxon ustini noz-ne'matlar bilan to'ldirib, ikkovlariga navbatma-navbat choy quyib uzatdi va shu zahoti xonani tark etdi.

— Xo'sh, ota o'g'il, gapiring! — Samad aka negadir Vadimga sizlab murojaat qila boshladi. Killerni bu mulozamat ham hushyor torttirdi.

— «Nega meni birdan sizlab qoldi? — ko'nglidan o'tkazdi u. — Xusumati borligini bilmasam ekan. O'larmikan ochiq aytib qo'ya qolsa?..»

— Nimaniyam gapirardim? — dedi Vadim bosh eggan ko'yi. — Oldingizga kechirim so'rab keldim.

— Kechirim so'raydigan biror ayb ish qilganmiding?

— O'zingizga ayon-ku!.. Ahmoqlik qilib qo'ydim… Kechiring!..

— Men-ku, kechirarman, biroq Xudo kechirarmikan?.. Esingdami, bir paytlar kichkinagina ekaningda bozor biqinida o'tirib tilanchilik qilarding?

Vadim sekin boshini qimirlatib qo'ydi.

— O'shanda senga juda rahmim kelib ketgandi. Qara, hozir ham xuddi o'sha kundagidek rahmim kelayapti. Nega shunday ekan-a?..

«Ana, endi maqsadga o'tayapti. — o'yladi Vadim yer ostidan bildirmay Samad akaga qarab qo'yarkan. — Hozir qanday jazo bermoqchi ekanini aytadi…»

— Nega indamaysan? — so'radi Samad aka. — Nima uchun hozir senga rahmim kelayapti?

Vadim g'iq etmay turaverdi.

— To'g'risini ayt, Sho'rtumshuq qanday niyatda seni bu yerga yubordi?

— Meni u yuborgani yo'q.

— Yana aldayapsan… Sen shuncha ahmoqliklardan so'ng o'zingning kallang bilan huzurimga kelmasding… Gapiraver, bu yerda ikkalamizdan bo'lak hech kim yo'q. Xo'sh, Sho'rtumshuqqa yana nima kerak bo'p qopti?..

— Aytdim-ku, meni Sho'rtumshuq jo'natmadi bu yerga!

— Unda nimaga kelding? Men seni chaqirmagandim shekilli?

— To'g'ri… M-men… Aybimni yuvish uchun keldim.

— Qanday?

— Sho'rtumshuqning hisob raqamidagi pullarni sizning nomingizga o'tkazib yubormoqchiman.

— Nima? Sen-a?.. Yo'g'-e!..

— Ha, biz Ruxsora bilan shu haqda maslahatlashdik…

Samad aka to'satdan kulib yubordi.

— Vey, bo'ldi, kulgimni qistatma!.. O'sha suyuqoyoqning qo'lidan bunaqangi qaltis ishlar kelishiga o'lay agar ishonmayman.

— Yo'-o'q, u usta ekan! — o'zini oqlay boshladi Vadim. — Kompyuterchini qo'lga olaman deyapti…

— Bekorlarni aytibdi. Kimningdir hisob raqamidagi pullarni kimgadir o'tkazish uchun birgina kompyuterchi kifoya qilmaydi. Yana Sho'rtumshuqday ayyor bir kimsaning pullarini-ya!.. E, yo'-o'q, sen qo'lingdan keladigan ishni qilsang-chi, xumpar!..

Vadim qizarib-bo'zarib bir muddat jim qoldi. Nima deyishni, bu odamga qanday tushuntirishni bilmay turganda, Samad akaning o'zidan sado chiqdi.

— Agar, haqiqatan aybingni yuvmoqchi, yegan noningni oqlamoqchi bo'lsang, — dedi u hamon Vadimga sirli termulib turib. — Sho'rtumshuqni o'ldirasan.

— Bo'pti, — Vadim keskin boshini ko'tarib Samad akaning ko'zlariga boqdi. — bu ish menga cho't emas. Faqat… Meni kechirsangiz bas!..

— Cho't emasligini bilaman. Chunki sen ahmoq mening tarbiyamni olgansan… Hayronman, qayoqdagi suyuqoyoqni deb kimlarga ilakishib yuribsan…

Ruxsoraning nomiga aytilgan bir og'iz gap garchi Vadimning ich-ichini muzlatib o'tgan bo'lsa-da, sezdirmadi. Chidab turdi.

— Sen uni uxlab yotgan yerida tinchitishing kerak. — davom etdi Samad aka. — Qo'lingdan keladimi ishqilib?

— Albatta keladi! — dedi Vadim shosha-pisha. — Ja bo'lmasa, Ruxsora…

— Og'zingga olma o'sha qanjiqni! — jerkib berdi Samad aka. — Bu ishga umuman hech kimni aralashtirmaysan… Bir o'zing bajarasan. Bilib qo'y, mabodo yana qovun tushiradigan bo'lsang, uxlaysan-u, qaytib uyg'onmaysan, yetar!..

— Xo'p bo'ladi!..

— Endi bor o'sha Sho'rtumshuqnikiga!.. Natijasini ertaga ertalab kutaman.

— Xo'p, siz aytganday bo'ladi!..

— Tolib! — qichqirdi Samad aka Vadimning darvozadan chiqqanini ko'rgach.

— Labbay, aka, chaqirdingizmi?

— Sen tezda anavining orqasidan kuzatishni boshla!..

— Xo'p!

* * *

Sho'rtumshuqning saroylardek dala hovlisiga yetib kelgan Vadim yana bir ko'ngilsizlikka ro'baro' bo'ldi. Darvozada xuddi Samad aknikidagi kabi qo'riqchilar to'xtatishdi. U avvaliga hayron bo'ldi. Nega birdan to'xtatib qolishdi?.. Yo… Ha, Sho'rtumshuq nimanidir sezgan. Yo'qsa, bu taxlit tekshiruvlar o'tkazmasdi.

— Qo'lingni ko'tarib devorga o'giril! — buyurdi qo'riqchilardan biri Vadimga. Ikkinchisi shosha-pisha qo'liga to'pponcha olib uning boshiga tiradi. — Tez bo'l!..

Vadim indamay devor tomonga o'girildi va qo'lini ko'tardi. Qo'riqchi titkilay-titkilay, hech narsa topolmagach, teskari o'girildi.

— Endi kiraver!..

Vadim yelka qisgancha hovliga qadam qo'ydi. Ichkarida har doimgi kabi jimjitlik hukmron. Faqat xizmatkorlargina uyoqdan-buyoqqa chopish bilan ovora…

Asta-asta yurib mehmonxona eshigi ro'parasiga bordi. Birpas ikkilanib qoldi. Kirsinmi-kirmay qo'ya qolsinmi?.. Hammasidan xabardor bo'lgan bo'lsa-chi? Unda tamom. Bunisiyam boshida yong'oq chaqa boshlaydi. Ey Xudo, nimalar bo'layapti o'zi?.. Ikki o'tning orasida qoldi. Buyog'i nima bo'ladi?.. Bu olov kuydirib kul qiladi hali… Biridan eson-omon qutulganiga shukr qila boshlasa, ikkinchisi ro'para bo'laversa…

Xayol bilan qanday eshikni ochib yuborganini bilmay qolibdi. Sho'rtumshuq kim bilandir telefon orqali gaplashayotgan ekan. Vadimni ko'rdi-yu, gapni qisqa qilib telefonini stol ustiga qo'ydi. — Qani, gapir! — dedi u derazaga suyangan ko'yi Vadimga o'qrayib. — Samad otang qanday topshiriqlar berib yubordi bu safar?..

Vadim bildiki, hammasidan xabar topgan.

«Sho'rtumshuq deganicha bor ekan haromi! — dedi xayolan. — Bularning dastidan bir qadam bosib ko'chaga chiqib bo'lmaydi shekilli…

— Men u yerga borganim yo'q. — tavakkal yolg'on gapirdi Vadim. — Boshqa ishim bor edi. O'sha yoqqa borib keldim.

— Shunaqa degin? — sovuq tirjaydi Sho'rtumshuq. — Baribir meni ahmoq deb o'ylarkansan. Na iloj?.. Endi qattiqroq gaplashmasam bo'lmaydi ekan senminan… Vey, chuvrindi, o'shanikiga borasan-u, men bilmaymanmi?.. Kim ekanimni nahotki unutgan bo'lsang?..

Vadim lom-mim deyolmay qoldi. Nima ham derdi? Agar ortidan kuzatmaganda bu gaplarni gapirmagan bo'lardi…

Xo'sh, endi buyog'iga nima deb o'zini oqlaydi?.. Tag'in qanday yolg'onlar to'qiydi?..

— Bo'pti, indamasang indamay turaqol. — o'rtadagi jimlikni buzdi Sho'rtumshuq. — Men arqonni uzun tashlab qo'yadiganlar xilidanman… Unda gapimni eshit. Bugun kechasi Samadnikiga borasan. Qurollangan holatda. Yoningga yigitlarimdan qo'shib beraman. O'zim seni tegishli asboblar orqali kuzatib turaman.

— Nima qilishim kerak?

— Nima qilarding? Samadni uxlayotgan yerida tinchitasan. Ayyorlik qilishga, hiyla ishlatib qochib qolishga harakat qilma!.. Foydasi yo'q. Chunki sen shoxida yursang, yoningda boradigan yigitlar bargida yurishadi. Yana shuni esingda tutginki, agar uni o'ldirib, ishonchimni oqlasang, kelgusida seni yaxshi lavozimlar, mo'may pullar kutayapti. Aksincha ish tutsang, o'zingdan ko'r!.. Men hiylagarlarni yoqtirmayman…

— Mayli, ketsam bo'ladimi?

— Ha, borib tayyorgarligingni ko'r!.. Vaqt juda oz qolayapti…

Vadim boshini xam qilgancha bo'shashib mehmonxonani tark etdi.

* * *

Ikki o't orasida qolishdan yomoni yo'q ekan. Sho'rtumshuq ajratib bergan xonaga kirgach, Vadim boshini changalladi. Biladi. Bu yerda ham omonat. Samad akanikida-ku, hamma uni qo'li bilan ko'rsatib yotibdi. Xato qilib qo'yishini kutishayapti xolos…

Ha, demak, hayoti qil ustida turibdi hisob. Bu yerda ham, Samadnikida ham ortiqcha…

Xo'sh, buyog'iga qanday yo'l tutsin? Qay biriga yaxshi ko'rinarmikanman deb jonini jabborga bersin? Qachongacha?..

Ana shu savollar girdobiga ko'milib mahali Ruxsora kelib qoldi.

— Oh, o'zimning sevgilim kelibdi-ku!.. — ichkariga kira solib Vadimning bo'yniga osildi u. — Darvozadan kirdim-u, sizning kelganingizni eshitdim. Jon-ponim chiqib ketayozdi quvonganimdan…

— Ishlar chatoq, Ruxsora. — dedi Vadim qovog'ini uyib.

— Nega?.. Samad yana xafa qildimi?

— U yerdagilarning meni ko'rishga ko'zlari yo'q.

— Shu xolosmi? Shungayam xafa bo'lib o'tirbsizmi?

— Shuning o'zi bo'lsa-ku, do'ppimni osmonga otardim…

— Nima bo'ldi? Gapirsangiz-chi!..

— Birinchidan, Samad Sho'rtumshuqni o'ldirishga buyruq berdi… Ikkinchidan… Sho'rtumshuq hidlanibdi hammasidan…

— Zug'um qildimi?

— Yo'q, yaxshilikchasiga ogohlantirdi. Bugun kechasi Samadni o'ldirishim lozim emish…

— Bu zo'r-ku! — quvonib ketdi Ruxsora. — Sizga qiyin emas-ku bu ish!..

— Qiyin emasligini bilaman… Ammo… Shu kechasi Sho'rtumshuqning o'ziniyam tinchitishim kerak… Nima qilishni bilmay boshim qotdi, Ruxsora!..

Ruxsora bir muddat o'ylanib qoldi. Haqiqatan ahvol jiddiy edi. Bunday hollarda ishni nimadan boshlagan ma'qul?.. Eh, shuncha payt kallakesarlar orasida yurib bunaqasini ko'rmagandi!.. Ikki birday zo'ravonni baravariga o'ldirish oson ish emas… Juda ehtiyot bo'lish zarur.

— Endi bunday qilasiz, — dedi nihoyat bir to'xtamga kelgandek lablarini qattiq tishlab. — birinchi navbatda Samadni tinchiting!.. Chunki siz hozir Sho'rtumshuqning qarmog'ida ilinib turibsiz. Uyog'i keyin… Xudo poshsho…

— Sezib qolsa-chi?..

— Kim sezib qoladi?

— Kim bo'lardi? Sho'rtumshuq-da!..

— Aytdim-ku, avval anavinisini tinchiting!.. Faqat… Milisalar bilib qolmasa bas… Juvonmarg bo'lib ketasiz-a… Bo'ldi, hadeb o'ylanavermay, dam ham oling!.. Ishonsangiz, sizni judayam sog'inganman…

Ruxsora jilmaygancha ustidagi kiyimlarni yechib bir chetga irg'itdi.

Vadim hozir kayf-safo qiladigan ahvolda bo'lmasa-da, noiloj sevgilisining belidan oldi…

* * *

— Vadim, tez mening oldimga kir!.. — ikkovlari ham tashqaridan kelayotgan Sho'rtumshuqning ovozini eshitib, dast o'rnilaridan turishdi. Vadim pardani ko'tarib derazadan tashqariga qaradi. Qosh qorayib qolibdi. Demak, hademay kutilgan lahzalar yaqinlashadi… Hayoti hal bo'lsa ham ajabmas… Negaki, bunday xavfli o'yinlarda qaysidir taraf yutqazishi zarur. Busiz bo'lmaydi… Xudo ko'rsatmasin, Samad aka xabar topgan bo'lsa, keragicha qo'riqchi qo'yib, Vadimni to'rga ilintirishi aniq… Xabar topmagan bo'lsa-chi?.. Unga xuddi shunisi kerak… U holda ish xamirdan qil sug'urgandek oson bitardi.

— Xavotir olmang, — dedi Ruxsora tashqariga yo'l olgan Vadimning yo'lini to'sib. — Men ham o'sha atrofda bo'laman… Omad sizga yor bo'lsin!..

Vadim qizning yuzlaridan ohista o'pib qo'ydi…

Ishqilib, oxirgisi bo'lmasin!..

— O'zingni ko'rsatadigan payt yaqinlashayapti. — Sho'rtumshuq hamon Vadimga ishonchsizlik bilan qarab tashqariga ishora qildi. — Otaginangning ikki-uch soatlik umri qoldi… Esingdami qay ahvolda uni tinchitishing?

— Albatta esimda. — javob qildi Vadim. — Uxlayotgan yerida…

— Sezdirib qo'ymasmikansan?

— Buyog'ini menga qo'yib bering.

— Ha-a, senga ishonsa bo'ladi. — kuldi Sho'rtumshuq. — Ja pixini yorganlardansan… Menga qara, tag'in… Samadni tinchitgan kishi bo'lib mengayam tashlanib qolmagin-a!.. Achchig'im yomon, bilasan…

— Xuda asrasin! — unga javoban sovuq tirjaydi Vadim ham. — Sizday odamga qo'l ko'tarib bo'larkanmi…

— Shunday bo'lsin. Chunki men juda ehtiyotkor odamman… Bo'pti, hozir omborga kirib kerakli patronlarni ol!.. Orqangdan yigitlar kuzatishadi. Sira tashvish tortma… Ja zo'r kelsa, ochiqchasiga hujum qilishdanam toyishmaydi ular…

— Xo'p, yaxshi qoling!..

— Omadingni bersin, killer, xa-xa-xa-xa!..

Chiqib ketayotib Sho'rtumshuqning yoqimsiz kulgisini eshitgan Vadim tishlarini sezdirmay g'ijirlatib qo'ydi.

— «Hali shoshmay tur, qari tulki, seniyam galing kep qolar!..»

* * *

— Ruxsora, qani buyoqqa kir!.. — Vadim jo'nab ketgach, tashqariga chiqib ketayotgan Ruxsoraga ko'zi tushgan Sho'rtumshuq mehmonxonadan turib qichqirdi.

— Chaqirayapsizmi? — ichkariga kirib o'tirmay, ostonadan turib so'radi Ruxsora.

— Chaqirdim, kir ichkariga!

— Men biroz shoshayotgandim, aka!

— Kir dedim!.. Shoshganingminan necha pullik ishim bor?

Kirmaslikning iloji yo'q edi. Bu tulki qaerga ketayotganidan xabar topsa, Xudo uradi-qo'yadi…

Ruxsora itoatkorona ichkariga kirib Sho'rtumshuqning ro'parasiga o'tirdi.

— Oh, sening lo'mbillagan sonlaringdan!.. — qizning ikki sonini baravar g'ijimlab pishqirdi Sho'rtumshuq. — Ana, eringniyam jo'natdik… Endi ikkalamiz bi-ir maishat qilamiz, nima deysan?

— Hozir ema-as!.. — erkakning qo'llariga badanini junjiktirib, asabiylasha boshlagan Ruxsora imkoni boricha sezdirmaslikka tirishib erkalangan bo'ldi. — Bir joyda ishim bor. O'sha yoqqa o'tib kelay, keyin…

— Haddingdan oshma! — Sho'rtumshuq uni orqasidan mahkam quchoqladi-da, divanga bosdi. — Avval mening nafsimni qondir. Ana undan keyin qaerga xohlasang ketaver!.. Hozir mening itim kep turibdi. Itim kelganda-chi, hech kimni ayab o'tirmayman!.. Qani, jonidan, mana shu oppoq sonlaringni o'zing kerib yubor-chi!..

Ruxsoraning qo'lidan nimayam kelardi. Balki buning ham bir kechalik umri qolgandir?!. Qolaversa, hozir ishni buzmaslik kerak…

U tishlarini-tishlariga bosib divanga cho'zildi…

* * *

Samad akaning hayhotdan hovlisi. Tashqari chiroq har qachongidek yoniq. Ahyon-ahyonda kelib-ketadigan mashinalarni aytmasa, deyarli jimjitlik…

Vadim bu safar tomorqa tomondan hovliga yaqinlashdi. Hech qachon yuragi bu qadar bezovta urmagandi. Qancha odamning yostig'ini quritgan bo'lsa, juda xotirjam ish tutardi. Bugun esa… Yuragi qinidan chiqquday tipirchilayapti…

U oyoq uchida yurib borib tanish deraza tagida to'xtadi. Ha, xuddi shu deraza ortida Samad aka uxlaydi. Bu yerda qo'riqchi yo'q. Qo'riqchilarning hammasi hovlida. Ayni muddao… Faqat bildirmaygina ichkariga kirib olsa bas. Lekin biroz kutishga to'g'ri keladi…

Tashqari sovuq bo'lishiga qaramay, Vadim ikki-uch soat chamasi deraza ostida o'tirib qoldi. Goh-gohida sumkadagi vintovkani ushlab-ushlab qo'yar, ikki ko'zi ichkaridagi chiroqda edi…

Nihoyat kutilgan onlar yaqinlashdi. Chiroq o'chib, ba'zan quloqqa chalinib qoladigan tovushlar ham tindi. Endi yana bir soat kutish lozim edi. Samad aka qotib uxlagandagina deraza ohista ochilib, vintovka ishga tushirilishi mumkin…

Vadim har ehtimolga qarshi vintovkasini o'qlab, ovoz pasaytirgichini paypaslab-paypaslab qo'ydi. Hammasi joyida…

U bir narsani bilardi. Hozir qaerdandir turib Sho'rtumshuqning odamlari kuzatayapti…

Lekin… Ruxsora qaerda ekan?.. O'sha ifloslarning orasidamikan?.. Mayli, hozir bu haqda o'ylaydigan payt emas… Tezroq ishni tugatib juftakni rostlash lozim…

Samad akaning uxlaganini taxmin qilib, Vadim asta boshini ko'tardi. Ichkari qop-qorong'i. Hech narsa ko'rinmaydi…

— «E, shu yerda bo'lmay, qaerdayam bo'lardi… — ko'nglidan o'tkazdi u tavakkal vintovkani sumkadan chiqararkan. — Peshonamdan ko'rdim… Joyida bo'lsa, marra meniki. Bo'lmasa… Ajal yetmagan bo'lsa, qutulib ketarman…»

Vadim bu uydagi derazalarni ko'z yumib ochardi. Qo'yin cho'ntagidan maxsus pichog'ini chiqardi-da, derazaning zulfin bor yeriga tiqib, asta yuqoriga ko'tardi. Zulfin ovoz ham chiqarishga ulgurmay, ochildi…

Vadim yana bir marotaba atrofni kuzatdi. Jimjitlik. Ichkaridan ham tovush eshitilmadi. Demak, Samad aka qotib uxlayapti…

U ehtiyotkorlik bilan derazani qiya ochdi-da, vintovkani ichkariga kirg'azdi. O'zi astoydil xona o'rtasidagi karavotni ko'zdan kechirdi…

Hammasi joyidadek ko'rindi. Vintovkaning uch qismiga fonar o'rnatilgan. Agar qorong'ida kimnidir otmoqchi bo'lsa, killer xuddi o'sha fonardan foydalanadi. Ayniqsa, uxlayotgan odamni juda aniq ko'rsatib beradi…

Vadim lablarini asabiy tishlab fonarni yoqdi. Va karavot o'rtasini nishonga oldi…

Zo'r-da, bunday yaqin masofadan turib otish kimga ham zavq bermaydi…

Tepki bosildi. Qayta-qayta uch marotaba bosilgach, «o'lja» qimirlamay qoldi…

Faqat… Birinchi o'q borib tekkanda sakrab olgandi xolos…

Xullas, ish xamirdan qil sug'urgandek bitdi. Vadim shosha-pisha vintovkani sumkaga joyladi-da, orqa-ketiga qaramay, katta yo'l tomon chopdi. Uni ikki yuz metrlar narida maxsus mashina kutishi lozim edi…

* * *

— E, boplading, ota o'g'il! — Vadim kirib kelishi bilan quchog'ini ochib peshvoz chiqdi Sho'rtumshuq. — Bunaqasi bo'lmagan!.. Vey, hozir Samadnikida qanday to'polonligini bilasanmi?.. Malades, killer!.. Ana endi mening ishonchimni deyarli oqlading hisob!.. Qani, bu ishni yumasak bo'lmaydi, o'tir!.. Bugun uyimning to'ri seniki, qani, o't, Vadimjon!..

Hali ular joylashib ulgurmay, ostonada Ruxsora paydo bo'ldi. Sho'rtumshuq unga ko'zi tushdi-yu, qaytadan o'rnidan turib qizning istiqboliga chopdi.

— Zap ering bor-da, qizaloq!.. Tabrikla, eringni, tabrikla!.. U bugun mening ashaddiy dushmanimni yo'q qildi!..

Ruxsora yer ostidan alam bilan Sho'rtumshuqqa bir qarab qo'ydi-da, yasama jilmayish qilib Vadimning tepasiga keldi.

— Tabriklayman sizni! — dedi ovozini hiyla pasaytirib. — Sizga ishonardim, rahmat!..

— Qani, Ruxsora, senam o'tir bu yerga!.. — xushomadli ohangda qizni Vadimning yoniga chorladi Sho'rtumshuq. — Bugun uchchovlashib bir o'tiraylik!..

— Yo'q, meni ishim bor. — Ruxsora sekin eshik tomon yo'naldi.

— Ie, nimaga unaqa deysan? Shunday kunda bahona sig'adimi? O'tirsang-chi!..

— Kechirasizlar, judayam zarur ishim bor…

— Shunaqami? Ha mayli, — Sho'rtumshuq umrida birinchi bor Ruxsoraga yon berdi. — Boraver, biz Vadimminan biroz o'tiramiz!..

Ular ancha vaqtgacha mehmonxonada qolib ketishdi. Sho'rtumshuq anchadan beri bu taxlit yurakdan o'tirmagandi. Shu kuni niyati amalga oshganidan xursandligini hech qaerga sig'dira olmasdi. Tinimsiz qadah to'ldirar, har bir qadahni sipqorishdan avval o'ziga o'zi omad tilardi.

Chamasi oradan ikki soatlar o'tdi. Vaqt ham tongga yaqinlashib qoldi. Vadim qarasa, Sho'rtumshuq o'tirgan yerida xurrak ota boshlayapti. Sekin ko'tarib yotog'iga olib kirdi. Karavotiga yotqizib chiroqni o'chirgach, yo'lakka chiqdi-da, derazadan tashqariga qaradi. Qo'riqchilar ham uxlashayapti shekilli, darvozaxonada hech kim ko'rinmadi…

— «Endi kechiktirmay, buniyam yo'qotish kerak!..»

Vadim shoshilinch o'z xonasiga — Ruxsoraning yoniga oshiqdi…

* * *

— M-menga qara, Ruxsora, endi nima qilamiz?.. — hovliqib ichkariga kirib kelgan Vadim qizni yelkasidan tutib o'ziga qaratdi. — Yurak g'ash, Ruxsora, yurak g'ash!..

— Meni qiynamang, o'zim ham jonimni hovuchlab o'tiribman!.. O't bilan o'ynashib qo'ymadikmikan?..

— E, bo'lar ish bo'ldi!.. Vahima qilaverma! Anavi yaramas uxlab qoldi. Nima qilamiz?..

Ruxsora sekin derazadan tashqariga mo'raladi. Hammayoq suv quygandek jim-jit. Olis-olislardan tong yorishib kelmoqda edi.

— Ulgurishimiz kerak. — dedi u Vadimning bilagidan tutib. — Shoshilmasak bo'lmaydi…

— Keyin… Keyin nima qilamiz?

— Qachon?

— O'ldirgandan keyin deyapman!

— Qochamiz, Vadim,