Killer 4 (kamolov) copy

Vadim o'tirgan yer zax va qorong'i edi. Bu ham yetmagandek, suvaraklarning vizillagan tovushi odamning asabiga tegardi. U juda charchagani, a'zoyi badani ezilib borayotganiga qaramay, uxlayolmas, o'sha suvaraklarning quloq-pulog'iga kirib ketib qolishidan cho'chirdi…

Bir soatcha hech narsa haqida o'ylamay, jim o'tiraverdi… Bora-bora qorni ochib borayotganini his qildi. Afsuski, unga hech kim ovqat olib kelmasdi…

“Bu dunyo juda qiziq ekan-da! — o'yladi Vadim yer chizib. — Kelib-kelib suyuqoyoqqa ko'ngil qo'yibman. U bo'lsa, nafaqat suyuqoyoq, balki g'irt sotqin, haromi ekan… Padaringga la'nat!.. Qani ilgarigi holatim bo'lsa-yu, peshonasidan darcha ochib maza qilsam!.. Valiga nima bo'ldiykin?.. Ishqilib, qiynab-piynab yurishmagan bo'lishsin!..”

Soat necha bo'lganini bilmasdi. Yerto'ladagi qorong'ilik xuddi abadiydek, birday qotib turardi. Bir mahal yerto'la eshigi sharaqlab ochildi va kimdir ichkariga kirdi…

“Qo'riqchidir-da, — ko'nglidan kechirdi Vadim ko'ziga urilayotgan fonar nuriga beparvo tikilib. — Boshqa kim ham kirardi bu sassiq yerga…”

Adashibdi. Qarshisida…

Ruxsora paydo bo'ldi.

Ie, u nega kirdi yerto'laga?..

Vadimning ko'zlariga shu qadar sovuq va yoqimsiz ko'rinib ketdiki…

Kuchining boricha shapaloqlab yuborgisi kelib ketdi. Ammo… Ayol kishiga qo'l ko'tarishni o'ziga ep ko'rmadimi, qo'lini qaytib oldi.

— Xo'sh, nima ish bilan kirding? — so'radi Ruxsoradan. — Yana qanday nag'malaring bor?..

— Meni oldingizga elchi qilib yuborishdi.

— Nima?.. Elchi qilib?.. Nega?.. Men kim bo'libmanki, elchi jo'natishsa?..

— Siz haliyam o'zingizni pastga urasiz-a!.. Ko'zingizni ochsangiz-chi!.. Hammasi sizdan hayiqadi, hadiksiraydi… Ularning ko'z o'ngida juda xavfli odamsiz…

— Bo'pti… Nima istaysan mendan?..

— Sizga yana bir imkoniyat berishmoqchi. — dedi Ruxsora. — Gunohlaringizni yuvishingiz uchun yana bir imkoniyat…

— Bu safar nima karomat ko'rsatishim lozim ekan?.. To'xta, bu gapni o'sha Samadning o'zi aytsa ham bo'lardi-ku! Nega endi aynan seni yubordi?..

— Buyog'ini so'ramang!.. Meni qiynamang!..

— Senam qiynalasanmi? Sen-a?..

— Siz nimaniyam tushunardingiz?.. Qalb bormidi siz erkaklarda…

— Qalb?.. Unaqangi narsalar narigi dunyodagina bo'larkan. Endi tushunib yetdim. Shunday ekan, bor ket bu yerdan!..

— So'ramadingiz-ku nima imkoniyatligini?!.

— Ha-ya, so'ramabman. Xo'sh, gapir!..

— Bilasizmi… Samad aka aytdiki…

— Chaynalmay tezroq gapirsang-chi!..

— Xullas, tirik qolishni istasangiz, hammaning ko'z o'ngida u kishining oyoqlarini o'pib tavba qilishingiz kerak ekan.

— Nima?.. Oyoqlarini o'pib?.. Chuchvarani xom sanabdi o'sha Samad akang. Shunday deb ayt!..

— Bu… Axir qiyin ish emas-ku!..

— Sen uchun qiyin emasdir. Ammo men… G'ururini yerga toptaydiganlardan emasman…

— Mayli, o'zingiz bilasiz…

— Menga qara, — Vadim kutilmaganda Ruxsorani quchoqlab yerga yotqizib oldi. — Sen meni sotding-a?.. Ko'nglim bo'shligidan, bu sohada tajribam yo'qligidan foydalanding… Lekin bilib qo'y, menam ahmoqmasman… Bankda Samad sovg'a qilgan millionlab pullarim yotibdi. Sen bu haqda umuman bilmasding… U pullarni o'zimdan bo'lak hech kim ololmaydi…

Ruxsora Vadimdan hech qachon bu gapni eshitmagandi. Hayron qoldi. Qiziq… Go'l, shalviragan, sodda deb o'ylagan yigitning millionlab pullari bo'lsa…

Ruxsora shu qadar tez o'zgardiki, Vadimning o'zi ham hayron qoldi.

— Menga qarang, — dedi u erkalanib. — To'g'ri, anavilarning gapi bilan sizga ko'p ozor yetkazdim. Buning uchun kerak bo'lsa, qonim bilan aybimni yuvishgayam tayyorman… Faqat… Kechiring!.. O'lgan onamning arvohini o'rtaga qo'yib qasam ichamanki, bundan keyin sizga sodiq bo'laman…

— Ol-a, — kuldi Vadim. — Shunchalar ustamonligingni, pulga o'chligingni avval bilganimda, o'z qo'llarim bilan bo'g'izlab qo'ya qolardim… Afsuski… Hozir menga keraksan…

— Ayting, jahannamga bor desangiz ham tayyorman.

— Bu yerdan qochishimga yordam berasan. Lekin bilib qo'y. Og'zingga siqqan haqni beraman-u, shu bilan xayrlashamiz…

Ruxsora nozik qo'llari bilan Vadimning badanlarini siypalay boshladi.

— Yo'q, akajon, bu shartga rozi bo'lolmayman.

— Nega?

— Chunki bir umr siz bilan bo'lishni istayman.

— E, seni boshimga uramanmi?

— Boshingizga urmasangiz, hech bo'lmaganda xizmatkorlikka yarab qolarman…

— Bo'pti, oldin aytganimni qil. Keyin o'ylab bir qarorga kelarmiz…

Haqiqatan Vadimga hozirgi pallada qanday bo'lmasin bu yerto'ladan qochib qolish zarurroq edi. Shu sababli Ruxsora bilan tortishib o'tirishni istamadi…

***

Ayol makri qirqta tuyaga yuk bo'ladi. Ayniqsa, Ruxsoraning makri… Shunday sodiq qo'riqchini ham bir hamla bilan o'z o'ljasiga aylantirdi…

Hammasi oddiygina sodir bo'ldi. Qo'riqchi o'tgan gal chiqib ketayotganda uning sonlariga, bo'liq siynalariga yeb qo'yguday termulib qolgandi. Ana shundan foydalanib qolmoqchi bo'ldi…

Tunda hamma uxlagan payt egniga kalta yubka kiydi. Ko'ylakning atayin ko'krakni yarmigacha ochiq qoldiradigan xilidan tanladi. Sochlarini yoyib, yengiltak ayollarga xos o'rdak yurish bilan yerto'laga tushib keldi. Haqiqatan qo'riqchi lol qoldi. O'zini tutib turolmadi. Uyoq-buyoqqa alanglab olgan bo'ldi-yu, Ruxsoraning orqasidan kelib mahkam quchoqladi.

— Jonidan, qayoqqa?.. — deya harsillardi u. — Avval meni xursand qip ketmaysizmi?.. Sizdaqasi kam bo'ladi dunyoda.

— Yo'g'-e, — yo'liga tipirchilab erkalangan bo'ldi Ruxsora. — Ja bilag'on ekansiz-ku-a?!. Bilib qo'ying, bekorga mushuk oftobga chiqmaydi.

— Bo'pti, qancha so'raysan? Ayt!..

— Menga pul kerak emas. Kerak bo'lsa, sizga berishim mumkin o'sha sassiq pullarni.

— Unda nima istaysan, opoq qiz?.. Oh, ko'kraklaringdan akang!.. Aytaqol, osmondagi oyni obering desangam roziman!..

Qo'riqchi Ruxsorani yerga bosib ulgurdi. U bildiki, bu laqmani bemalol ko'ndirsa bo'ladi.

— Anavi qamoqda yotgan yigitni hech kimga bildirmay chiqarib yuborasiz. Evaziga men… — Ruxsora yigitning nozik joyidan ohista g'ijimlab qo'ydi. — Evaziga sizni xursand qilaman…

— Axir… — Qo'riqchi beixtiyor o'rnidan turib ketdi. — Axir, kallamni olishadi-ku!..

— Voy, shunchalik qo'rqoqmisiz?.. Mayli, o'zingiz bilasiz… Unda… — Ruxsora ham shartta o'rnidan turib yubkasini to'g'riladi. — Hozir chiqaman-da, qo'riqchingiz meni zo'rladi deb aytaman.

— Nima?.. Yo'q, yo'q, iltimos, hech kimga og'iz ochmang!.. Bo'pti, roziman…

— Nimaga rozisiz? — atayin so'radi Ruxsora.

— O'sha… Yigitni… Mayli, chiqarib yuboraman… Endi keling, bag'rimga kiring!..

Qo'riqchi Ruxsorani tappa yerga bosdi-da, ko'ylagini yechib tashladi…

***

Qorong'i tun. Elas-elas itlarning vovillashigina tashqaridagi sokinlikni buzardi xolos. Harqalay, yog'in-sochin yo'q. Faqat havo biroz sovuq…

Qo'riqchi yigit Ruxsora va Vadimni yerto'laning boshqa bir burchiga olib bordi. U yerda bir odam siqqulik tuynuk bor ekan. G'isht bilan shunchaki yopib qo'yilgan ekan. G'ishtlarni olib tashladi-da, ikkovlariga yuzlandi.

— Shu yerdan chiqsalaring, katta ko'cha. Bemalol uyog'iga taksi to'xtatib ketaverasizlar… Lekin… — U sekin Ruxsoraning qulog'iga pichirladi. — Sizni bir umr unutmayman…

Ruxsora yigitga javoban sonini sonini chimchilab qo'ydi-yu, Vadimning ketidan tashqariga o'zini urdi…

***

Ular chiqib qolgan yo'l aynan dovon orqali Toshkentga ketarkan. O'n daqiqa deganda o'tkinchi mashinani to'xtatib Toshkentga jo'nashdi…

Vadim bu qadar oson qutulishni tasavvur qilmagandi. Ich-ichidan sevinib yonida o'tirgan Ruxsoraga o'g'rincha qarab-qarab qo'ydi…

U boshini o'rindiqqa qo'ygan ko'yi indamay ketib borardi.

Buzuqi haromi-ey, — ko'nglidan o'tkazdi Vadim. — Pul desa, otasiniyam sotadiganlar xilidan ekan… Olasan pulni…

Mashina dovonga yaqinlashib yuqoriga ko'tarilib borardi. Beixtiyor Vadimning niyati buzildi. Yonidagi sumkadan haydovchiga ham, Ruxsoraga ham sezdirmagan holda vintovkani chiqardi va o'qlangan-o'qlanmaganini tekshirib ko'rdi. Hammasi joyida. Hozir… Yerosti yo'liga kirsa hisob. Bu isqirtga ko'rsatib qo'yadi…

Yo'q, mashina yerosti yo'ligacha yetib borolmadi. Vadimning sabri chidamadi. Vintovkani qaytadan qo'liga olib haydovchining boshiga tiradi.

— To'xtat mashinani!..

Haydovchi kutmaganmi, qattiq tormoz berdi. O'zi esa, hatto nafas olishga-da qo'rqib jim o'tirardi.

— Nima bo'ldi? — Ruxsora ko'zini ochib atrofga alangladi. — Voy, nima qilmoqchisiz?

— Tashqariga chiq!.. — Ruxsoraga buyurdi Vadim. — Bo'l tez!..

— Xo'p, xo'p!.. Voy Xudoyim!..

Ruxsora itoatkorona eshikni ochib tashqariga chiqdi.

— Sen qimirlamay o'tir! — dedi Vadim haydovchining boshidan vintovkani olib tashqariga — Ruxsora tomonga to'g'rilarkan. — Qimirlasang, o'lasan!..

Shundan so'ng o'zi ham tashqariga chiqdi. Ruxsora ikki metrlar narida qotib turar, nimalar bo'layotganini hamon fahmlay olmasdi.

— Oldinga qarab yur! — dedi Vadim. — Bo'l tez!..

Ruxsora indamay oldinga yura boshladi. Vadim vintovkani unga to'g'rilarkan, kutilmaganda tepkini bosdi. Varanglab chiqqan o'q Ruxsorani yerga qulatdi…

Ammo… Shu mahal yana bir kutilmagan hodisa yuz berdi…

Haydovchi Samad akaga qarashli odam bo'lib, maxsus yollangan edi. Qo'liga to'pponchasini oldi-da, bildirmasdan yaqinlashib kelib, Vadimning boshiga tiradi.

— Akasi, o'lim bilan ko'-o'p olishding! Charchagandirsan-a?.. Qara, shunday Samad aka seni tirik qoldirmoqchiydi. Afsuski, yana qovun tushirding… Nimayam qila olardim. Buyruqni bajarmasam bo'lmaydi…

To'pponcha ishga tushdi. Vadim qoniga bo'yalib yerga yiqilgandan keyin ham haydovchi ko'ksini mo'ljallab otdi. So'ngra yurak urishini har ehtimolga qarshi tekshirib ko'rdi. Hammasi joyida. Sotqin jon beribdi…

— Bundaylarning murdasi qabristonniyam bulg'aydi. — dedi haydovchi ikkala murdani ko'tarib mashina yukxonasiga ortarkan. — Qani, toy bola, hoy Valijon, tush endi yukxonadan, bo'tam!.. Kel, yaxshisi ularni daryoga oqizib yubora qolay!.. Qara-ya, yaxshiyam anavi o'ris haromining tarbiyasini olib qo'ymading! Bo'lmasa, senam bir kun kelib mana shunday o'lim toparding… Xudo asrasin!..

Bolakay garchi murdalarni ko'rib qo'rqib ketgan bo'lsa-da, haydovchiga bildirmas, mashina oynasiga boshini qo'ygancha jim o'tirardi…

Mashina joyidan qo'zg'olgach, qaerdadir boyqushning xunuk tovushi eshitildi. Qaysidir daraxtdagi qushlar bezovtalanib o'zlarini shoxdan-shoxga ura boshlashdi…

Hayot davom etardi.

***

Haydovchi mashinani to'g'ri tog' cho'qqisiga haydadi.

Qorong'i tun. Onda-sonda qarama-qarshi tomondan kelayotgan mashinalarning chirog'i ko'z ochishga qo'ymaydi. Ochiq oynadan tog'ning muzdek shabadasi yuzlarga urilib, etni junjiktiradi…

Mashina tobora yuqoriga ko'tarilib boraverdi. Valining hamon yuragi bezovta urar, boyagi ko'rganlari ko'z o'ngida betinim aylanib, ko'nglida dahshatli qo'rquv uyg'ota borardi. Ammo xotirjamgina rulni boshqarib ketayotgan haydovchi amakiga bir so'z aytishga hayiqardi. Chunki yonida quroli borligini, hozir biror ortiqcha so'z aytib qo'ysa, otib tashlashini o'ylab tilini tishlardi…

— Mening ismim To'ravoy, — kutilmaganda jimlikni buzdi haydovchi. — To'ra amaki deb chaqiraver!.. Menga qara, nega indamaysan?..

Ana shu so'z hammasini alg'ov-dalg'ov qilib yubordi…

Mashinaning motori to'satdan o'chib qoldi. To'ravoy aka shosha-pisha tormozni bosdi. Afsuski, shu mahalda tormoz ham ishlamadi.

Mashina orqaga o'qday uchib keta boshladi…

Bunday vaziyatlarda hech bir kuch mashinani to'xtatib qololmasdi…

— Sakra!.. — baqirdi To'ravoy aka. — Bolakay, sakra!.. Men mashinani toqqa borib uraman, sakra dedim senga!..

Vali nima qilishni bilmasdi…

Jonholatda eshikka yopishib ochmoqchi bo'ldi. Lekin kuchli shamol eshik ochishga qo'ymadi…

To'ravoy aka kuch bilan rulni burib mashinani toqqa yo'naltirdi…

Nihoyat mashina toqqa borib urildi… Urildi-yu, ag'anab, yo'l chetiga qo'yilgan beton to'siqlardan ham oshib, pastga — jarlik qa'riga sho'ng'idi…

***

— Ana, o'ziga kelyapti! O'ziga kelyapti!..

Valining qulog'iga allakimlarning shivir-shiviri kirardi-yu, o'zini o'nglab, ko'zlarini ocholmasdi… Ko'z ochishga qandaydir oppoq pardasimon to'siqlar xalal berardi. Xuddi hozir ko'zlarini ochsa, ko'r bo'lib qoladigandek tuyulardi…

— Ko'zlaringni och, bolajon!.. — deya turta boshladi kimdir. — Qani, shoshilmasdan, ohista ochgin-chi ko'zlaringni!..

So'nggi bor shu gaplarni eshita oldi xolos. To'satdan boshi aylanib qusgisi keldi. O'qchib-o'qchib yubordi. Lekin hech narsa tushmadi…

Boshi esa, aylanaverdi. Qaerlargadir osmonlarga chiqib tushdi. Uy teskarisiga aylanib yuragi hapriqib-hapriqib ketdi…

So'ngra hammasi joyiga tushdi. Shundoq ro'parasida otasi paydo bo'ldi. G'irt mast holda. Oyoqda zo'rg'a turardi-yu, nuqul Valining boshini silash uchun qo'l cho'zardi. Biroq yeta olmasdi. Qalqib ketaverardi…

— Yo'qol! — deya qichqirdi Vali yig'lab. — Senlarni ko'rishga ko'zim yo'q!.. Meni tashlab ketgansanlar!.. Yetimxonaga tashlab ketgansanlar!.. Yo'qol!..

— Bolakay, o'zingni bos!.. — yana kimdir boshini ushlab siltay boshladi. — Hammasi ortda qoldi, jonim!.. Sen ko'zlaringni ochgin!.. Ocha qolgin!..

Vali qo'rqa-pisa ko'zlarini ochdi. Tepasida oq xalat kiygan ko'hlikkina ayol turar, ko'zlari to'la yosh edi.

— Voy, Xudoyim, xayriyat, ko'zlaring ochildi!.. — dedi ayol yig'lab. — Qo'rqma, sen kasalxonadasan!.. Xudo xohlasa, tez kunda tuzalib ketasan!..

Vali nimadir demoqchi bo'ldi. Og'zini ocholmadi. Buning ustiga oyoqlari shu qadar qattiq og'rirdiki, chidab turishning iloji yo'q edi…

Birpas yotgandan so'ng yana ko'ngli behuzur bo'la boshladi. Yonboshiga ag'darilmoqchi bo'ldi. Kuchi yetmadi. Yaxshiki, vrach ayol tepasida edi. Darrov qo'ltig'idan olib ohista yonboshiga ag'darib qo'ydi.

— Ih-h!.. Oyoqlari-im!.. — deya beixtiyor qichqira boshladi Vali. — Ih-h!..

— Sabr qil, bolajonim, sabr qil!.. Hozir ukol qildirib qo'yaman! Uxlaysan!..

***

Shu ko'yi uch kun yotdi. Ko'ngil aynishi to'xtagan bo'lsa-da, oyoqlari hamon azob berardi. Ertalabki tekshiruvlardan so'ng vrach ayol yana tepasiga kelib o'tirdi. Birpas achinib tikilib qoldi. Hamshiraga nimalardir deb pichirladi. Vali nima deganini anglay olmadi. Og'riq azobi sabab qulog'iga hech narsa kirmasdi…

Vrach o'zi turib ukol qildirgach, hamshirani olib tashqariga chiqdi.

— Bilasizmi, — dedi u hamshiraga. — Bu bolaning hech kimi yo'qqa o'xshaydi. Oyoqlarini kesib tashlamasak bo'lmaydi. Ezilib ketgan. Agar shu taxlit yotaversa, o'lib qoladi bechora… Boring, tez markaziy kasalxonaga qo'ng'iroq qilib mutaxassis chaqiring!.. Ungacha men boladan so'rab turaman!..

Hamshira ketgach, u palataga qaytib kirdi. Vali uyquga ketib ulgurmagan ekan.

Sekin kelib karavotning bir chetiga cho'kdi.

— Valijon, opoqmisan endi? — so'radi muloyimlik bilan. — Oyoqlaring sal qo'yvordimi?

Vali unga javoban boshini qimirlatib qo'ydi.

— Menga qara, sen o'g'il bolasan, to'g'rimi? — gapni uzoqdan boshladi vrach. — O'g'il bola hamma narsaga chidashini bilasan-a?

Vali yana boshini qimirlatdi.

— Juda yaxshi… Bilasanmi, oyoqlaringni… Kesib tashlamasa bo'lmaydi… Operatsiyaga chiday olasanmi?..

O'n ikki yashar bola oyoq kesish nimaligini qaerdan tushunsin?.. Umuman, u hozir bu taxlit mulohazalarni miyasidan kechiradigan ahvolda emasdi. Shunchaki… Boshini qimirlatib qo'ya qoldi…

— Jon bolam, ayt, — davom etdi vrach. — Biror qarindosh-urug'ing bormi? Bo'lsa aytsang, men o'zim toptirib kelardim…

Vali indamay boshi bilan “yo'q” ishorasini qildi…

Beixtiyor ko'zlari yoshlanib labini tishladi.

— Mayli, mayli, xafa bo'lma! — uni yupata boshladi vrach. — Biz bormiz-ku!.. Seni yolg'izlatib qo'ymasmiz… Faqat yig'lama!.. Yuragimni ezma!.. Biror nima yeging kelyaptimi?.. Kabob opkeberishsinmi?..

Bu gaplar albatta ko'ngil ko'tarish uchungina aytilgan edi. Chunki vrach hozirgi vaziyatlarda Valiga parhezli ovqatdan boshqasi mumkin emasligini bilardi…

Qaradiki, bola ukol ta'sirida ko'zlarini yumib uyquga keta boshladi. Vrach asta o'rnidan qo'zg'olib uning ustini to'shak bilan yopdi-da, oyoq uchida tashqariga chiqib ketdi…

***

Operatsiya muvaffaqiyatli o'tdi. Valiga qo'rqib ketmasligi uchun avvaldan narkoz berib uxlatib qo'yishgandi…

Afsuski, oradan to'rt-besh soatlar o'tib u ikki oyog'idan ayrilgan holda operatsiya stolidan olinib, palataga yotqizildi…

Endi unga bir-ikki haftagacha qimirlash mumkin emasdi…

Oradan yigirma kuncha vaqt o'tdi. Valining oyoqlari bitish pallasiga kira boshladi. Ko'ngli ham aynimay qo'ydi.

Faqat… Oyoqlarini uzatib yotgisi kelaverardi. Ammo tizzadan balandigina qolgan. Bir qarich oyoqni qaergacha ham uzatardi?!.

Bola joni og'riganidan emas, oyoqlarini yo'qotib qo'yganidan o'ksib qur-qur yig'lab oladigan odat chiqardi. Tez-tez tushida mashinadan yiqilib tushadigan, orqasidan kimlardir miltiq otadigan bo'ldi…

Shunday paytlarda sal bo'lmasa o'rnidan sapchib ketardi. Biroq qimirlashga imkon yo'q. Uyqu orasida yiqilib tushmasligi uchun kechasi ikki qo'lini karavot chetiga bog'lab qo'yishardi…

— Men endi… Yura olmaymanmi, xola? — bir kuni kutilmaganda so'rab qoldi u vrachdan. — Doim shunday yotaveramanmi endi?..

— Nega unday deysan, asalim? — deya uni yupatgan bo'ldi vrach ayol. — Senga judayam chiroyli, yumshoq aravacha olib berishadi. Men kattalarga aytdim. Tez kunda opkep qolishadi…

— Men… Futbol o'ynashni yaxshi ko'rardim. — dedi Vali afsus bilan. — Bundan buyon o'ynolmas ekanman-da!..

— Unaqa dema!.. Hali vaqt kelib ko'rmaganday bo'p ketasan… Xo'sh, futboldan bo'lak yana nimani yaxshi ko'rasan?

— Menmi?.. Men miltiq otishni yoqtiraman… Aytgancha, haydovchi amaki qani?

— Qaysi haydovchi?

— Meni opketayotgandi-ku!.. Keyin… Biz ag'anab ketdik…

— Ha-a, umi?.. Voy bolajonim-ey, u kishi… Bilmadim… Boshqa kasalxonada bo'lsa kerak…

— Tirikmikan ishqilib?

— Albatta… Menga qara, unaqangi narsalarni hadeb o'ylayverma!.. O'zing sog' qolganingga xursand bo'l!.. Demak, miltiq otishni yoqtiraman degin?..

— Ha, katta bo'lsam, menam Vadim amakimga o'xshagan zo'r killer bo'laman.

— Qaysi Vadim? — hayron bo'lib so'radi vrach ayol.

— E, uni otib tashlashgan…

Vrach hech narsaga tushunmay, bolaning peshonasini ushlab ko'rdi. Issig'i chiqa boshlabdi. Darrov o'rnidan turdi-yu, yo'lakka chopdi. Vali aytgan gaplarni shunchaki isitma ta'siriga yo'yib qo'ya qoldi…

***

Kunlar ketidan kunlar o'tib bahor ham yaqinlashdi. Daraxtlar kurtak yozib, havoning zahri ketdi. Boshqa yerlarda bo'lgani kabi kasalxona hovlisini ham qushlarning chug'ur-chug'uri bosdi.

Valining oyoqlari bitib bemalol aravachada yura boshladi. Operatsiyadan keyingi og'riqlar xiyla nari ketdi. Faqat havo ayniy boshlasa, oyog'ining kesilgan yerlari chimillatib-chimillatib qo'yardi. U hammasiga ko'nikdi.

Vrach Gulnoza opa esa, bu bolaning kelgusi taqdiri haqida qayg'ura boshlagandi. Axir, bir umr kasalxonada yashamaydi-ku!.. Qaysar bola nogironlar uyiga borishni istamasa…

— Qiziqsiz-a! — uni koyib berdi bosh vrach No''mon Kamolovich. — Istamayman desa quloq solib o'tiraverasizmi? Shartta oborib o'sha yerga joylang, vassalom!..

Gulnoza opa o'ylana-o'ylana yana Valining palatasiga kirib bordi. Bolakay aravachada o'tirgancha uzoq-uzoqlarni tomosha qilardi. Xayolga shu qadar berilib ketgan ekanki, vrach kirib kelganini ham payqamay qoldi.

— Valijon, nimalarni o'ylab o'tiribsan?..

Kutilmagan ovozdan Vali seskanib ketdi. Shoshib orqasiga o'girildi. Vrachni ko'rib biroz chehrasi ochilgandek kulimsirab qo'ydi.

— Nega xomushsan, bolajonim? O' birov xafa qildimi? — uning boshini silab aravachani karavotga yaqin olib bordi Gulnoz opa va o'zi karavotning bir chetiga o'tirdi. — Qani, menga ayt-chi! Nima bo'ldi?..

Vali boshini quyi solib ko'zlariga yosh oldi.

— Ie, o'g'il bolayam yig'laydimi? — yupata ketdi Gulnoz opa. — Uyat bo'ladi-ku!.. Qani, tez ko'z yoshingni artib menga gapir-chi!..

— Men u yerga bormayman. — shivirladi Vali.

— Nimaga bormaysan? Axir, u yerda senga yaxshi qarashadi!.. Kamchilik ko'rmay yashaysan.

— Baribir bormayman!..

— Nima uchun? Sababi bormi?

— Men… Vadim amakimga o'xshab bir o'zim yashashni xohlayman.

— Yo'q, unaqa demagin, jon bolam!.. Odam bir o'zi yashasa, o'lib qoladi-ku!.. Sen hali kichkina bo'lsang…

— Mana ko'rasiz, baribir qochib ketaman o'sha yerdan!..

— Bo'pti, bo'pti, avval borgin!.. O'zing ham yoqtirib qolasan…

O'sha kuni Valini “Tez yordam” mashinasiga o'tqazib nogironlar uyiga olib ketishdi. Bola kasalxonadan to ko'rinmay ketguncha ko'zini