OTA VA QIZ: Taqiqlangan Istak (2-bet)
u nihoyat yuragidagi savollarni tilga chiqardi.
— Samir, bir narsani aytishim kerak... men bu to‘yga tayyorman deb aytdim, lekin bir masalada ichimda ikkilanib yuribman, — dedi Sofiya, qarshisida turgan yigitning ko‘zlariga tikilmay.
Samir bosh irg‘adi, jilmaydi: — Tabiiy. Yaxshi ko‘rgan odamlar har doim o‘ylaydi.
— Gap to‘y emas. Gap din haqida, — dedi Sofiya sekin, uzukni barmoqlarida aylantirib. — Men o‘zimni dinga yaqin his qilmayman. Aniqrog‘i... men o‘zimni ateist deb bilaman. Bolaligimda ham ishonmaganman. Faqat onam uchun xoch taqaman, cherkovga boraman. U menga qarab faxrlanadi, men esa ichimdan... o‘zimni yolg‘onchi deb his qilaman.
Samir chuqur nafas oldi. U kutmagandi, ammo hayratdan ko‘ra yengillik bilan javob berdi: — Bu meni qo‘rqitmaydi, Sofiya. Men ham ateistman. Din bizni belgilab bermaydi. Muhimi, biz bir-birimizga sodiqmiz.
Sofiya jilmaydi, lekin yuragidagi og‘irlik ketmadi.
---
Roman esa yuqori qavatdagi balkonida, yalang‘och ko‘kragini sovuq shabada urayotganiga beparvo holatda turgandi. Qo‘lida ochilmagan viski shishasi, yonida hech kim yo‘q. U o‘ylardi — nima bo‘ldi, qachon uni yo‘qotdim?
Ko‘z oldida — Sofiyaning unashtiruvidagi nigohi. U kulgandi, lekin Roman o‘sha kulgining ortida sovuqlikni sezgandi. “U hali menga tegishli”, deb o‘ziga ishontirardi u. Faqat endi unga qo‘l tekkizish — yurakni bosib, ehtiyotkorlik bilan olib o‘tadigan yo‘l edi. Qachonlardir zo‘r bilan olgan ehtiros, endi sevgiga aylanganini tushunardi.
---
Dam olish kuni ertalab, Mira stolda nonushta qilarkan, cherkovga borishni eslatdi.
— Bugun muqaddas yakshanba. Barchamiz birga boramiz, — dedi qat’iy ohangda.
Sofiya lablarini tishlab bosh irg‘adi. Roman ham hech nima demadi. Ko‘ngli xijil edi. Uning yuragida boshqa ibodat bor edi — Sofiyani yana his etish, yana yurakdan ushlash.
Cherkovda ibodat davomida Sofiya boshini egib o‘tirarkan, yuragi siqilar, har bir duo go‘yoki unga emas, undan voz kechgan qismatga qarata o‘qilayotganday tuyulardi. Yonida Roman, ortida onasi, oldida esa yolg‘onlar. U o‘rnidan turdi.
— Onajon, kechirasiz, ozgina boshim aylanayapti. Tashqariga chiqaman...
Roman darrov ortidan chiqdi.
— Qanday yuraging bezovta bo‘layapti? — dedi u tashqarida.
Sofiya bir zum jim qoldi. Ko‘zlarida yosh, yuzida mayin shamol.
— Yuragim... u meni aldayapti, Roman.
Roman jim yurdi. So‘ng taklif qildi:
— Bog‘ tomonga yuramizmi? Bir oz havoda yurish foyda qiladi.
Sofia indamasdan Roman bilan birgalikda bog’ tomon yura boshladi. Ammo uning quloqlarida miyyasida hamon Romanning:-bolani oldiramiz kerak emas- degan so’zlari jaranglab turardi.
---
Bog‘ ichida sokin joy. Odamlar yo‘q, faqat qushlar, tuproqqa tushgan barglar va ikki yurak. Sofiya pastga qaradi. Roman esa asta yelkasiga qo‘l qo‘ydi. Bu safar u teginmadi, bosmadi, majburlamadi. Faqat sevdi. Qo‘llari Sofiyaning yuzidan silab o‘tdi. Lablarini ehtiyotkorlik bilan qulog‘i ostiga yaqinlashtirdi.
— Sendan voz kechmadim... hech qachon.
Sofiya hech nima demadi. Faqat uning ko‘zlaridan yosh emas, istak quyilayotgandi.
Roman Sofianing ko‘ylag tugmalarini yecha boshladi, Sofiyaning ko‘kragini asta ochdi. U hech qachon bu qadar yumshoq, yurakdan bo‘lmagan. Bu safar kuch bilan emas — extiros va mehr bilan his. Qora tortilgan ko‘zlar o‘rniga, tebranayotgan ko‘kraklar, oqsoch yelkalarda osilgan lifchik bog’ichlari, va ularning ostida, tebrangan yuraklar.
Yurak yurakka urilardi. Ehtiros asta boshlanish arafasida edi. Nafaslar titrardi, ammo bu safar baqiriq emas, chuqur entikishlar yerni to‘ldirdi.
— Men seni sevaman, — dedi Roman ohangsiz, ammo yuragidan. — Nafaqat tanangni... qalbingni ham.
Sofiya ko‘zlarini yumdi. Unga bu yetarli edi. Bu mehr — o‘zini topishdek edi.
To‘satdan telefon jiringladi.
Sofiya ko‘zlarini ochdi.
— Onam...
Roman ko‘zlarini yumdi, chuqur nafas oldi. Unga bu yer, bu on — hamma narsadan muhim edi. Ammo vaqt kutmasdi. Ular so‘zsiz kiyinishdi. So‘zsiz bog‘dan chiqishdi. Faqat yuraklarda bitta jumla aylanardi:
“Seni sevaman.”
Davomi bor…..
By S.A.