haftadan so'ng meni o'ldi deb e'lon qilishdi. Ha, bu yorug' dunyo, oilam, do'stlarim, balki, o'zim uchun ham men o'lgan hisoblandim. Men olamdan o'tdim. Onajonimning qo'liga harbiy komissariatdagilar kichkinagina qog'oz keltirib berishdi. U yerda quyidagi so'zlar yozilgandi: — O'g'lingiz xizmat
odamlarning qulog'iga bu uqtirishlar kirmasdi. Men bo'lsam xotirjam edim. Chunki, meni begona shaharda hech kim kutayotgani yo'q. Ishga ham kechikmayman. Faqat… Baribi tezroq o'sha joylarga yetib olishga oshiqardim. Etib ham bordim o'sha shaharga. Endi oldimda katta muammo ko'ndalang
Do'stboy edi) — dedi Samad aka. — kel, gapni cho'zib o'tirmaylik-da, buni menikiga olib boraylik! O'sha yerda davom ettiramiz! Nima deysan? — Bo'ldi, aka, sizning gapingiz gap!.. Hoy, Ruxsorani buyoqqa olib kel! U halol xizmat qildi!.. Qani asal, bir seni bag'rimga bosay!.. Sho'rtumshuq
— Xo'p, ayt! — dedi u negadir bu safar Vadimga achinish bilan boqib. — Men kutyapman!.. — M-men… O'sha qizni yoqtirib qoldim, nega ishonmaysiz?.. — Nega ishonmas ekanman?.. Sen asl zotingga tortgansan… Shuning uchun o'zingga o'xshagan “axlat”ni yoqtirib qolgansan… Davom et!.. — O'shani
kirib qolgani uchun bo'lsa kerak, supermarketdan xaridorlarning qadami deyarli uzilgan. Eshik qiya ochiq qoldirilibdi. Ro'paraga esa, yarqiragan «BMV» qo'yilgan… Naynov bu yerda to'xtamay, ro'para uyning podyezdi yonida tormoz berdi. Va Vadimga buyurdi. — Tush, yetib keldik!.. Bola sekin
balandroq ovozda qichqirdi Salomat. — Ammamning buzog'iga o'xshamay, opkel ro'paramga anavini! — Biz unday qila olmaymiz, singil, — dedi Abror sheriklariga bir qarab qo'yib. — Yaxshisi, bu fikringizdan qayting! Oxiri yaxshi bo'lmaydi. — Nima? — Salomat bu gaplardan so'ng dast o'rnidan turdi-da,
qimirlashni bas qildi. — Barakalla, — dedi tepasida turgan oq xalatli vrach. — Zo'rsan, gap yo'q senga! Yuzimizni yorug' qilding, qizim! — B-Botir nega nogiron bo'p qoldi? — qimirlab yubormaslik uchun ehtiyotkorona shivirladi Manzura. — Mening… Oyoqlarim qani?.. Botirning oyoqlari qani?..
esladi. Beixtiyor ko'zlari jiqqa yoshga to'lib, alam ichidan otilib chiqib bo'g'ziga tiqildi. O'kirib-o'kirib yig'lashga tutindi. Ammo yig'lay olmadi. Kuchi yetmadi. Qaytadan Botirga boqqancha lablari titragan ko'yi shivirladi: — Menga nima bo'ldi? — Uyingni kimdir yoqvoribdi, — dedi Botir
o'zaro kelishaverasizlar! Lokigin, ammangni haydama, jon qizim! Nima bo'lgandayam otangdan qolgan yodgor. Otang rahmatlining ruhi chirqillaydi-ya! Mayli, xo'p desang, qishloq yigitlarini aytaman, o'rtangizga devor qurib beradi. Yashayverasizlar alohida-alohida! Nima deysan?.. Manzura
jiddiylashdi Murod. — Otarchi degan so'zni ba'zi san'atni tushunmaydiganlar to'qib chiqargan. Agar seni birov-yarim otarchi desa, jim turma, darrov gapini yoqasiga yopishtir! San'atkor shustriy bo'lishi kerak. Kulishniyam, yig'lashniyam, so'kishniyam, erkalashniyam qotirishi kerak. Tushuntira