KIller 2 (kamolov) copy (2-bet)
ehtiyotkorlik bilan orqasiga qaradi…
— Uh!..
Izma-iz kelayotgan Samad akaning mashinasini ko'rib Vadimning yuragi hovliqdi. — Tamom!.. Hayda, tezroq hayda!.. Yetib olishmasin!.. Nega bo'shashasan? Haydasang-chi!..
— Haydayapman-ku!.. E, kim ekan o'zi?.. Balki, o'zingiz tinchitib qo'ya qolarsiz?..
Shu tobda Vadimning xayoliga kutilmagan fikr kelib qoldi. Cho'ntagidagi to'pponchani oldi-da, bir zarb bilan Ne'matning boshiga tushirdi. U shilq etib yoniga quladi… Mashina yo'ldan chiqib chetdagi chinorga borib urildi…
***
Vadim keyin nimalar bo'lganini eslay olmadi. Ko'zlarini ochganda qorong'i yerto'lada yotar, boshidan qon sizib chiqardi.
U kafti bilan peshonasidagi qonni artmoqchi bo'ldi. Qo'llarini ko'tara olmadi. Kishanlab tashlashibdi…
— “Qaerdaman o'zi?.. — telbalarcha boshini chayqab-chayqab atrofga alangladi u. — Menga nima bo'ldi?.. Nega qorong'ilikda yotibman?..”
Hech narsani fahmlayolmadi…
Shu payt boshi aylanib qusgisi keldi.
Tizzalab yerga engashdi.
Qusolmadi. Aksincha bosh aylanishi kuchayib yerga yiqildi…
Kim bilsin? Oradan qancha vaqt o'tdi, nimalar bo'ldi?.. Unga qorong'i edi… Faqat bir narsani biladiki, ikki-uch kishi uni ko'tarib yorug'likka olib chiqishdi.
Tevarak yaydoq cho'l edi. Issiq havo to'yib nafas olishga qo'ymaydi…
Ular Vadimni cho'lning o'rtasigacha ko'tarib borishdi. Qizig'i, jimgina ketib borishardi. Hech biri gapirmasdi.
“Bular kim bo'ldiykin endi? — xayolan o'ziga-o'zi savol berdi Vadim. — Shaharda emasligim aniq. Sahroga qaydan kep qoldim?..”
Shularni o'ylarkan, ko'zlarini ochib notanish kimsalarga nazar soldi. Ikkovi ham baland bo'yli, egniga yashil matodan uzun libos kiyib olishgandi. Boshi negadir odamlarnikiga nisbatan ancha katta. Bo'yinlari ham yo'g'onroq..
Notanish kimsalar cho'l o'rtasiga yetganda birdan to'xtab, Vadimni yerga yotqizishdi. Biri osmonga qarab nimalardir dedi. Vadim hech narsani tushunmay hayron bo'lgancha yotaverdi.
Bir mahal qaerdandir olisdan bir gala qushlar uchib kelib ularning yonginasiga qo'ndi. Qushlar qaldirg'ochlarni eslatib yuborardi…
Notanish kimsa yana nimalardir deb pichirladi. Lekin bu safar qushlar tomonga tikilib gapirdi…
So'zini tugatishi bilan yuz metrlar chamasi narida tuya yetaklagan bir qariya ko'rindi. U yaqinlashib kelganda Vadim bildiki, harqalay anavi kimsalar kabi yo'g'on bo'yin, katta bosh emasdi. Oddiy odam. Egnida qariyalar kiyadigan chopon…
— Mana sizga murid olib keldik! — kutilmaganda inson tilida qariyaga murojaat qildi Vadimni ko'tarib kelganlardan biri. — Qabul qilib oling!
Qariya Vadimning tepasiga keldi-da, yuzlariga uzoq tikilib qoldi. O'zicha allambalolar deb pichirladi.
— Bu g'irt kofir-ku, bo'tam! — dedi nihoyat yelka qisib. — Men buni boshimga uramanmi?..
— Biz nima qilaylik? — norozi ohangda to'ng'illadi yo'qon boshlardan bittasi. — Buyruq shunday bo'lgan-da!..
— Uni shaytonning oldiga olib boringlar, o'sha oladi…
— Yo'q, siz olasiz!..
— Olib bo'pman!
— Bo'lmasa, hozir buni osmonga irg'itib yuboramiz!
Qariya bu gapni eshitib jonholatda yo'g'on boshning qo'lidan tutdi.
— Qo'y, juvonmarg bo'lib ketmasin. Hali yosh ekan. Buni o'zim hoziroq kelgan yeriga jo'natib yuboraman!..
Shunday deb u tuyasini qo'yib yubordi va Vadimning peshonasiga qo'lini qo'ydi. Qo'ygan zahoti Vadimning ko'zlari yumilib a'zoyi badani otash kabi yona boshladi…
— Yo Olloh, shu gumrohga shafqat qil!..
***
Vadim ohista ko'zlarini ochdi. Hamon qorong'i yerto'lada kishanlangan holda yotar, a'zoyi badanidan sovuq ter quyilardi…
Shu payt yerto'la eshigi sharaqlab ochilgandek, kimdir ichkariga kirgandek tuyuldi. Vadim a'zoyi badani simillab og'riyotganiga qaramay amal-taqal o'tirib olishga ulgurdi…
Kirgan Samad aka edi.
U chiroqni yoqib xo'mraygancha Vadimning tepasiga keldi.
— Xo'sh, bola, ahvollar qalay?..
Samad akaning gap ohangi avvalgidek mayin emasdi. Vadim hayron bo'lib uning ko'zlariga boqdi.
— Bilmadim…
— Ie, nega bilmaysan?.. Sen juda bilag'on eding-ku, yigit!..
— Nega meni kishanlab qo'yishdi? — so'radi Vadim hamon Samad akadan ko'z uzmay.
— Gunohkorlarni kishanlashadi-da!.. Yoqmadimi?
— Men gunohkor emasman.
— Shunaqa degin? Unda kim meni qayoqdagi Sho'rtumshuqqa sotdi?
— Qachon sotibman?.. Ota… Hech narsani eslayolmayapman… Faqat… Men ketayotgan mashina daraxtga borib urilgani esimda… Uyog'i…
Vadimning gapi og'zida qoldi. Yerto'la eshigi yana sharaqlab ochilib qo'lida militsionerlarning charm tayog'ini o'ynatgancha Mavlon ismli basavlat yigit kirib keldi. U Samad akaning shaxsiy qo'riqchisi bo'lishiga qaramay, baribir Vadimdan hayiqardi. Chunki Vadim karateni unga nisbatan ancha chuqur o'zlashtirgan, qolaversa, Samad akaga deyarli erkatoyligini Mavlon yaxshi bilardi…
— Mavlon, keldingmi? — Samad aka yigitga o'girilib yelkasidan ushladi. — Sen shu yerda tura-tur, kerak bo'lib qolishing mumkin!..
— Xo'p bo'ladi, boss!
Samad aka kulimsirab ro'paraga qo'yilgan kursilardan biriga cho'kdi.
— Qani, ayt, meni nimaga sotding-a?
— Sotganim yo'q. — dedi Vadim xirillab.
— Meni bilmaydi, go'l deb o'ylagansan-da-a?
— Yo'q.
— Unda nima maqsadda Ruxsora degan qanjiqqa ilakishib yuribsan? Niyating nima edi o'zi?..
Vadim o'ziga qadrdon ismni eshitib birdan hushyor tortdi. Qandaydir soniyalar ichida xayolidan bo'lib o'tgan ishlar o'ta boshladi.
Ha, u haqiqatan Ruxsora bilan tunagan. Ertasiga uni Sho'rtumshuqning huzuriga olib ketishayotganda…
— Men sizni sotganim yo'q! — dedi bu gal hiyla ovozini balandlatib. — Ko'rdingiz-ku, men Sho'rtumshuqning haydovchisini urib o'ldirdim!..
— Xo'sh, nima bo'pti? Baribir, sen o'sha marazga xizmat qilishga rozi bo'lgansan. Bitta qanjiqni debmi?..
Bu gap ortiqcha edi. Ruxsora to'g'risida bunday haqoratli so'zlarni aytishga hech kimning haqi yo'q deb hisoblay boshlagandi.
Vadim umrida birinchi marta Samad akaga g'azab bilan tikildi.
— U qanjiq emas! — xirillab bo'lsa-da baqirdi u. — U qanjiq emas!.. Bunday deyishga haqqingiz yo'q!
— Ie, hali yurakdan urib qolibdi-ku o'sha!.. — xoxolab kulib yubordi Samad aka. — Vey, nonko'r, kelib-kelib qayoqdagi “axlat”ni yoqtirib qoldingmi?.. Tag'in menday odamga tap tortmay gap qaytarasanmi?
Samad aka sekin Mavlonni imladi…
Qo'riqchining qo'lidagi charm tayoq Vadimning yelkasi aralash kelib tushdi. Bir marta tusha qolmadi…Qayta-qayta oyog'i, beli, yelkasi… Ishqilib, duch kelgan yeriga tushaverdi…
— Ih-h!.. Urmang!.. Bas qiling!.. — dodlab qichqirardi Vadim og'riqqa dosh berolmay. — Urmang, hammasini aytaman!.. Hammasini aytaman!..
Samad aka Mavlonni qo'lidan ushlab to'xtatdi.
— Xo'p, ayt! — dedi u negadir bu safar Vadimga achinish bilan boqib. — Men kutyapman!..
— M-men… O'sha qizni yoqtirib qoldim, nega ishonmaysiz?..
— Nega ishonmas ekanman?.. Sen asl zotingga tortgansan… Shuning uchun o'zingga o'xshagan “axlat”ni yoqtirib qolgansan… Davom et!..
— O'shani deb Sho'rtumshuqqa xizmat qilishga rozi bo'lgandim!.. Kechiring!..
— U senga qanday shart qo'ydi?
— Sizni avval “bankrot”ga tushirib, keyin yo'q qilishimni buyurgandi…
— Nima va'da qildi evaziga?
— Qizini berishga…
— Qizini?.. — Samad aka kulib yubordi. — Qaysi qizini?
— Ruxsorani.
— Vey, eshshak, kim aytdi senga Ruxsora uning qizi deb?
— Sho'rtumshuq.
— Ko'rdingmi, shu yerdayam asl zotingga tortgansan… Ruxsora uning duch kelgan yerini o'pib yuradigan manjalaqilardan biri-ku!..
— Nima?.. Q-qanaqasiga?.. Ishonmayman, Ruxsora unday qizlardan emas!..
— Ko'rdingmi, mening dargohimda shuncha yil yurib, baribir odam bo'lmabsan!.. Sendan boshqa bo'lsa, mening qo'ltig'imga kirib og'irimni yengil qilardi. Sendan boshqasi hech bo'lmasa, buzuqiminan to'g'ri ayolning farqiga borgan bo'lardi… He, hezalak!.. Sendaqalarni…
Vadim beixtiyor o'zini Samad akaning oyoqlari ostiga tashladi.
— Meni kechiring!.. Ahmoqlik qildim, kechiring!.. M-men… Sizni sotmaganman, ishoning!..
— Kechirish Xudoga xos. — dedi Samad aka ijirg'anib oyoqlari ostida yotgan Vadimga tikilarkan. — Menga unday fazilatlar umuman xos emas, bilib qo'y! Hali nega o'sha Sho'rtumshuqqa yopishib olganing ma'lum bo'ladi. Vaqti kelib o'zing aytib berasan! Hozir esa…
— Mavlon!..
— Labbay boss!..
Mavlon Samad akaning imosi bilan yana charm tayog'ini hozirlab Vadimning tepasiga keldi…
— Buning ta'zirini bergin-da, keyin katta yo'l chetiga olib chiqib tashla!.. Men yigitlardan ikkitasini tayinlayman, qorovullab turishadi… Qolgan jazoni Sho'rtumshuqdan olsin bu xunasa!..
— Xo'p bo'ladi!.
* * *
Самад аканинг буйруғи билан ўласи ҳолатга келиб қолган Вадимни катта йўл четига ташлаб кетишди. Ҳаммаси олдиндан режалаштирилганди. Шу яқин орада Шўртумшуқ машинасида худди ўша ердан ўтади. Қирғоқда қонга бўялиб ётган Вадимни кўради-ю, шубҳасиз олиб кетади. Ҳарқалай, тиш қайраб юрганини Самад ака яхши билади…
Кўз очиб юмгунча қош қорайиб, ҳаво янада совиди. Изғиринга қараганда тунда қор ёғиб бериши ҳам ҳеч гапмас.
Вадим ҳамон беҳуш ётарди. Аксига олгандек, шу куни йўлдан деярли йўловчи ўтмади. Балки ўтганлари ҳам эътибор бермагандир…
Ниҳоят узоқдан Шўртумшуқнинг ярқираган «Мерседес»и кўринди. Бу маҳал Самад ака пойлоқчиликка қўйган икки йигит дарахтлар панасида туриб икки томонни астойдил кузатишар, мабодо Вадимни олиб кетишмаса, тез шефга қўнғироқ қилиш пайида эдилар…
Машина Вадим ётган ерга етганда, ҳайдовчи тормозни босди. Аввал тансоқчи, унинг кетидан Шўртумшуқ пастга тушди.
— Қара, манави сотқиннинг адабини беришган кўринади! — деди Шўртумшуқ Вадимни оёғи билан туртиб. — Қизиқ, наҳотки ўша валломати шундай қилган бўлса?..
— Ака, тўғри топдингиз, — кулди ҳайдовчи. — ўшалардан бошқа ким ҳам уни калтаклай оларди. Ҳарқалай, ўткинчи келиб урмагандир?!.
— Машинага ортларинг! — буюрди Шўртумшуқ уёқ-буёққа қараб олгач. — Зап қўлга тушди ярамас!..
Йигитлар Вадимни машина юкхонасига жойлаб ўзларини салонга уришди. Самад аканинг йигитларидан бири эса, «иш» силлиқ битганидан мамнун бўлиб қўл телефонига ёпишди…
* * *
— Рухсора, юр буёққа! — Шўртумшуқ диванда чўзилиб ётганча телефон орқали ким биландир астойдил гаплашаётган суюқоёқни имлади. — Тез ваннахонага кир! «Эр»ингни топиб келдим…
Рухсора ҳовлиқиб хўжайиннинг ортидан эргашди. Ваннахонада Вадим беҳуш ётар, аъзойи бадани қонга бўялган, ҳар-ҳар замонда алланималар деб алаҳларди…
У қўрқиб кетди. Бир Шўртумшуққа, бир Вадимга тикилиб, беихтиёр титрай бошлади.
— Қўрқма, — Рухсоранинг елкасидан ғижимлади Шўртумшуқ. — сотқинлар одатда шу тахлит жазоланади… Аммо бу ишни биз қилмадик.
— Унда ким? — сўради Рухсора ҳамон титрашдан тўхтамай.
— Ким бўларди? Тутинган отаси… Майли, бошимни қотирмай, буни ўзига келтир! Қонларини яхшилаб ювгин-да, одам башара бўлганда менинг олдимга етаклаб кир!..
Хўжайиннинг раъйига қарши бориб бўлмайди. Айниқса, Шўртумшуқ гапи иккита бўлишини ёқтирмайди. Рухсора бош ирғаб югурганича ҳидлатадиган дори олиб чиқиш илинжида залга кириб кетди…
— Вадим!.. Кўзингизни очинг!..
Рухсора доридан қайта-қайта ҳидлатгач, қимирлай бошлаган Вадимни турта бошлади. — Кўзингизни очинг!..
Ниҳоят Вадимнинг кўзлари очилди. Бирпас аланглаб шифтни, ёнбошини кўздан кечирди. Тепасидаги Рухсорага кўзи тушгач, жилмаймоқчи бўлди. Аммо оғриқ устун келди шекилли, тўсатдан инқиллай бошлади.
— Жоним, сизни ким бундай аҳволга солди? — сўради Рухсора кўзлари ёшланиб. — Қайси ваҳший сизни калтаклади?.. Қайси гуноҳингиз учун?
— Мен қаердаман? — шивирлади Вадим. — М-мен тирикманми?
— Албатта тириксиз!.. Менинг ёнимдасиз?.. Тура оласизми? Мен… Қонларингизни ювиб қўйишим керак…
— Ҳозир… Ўзим…
Вадим инқиллай-инқиллай, бир қўли билан ванна четини ушлаб гавдасини кўтарди. Рухсора дарров қўлтиғидан олиб амал-тақал Вадимни ванна ичига туширди.
— Ҳозир… Кийимларингизни ечиб олай… Мана… Шундай… Оғрияптими, Вадим?..
— Ҳечқиси йўқ, Рухсора, ўтиб кетади… Ўтиб кетади…
Вадимнинг кўкармаган жойи қолмаганди. Айниқса, чарм таёқ теккан ерлари ёрилиб-ёрилиб кетибди. Рухсора ичкаридан йод олиб чиқиб ҳамма яраларига суртди. Билакларидаги, белидаги яраларни дока билан яхшилаб бойлади. Ярим соатлар ўтгач, Вадим анча ўзига келиб, бемалол оёққа турди.
— Сизни хўжайин кутаяпти! — деди Рухсора паст овозда. — Мабодо шу киши урмаганмиди?
— Йўқ, Самаднинг одамлари уришди. — жавоб қилди Вадим. — Энди Шўртумшуқнинг навбати…
— Қайси гуноҳингиз учун?
— Кейин айтиб бераман… Бунинг ўрнига ўзинг бир саволимга жавоб бер!
— Хўп, сўранг-чи!
— Нега мени алдадинг?
— Қачон?
— Сен… Шўртумшуқнинг қизи эмас экансан-ку!.. Сен…
Вадим уёғини ҳам айтмоқчи бўлди-ю, негадир тили айланмади.
— Ким айтди сизга?
— Алдашга уринмай қўяқол, ҳаммасини эшитганман… Лекин… Нима қилайки, сени ёқтириб қолдим… Мана шу нарса мени ушлаб турибди…
Рухсора айбдорона бош эгди…
Ҳа, алдагани рост. Ҳаммаси Шўртумшуқнинг буйруғи билан бўлганди. Бироқ… Ўша афсонавий кечадан сўнг… Хаёллари чалкашиб кетишини қаердан билибди?!. Қаршисидаги шу шеркелбат йигитга боғланиб қолишини қаердан билибди?!.
— Тўғри, Вадим, — бошини кўтармай тилга кирди Рухсора. — сизни алдаганимни бўйнимга оламан. Шўртумшуқ шуни хоҳлаганди. Лекин… Ишонинг, мен ҳам сизни севаман… Биламан, сиз ҳам менга барибир паст назар билан қарашингиз аниқ… Тўғри-да, мен кимман ўзи? Оддий хизматкор, на уйи, на ота-онасининг тайини бор бир чувриндиман…
— Ундай дема, — қизнинг сўзини бўлди Вадим. — сен чувринди эмассан. Чувринди деб анави ярамасларни айтса бўлади… Сен… Уларнинг олдида фариштасан… Ишон, ўтмишингни ҳеч қачон юзингга солмайман! Фақат… Сен ҳам мендан юз ўгирма!..
— Бундай хаёлларни миянгиздан чиқариб ташланг! Сиздан юз ўгирмайман… Фақат… Ҳозир бир нарсадан қўрқиб кетаяпман…
— Нимадан?
— Шўртумшуқ сизни… Калтаклайдими?..
Вадим деворга суянган кўйи елка қисди.
— Балки…
— Сабаби нима, Вадим?
— Сабабими?.. Ҳамма айб ўзимда… Булар ўйин қилишаётганидан бехабар қолибман. Йўлда Самад кузатиб келаётганини кўриб қолувдим. Мен аҳмоқ, Шўртумшуқнинг ҳайдовчисини ўлдириб, машинани авария қилдим… Ўзимча Самадга яхши кўринмоқчи бўлдим… Оқибатда эса…
— Ҳечқиси йўқ, — Рухсора Вадимнинг елкасидан ушлаб ўзига қаратди. — душманларингиз иккита бўлибдими, унутмангки, ёнингизда мендек айёр дўстингиз ҳам бор… Биласиз-ку, аёл макри қирқта туяга жой бўлади… Сира қўрқманг, ҳали биз булардан боплаб ўч оламиз!.. Фақат… Менга ишонсангиз бас!
— Қизиқсан-а, шундай пулдор, каллакесар одамлардан ўч олиб бўларканми?
— Бўлади… Энг оғриқ жойини топсангиз, булар нима бўпти?!. Илгари ±лғиз эдим, қўрқардим. Энди эса, ±нимда сиздан халоскорим бор… Бўпти, бу ҳақда кейин гаплашамиз… Ишқилиб, анави сизни ўлдириб қўймаса бас. Шундан қўрқаяпман…
— Қўрқма, — Рухсоранинг икки юзини силаб қўйди Вадим. — мен ҳам осонликча жон берадиганлардан эмасман… Қани, бошла, ўша Шўртумшуқнинг ёнига!..
— Бўпти, фақат… Сиз ҳам сал айёрлик қилинг!.. Уни ишонтира оладиган гапларни топиб гапиринг!.. Биласизми, сизни калтаклашларини кўриш мен учун оғир!..
— Яхши, қани, юр!..
* * *
— Ҳайдовчини нега ўлдирдинг, хунаса? — Шўртумшуқ Рухсорани чиқариб юбориб, эшикни ичкаридан тамбалагач, Вадимнинг ёқасидан олди.
— Мен… Сизнинг фойдангизни ўйлаб шундай қилдим. — Вадим бир зарб билан Шўртумшуқнинг қўлларини силтаб ташлади. — Шу йўл билан уни чув туширмоқчийдим. — Хўш, чув туширганинг шуми?
— Ҳечқиси йўқ, ака, пича калтак еган бўлсам, ўлиб қолганим йўқ… Ҳали кўрсатиб қўяман у ифлосга!
— Нима қиласан? Ўлдирасанми?
— Ўлдириш қочмайди. Аввал Самадни қийналишга, азобланишга мажбур қилиш лозим.
— Ў, айёрсан-ку, — кулиб юборди Шўртумшуқ. — қани, қандай азобламоқчисан?
— Менга бир кун муҳлат беринг! Яхшилаб ўйлаб олай… Қолаверса, баданимдаги таёқ излари ёмон азоб бераяпти…
— Биласанми, Вадим, — деди Шўртумшуқ бироз паст тушиб. — сен… Негадир менга ёқиб қолдинг. Билмадим… Нимангни ёқтириб қолдим… Аммо қўлингдан нимадир келишини кўнглим сезаяпти… Аслида, ўша кунги қилиғинг учун боплаб адабингни бермоқчийдим… Шаштимдан туширдинг. Демак… Тўхта, ахир у сени тарбия қилди, едирди, ичирди! Энди уни жазоламоқчи бўлаяпсан… Бу кўрнамаклик-ку!.. Бир кун келиб сендақалар мениям бўғизлаб кетиши мумкин…
Бу гап Вадимнинг нақ бўғзидан олганди. Бир муддат индамай каловланиб қолди… Хўш, буёғига нима дейди?.. Шундай мум тишлаб тураверадими?.. Шўртумшуқ узоқ кутишни ёқтирмайди…
— Тўғри, буни тан оламан, — деди Вадим таваккал. — мени боқди, ҳунар ўргатди… Бироқ…
— Нима бироқ? Гапир!
— Бироқ, менинг қалбимни парчалаб ташлади. Ўз манфаатини деб туйғуларимни топтади.
— Тушунмадим, бу билан нима демоқчисан?
— Қизингиз Рухсора туфайли шундай калтаклади…
Шўртумшуқ аввалгисидан ҳам қаттиқроқ хохолади.
— Шунақа дегин?.. Қизим туфайли дегин?.. Қара-я!..
— Нима, гапимга ишонмаяпсизми?
Шўртумшуқ илкис кулишдан тўхтаб, Вадимнинг томоғини чангаллади.
— Билмаган бўлсанг, билиб қўй, йигит!.. Мен билан ўйнашиб ҳеч ким барака топмаган… Самадинг ким бўпти менинг олдимда?!. Ҳозир қасам ичасан!.. Самадни таг-туги билан йўқ қилишга қасам ичасан!..
— Қасам ичганни Худо ҳам хушламайди-ку, ака!..
— Ҳаддингдан ошма, бола! Бу ерда Худо менман!.. Мен қасам ичганларни кўпроқ ҳурмат қиламан! Чунки фақат қасамгагина ишонаман!.. Бўл тез!..
— Қасам ичаман!.. Ўлган онамнинг руҳи билан қасам ичаман!..
— Бу бошқа гап. — Шўртумшуқ Вадимнинг томоғини қўйиб юборди-да, диванга бориб ўтирди. — Лекин барибир эсингда бўлсин, мабодо ҳийла ишлатишни хаёл қилган бўлсанг, Худодан ҳам олдин ўзим жазоингни бераман…
— Тушундим, ака!
— Энди бор, мендек саховатли акангнинг даврида бир ётиб дам ол! Рухсора сендан хабар олиб туради… Қолган гапларни кейин гаплашамиз…
Вадим иш бу қадар осон кўчишини кутмаганди. Ҳамон ишонқирамай, чиқиб кетаётганда орқасига қайта-қайта қараб олди… Шўртумшуқнинг бамайлахотир кўз юмиб ўйга чўмганини кўргачгина, хотиржам зални тарк этди…
* * *
Вадим хонасига кириб улгурмай, ёнига Рухсора кириб келди. Кирибоқ эндигина кийимларини эҳтиёткорлик билан еча бошлаган йигитнинг елкасига бошини қўйди.
— Шундай қўрқдимки, шундай қўрқдимки!.. — Вадимнинг қалин, сап-сариқ сочларини силаб пичирлади у.
— Нимадан қўрқасан?.. Қўрқадиган иш бўлгани йўқ.
— Анави сизни калтаклаб қоладими деб қўрқдим-да!
— Э, қулоғига боплаб лағмон осиб ташладим. — жилмайиб қизни қучоқлади Вадим. — Роса ишонди ўзиям!
Рухсора ҳар эҳтимолга қарши дераза, эшик томонни кўздан кечирди. Ҳеч ким йўқлигига амин бўлгач, яна Вадимнинг олдига қайтди.
— Боплабсиз… Энди менга қулоқ солинг! Биринчи ишни-чи, Шўртумшуқдан бошлаймиз.
— Нима қиламиз?
— Шаҳардаги ҳамма завод-фабрикалар шунга қарашли. Бу ярамас ўшаларни соғиб ичади… Ишонасизми, мен унинг банкдаги ҳисоб рақамини билиб олганман.
— Хўш, нима қипти?
— Ана ўша ҳисоб рақамни Самад акага шипшитиб қўйсангиз борми, нақ қиёмат қойим бўлади. Шўртумшуқ синадими, ана кейин келасиз-да, пуллар негадир Самад акага ўтибди деб айтасиз Шўртумшуққа…
— Ўзимдан гумонсираса-чи?
— Гумонсирамайди. Биз компьютерчисини тўғрилаб юборамиз…
— Қандай қилиб?
— Умуман… Банкдаги ҳисоб рақамини фақат компьютерчи билади. Бунга Шўртумшуқ ҳам қаттиқ ишонади…
— Хўп, кейин-чи? Кейин нима бўлади?
— Кейинми?.. Икки ўртада ҳақиқий жанг бошланади.
— Хўш, Самадни тинчитишдиям дейлик. Шўртумшуқнинг ўзини…
— Самад ҳам осонликча ўзини ўққа тутиб берадиганлардан эмас. Мен уни анчадан бери танийман… Улар отишма қилиб ўтиришмайди. Аксинча…
— Йў-ўқ, отишма бўлади. — қизнинг гапини бўлди Вадим.
— У ҳолда барибир сизни киллер сифатида ёллашади… Менга қаранг, сиз иккаласининг ҳам ишончини қозона олишингиз керак… Тўғри, бу осон эмас. Лекин ҳозир шундай қилишга мажбурсиз…
— Хўп бўлади, маликам! — Вадим инқиллаб Рухсорани оҳиста диванга ётқизди. Лаблар туташди. Кийиксифат сийналар таранглашиб, Вадимнинг кўксига ботди…
Йигит соғинч туфайлими, ҳирс билан севгилисининг баданларини ўпар, Рухсора бўлса, шошилмасдан унинг кийимларини ечиб оларди…
* * *
Самад ака эрталаб ўрнидан туриб, ёрдамчиси Толибдан шаҳардаги «точка»лар тўғрисида керакли ахборотларни аниқлаб билгач, ўйланиб ўтириб анчадан бери мириқиб дам олмагани эсига тушиб кетди.
— Вей, Толиб, — деди у кериша-кериша. — бугун тоғдаги дачага бормаймизми?
— Сиз нима десангиз шу-да, хўжайин! — сирли жилмайиш қилди Толиб. — «Ёш»ларидан бор, бир оғиз буюрсангиз, ест қиламиз!
— Бўпти, иккитасини олволсанг бўлади! Фақат иккаламиз кетамиз… Бошқаларга индамай қўяқол!.. Ҳа энди… Бу дунё ўткинчи. Ишлаб ўлиб кетмайлик тағин, нима дединг?
—