Snayper (kamolov) (2-bet)

Mirsoliga javoban hech narsa demadi. Ikki kafti bilan soqolini bir necha marotaba tutamlab olib, norozi bosh chayqab qo'ydi xolos.

— M-meni o'ldirasizmi? — poyintar-soyintar savol tashlashda davom etdi Mirsoli. — Siz… Sodiqning bobosimisiz-a?.. Ha-a, siz arvohsiz! Sodiqni himoya qilishga kelgansiz!.. O'ch olasizmi? O'ldirasizmi? Meni… Majaqlab tashlaysizmi?.. Qo'rqmayman! Sizdan qo'rqmayman!.. Sizminanam urishaveraman, ha, men zo'rman, zo'r!..

Shunday deyishga dedi-yu, erkakning mualllaq holatda o'zi tomon yaqinlasha boshlaganini ko'rib ado bo'layozdi. Dod solib dalani boshiga ko'targancha katta yo'l tomonga chopa ketdi…

* * *

Shu ko'yi uzoq vaqt chopdi. Tanasini bosgan ter kiyimlarini ho'l qildi. Ammo yugurishdan to'xtamadi. Soqolli cholning qo'liga tushib qolishdan qo'rqdi. Qanday bo'lmasin, bu yerlardan olis-olislarga ketish, jonini omon saqlash ilinjida bo'ldi. Bir soatcha to'xtamay chopish baribir charchatdi. Mirsoli taqqa to'xtadi-da, o'zini yerga tashladi. Shu taxlit bir necha daqiqa harsillab yotdi. Keyin esa daf'atan boshini ko'tarib, qaddini rostladi. O'zining qaerdaligini anglashga urindi. Choldan asar yo'q, hov narida chiroq lipillab turar, allambalolarning taraq-turug'i quloqqa chalinardi.

«Axir… Bu vokzal-ku, — ko'nglidan o'tkazdi Mirsoli dast o'rnidan turib. — Yuk poezdiga o'tirib uzoq yurtlarga ketib qolsam-chi?.. Ha, shunday qilishim kerak. Aks holda do'konchining kasriga qolib qamalaman. Ammo qamaladigan ahmoq yo'q. Judayam uzoqlarga ketib qolaman. It ham topolmaydigan joylarda berkinib yashayman. Agar niyatim toza chiqsa, bir kunimni ko'raman, yo'limni topvolaman. Lekin… Vagonga qanday chiqsa bo'ladi? Ko'rib qolishsa-chi? Nima deyapman o'zim? Qo'rqoqmanmi men? Yo'q, men undaylardanmasman. Bir ilojini topaman. Shoshilishim zarur, shoshilishim…»

Ko'ngliga o'rlagan noma'lum shiddat bo'y yigitni yana yo'lga otlantirdi. Faqat bu gal chopmadi. Ko'ngil xotirjamligiga suyangan ko'yi shoshilmay chiroqqacha yetib bordi. Adashmabdi. Bu shahardagi vokzalning bir cheti ekan. Har yer-har yerda yuk ortilgan vagonlar saf tortib turar, odam ovozi deyarli eshitilmasdi.

«Ishqilib qorovullari ko'rib qolishmasin, — o'yladi Mirsoli qur-qur atrofga alanglab. — Aniq bilaman, bu vagonlarni ertami-kechmi sostavga ulab uzoqqa olib ketishadi. Almashib-almashib bo'lsayam, ko'zlagan manzilimga yetib olsam bo'ldi-da! Meni kim tanib o'tiribdi. Kuchim bo'lsa bor. Biror ish topvolsam, ko'chada qolmayman…»

Mirsoli chiroqlarning nim shu'lasidan qochib qorong'ilikka o'zini urdi va vagonlardan biriga yaqin bordi. Baxtga qarshi vagonning eshiklari taqa-taq yopiq ekan. Picha alanglab turdi-da, boshqa yo'lga o'tish ilinjida eshigi yopiq vagon ostiga kirdi. Emaklab bo'lsa-da, boshqa yo'lga o'tib oldi. Bu yer qop-qorong'i, yaqin atrofda odam sharpasi ham eshitilmasdi. Ammo negadir Mirsolining yuragi chopmay, navbatdagi temir yo'lga o'tishga qaror qildi. Yana emaklagancha vagon ostidan uchinchi yo'lga o'tdi. O'tayotganda qorong'ida bo'lsa ham ro'paradagi vagon eshigi ochiqligiga ko'zi tushgandi. Hiyla yuragi xotirjam tortib vagon ostidan chiqdi-yu, qaddini ko'tardi. Afsuski, kutilmagan hodisa sodir bo'ldi. O'zidan ikki-uch metr narida to'rt yigit turar, ularning biri o'z qo'llari bilan otib tashlagan Sodiq do'konchi edi. U Mirsoliga sovuq tikilgancha nuqul irshayardi.

* * *

— Ha, mergan, — hanuz irshaygancha Mirsoliga yaqin keldi Sodiq do'konchi. Sheriklari ham do'konchining imosi bilan Mirsolini o'rab olishdi. — O'zingcha «Zo'rman, Sodiqni boplab o'ldirdim, endi boshim oqqan tarafga ketaveraman», deb o'ylovdingmi? Muallimlaring otishni yaxshi o'rgatishmagan ekan. Xohlaysanmi o'zim senga otishni o'rgataman. Hoziroq, shu yerning o'zida. Xohlaysanmi? Nega indamaysan? Ishtoningni ho'l qip qo'ydingmi deyman qotib qolding? Yangi ishton olib beraymi?..

Mirsoli shu tobda qarshisidagi o'ziga sovuq tikilib turgan mushtumzo'rlardan qo'rqmayotgandi. Umuman bu haqda o'ylamayotgandi ham. Xayolini Sodiqning qanday tirik qolgani band etib qo'ygandi. Qachon va qanday xatoga yo'l qo'yganini o'ylab xit bo'lardi. Ammo uzoq o'ylanishga fursat yo'q. Istaydimi-yo'qmi, Sodiq do'konchi tirik, u qarshisida turibdi.

— Merganmanmi-yo'qmi, bilmadim-u, — dedi Mirsoli iloji boricha sir boy bermaslikka tirishib. — Ammo omading borakan. Boshqasi bo'lsa, allaqachon yer ostida yotishi lozim edi. Xo'sh, nega orqamdan itga o'xshab quvlab kelding? Tag'in nima qilib beray?

— Erkak kishi bir ishni boshladimi, oxiriga yetkazishi kerak, — dedi Sodiq do'konchi. — Meni o'ldirishga bel bog'laganding. Birinchi urinishing zoe ketdi. Hozir ikkinchi marta urinib ko'rishing kerak. To'g'ri aytdimmi, Po'lat?

Do'konchiga javoban barzangilardan biri kulgi aralash bosh silkitdi.

— Shunaqami? — Mirsoli tishlarini g'ijirlatgancha Sodiq do'konchiga nafrat aralash termildi. — Demak, o'ldirishimni istayapsan, shundaymi?

— Ha-da, — dedi do'konchi jonlanib. — Mana, akalaringam qiziqishyapti. Hamqishlog'ing qanday merganligini bizam ko'raylik deyaverib hol-jonimga qo'ymadi. Aytgancha, Zarinayam eshitgan hammasini. Shaxsan mendan iltimos qildi. Tag'in bir marta seni sinab ko'rishim shart ekan.

Mirsoli Zarinaning nomini eshitgan zahoti bir nafratiga o'n nafrat qo'shilib, mushtlarini tugdi. Ayni pallada gapni cho'zib o'tirish befoydaligini angladi. Juda tez vaqt ichida to'rtovini ham bir yoqli qilib juftakni rostlashga ahd qildi.

Shunday xayollar ta'sirida kuchiga kuch qo'shilgan kabi bir zarb bilan avval do'konchini, keyin esa uch barzangini yerga ag'anatdi. Qachonlardir ustozidan o'rgangan usullar yodiga tushib, ehtiyot shart yerda inqillab yotganlarga qayta zarbalarni yo'lladi. Endi bilardi. Ular kamida bir soat behush yotishadi. Shu muddat ichida poezdga bekitiqcha chiqib olsa, jo'nab ketsa, marra uniki. Keyin nima bo'lsa bo'lar. Peshonasidagini ko'raveradi…

* * *

Mirsoli amallab yuk tashuvchi vagonga chiqib oldi. Qorong'ida vagonga nimalar ortilganini anglay olmadi. Buning qizig'i ham yo'q edi. Qanday bo'lmasin, Rossiyaga yetib olsa, bas, yaxshiroq ish topib olish, balolardan olisroq bo'lish haqida bosh qotirardi.

«Men sob bo'ldim, — o'ylardi Mirsoli buyumlar orasida chalqancha yotgancha ko'zlarini yumib. — Qizlar bevafo bo'larkan, ular boylikka o'ch ekan. Aks holda Zarina meni degan bo'lardi. Ota-onasiga quloq tutib o'tirmasdi. Demak, o'zidayam xohish bo'lgan. Essiz, merganman, sportchiman, kuchliman, zo'rman deb ko'krakka urib yuraveribman-u, oqibatda qiz bolaga aldanib o'tiribman. Mayli, yo'limni topvolay, ko'rsataman hammasiga. Qasdma-qasdiga bo'lsayam rostakam zo'r bo'lishim kerak. Shunday odam bo'layki, hamma mendan qo'rqsin, soyamga salom bersin. Men shunday odam bo'lmagunimcha, o'sha Zarinadan zo'rini qo'ynimga solmaguncha tinchimayman. Ko'radi hammasi hali…»

Qancha uxladi, bilmaydi, nimaningdir taqillashidan cho'chib uyg'ondi. Yovvoyi hadik tufaylimi, yuragi keragidan tezroq urib, shosha-pisha ko'zlarini ishqalagan ko'yi vagon eshigidan tashqariga boqdi. Tong g'ira-shira yorisha boshlabdi, tashqarida allakimlardir baqir-chaqir qilar, allambalolarni taraqlatib, dunyoni buzay derdi.

— Qancha kun yo'l yurdim o'zi? — o'ziga o'zi savol berib boshini changalladi Mirsoli. — Rossiyaga keldimmi-yo'qmi? Qanday aniqlasam bo'ladi? Agar hozir pastga tushadigan bo'lsam, tashqaridagilar ko'rib qoladi. Melisa chaqirib, ayuhannos solishi tayin. Yaxshisi, qorong'i tushishini kutaman. Ishqilib, poezd yo'lida davom etsin…

Poezd Mirsolini uzoq kutdirmadi. Sal o'tib asta-sekinlik bilan harakatga keldi…

Shu taxlit Mirsoli to yarim tungacha yuk joylangan vagonda yotdi. Poezd yana bir necha joyda to'xtadi, aftidan temiryo'lchilar yuk to'la vagonlarning ba'zilarini sostavdan yechib qolishdi. Ammo Mirsoli bu voqealarga u qadar e'tibor qaratmadi. Ikki xayoli begona yurtlarda qanday yashash, ish topish, tirikchilik qilish, qanday yo'l bilan melisaning nazariga tushmaslik bo'ldi…

* * *

Nihoyat yarim tunda poezd tag'in to'xtadi. Mirsoli tilni yaxshi bilgani sababli tashqaridagi notanish erkaklarning suhbatiga yaxshilab quloq tutdi. Kimdir poezd bir soatcha shu stansiyada qolib ketishini aytgach, beixtiyor jonlanib o'rnidan qo'zg'aldi. Qadam tovushlari hiyla uzoqlashgach, ehtiyotkorlik bilan vagon eshigini ochdi. Atrof aylanasiga temir yo'llardangina iborat edi. Mirsoli har ehtimolga qarshi bir necha o'n soniya quloqlarini ding qilib turdi-yu, yaqin orada hech kim yo'qligiga amin bo'lgach, bir sakrab pastga tushdi va epchillik bilan vagon ostidan narigi tomonga o'tib oldi.

Tevarak sokin edi. Nariroqdagi serqatnov yo'ldan allakimlardir ketib borar, gohi-gohida mashinalar signal chalib, sukunatning oromini buzardi.

«Xayriyat, bu ish ham silliq kechdi, — ko'nglidan o'tkazdi Mirsoli chuqur xo'rsinib. — Ish ham topila qolsa yomon bo'lmasdi… To'xta, nega keldim o'zi buyoqlarga? Do'konchi o'lmagan bo'lsa, meni birov quvlagani ham yo'g'idi. Nima qilaman begona yurtlarda? Enam ham bo'laricha bo'lib o'tirgandir. Bir og'iz shipshitib ham qo'ymadim. Kasal bo'lib qolsa-chi? Yo'q, kasal bo'lmaydi. Xat qoldirganman. Xatda hammasini yozganman. Tushunadi. Men esa yo'lga chiqdimmi, endi oldinga bosishim kerak. Bir kun kelib kimligimni ko'rsatishim shart. Birinchi navbatda do'konchidan boplab o'ch olishim zarur. Uning yorug' dunyoda yashashga baribir haqi yo'q. Qanday bo'lmasin, silliqchasiga, bekitiqchasiga uni yo'q qilmasam tinchlana olmayman…»

Mirsoli hissiz nigohlar bilan yo'l tomonga tikildi. Yo'l chetidagi xorij mashinasi yonida kelishgan, bashang kiyingan bir ayol kim bilandir telefon orqali gaplashar, ora-orada bor ovozda kulardi. Bir mahal qaerdandir uch barzangi paydo bo'ldi-yu, ularning biri ayolning qo'lidagi sumkani kuch bilan tortib oldi. Shu zahoti uchchalasi ham qorong'ilik qa'riga sho'ng'idi.

— Voy-do-od, yordam beringlar! Pullarimni o'g'irlashdi! Yordam beringla-ar!!!

Mirsoli nimalar bo'layotganini juda tez angladi va beixtiyor o'g'rilar ortidan chopdi. Ular hali uzoqlashib ulgurmagandi. Orqada chopib borayotgan past bo'ylisiga yetib olib oyog'idan chalib yiqitdi va jag' ostiga bir marta zarba berib, qolganlarni quvlay ketdi. Ular ham ko'z ochib yumguncha yerga baravar chalqancha quladi.

— Bir soat shu taxlit yotsang, bilvolasan ayol kishini ranjitish qanaqa bo'lishini, — dedi Mirsoli yerda tuproqqa qalashib yotgan sumkani qo'liga olarkan. — Boring shu ekan-u, chiranib nima qilardilaring? He… Dayuslar!..

Tunab ketilgan ayol atrofiga bir necha erkak yig'ilib, qanday yo'l tutishni maslahatlashayotgan ekan. Mirsoli asta ayolga yaqinlashib, sumkani qo'liga tutqazdi.

— Bundan keyin ehtiyot bo'ling, — deya ketishga chog'landi u qovoq uyib. — Ichidagilar joyida. Hech kim qo'l tekkizmagan.

Shunday dedi-yu, tavakkal metro tomonga yurdi.

— To'xtang! — ayol kutilmaganda Mirsolining bilagidan tutib javdiradi. — Sizda ishim bor, iltimos, men bilan yuring!

— Nima ish? — hushyor tortib ayolga savol nazari bilan boqdi Mirsoli. — Tinchlikmi, opa?

— Yo'lda aytib beraman. Iltimos, faqat yo'q demang!

Mirsoli qaerga borish, qay manzildan ish qidirishni bilmay, so'nggi soniyalarda bosh qotirayotgandi. Bu gal ham muammo oson hal bo'lishini ko'ngli sezgan kabi itoatkorona mashinaga chiqib o'tirdi.

— Mening ismim Natalya, — dedi ayol yo'ldan ko'z uzmay. — Sizniki-chi?

— Mirsoli.

— Mana, tanishib ham oldik. Ishonsangiz, bunday bo'lishini sira kutmagandim. Marazlar poylab yurishgan ekan shekilli meni.

— Bundan keyin qo'lingizda katta pul bilan yurmang, — dedi Mirsoli bir-biridan go'zal binolarni ko'z qiri bilan kuzatarkan. — Har holda ayol kishisiz. Aytmoqchi, nega melisaga murojaat qilmadingiz? Adashmasam, melisalar yetib kelgandi. Siz ularni qaytarib yubordingiz. Nega?

— Ular nimaniyam eplashardi, — norozi qo'l siltadi Natalya — Bir oy burun erimni yomon odamlar o'ldirib ketishgan. Melisalar haliyam qotilni topishmadi.

— Eringiz… Boymidi? — so'radi Mirsoli biroz tutilib. — Aytmoqchiydimki…

— Ha, erim katta biznesmen edi. Raqobatchilarning ishi bu, bilaman. Ochig'i, hozir uning kompaniyasini men boshqaryapman.

Ammo meniyam izimga tushishgan. Juda qo'rqaman. Yo'q, o'lishdan qo'rqmayman, shunday kompaniya dushman qo'liga tushib qolishidan qo'rqaman. Ha, mayli, qurib ketsin hammasi. O'zingiz nima ish bilan kelgandingiz bizning shaharga? Nima ish qilasiz? Kasbingiz nima? Juda yoshga o'xshaysiz…

— Men… — yana tutilib javob qildi Mirsoli. — Karate, kikboksing, quroldan o'q otish bo'yicha viloyat chempioniman. Buyoqqa… Ish qidirib keluvdim.

— Tushunarli, — Natalya to'satdan tormozni bosib mashinani to'xtatdi va Mirsoliga qattiqroq tikildi. — Demak, sportchiman, merganman deng?

— H-ha, shunaqa desayam… Bo'ladi…

— Sizga bir ish taklif qilsam, yo'q demaysizmi? Yaxshi pul to'layman. Yotar joyingizam tayin, osh-ovqatdan qiynalmaysiz. Xo'sh, nima deysiz?..

Mirsoli nima deyishni bilmay, bosh qashib olish bilan kifoyalandi. Ammo Natalya uning ko'zlariga tikilgancha javob kutardi.

— Qanaqa ish ekan, opa? — so'radi Mirsoli nihoyat boshini bir bahya balandroq ko'tarib. — Agar qo'limdan kelsa…

— Qo'lingizdan keladi, — dedi Natalya. — Boya ko'rdim qanchalar abjir, kuchliligingizni. Yosh bo'la turib shuncha san'atga ega ekaningizni ko'rib, ochig'i, quvonib ketdim. Qaniydi meniyam sizdaqa o'g'lim bo'lsa…

— Qanaqa ishligini aytmadingiz-ku!

— Ha-ya, esim qursin! Xullas, rozi bo'lsangiz, men sizni tansoqchilikka ishga olmoqchiman. Ishingiz oddiy, meni qo'riqlab yurasiz.

— Nima, dushmanlaringiz ko'pmi?

— Boya aytdim-ku, marhum erimning ishlarini yuritish mening chekimga tushgan. Ammo raqobatchilar izimdan yovvoyi mushukday poylashgani poylashgan. Nima bo'lgandayam, ayolman, ularga kuchim yetmaydi. Ishonsangiz, ular juda razil odamlar, meniyam o'ldirib ketishdan toyishmaydi. Bu aniq. Xo'sh, rozi bo'lasizmi? Yoki…

Mirsoli beixtiyor Natalyaga boqdi. Ayol haqiqatan juda go'zal va shiddatliligi o'tkir nigohlaridan sezilib turardi.

«Bu ishim ham silliqchasiga bitadigan bo'lib turibdi shekilli, — o'yladi Mirsoli. — Enam bekorga aytmaskan. Yolg'izga xudoning o'zi yordam berarkan. O'zim ham aynan shunday ish topish umidida edim. Mana, peshonamdan chiqdi-qoldi. Agar bu imkoniyatni qo'ldan boy bersam, keyin sarson bo'lishim tayin. Yaxshisi, rozi bo'lay-da, kelajak haqida bosh qotiray. Natalya badavlat ekan, keyinchalik ham tashlab qo'ymaydi. Mendan nima ketardi, qo'riqlash bo'lsa qo'riqlash-da!..»

— Men roziman, — dedi Mirsoli. — O'zim ham xuddi shunaqa ish topish niyatida keluvdim, opa!

— O', zo'r bo'ldi, — ko'zlari chaqnab motorga o't qo'ydi Natalya. — Rozi bo'lishingizga ishongandim. Xo'sh, ketdikmi?

— Ketdik.

— Oldin do'konga kirib ul-bul xarid qilamiz. Sizni yaxshilab mehmon qilmasam, ayb bo'ladi. Nima deysiz?

— Ixtiyoringiz.

Natalya Mirsolining so'nggi javobidan yanada qoniqish hosil qilib gazni bosdi.

* * *

Mirsoli bunday hashamatli hovlini yetti uxlab tushida ko'rmagandi. Ichkariga kirib, cho'g' kabi qizil gilamlar, turli qimmatbaho buyumlarga o'zi bilmagan holda qur-qur tikilaverdi. Natalya ham uning holatini sezdimi, jilmayib qo'ya qoldi. Ayniqsa, Mirsolini tun yarimlab uxlashga yotgandan keyingi manzara lol qoldirgandi. Unga juda yumshoq divanga joy to'shab berishdi. Hech qachon bunday hashamatlarga ko'nikmagan yigit ancha vaqt hatto qimirlashga-da qo'rqib tek yotdi. Xayolida qimirlasa, divanning taxi buziladigandek tuyulaverdi. Shu ko'yi ko'zi ilinayozgan ekan. Tashqarida nimaningdir taraqlaganini eshitib, beixtiyor o'rnidan turib ketdi va quloqlarini ding qildi. Natalyaning yotog'ida jimjitlik edi. Asta borib derazadan tashqariga qaradi. Ne ko'z bilan ko'rsinki, ikki barzangi qo'llarida qurol bilan ichkarilayapti. Mirsoli ularni ko'rdi-yu, nimanidir anglagandek yanada hushyor tortdi va o'zini panaga oldi.

«Dushmanlari shular shekilli, — ko'nglidan o'tkazdi Mirsoli. — Nima qilsa bo'ladi? Qo'limda qurol ham yo'q. Agar meni payqab qolishsa, tamom, itday otib tashlashi hech gap emas. Demak, hushyorroq ish tutish kerak. Nima qilaman? Nima qilsam, ikkoviniyam yerga qulataman? Yuzma-yuz mushtlashishning sira imkoni yo'q. Qo'lida qurol tutgan odam o'ylab ham o'tirmaydi. Tepkini bosadi-yu, hammasi tugaydi. Eh, bunaqa ish qilib ko'rmagan odamga… Ha, esladim, bir kinoda qahramon orqadan borib… Ha, ha, usul ham yodimga tushdi. Xuddi shunday qilaman. Boshqa yo'l yo'q… Mirsoli, o'zingni ko'rsatish payti yetdi shekilli. O'zingdan ko'r, shu yo'lni tanlading, begona yurtlarga kelding, xuddi shunaqa hayotni qidirding. Mana, o'sha hayot yo'lingdan chiqib turibdi. Buyog'iga peshonangda borini ko'rasan…»

Mirsoli kutdi. Barzangilar to oshxonaga kirib olguncha poyladi. Balkondan oshib tushib, tovushsiz oshxonaga kirganlari hamono bir harakat bilan ikkoviga ham bo'yin qismi aralash kuchli zarbalar berdi. Bu usulni ustozidan naq bir yil deganda arang o'rgangandi. Xuddi shu usul yordamida odamni hushidan ketkaziladi. Behush kimsa kamida yarim soat tek yotadi. Uyg'ongandan keyin ham darrov o'zini o'nglay olmaydi. Zarba berilgan joyda kuchli og'riq turadi…

Ikkala barzangi ham baravar polga chalqancha quladi. Mirsoli shosha-pisha bir burchakdan ikkita arqon topdi-yu, barzangilarning qo'l-oyoqlarini chandib bog'ladi…

Ana endi bemalol uxlasa bo'ladi. Natalya hech narsani payqamagan chog'i, chirog'ini ham yoqmadi…

Adashibdi, oshxonadan xonaga chiqib ulgurmay, ostonada rangi oqarib ketgan Natalya hozir bo'ldi. U javdiragancha bir Mirsoliga, bir polda cho'zilib yotgan barzangilarga savol nazari bilan boqdi.

— Shularmidi dushmanlaringiz? — so'radi Mirsoli xotirjamlik bilan. — Nega indamaysiz? Yig'layapsizmi?..

Shu asnoda Mirsoli barzangilarning to'pponchalarini qo'liga oldi.

— Bular… Qaydan paydo bo'ldi? — so'radi Natalya vahima aralash. — Qachon kela qolishdi?

— Siz uxlab qolgandingiz, — javob qildi Mirsoli. — Qarasam, hovliga devor osha tushib kelishdi. Darrov tushundim. Shular dushmanlaringiz ekaniga shubham qolmadi. Keyin esa…

— Keyin nima qildingiz? O'ldirdingizmi?

— Yo'g'-e, — qo'l siltab sovuq kulimsiradi Mirsoli. — Jinni bo'libmanmi o'ldirib? Oldin sizdan so'ray dedim. Ikkoviyam hozir shirin tush ko'rayotgan bo'lsa kerak. Bir soatcha shunday yotishadi. Siz tezroq bir qarorga kelishingiz kerak. Agar o'ldir desangiz…

— Yo'q, yo'q, — yanada vahimaga tushib ortga tislandi Natalya. — Mening uyimdan o'lik chiqishini xohlamayman.

— Unda uyg'onishsa, bular sizni o'ldirishadi. — dedi Mirsoli. — Ko'rib turibsiz-ku, qurollanib kelishgan. Demak, allaqachon nima qilishni bilishgan. Xo'sh, nima qilay? Hademay tong otadi. Tezroq bularni bir yoqli qilmasak bo'lmaydi.

— Meni xudo bir asradi, — deya ichiga bir necha marta tuflab oldi Natalya. — Yaxshiyam siz uchrab qoldingiz-a! Yo'qsa, haligiday…

— Ha, sizni o'ldirib, hech narsa bo'lmaganday jo'nab ketishardi.

— Bularni… O'rmonga oborib tashlashimiz kerak, — dedi Natalya bir qarorga kelgandek sergak tortib. — Haromilar mening uyimda cho'zilib yotmasligi zarur.

— Yaxshi, unda mashinangizni tayyorlang! Yukxonaga ortamiz-u, aytgan yeringizga oborib tashlaymiz.

Natalya tashqariga chiqishga shoshilmadi. Kutilmaganda ko'zlari yoshlanib, Mirsoliga yaqinlashdi-da, yelkasiga bosh qo'ydi.

* * *

Shu tobdagi manzarani Mirsoli faqat filmlardagina ko'rgandi. Endi esa arslondek erkaklarni qo'ltiqlab uning o'zi mashinaga ortdi. Bu ham mayli, halizamon umrida ko'rmagan o'rmonga tashrif buyuradi. O'sha kimsasiz maskanda ikki barzangini qoldirib ortga qaytadi. Bularning taqdiri ne kechishi bilan qiziqishga haqi yo'q. Chunki u tansoqchi. Tansoqchining vazifasi xo'jayinning hayoti uchun balogardon bo'lish. Shuni uddalamasa, o'zi barzangilar o'rniga yotishi lozim bo'ladi.

«Aslida shular ham do'konchining biri-da, — o'ylardi u mashina oynasidan zulmat qa'riga hissiz tikilib. — Uyam mening baxtimni tortib oldi, o'zimni biryoqli qilishga bel bog'ladi. Agar undan zo'r bo'lmasam, allaqachon go'rda yotardim. It ham achinmagan bo'lardi menga. Faqat enam sho'rlik kuya-kuya qolardi. Yaxshiki, qo'limdan hech bo'lmasa mushtlashish kelarkan. Yo'limni to'g'rilab yura olaman. Ha, endi ortga qaytish yo'q. Men o'zimga o'zim so'z berdim. Qishloqqa qachon zo'rlar zo'riga aylansam, katta pul yig'samgina kirib boraman. O'shanda