Snayper 3 (kamolov)

Mashina shahar ko'chalari bo'ylab o'qdek uchgancha ulkan bir bino ro'parasiga kelib to'xtadi. Vasya motorni o'chirdi-yu, gap-so'zsiz pastga tushdi. Mirsoli ham uning harakatlarini ilg'ab eshikni ochdi va tashqariga chiqib bino tomon tikilib qolgan Vasyaga yaqin bordi.

— Xo'sh, nega to'xtadik? — so'radi u yelka qisib. — Shu yermi manzil?

— Ha, — javob qildi Vasya ikki qo'lini musht qilib. — Shu yerda xayrlashamiz, brat! Siz shu bino ichkarisiga kirasiz. Sizni… Kutishyapti…

— Balki kimlar kutayotganini endi aytarsiz? Men… Taniymanmi ularni?

— Kirganda bilasiz. Ammo ishoning, hammasi yaxshi bo'ladi. Menga… Ruxsat endi. Ketmasam bo'lmaydi…

Nimayam derdi?!. Mirsoli mashinadan sumkasini oldi-da, shoshilmasdan bino tarafga qarab yurdi. Ichkariga faqat bir eshikdan kirilardi. Bu bino bir qarashda katta zavodni ham yodga solar, faqat atrof suv quygandek jimjitligi, zog' uchmasligi ko'ngilga picha xijillik solardi.

«Bu zo'ravonlarga hayronman-da, — ko'nglidan o'tkazdi Mirsoli eshik ro'parasiga yetganda, birdan to'xtab. — Topganlari manavinaqangi qarovsiz, kimsasiz joylar-a! Tuzuk-quruq yerda kutib olishsa, asakasi ketarmikan?..»

Shunday xayollar qurshovida eshikni ochib ichkariga qadam qo'ydi. Haqiqatan ichkari zavod, fabrikalardagi kabi birgina, kattakon xonadangina iborat edi. Qorong'i bo'lgani bois Mirsoli timirskilana-timirskilana chiroqni bir amallab yoqdi. Yoqdi-yu, tosh qotib qoldi.

Ne ko'z bilan ko'rsinki, ikki-uch metr narida qandaydir erkak qonga belanib yotardi.

Mirsoli chopgancha borib erkakning tepasida hozir bo'ldi. Bu galgi manzara uni battar dahshatga soldi. Chunki polda yotgan kimsa yaqindagina unga yordam qo'lini cho'zgan polkovnik edi.

— O'rtoq polkovnik, ko'zingizni oching! — jazava iskanjasida qolgan Mirsoli murdani siltay boshladi. — Sizga nima bo'ldi? Nega? Ko'zingizni ochsangiz-chi!.. Hozir… Hozir «Tez yordam» chaqiraman!..

Afsuski, o'rnidan turishga-da ulgurmadi. Daf'atan eshik sharaqlab ochilib, ichkariga qurollangan askar kiyimidagi, yuzlariga qora niqob tortgan o'n chog'li yigitlar yugurib kirdi. Ularning uch yoki to'rt nafari kela solib Mirsoliga yopishdi. Uni kuch bilan polga yuztuban qulatib, ikki qo'lini qayirib olishdi. Qolganlar esa tepasida qurol o'qtalgancha tosh qotishdi.

— Ha-a, baribir marazligingga boribsan-da, — o'shqirdi kimdir tepasiga kelib. — Ona suting og'zingdan ketmagan-u, odam o'ldirishni boshladingmi? Mana endi ko'rasan ko'radiganingni, iflos, churvaqa! Turmada seni boshqatdan tarbiyalab qo'yishadi! Olib chiqing buni!..

Mirsoli hech narsani tushunmasdi. Panjaralardangina iborat mashinada ketib borardi-yu, ich-etini yerdi. Aeroportda kutib olgan haydovchi, mashina, manzil… Bularning barchasi Mirsolining miyasini kemirardi.

* * *

Bu gal Mirsoli militsiya bo'limida oddiy katta leytenant bilan «hamsuhbat» bo'lishini angladi. Soqchilar kabinetga olib kirgach, uzun bo'yli, yuzlari zaxil, ko'zlari qisiqdan kelgan tezkor guruh xodimi, xuddi o'sha bino ichkarisida tepasiga turgancha so'kingan leytenant qarshisidagi kursiga o'tirib oldi-da, savolga tuta boshladi.

— Xo'sh, tirrancha, nima ish qilib qo'yganingni bilasanmi? Kimni o'ldirganingni anglayapsanmi? Gapir, iflos! Yo boshqachasiga gapirtiraymi?

Mirsoli javob berishga shoshilmadi. Mashinada yo'l bosib kelish davomida ancha o'zini to'xtatib olgan, bularning barchasi militsionerlarning navbatdagi nayrangi ekaniga amin bo'la boshlagandi. Chunki ularning barchasi Mirsolining kimligini juda yaxshi bilishadi. Shu kunga qadar qilib yurgan ishlari, kimlarni polkovnikka tutib bergani-yu, shu ish bahona Dimaning hayotiga nuqta qo'yganigacha xabardor etilgani ma'lum.

«Valera to'g'ri aytgan ko'rinadi, — ko'nglidan kechirardi Mirsoli qarshisidagi militsiya xodimiga yer ostidan qarab qo'yib. — Zo'r bo'lish, haqiqiy hayotni ko'rish uchun turmaga tushib chiqish kerakka o'xshaydi. Balki o'shanda duch kelganga ishonib ketavermasman, uchragan mashinaga o'tirib olmasman?.. Turmasidayam bizga o'xshaganlar o'tiradi-da! Meni yamlab tashlamas, harqalay?!.»

— Vey, maraz, gapirasanmi-yo'qmi? — xayollarini bo'lib ikki yelkasiga chang soldi militsioner. — Boshingni ko'tar, dedim!..

— Aka, men… Hech kimni o'ldirmadim! — dedi Mirsoli asabiy lab tishlab. — Meni… Qandaydir Vasya degan…

— O'chir chakagingni! — baqirib stolni mushtladi militsioner. — Mana, polkovnikning tanasida barmoq izlaring ham bor! Yana senga nima kerak?

— Axir…

Baxtga qarshi katta leytenant umuman gapirishga, o'zini oqlashga qo'yishga izn beradigan holatda emasdi. U Mirsolidan faqat iqror kutar, turli yo'llar bilan qotillikni bo'yniga oldirishga urinardi.

— Bilasanmi, seni hozir nima qilaman? — tepasiga kelib boshiga bosh barmog'i bilan niqtashga o'tdi militsioner. — Yo'q… Tasavvur qilasanmi nima bo'lasan?..

Xuddi shu muomalasi Mirsolining ensasini qotirdi. Sabr kosasini to'ldirdi. Shu lahzalarda u beixtiyor tepasidagi qisiq ko'z militsionerning tanbeh-u dag'dag'alariga chidab o'tirgandan, tezroq turmaga borishni xohlay boshladi.

— Xo'sh, nima qilasiz? — boshini dast ko'tarib, militsionerga tik boqishga majbur bo'ldi Mirsoli. — Qamaysizmi? Qamang! Nega qarab turibsiz?..

Katta leytenent dag'dag'alarini davom ettirishga ulgurmadi. Kutilmaganda telefoni jiringlab qoldi. U kim bilandir salomlashdi-yu, bir muddat suhbatdoshini tek turib tinglagach, «Xo'p, tushunarli, hozir bajariladi», degancha telefonini kissasiga soldi va bir qadam ortga tislanib, Mirsoliga ma'noli boqdi.

— Ana, endi kuningni ko'rasan, tirrancha, — dedi u Mirsoliga. — Hozir seni bir okaxonning huzuriga olib borishadi. O'sha odam seni to'tiday sayratadi. Yaxshilikni bilmagan… Soqchi! Soqchi dedim!

Zum o'tmay, eshik ochilib, kabinetga boshqa bir militsioner kirdi.

— Labbay, o'rtoq katta leytenant!

— Manavini Ivan Alekseevichning huzuriga olib boringlar hoziroq!

— Xo'p bo'ladi!..

* * *

Mirsolini soqchilar boshqa bir manzilga olib borishdi. Bino ichkarisiga ham uni butkul o'zga militsionerlar olib kirdi. Mirsoli tushundiki, bu militsiyadan-da obro'liroq, nufuzi yuqoriroq joy. Shunday ekan, yana u bilan yulduzi yirik pogonlar taqqan shaxslar gaplashadi. Shunday bo'ldi ham. Faqat kabinet to'rida savlat to'kib o'tirgan o'rta bo'yli, ozg'inligidan yuzlari ichga botgan, ammo bashang kiyimi o'ziga yarashib tushgan erkak qarshi oldi.

— Men podpolkovnik Timofeevman, — o'zini tanishtirdi u. — Bu yer, yigit, prokuratura. Shuning uchun har gapingni o'ylab gapirishingga to'g'ri keladi. Tushuntira oldimmi?

Mirsoli javob o'rniga bosh silkib qo'ya qoldi.

— Bilaman, — Timofeev o'rnidan asta turdi-da, Mirsolining tepasiga yaqinlashdi. — Sen, bola juda yoshsan. Hali dunyoning nimaliginiyam anglab ulgurmagansan. Lekin baland dorga osilibsan. Qo'rqmaysanmi?

— Nimadan? — sira tap tortmay, savolga savol bilan javob qaytardi Mirsoli. — Sizdanmi?

— Bu yerda savolni men beraman, — jahl aralash unga boqdi podpolkovnik. — Uqdingmi?

— Uqdim.

— Bu boshqa gap… Xullas, bilaman, ishonaman, sen polkovnik Ivanovni o'ldirmagansan. Ammo qo'limizda senga qarshi dalilla bor. Judayam ko'p. Bilasanmi?

— Bilmayman.

— Shunday ekan, — Mirsolining javobini go'yoki eshitmagandek davom etdi podpolkovnik. — Qamalishing tayin. Qamoqdan qo'rqmaysanmi?

— Peshonamdagini ko'raveraman.

— O', dadilsan-ku juda! Afsuski, qo'rqishingga to'g'ri keladi. Chunki seni militsiyada ishlab qamalganlar orasiga tashlashadi. Bu tayin. Ular orasida Ivanovning tarafdorlari bor. O'shalar seni…

— Meni qo'rqitishning keragi yo'q, — dedi Mirsoli garchi podpolkovnikning so'nggi gapini eshitib, yuragiga biroz g'ashlik rahna solgan bo'lsa-da. — Qo'rqaverib pishib ketganman.

— Botirligingni-chi, boshqa joyda ko'rsatasan, — podpolkovnik bu javobdan battar achchiqlanib, Mirsolining ikki yelkasiga chang soldi. — Gapir, buqacha, tergovga yordam berasanmi-yo'qmi?

— Yordam? — Mirsoli militsiya qurshovida qolgan lahzalardanoq taqdirga tan berib bo'lgandi. Shu sababmi, iloji boricha o'zini qo'lga olishga, boshini yanada tik tutishga urinardi. — Nega?

— Agar yordam bersang, qamalmaysan. Tirikchiligingni o'tkazib yuraverasan. Oldingda ikkita yo'l turibdi. Yo bizga yordam berib, jazodan qutulib qolish, yoki boya aytganimday turmadagi Ivanov tarafdorlari qo'lida o'lim topish. Har holda juda yoshsan, qancha orzularing bordir. Kallangni ishlatsang-chi, bola!

— Nima qilishim kerak? — boshini ko'tarib podpolkovnikka tik boqdi Mirsoli. — Kimnidir qidirib topishmi? Haligi… «Atmaro'zka»lar…

— Ovozingni o'chir! — jerkib tashladi podpolkovnik. — Senga kim qo'yibdi bunaqa gaplarni? O'zing o'shanaqasan-ku! Tag'in katta ketishingni qara-ya!

— Uzr, — dedi Mirsoli arang o'zini tiyib. — Bir kep qoldi-da!

— Yordam berasanmi bizga yo…

— Aytavering, — Mirsoli hiyla jussasini orqaroqqa tashlab qaytadan podpolkovnikka tik qaradi. — Sizlarning qo'lingizdaman! Qochib qaergayam borardim.

— Ish ancha mushkul, — deya ortga tislandi podpolkovnik yuziga tabassum yugurib. — Uddalarmikansan?

— Oldin ayting-chi!

— Qisqasi, turmalarning birida Mahmud degan bir maraz o'tiribdi, — gap boshladi podpolkovnik. — Xuddi o'sha yaramas Ivanovni o'ldirishga buyurtma berganini bilamiz. Baxtga qarshi qo'limizda aniq isbot yo'q. Ishing o'sha nusxani tilidan ilintirib berishdan iborat bo'ladi. Eplaysanmi?

— Eplashga eplayman, — dadil javob qildi Mirsoli. — Faqat bir lekini bor-da!

— Yana nima?

— Baribir turmaga tusharkanman-ku! Buni qanday tushunish kerak?

— Sen turmaga bekitiqcha, vaqtinchaga joylashasan. Bu ishni biznikilar qoyillatadi. Ish bitgandan keyin chiqib ketasan. Ma'qulmi?

— Basharti o'sha Mahmud bilan mushtlashib qolib… Biryoqli qilib qo'ysam. Bilasiz-ku, buyurtma bergan bo'lsa, oddiy odammas. Unaqalarni tilidan ilintirishning o'zi bo'lmaydi. Buning ustiga meni tanimasa. Umrida birinchi marta ko'rib turgan odamga gapiravermas?..

— Sen haqsan. Ammo bilib qo'y. Ma'lum muddat bir kishilik kamerada o'tirishingga to'g'ri keladi. Mahmud xuddi o'sha turmaning «paxan»i hisoblanadi. Bilasanmi bu nima degani?

— Bilaman, yosh bolamasman.

— Ifloslarning tilida shunaqa-da! «Paxan» bo'lgandan keyin turmadagi jami mahbuslar unga bo'ysunadi. Sen bo'lsang, asta-sekin Mahmudning ishonchiga kirish yo'lini qidirasan. Va topasan. Topmasang bo'lmaydi.

— Tushunaman, — dedi Mirsoli daf'atan xayoliga o'rlay boshlagan o'ylardan yanada sergaklanib. — Ammo turma hayoti haqida ko'p eshitganman. Men… Kim bo'lib boraman u yerga? Qaysi jinoyat bilan qamalgan bo'laman-u, nima deyman? Harqalay, turmada o'tirgan mahbuslar ahmoq emas-ku!

— Senga qoyil qola boshladim, — dedi podpolkovnik bosh irg'ay-irg'ay. — Bu narsalarni bilishingni tasavvur ham eta olmasdim. Xafa bo'lmagin-u, seni shu gapni gapirguningcha, ahmoq bir yigitchaday tasavvur qilayotgandim. Mana, endi seni yaxshiroq taniy boshladim. Haqsan, turmadagi jinoyatchilar rostdanam ahmoqmas. Buni bizam bilamiz. Shunday ekan, senga bor gapni gapirishim shart. Xullas, Mahmud polkovnikni o'ldirishga buyurtma bergani haqiqat. Lekin u killerni ko'rmagan va umuman tanimaydi. Killer senga o'xshagan bo'z yigitligini-ku, tasavvur ham eta olmasa kerak. Shunday ekan, sen polkovnikning qotili sifatida turmaga kirib borasan. U yerda marhumning dushmanlari istagancha topilishiga ishonaman. Demak, seni quchoq ochib kutib olishlari tayin. Hatto, birinchi kundanoq mahbuslar orasida hurmat qozonishing ham aniq. Xo'sh, tushuntira oldimmi?

— Ha, — dedi Mirsoli podpolkovnikning javobidan qoniqish hosil qilgandek mamnun bosh silkitib. — Tushundim. Aytgancha… Boya qo'rqitganday bo'lgandingiz. Agar taklifingizga ko'nmasam-u, siz meni sobiq militsionerlar o'tirgan turmaga jo'natsangiz, nima bo'lardi? Meni… O'ldirisharmidi?

— O', — podpolkovnik qaytadan kursiga cho'kdi-da, gavdasini orqaga tashladi. — O'ldirgandayam, uzoq vaqt qiynab o'ldirishardi. Bu ishingni sira kechirishmasdi. Nima, taklifimdan bosh tortmoqchimisan? O'sha turmaga tashlashimni xohlayapsanmi? Joningdan to'ydingmi?

— Yo'g'-e, — dedi Mirsoli sovuq kulimsirab. — Shunchaki so'radim-da!

— Rozimisan unda? Bizga yordam berasanmi?

— Boshqa variant ham yo'q-ku! — norozi javob qaytardi Mirsoli. — Qochib qaergayam borardim?

— Juda soz. Unda hozir damingni ol! Hech narsani o'ylama! Tez kunda turmaga jo'naysan. Men ishni tezlataman. Uzoq kutmaysan.

— Basharti, aytganingizni qilsam-u, meni chiqarib olmasangiz, turmada qolib ketsam-chi?

— Ahmoqona savollarni berma, bola! — dedi podpolkovnik. — Men hayotda so'zimdan qaytmaganman. Ishni bajar, o'sha kuniyoq ozodlikka chiqasan. Hech kim yo'lingga ko'ndalang bo'lmaydi!..

Mirsoli ichki ishlar bo'limi yerto'lasidagi alohida kameraga kirgach, soqchi eshikni tashqaridan sharaqlatib yopdi-yu, shu zahoti qadam tovushlari uzoqlashdi. U kameraning sho'r bosgan devorlariga ayanchli tikilgancha boshini changallab oldi. Shu tobda yuragiga qil sig'mas, qilib qo'ygan ishlaridan afsus chekardi. Aksiga olgandek, kameraning betonlangan poli bo'ylab kattakon suvaraklar chopqillay boshlaganini ko'rdi. To'g'ri, qishloqda ham suvaraklarni ko'p uchratgan. Ammo bu qadar kattakoniga ro'baro' bo'lmagandi. Suvaraklar shunchaki chopmas, qandaydir yoqimsiz tovush chiqargan ko'yi chopqillardi.

Mirsoli militsiya bo'limi yerto'lasidagi kamerada bir haftadan ziyod yashab, bo'lari bo'layozgandi. Har soniyada bag'rini nadomat, alam, nafrat o'ti kuydirar, o'zini qo'yarga joy topolmasdi. Alamlar xezlangan mahal o'chini beton pol-u supadan olardi. O'zboshimchalarcha tutgan yo'lidan qaytishga imkon yo'qligini his etgani sayin nafasi bo'g'ilar, nazdida hayot tugab borayotgandek, endi hech qachon mana shu to'rt devordan bo'lak hech narsa hamroh bo'la olmaydigandek tuyulardi.

Roppa-rosa sakkiz kun deganda ertalab kamera eshigi ochilib, soqchilar hamrohligida podpolkovnik kirib keldi. Uning yuzlarida tabassum zohir edi.

Tushkunlik girdobiga deyarli g'arq bo'layozgan Mirsoli hech narsa bo'lmagandek istar-istamas o'rnidan qo'zg'aldi-da, podpolkovnikka savol nazari bilan sovuq boqdi.

— Mana, kutilgan lahzalar yaqin, — dedi podpolkovnik kaftlarini bir-biriga ishqalab. — Hoziroq «SIZO»ga jo'naysan. Ketishingdan oldin ba'zi arsalarni senga tayinlab qo'yishim kerak. Tayyormisan?

Mirsoli indamay yelka qisdi.

— Sen tanishishing zarur bo'lgan odamning ismi Timofey, — dedi podpolkovnik. — Yoshi oltmishdan oshgan. Laqabi «Bolshoy». Nega bunaqa desang, ja gavdali, beso'naqay maraz. Qarib qolgan bo'lsayam, kuchi ko'p yaramasning. Shuning uchun muomala qilganda ehtiyot bo'lgin. Umuman, senam chakkimassan-u, ehtiyot shart aytib qo'yapman-da! Nega bo'shashasan, yigit? Qo'rqyapsanmi?

Mirsoli uning so'nggi savoli yoqinqiramay, birdan qovog'ini uydi-yu, yer chizgan holatda to'ng'illadi:

— Men faqat xudodan qo'rqaman!

— Juda yaxshi. Unda Xudo senga yor bo'lsin! Aytib qo'yay, bizga uni to'liq tutib bermaguncha, turmadan chiqmaysan. O'ylab ish qil, har kimning gapiga ishonib, g'o'rlik qilib qo'yma! Shu ishingga qarab o'zingning taqdiring ham hal bo'ladi. Yoshlik qilib birovlarning nog'orasiga o'ynab qo'ymagin!

— Men tayyorman, — dedi Mirsoli tezroq kameradan ochiq havoga chiqish ishtiyoqida yonib. — Hamma gapingizni tushundim. Siz aytganday ish tutaman!

— Juda soz! Qani, yo'lga unda! Akalaring seni olib borib qo'yishadi. Qo'rqma, turmadagilar ogohlantirilgan. Hech kim senga qattiq gapirmaydi.

Mirsoli o'rgatilganidek haqiqiy mahbuslar kabi ikki qo'lini orqaga olgan ko'yi bosh eggancha soqchilarning oldiga tushdi.

* * *

Militsiya bo'limida ko'rganlari xamir uchidan patir ekaniga Mirsoli «SIZO» hovlisiga kelib tushgandan so'ng amin bo'ldi. Mashina to'xtaydigan yerda uch nafar soqchi qo'llarida qurol tutgan holda shay turishar, ularning biri ovcharka it ham yetaklab olgandi. Mirsoli mashinadan tushgani hamono it unga qarab vovillay boshladi. Soqchilar esa odatga ko'ra, Mirsolini charm tayoq ta'qibida ichkariga haydashmadi. Aksincha har bir buyruqni muloyim va xotirjam ohangda tilga ko'chirish bilan cheklanishdi. Ichkaridagi navbatchilik qismida ham hech kim Mirsoliga ola qaramadi. Turtkilab, kaltaklamadi. Qoida bo'yicha shoshilinch kiyimlarini paypaslagan bo'lishdi-yu, kameraga olib kirishdi. Prokuror aytganidek, uni bir kishilik kameraga qamashdi. Bu yer harqalay militsiya bo'limidagidan ancha shinam ekan. Panjarali deraza ostiga karavot qo'yilibdi. Karavotning oyoq uzatiladigan tarafiga oppoq choyshablar tashlanibdi.

Soqchilar eshikni tashqaridan yopgach, Mirsoli choyshabni yaxshilab yoydi-da, o'ziga o'rin to'shadi.

— Bu yer odam yashasa bo'ladigan ekan-ku, — dedi ovoz chiqarib. — Suvaraklar ham ko'rinmayapti. Sassiq hid ham yo'qqa o'xshaydi. Buyog'i nima bo'larkan? Timofey o'g'riboshi deganlari qanday odam ekan? Prokuror uni sovuqqon degandi. Odamgarchiligi bordir, axir!?. Yo unaqamasmikan? Qanday til topishar ekanman-u, qay yo'l bilan uni gapirtirarkanman? Xudo biladi. Ha, mayli, dam olay-chi, bir gap bo'lar! Qamoqlarigayam, o'g'riboshilarigayam tupurdim! Shunaqa deyman-u, cho'zib nima qildim? Hozir o'sha ishini qoyillatsam nima bo'ladi? Bu to'rt devori ichida qachongacha o'tiraman?..

Shunday deb Mirsoli eshikka yaqin bordi-da, bor ovozda baqirdi:

— Soqchi! Eshikni och!

Eshikdan uzoqlashib ulgurmay, soqchi eshikni ochib ichkariga mo'raladi.

— Nima gap?

— Mening prokurorimni chaqirib bermaysizmi?

— Qaysi prokuror?

— Navbatchilik qismidagilardan so'rasangiz, aytishadi. Ayting-ki, men ishni hoziroq boshlamoqchiman! Faqat tezroq, iltimos! Yangi g'oya paydo bo'ldi!

— Bo'pti, kut! Shovqin solma!

* * *

Oradan taxminan yarim soat, qirq daqiqa o'tib, xuddi o'sha podpolkovnik kameraga kirdi. Uning kayfi chog' edi. Kiriboq karavotning bir chetiga o'tirdi-da, Mirsoliga hazillashdi.

— Ha, «Krutoy janoblari», biz faqirlarni yo'qlatibsiz? Tinchlikmi? Qanday xizmat ko'rsataylik?

— Ja unchalikmasdir, o'rtoq nachaylik, — dedi Mirsoli biroz xijolat tortib. — Odamni bunaqa noqulay ahvolga solib qo'ymang-da endi!

— Yo'g'-e, — dedi podpolkovnik picha jiddiylashgan bo'lib. — Xijolat bo'ldilarmi? Negadir ishongim kelmaydi.

— Koroche, men hoziroq ishni boshlasam devdim, — maqsadga ko'chdi Mirsoli. — Qancha tez tugatsam, shuncha tez chiqaman-ku manavi yerlardan! To'g'rimi?

— To'g'ri, — dedi podpolkovnik. — Faqat… Shoshilmayapsanmikan? Bugun tiniqib uxlasang, qiladigan ishlaringni kallangda pishitsang, qanday bo'larkin?

— Allaqachon pishitib bo'lganman. Boshlasam, yomon bo'lmasdi.

— Shunaqami? Xo'sh, ishni nimadan boshlamoqchisan?

— Meni o'sha Timofeyga yaqinroq aristonlarning kamerasiga olib kirishsa, ular orqali o'g'riboshiga yaqinlashishim mumkinday tuyulyapti. Har holda ahmoqmasdir meni darrov yoniga chaqirib? Yo adashyapmanmi?

— Yo'q, — Mirsoliga qattiqroq tikilib javob qildi podpolkovnik. — Kallang endi ishlay boshlabdi. Juda to'g'ri o'ylabsan. Timofey ja ehtiyotkor odam. Uncha-muncha aristonni kamerasiga chaqiravermaydi. U manaman degan boyvachcha bo'lsayam, oldin surishtiradi, o'rganadi. Xo'p, bugun seni bir kameraga olib kirishadi. O'sha yerda o'g'riboshining hamtovoqlaridan biri bilan tanishasan. Ismini eslab qol. Jora. Laqabi «kallakesar».

— Odam so'yganmi?

— Bunchalik qo'pol gaplarni gapirma-da, — sovuq kulimsirab daricha tomonga bosh burdi podpolkovnik. — Bo'ynida bir nechta qotillik jinoyati osilib turibdi. Umuman, juda sovuqqon va jiddiy ariston. Fe'li o'ta og'ir. Sal narsaga tutoqib ketaveradi. U bilan til topishishning o'zi bo'lmaydi. Uqdingmi?

— Uqdim.

— Uddalaysanmi?

— Uddalayman.

— Mayli, omadingni bersin!

Podpolkovnik chiqib ketdi. Mirsoli esa xayolan, ruhan yangi uchrashuvga tayyorgarlik ko'ra boshladi.

* * *

Taxminan ellik daqiqa o'tgach, kamera eshigi qaytadan ochilib, ostonada tanish soqchi hozir bo'ldi.

— Qo'llaringni orqaga qilib, yo'lakka chiq, — buyurdi u Mirsoliga. — Endi devorga o'giril! Juda yaxshi. Qani, oldinga yur!..

Militsiya bo'limiga ilk bor tushgandan beri Mirsoli bu taxlit buyruqlarni deyarli yod olgan, jahli ham chiqmay qo'ygandi. Itoat bilan oldinga qarab yurdi. Chamasi o'ntacha kameradan o'tgach, soqchining qayta buyrug'i jarangladi:

— To'xta, devorga o'giril!

Soqchi o'ngdagi kamera eshigini ochdi-da, buyurdi:

— Ichkariga kir!

Kamerada uch ariston bor edi. Mirsoli o'rtadagisini darrov tanidi. Podpolkovnik