Tuzoq 5 (kamolov) (2-bet)

қимирлатиб “хўп” , деган ишорани қилди. Семён унинг ёқасини қўйиб юбориб хонадан чикди ҳамда ҳушсиз ётган йигитни аравачада олиб келаётган иккита оқ халатли йигитга урилиб кетай деди.

— Эшакка ўхшаган! Ўласанми кўзингга қарасанг?! — дея ўшқирди у оқ халатли дўхтирларга ва йўлак бўйлаб кетаётиб бир нарса эсига тушиб қолган одамдай жойида таққа тўхтади-да, ортига ўгирилди. Беморни олиб кетаётган шифокорлар Семён чиққан хонанинг ёнидаги палатага кириб кетишди. Бироз ўйланиб турган Семён дарров уларнинг ортидан борди.

Эшик ёнида яна бояги оқ халатлига урилиб кетишига сал қолди. Аммо бу сафар унинг жаҳли чиқмади.

— Нима қипти бунга? — дея сўради шифокордан. Шифокор ортига бир қараб олди-да:

— Елкасидан ўқ теккан, — деди.

— Тирикми? — дея сўради Семён кўзлари каттакатта бўлиб.

— Ҳозирча тирик. Кўп қон йўқотиб ҳушидан кетган, — деди шифокор.

— Қанақа қон керак? Ҳозироқ топиб бераман, —

деди Семён бирдан ҳовлиқиб. Бундай мурувватли одамнинг бу ерда қандай пайдо бўлиб қолганлигига ҳайрон бўлган дўхтир Семённинг орқасида ранги гезариб турган шифокорни кўрсатиб:

— Бу киши аниқлаб айтади, — деди. Семён боягина ўзи ёқасидан олган одамга ўқрайиб қаради.

— Ҳозироқ қон группасини аниқлаймиз, — дея шошганча шифокор палатага кирди. Орадан беш дақиқа ҳам ўтмасдан ярадор қонининг гуруҳи маълум бўлди. Бу ҳакда шифокор Семёнга айтиши билан у тўртта йигитни унга рўпара қилди.

— Буларники тўғри келмаса, бошқа яна истаганча

одам топиб келаман, — деди Семён йўлакдаги ўриндиққа ўтириб. Ярадорга қон қуйилгандан кейин ярим соатлар

чамаси вақт ўтиб у кўзини очди. Шифокор бу ҳакда дарҳол Семёнга хабар берди. Ўрнидан сапчиб турган Семён шошилганча палатага кирди. Ярадор йигит шифтга тикилганча ётар эди.

— Исминг нима? — дея сўради елкасига оппоқ

халат ташлаб олган Семён мулойимлик билан.Ярадор нигоҳини шифтдан олиб Семёнга қаратди.

Ва бироз жилмайиб:

— Мени бекорга бу ерга олиб келишибди, — деди.

— Асосийси, жонинг омон қолибди. Шунисига

шукр қил. Исмингни айтмадинг?

— Боря, — деди йигит бироз афти бужмайиб.

— Боря, ким сени бу аҳволга солди? — дея сўради

Семён энди меҳрибон товушда.

— Сиз прокурор эмасмисиз? — дея суҳбатдошининг саволига савол билан жавоб қайтарди йигит.

— Мен сенга яқин одамман. Прокурор энди келади, — деди Семён тутақиб кетаётган бўлса-да, ўзини босиб.

— Ҳеч ким, ўзим йиқилдим, — деди йигит қўрслик

билан.

— Ҳов, итдан тарқаган! — деди бирдан жон-пони

чиқиб кетган Семён. — Мен сендан сўраяпман, ким сени бундай аҳволга солди? Бўл, тез айт. Йўқса, ҳозир қайтиб келган жойингга қараб жўнайсан. Фақат бу сафар қайтиб келмайдиган бўлиб.

— Сизни мен танимасам... — деди қўрқиб кетган

Боря.

— Яхшилаб эсингдан чиқмайдиган қилиб танитиб

қўяман, агар менинг саволларимга жавоб бермасанг, — деди Семён газабдан афти бужмайиб.

— Инглиз йигит, оти Эдуард. Қандайдир миллиардер билан Америкадан келган экан. Унинг долясини олиб боргандйк. Келишолмадик. Отишмада менинг шеригим билан инглиз ўлди. Мен, яраландим, — дея тез-тез жавоб бера бошлади Боря.

— Миллиардер қаерда? — дея сўради Семён Борянинг тезда тилга кирганидан хурсанд бўлиб.

— Уни Дима асир олган. Ленинградский кўчасининг охиридаги уйнинг подвалида қурилган тунги клубда

ҳозир, — деди Боря ҳансираб.

— Бу гапинг бошқача бўлди, — деди унинг елкасига қоққан Семён. — Энди худо xoxlaca, кўп яшайсан.Йўлакка чиққан Семён йигитларига Боря ни ҳозироқ бу ердан олиб кетишларини буюриб, узи ташкарига кетаётганда уни шифокор тўхтатиб қолди.

— Нима гапинг бор? — дея суради Семён афтини

бужмайтириб.

— Ярадорнинг бу ерга олиб келинганлиги ҳақида

ички ишларга хабар берилган. Ҳали-замон келиб қолишади. Шунинг учун ярадор шу ерда қолгани маъқул, — деди у қўрқа-писа.

— Ўлгинг келаяптими? — дея суради бамайлихотир Семён. — Унда уларга ўзинг ran топиб берасан! — деб

Семён тез-тез юрганча касалхонадан чиқиб кетди. У машинага ўтириши билан қўл телефон и жиринглади.

— Алло, — деди телефонии қулоғига олиб борган

Семён.

— Ишлар қалай, биродар? — деган овоз келди

телефондан.

— Вадим, ҳаммасини аникладим. Фақат мен бир

нарсага ҳайронман. Дима деган “тип”ни танийсанми ? .

— Дима... Дима, ҳа, сал эсладим. Бир сафар йигитларим Дима исмли чурвақа пайдо бўлганини айтганди. Ўша машинага ҳужум қилибдими? — деди Вадим.

— Шунақага ўхшайди, ҳозир борайлик-чи, кейин

кўрамиз, — деди Семён мамнун қиёфада.

* * *

Ертўлага қамалганларидан кейин Очил йиғлаб

юборди-да:

— Ҳаммасига сен айбдорсан! — дея қичқирди Фозилга, — сенинг лақмалигинг касофатига бу ерда

ўтирибмиз.

— Нима қилибман лақмалик қилиб?! — дея бақириб юборди Фозил xам , — мен бошлаб келдимми ўша бойваччани?

•— Сен тоғамнинг ўғли йўқолиб қолгандн демаганингда, шу кунлар йўғиди бошимизда, — деди Очил бетон жойга ўтираркан.

— Гап менинг шунақа деб гапирганимдамас. Сен

билан мен тушунмайдиган ўйинга тасодифан қушилиб қолдик. Бор-йўқ айбимиз шу, ошна. Боя анавиларнинг телефонда гаплашганларини эшитмадингми? Очил бошини эгди. Хотини, учта боласини эслади. Хотини Очил йўлга чиқаётганида: “Дадаси, кўнглим жуда ғаш. Сал кейинроқ боринг” , деган эди. Очил унинг гапига қулоқ солмади. “Ҳозир сезон, агар сезондан кеч га қолсак, ҳамма қилган ишларимиз чиппакка чиқади”, деди. Шу бўйи хотини жимиб қолди. Ортиқча сўз айтмади. Аммо Очил дарвозадан чиқар найти ортига ўгирилиб қараганида, хотини йиғлаб турарди. Унга қўшилиб учта боласи ҳам кўз ёши тўкишарди. Очилнинг кўнгли ўша пайт алланечук бўлиб кетди. Болаларининг ёнига югуриб боргиси, уларни бағрига босгиси келди. Аммо ўзини босди. Уларнинг йиғлаб қолишини одатий ҳол деб тушунди. Энди бўлса ўшанда хотинининг дилини оғритгани учун ичидан эзилиб ўтирибди. Орадан бир соатлар чамаси вақт ўтиб ертўланинг

эшиги очилди. Иккала савдогар йигит ҳам бирдан ўринларидан туришди. Тақ-туқ этказиб зиналардан

пастга Анжела тушиб келди.

— Яхши ўтирибсизларми? — дея сўради у йигитлардан. Очил билан Фозил бошини эгди.

— Хафа бўлмайсизлар, шунақанги ҳолатлар ҳам

бўлиб туради, қоринларингам роса очқагандир? Ҳозир мен сизларни овқатлантираман, орқамдан юринглар, — дея йигитларнинг кўнглини кўтарган Анжела ортига бурилди-да, яна зинадан тепага қараб

чиқа бошлади. “Ҳақиқат бор экан-ку, мана, бизниям одам қаторига қўшишди”, дея ўйлади Фозил. Очилнинг хаёли эса бошқача эди. “Нега энди дабдурустдан бу ойимча бизга мурувват кўрсатиб қолди? Бунинг тагида бошқа ran йўқмикан? Эри бунга “Ўзинг буларнинг адабини бер” , деб айтган бўлса-чи? Ҳозир бу мулойим супурги овқатимизга заҳар солиб берса нима қиламиз? Бекордан-бекорга ўлиб кетаверамизми?” — деган хаёлга борганди у. Эрига ёрдам бериш учун ҳамма одамлар унинг

ёнига кетганидан Анжела усталик билан фойдаланиб қолмоқчи эди. “Рустам булар билан гаплашган. Шундан кейин унинг феъли айниб қолди. Булар унга нималарнидир айтиб беришган. Мен Рустамни ўзбек эмаслигига ишонтиришим керак. Шунда у тўлалигича меники бўлади” , — деган ўй унинг миясига

ўрнашиб қолганди.

— Йигитлар, — деди Анжела егуликлар билан

тўлдирилган столнинг бир чеккасидаги стулга ўтириб, — менинг сизларга раҳмим келиб кетди. Эримнинг аҳволини кўрдинглар. Бўридай одам. Ҳеч нарсадан қайтмайди у. Боя сизларни ураётганида базўр тўхтатиб қолдим. Энди эса, сизларнинг менга ёрдамларинг керак бўлиб қолди. Ўйлайманки, бизнинг фикримиз бир жойдан чиқади. Фозил Аиж.ела гапиргунча дастурхонга қўлини узатган эди, Анжела ўтиришлари билан овқатга ҳам таклиф қилмасдан бирдан гапириб юборганидан кейин секин қўлини тортди. Очил унга ўқрайиб қараб қўйди-да: “Қани," бизни нима деб лақиллатишни ўйлаб қўйибсан? Бир эшитайлик-чи” , — деб хаёлидан ўтказди.

— Сизлар бемалол олаверинглар, тортинманглар.

Менинг одатим шунақа, овқатдан олдин кўп гапираман, — деди уларнинг жим турганларига ажабланган Анжела. Йигитлар дастурхондаги турфа ноз-неъматлардан

чўқина бошлашди. Уларнинг бундай овқатланишини кўрган Анжела йигитларни хижолатга қўймаслик учун ташқарига чиқиб кетди. Шундан кейингина беҳад очиққан иккала савдогар ҳам ҳақиқий эркакчасига овқатланишга тушиб кетишди. Турли таомларнинг ҳиди томоғини қитикдаб, Очил хаёлида боя пайдо бўлган ўйни эсидан чиқариб юборганди. Шу боисдан ҳам кавшашда шеригидан ортда қолмасди. Ташқарида Анжела бекорга юрмади. У йигитларни қандай қилиб бутунлай ўзига оғдириб олиш, кейин уларнинг хизматидан усталик билан фойдаланиш режасини тузди. Анжела ошхонага кириб келганида Фозил билан

Очил тўйган қўзидай бўлиб ўтиришарди. Дастурхон ҳам анча очилиб қолган эди. Буни кўрган Анжеланинг лабида табассум пайдо бўлди. Жувон аввал сал энгашиб, кейин стулга секин ўтирди. Унинг шундоқ ҳам кўриниб турган оппоқ бўлиқ сийналари баттар ўзини кўз-кўз қилди. Буни кўрган Фозил ўрнидан туриб кетаёзди. Очил эса ютиниб қўйди. Анжела йигитларда пайдо бўлган ўзгаришни сезди ва оёқ томонига ноз билан қараб кўйлагини бироз тортиб, оппоқ сонини боДдиригача очиб қўйди. Очилнинг кўзи гарчи кейинги жодуга тушмаган эса-да, Фозилнинг юраги қинидан чиқиб кетаёзди. Уни асбоби туриб кетганди. Қўйиб берса шу ернинг ўзида Анжелани сикишга ҳам тайёр эди.

— Ҳали мен сизларга айтгандим, — дея гап бошлади қадаҳга шошмасдан шампан виносини ўзгача бир назокат, эҳтирос ила қуяётган Анжела, — менга ёрдамларинг керак.

— Қанақа ёрдам бўлса тайёрмиз, — деб юборганини Фозил ҳатто ўзи ҳам сезмай қолди.

— Оҳ, сиз эркаклар, — деди жувон қадаҳдаги шампан виносидан бир қултум ютаркан. — Ҳар доим мард ва шошқалоқсизлар. Рағбат Фозилга хуш ёқди. У лаб-лунжини умуман

йиғиштиролмай қолди. Агар ҳозир имкон бўлса Анжелага қапишиб ўтириб олган бўларди. Очил эса бироз сергакланди. Жодуланиб қолмаслиги учун бошини эгди.

— Сизларга айтмоқчи бўлган хизматим унчалик ҳам оғир эмас. Истасанглар ҳамма ишни шу ернинг

ўзида битириб қуйиш мумкин.

— Йўғ-э, — деди Фозилнинг кўзи ёниб, — бўлмаса тезроқ бошлайлик вақтни чўзмай, балки ундан кейин бошқа иш ҳам чиқиб қолар.

Анжела савдогар йигитнинг шамасини бирдан тушунди. Ва секин этагини тортиб иккинчи жодуни беркитиб қўйди-да:

— Гап бундай, йигитлар, — деди бирдан жиддий

қиёфага кириб, — Рустам билан қандай таниш чиқиб қолдинглар? Мени шу нарса қизиқтиряпти. Фозил билан Очил бу гапдан кейин бирдан бирбирига қаради. Ва маъноли кўз уриштириб қўйишди.

— Танишлигимиз, — дея гап бошлади зумда бояги

шайтон хаёллари пучга чиққанини сезганидан ҳафсаласи пир бўлиб Фозил, — танишлигимиз, умуман, бизнинг у билан танишлик жойимиз йўқ...

— Ҳа, — шундай дея бирдан Фозилнинг гапини

бўлди Очил, шериги ўйламай яна биронта гапни лақиллаб қўйишидан чўчиб, — биз у билан гул бозорида тасодифан танишиб қолдик. Гулимизни сотиб олди-да, кўнглида бизга бир яқинлик сезди, сўнг ресторанга таклиф қилди. Еб-ичиб, мает бўп қолибмиз. Бўлган ran шу.

— Яхши, — деди Анжела жилмайиб. — Унда қайси бирларинг унга қариндош чиқиб

қолдиларинг? Фозил Анжеланинг сўроғидан дув этиб қизариб

кетди:

— Битта қариндошимиз ёшлигида йўқолиб қолган

экан. Шуни айтувдим, у ўша менман, деб қолди. Бўлмаса уни умримда биринчи кўриб туришим. Менга умуман ўхшамайдиям, — деди у тутилиб-тутилиб.

— Шу, холосми? — деди Анжела таажжубга тушиб. Биронта гап кам бўлмадими деган ўйда Фозил

Очилга қаради.

— Бори шу, — деди Очил.

— Айнан мен кутган нарса, энди буларнинг барини Рустам келганидан кейин унинг ўзига айтиб берасизлар, келишдикми? — дея Анжела ўрнидан турди.

— Энди сизларни кузатиб қўяман, — деди. Яна қамалиб қолганларидан кейин бурчакка угирганча икки тиззаси орасига бошини тиқиб олган Фозил секин борди-да:

— Ошна, лекин зур нарсайкан-а? — деди. Асабий равишда бошини кутарган Очил овсар шеригига еб қўйгудек тикилди-да:

— Зўрлигини пишириб ейсанми? Эртага Рустамга

шунақа сени алдагандик десак, бизни ўлдиртириб юбормайдими, эшшакмия! — Ваҳима қилаверма, балки қўйиб юборишар. Ҳар

қалай, биз уларнинг киссасига угирликка тушмадикку! — деди ранги ўчиб кетганлигини билдирмаслик учун бошқа ёққа қараган Фозил. Анжела савдогар йигитлардан ўзи кутган жавобни

олган эди. Энди у Рустамни қўйиб юбормаслик учун ҳамма чорани қўллашга тайёр, фақат бунинг учун эри уни олиб келиши шарт эди. “Семён осонлик билан Рустамни қўйиб юбормайди. Бунинг учун мен ҳийла ишлатишим керак. Агар бунда эрим қатгиқ жабрланиб қолсаям ҳеч нарса қилмайди. Шунга лойиқ у. Аммо ўша ҳийлани қандай амал га ошириш лозим?” дея ўйлаган Анжела ўзининг саволига ўзи жавоб излаб топоЛмай хуноби ошди. Худди шу пайт унинг қўл телефони жиринглаб

қолди. У телефондаги рақамга қараб ҳайрон бўлди. Унда мутлақо номаълум рақамлар ёзилган эди. Жувон телефон тугмачасини босиб қулоғига олиб борди-да:

— Алё, — деди

— Анжелка, — деган овоз келди ундан,

— дугонажон!

— Маргарита! — деб юборди бирдан Анжела ҳам.

— Сени базўр топдим, Анжелка, одам шунақаям бўладими, бир йилдан ошиб кетди-я кўришмаганимизга. Ҳеч қурса бир маротаба қўнғироқ ҳам қилиб қуймайсан.

— Тўхта, тўхта, — деди бирдан кулиб юборган

Анжела, — индамасам ҳозир пулемёт бўлиб кетасан. Аввал саломлашиб олайлик-чи!..

— Саломдан олдин ҳамма гапларимни айтиб олмасам, сени ҳозир эринг чақириб қолади, худди аввалгиларидай. Кейин гапларим ичимда қолиб кетади.

— Эрим ҳозир уйда йўқ, — деди Анжела ва бояги

саволига жавоб топилгандай бўлди-ю, юзига табассум югурди.

— Рита, бугун сен билан кўришишнинг иложи борми?

— Бўлмасам-чи? — деган овоз келди гўшакдан.

—Сенга худди шунинг учун қўнғироқ қилаётган эдим. “ Белые ночи”га келгин, шу ерда кўришамиз.

Анжела шошилганча гўшакни жойига қўйди-да,

кийиниш учун хонасига югурди. У ресторанга етиб келгунча орадан бир соатга яқин

вақт ўтди. Маргарита аллақачон келиб улгурган, дугонаси кўринавермагач, битта шампан виносини эрмак қилиб ўтирар эди. Улар ўпишиб кўришдилар, Маргарита дугонасига

бошдан оёқ қарар экан:

— Анжелка, намунча очилиб кетдинг? Ёшарибсанам. Ҳозироқ менга бунинг сир-асрорини айтасан, йўқса бу ердан сени қўйиб юбормайман, — деди.

— Тсс! - - дея кўрсаткич бармоғини лабига босди

Анжела. — Эркаклар шу гапларингни эшитишса, мени сендан тортиб олишади. Икки дугонага ҳам гап нашъа қилиб хандон отиб

кулиб юборишди. Сўнг улар столга бир-бирига қарама-қарши ўрнашиб, озгина у ёқ-бу ёқдан гаплашиб ўтиришди. Маргарита эрмак қилган шампанни тугатишиб, бошқа олиб келтиришди. Кейин Анжела бу ерга келгунича миясида пишитган гапларни дугонасига бирма-бир айта бошлади.

давоми бор