Killer 4 (kamolov) copy (2-bet)
ko'zini uzolmadi…
***
Nogiron bolalar uyida Valiga o'xshaganlar anchagina edi. Birining qo'li yo'q, yana birining bo'yni qiyshayib qolgan…
Ayniqsa, Vali ikki qo'li betinim qaltirab turadigan maymoq bolaga achindi. U hali juda kichkina edi. Hatto, ovqatini ham o'zi yeyolmas ekan…
Baribir bu yer unga yoqmadi. Tarbiyachi ayollar aylanib-o'rgilishlariga qaramay, ikki xayoli qanday qilib bo'lmasin qochib qolishda bo'lib, tushga qadar ko'zini derazadan uzolmadi. Lekin derazaga qarab o'tirgan bilan bir ish chiqmasdi.
“Hovlini tekshirib ko'rishim kerak. — xayolidan o'tkazdi Vali. — Agar darvozada to'xtatib qolishmasa, zo'r bo'lardi. Shartta katta ko'chaga chiqardim-da, jo'nab qolardim…”
Soat kunduzgi o'n ikkiga yaqinlashganda, u xonaning bir chetidagi stol qarshisida yastanib o'tirgancha allanimalarni yozayotgan tarbiyachi Masturaning yoniga yaqinlashdi.
— Opa, hovlini aylanib kelsam maylimi? — muloyimlik bilan so'radi Vali.
— Yiqilib-netib ketmagin yana!.. — qog'ozdan ko'zini uzmay tayinlagan bo'ldi tarbiyachi.
— Yo'q, yiqilmayman!.. O'rganib ketganman…
— Bo'pti, boraqol!.. Faqat birpas aylangach, qaytib kelgin!..
— Xo'p bo'ladi!..
Vali xursandligi ichiga sig'may, aravachaning g'ildiraklarini qo'llari bilan tez-tez aylantirgancha tashqariga yo'l oldi…
Birinchi qavat emasmi, u ko'z ochib yumguncha tashqariga chiqib oldi…
Havo ochiq edi. Quyosh charaqlab turibdi. Esayotgan mayin shabada odamning bahri-dilini ochadi…
Darvoza yonida hech kim ko'rinmadi. Qorovul chol hov narida yerga to'kilgan xazonlarni supurgi bilan to'plab astoydil qopga joylayapti…
Vali xuddi osmonni tomosha qilayotgan bo'lib, qaysidir qo'shiqni xirgoyi qilgancha aravachasini ko'chaga yo'naltirdi. Bildiki, hech kim unga e'tibor bermadi. Aravachani yanada tezroq yurgazib serqatnov yo'lga chiqdi. Har-har zamonda orqasiga o'girilib olishni ham unutmadi…
Xayriyat, ichkaridagilar bilishmadi. Endi bemalol boshi oqqan taraflarga ketaversayam bo'ladi…
Qiziq, o'zi yashagan axlatxona uzoqmikan-a?.. O'sha yerga yetib olganda-ku, ko'pchilik bolalarni tanirdi…
Eh, nima bo'lsa bo'lar. Baribir bu yerlarda qolmaydi. Ketadi. Ketaveradi…
***
“Aniq bilaman, hozir anavilar meni qidirishayapti. — o'yladi Vali astoydil oldinga intilarkan. — Agar, tezroq bu yerlardan ketib olmasam, tutib olishadi. Tag'in o'sha sassiq yerga opkirib qo'yishadi…”
Taxminan bir-ikki chaqirim yurgach, charchadi. A'zoyi badanidan ter quyilib g'ildirak aylantirishgayam xoli kelmay qoldi…
Sekin chetroqqa o'tib atrofga alangladi. Yo'l chetida pistachi kampirdan bo'lak odam yo'q. Faqat o'tkinchi piyodalar juda ko'p ekan bu yerlarda…
Vali qorni ochib borayotganini his etib pistachining stolidagi rang-barang konfetlarga tikilgancha tamshanib qo'ydi…
Kampir uning holatini sezdimi, qo'li bilan o'ziga chorladi.
— Hoy, bola, beri kel!..
Vali indamay kampirga yaqin bordi.
— Qaerdan bo'lasan? — so'radi kampir unga achinish bilan tikilib.
— Hech qaerdan. — lab burib javob qildi Vali.
— Voy, Xudoyim, uying yo'qma?..
— Yo'q.
— Ie, unda qaerda yashaysan endi?..
— Bilmasam…
Kampir rahmi keldi shekilli, stol ustidagi konfetlardan uch-to'rttasini olib Valiga tutqazdi.
— Ma, manavilarni yeb ol!.. Oyog'ingga nima qildi, bolam?..
— Oyog'imgami?.. E, mashinadan yiqilib tushgandim. Do'xtirlar kesib tashlashdi…
— Voy, voy, voy!.. Bechora bola-ya!.. Rosa yig'lagandirsan-a?.. O'mon og'ridimi?..
— Yo'-o'q, yig'lamadim… Uxlatib qo'yisharkan… Tursam, kesib bo'lishibdi…
Kampir bosh chayqay-chayqay, o'rnidan turib ketdi.
— Menga qara, katta bo'p qopsan… Koshki meni uyimda tinchlik bo'lsaykan, sen sho'rlikni opketib boqsam… O'g'illarim g'irt piyonista… Seni sig'dirishmaydi…
— Kerakmas, xola, o'zim bir amallayman! — dedi Vali iyagini ko'tarib. — O'rganib ketganman…
— Xo'sh, qanday qorin to'ydirasan ko'chada yurib?.. Hozirgi zamonda senginaga juda qiyin bo'ladi-ku!.. Menga qara, pul topish yo'lini o'rgataymi?..
Vali kampirga sinchkovlik bilan tikilib qoldi.
— O'rgataymi? — davom etdi kampir. — Sen-chi, tilanchilik qilgin!.. Uyati bor ekanmi?.. Ana, ko'chada nima ko'p mashina ko'p… Hov anavi svetoforgacha borvolsang, o'sha yerda turib tilanaverasan… Qorningam to'yadi, cho'ntaging pul ko'radi, bolam!.. Xo'sh, nima deysan?..
Vali biroz o'ylab turgach, kulib qo'ydi.
— Ma'qul, xola!.. To'g'ri aytdingiz… Hoziroq boshlayman…
— Voy, umring uzoq bo'lsin, bolajonim!.. Boraqol, Xudo yo'lingni bersin iloyim!..
Haqiqatan, pul topish yo'lini topolmay turgandi. Valiga kampirning ko'rsatgan yo'li juda ma'qul kelib aravachasini g'ildiratgancha chorraha tomon yugurtira ketdi…
***
Go'dakligidan ko'chada katta bo'lgan Vali uchun katta yo'l o'rtasida uyoqdan-buyoqqa yurish qo'rqinchli emasdi. Mashinalarning g'iz-g'iz o'tib turishi ham odatiy hol edi…
U qizil chiroq yonib mashinalar to'xtashi bilan oldindagi “Neksiya” ro'parasiga yaqin bordi. Va ikki qo'lini oyna tomon cho'zdi.
— Amaki, sadaqa qiling!..
Haydovchi oynani ochib unga birpas qarab olgan bo'ldi-yu, cho'ntagidan yuztalik chiqarib uzatdi.
— Ma, ol, bola!.. Eh, hayot-a, hayot!..
Vali hovliqib pulni oldi-da, cho'ntagiga tiqib keyingi mashina tarafga qarab yurdi.
— Sadaqa qiling!..
Shu taxlit ikki soatcha chorrahada yurib pul yig'di. Gulnoz opa olib bergan yupqagina kostyumining ikki cho'ntagi pulga to'lib ketdi… Bolaga yanada jon kirdi…
Shu payt kimdir orqadan kelib aravachani yo'l chetiga sudrab ketdi. Kutmagandi. Vali jonholatda ortiga o'girilib qaradi. Aravacha yetaklab borayotgan yigit taxminan yigirma yoshlarda bo'lib, ozg'indan kelgan, yuzlariga husnbuzar toshgan, basharasi qo'rqinchli edi.
— Ha, yigitcha, pul ishlayotganmiding?.. — yo'l-yo'lakay xoxolab kuldi u. — Bizning “tochka”da-ya?..
Vali javob berishga ulgumay qoldi. Yigit uni ko'p qavatli uylar oralig'iga olib bordi. Atrofda hech kim yo'q edi…
Qo'rqib ketdi. Hozir pullarini olib qo'ysa-ya!?.
Shosha-pisha ikki qo'lini pul to'la cho'ntaklariga tiqib oldi…
Bir mahal podyezdlarning biridan ikkinchi yigit chiqib keldi.
— Opkeldingmi “delovoy”ni?.. — so'radi u sherigiga ma'noli qarab qo'yarkan.
— Ha, qarasam, ja astoydil ishlayapti… “Shustriy”ga o'xshaydi bu cho'loq!..
— Xo'sh, nima qilamiz buni?..
— Nima qilardik?.. Agar ko'nsa, yotoqqa oborib anavilarga qo'shib qo'yamiz. Ko'nmasa, dabdalasini chiqaramiz-u, ketaveramiz…
— Vey, yigit, — nihoyat podyezddan chiqqani Valining tepasiga keldi. — Nimaga bizning “tochka”da tilanyapsan?..
Vali unga yeb qo'ygudek tikildi.
— Siznikimas u yer. Tilanaveraman…
— Vey, katta ketma!.. Hozir abjag'ingni chiqarib qo'yaman!..
— Chiqarolmaysiz.
— Menga qara, bolani qo'rqitma! — dedi aravacha yetaklab kelgan yigit sherigiga. — Avval yaxshilikchasiga gaplashaylik!.. Bolakay, bizda bir taklif bor. Nima deysan?..
— Aytavering! — dedi Vali o'zini yo'qotmay.
— Hozir biz seni yotoqxonaga oboramiz. U yerda o'zingga o'xshagan bolalar yashaydi. Baribir ko'chada yotmaysan-ku!..
— Keyin-chi?..
— Har kuni mana shu yerga kelib tilanchilik qilasan. Lekin pullarni bizga topshirasan. Senga “dolya”ngni ajratib berib turamiz.
— Topshirmasam-chi? — so'radi Vali hamon qo'llarini cho'ntakdan olmay.
— Topshirmasang, o'lasan! — ikkinchi yigit qo'lini musht qilib Valining iyagiga tiradi. — O'ligingniyam topisholmaydi…
Shu tobda kutilmagan hodisa yuz berdi. Vali sekin yerga qaragandi, ko'zlari yerda dumalab yotgan toshga tushib qoldi. Shosha-pisha toshni qo'liga olib zarb bilan tepasida turgan ikkinchi yigitning boshiga tushirdi.
— Ih, maraz!.. — yigit qonga belangan boshini ushlagancha yerga engashib qoldi. Sherigi esa, Valining bo'ynidan bo'g'ib olgandi.
— Shunaqami?.. Hozir o'ldiraman sen xunasani!.. O'l!.. Bo'g'ilib o'l!..
Vali qancha chiranmasin, uning qo'llaridan bo'shala olmasdi. Endi-endi nafasi qayta boshlaganda kaltak yegan yigit joniga oro kirdi.
— Qo'lingni tort! — sherigini itarib yubordi u. — Jinni bo'lganmisan? Hali ish beradi bu bola!.. Aravani yetakla!..
Yigit itoatkorona aravachani yetaklab noma'lum tomonga keta boshladi. Sherigi ham qonagan boshiga ro'molcha bosgancha ularning ortidan borardi…
***
— Rayim, — dedi boshi qonagan yigit sherigiga. — Bor, komendantga ayt, manavinga joy qilib bersin!..
Rayim yugurganicha komendantning xonasiga kirib ketdi…
Komendant Ma'fura degan erkakshoda ayol edi. Semiz emasdi-yu, suyaklari yo'g'onligidanmi, xuddi xo'ppa semizdek ko'rinardi.
— Ha, Rayim, nima deysan? — so'radi u ovqat yeyotgan qoshig'ini bir chetga surib. — Tezroq gapir, vaqtim yo'q!..
— Yangi bola opkeldim. — dedi Rayim tirjayib. — Ikki oyog'i yo'q. Zo'r pul topadi.
— Qaerdan bilasan zo'r topishini?
— Ko'rdim-da!.. Cho'ntagi to'la pul…
— Qaerdan topdilaring?
— Qaerdan bo'lardi? Ko'chadan… Menga qarang, sizga baribir emasmi? Ulushingizni vaqtida olib turasiz… Joy qilib bering!..
— Bo'pti, — kerisha-kerisha o'rnidan qo'zg'oldi Ma'fura. — Hozir qilib beraman…
Rayim uning bo'liq orqasiga bir muddat tikilib turdi-da, kutilmaganda quchoqlab oldi.
— Nima qilyapsan, jinni?.. — hiringlab kuldi Ma'fura. — Hozir birov kirib qolsa, sharmanda bo'lamiz!..
— Keling, eshikni yopaylik!.. Mana shu yerning o'zida hal qilamiz-qo'yamiz!..
— Bekorning beshtasini aytibsan… Bunaqa ishlar ishdan keyin kechasi qilinadi… Avval haqini to'lab qo'y, keyin quchoqla!..
— Xo'p, to'layman… Lekin bilib qo'ying, agar kechqurun ketib qolsangiz, xafa bo'laman-a!..
— Bo'pti, qo'yvor endi… Suyaklarimni qisirlatvording!.. Yur, o'sha bolangga joy qilib beray!..
Rayim ayolni qo'yib yuborgach, Ma'fura ko'rsatgan matras, choyshablarni ko'tarib, uning ortidan ergashdi…
***
Yotoqxona qachonlardir oliy o'quv yurtlaridan biriga tegishli bo'lgan-u, keyinchalik tashlab qo'yilgani sabab, avariya holatiga kelib qolgandi. Necha yillardan beri oynalari sinib ketgan, eshik deganning o'zi deyarli qolmagan, ichkari-yu tashqaridagi suvoqlar ko'chib, shiftlarigacha o'rgimchak uya bosib ketgan bu yotoqxonaga talaba zoti qadam bosmaydi. Lekin komendant bor. Unga har oyda maosh to'lashadi. Shunga qaramay, Ma'fura qo'shimcha pul ishlashni yaxshigina yo'lga qo'yib olgan. Atrofiga to'rt nafar ishining tayini yo'q, qamalib chiqqan, bezori yigitlarni yig'ib o'zicha “mafiya” tashkil qilgan. Bu guruh mayib-majruh bolalarni zo'rlab yotoqxonaga olib kelgan-u, ularni tilanchilik qilib pul topishga majburlay boshlagan. Qarabsizki, tez orada cho'ntaklari pulga to'lib qoldi… Vali ham xuddi o'sha bolakaylarning biriga aylanganini hali anglab yetmagandi…
U derazasi butun-u, biroq oynalari sinib ketgan bir xonaga kirib keldi-yu, ich-ichi muzlab ketdi. Bu yerda na karavot, na o'tiradigan stul bor. Ikki oyog'i ikki tomonga qayrilib ketgan, bo'yni qiyshiq bola bir burchakka eski sholcha to'shab o'tirar, qo'llaridagi barmoqlar ham orqaga qayrilgani uchunmi odamlardek o'tirish o'rniga tizzalagancha qo'l tirsaklarini polga tirab o'tirardi…
Ikkinchi bolaning bir oyog'i yo'q ekan. U ham narigisi kabi o'n uch yoshlarda. Yuzlari to'la dog' edi…
Eng dahshatli manzara uchinchi burchakda namoyon bo'ldi. U yerda yoshi 30 larga borgan bir erkak polda yumalab yotar, qo'lsiz, oyoqsiz bir ahvolda ekan…
Uni ko'rib Valining etlari jimirlab ketdi. Lekin bildirmadi. Indamaygina deraza qarshisiga borib o'zini bu yerga olib kelgan yigitga nafrat aralash qarab qo'ydi.
— Nega aftingni bujmaytirayapsan, cho'loq? — kuldi yigit aravachani uyoqdan-buyoqqa g'ildiratib. — O'qmadimi?..
— Qo'lingni tort!.. — dedi Vali sir boy bermay.
— O', zo'rsan-ku-a?.. Buyog'iga haddingdan oshmay mana shu yerda yashaysan. Biz nima desak shuni qilasan!.. Qara, hech kimga bermagan to'shaklarni senga opkelishdi! — Yigit ichkariga to'shak qo'ltiqlab kelgan sherigi va Ma'furani ko'rsatib do'q urgan bo'ldi. — Shundayam haddingdan oshadigan bo'lsang, o'zim seni bo'g'izlab qo'ya qolaman…
— Bas qil, — urishib bergan bo'ldi Ma'fura yonidagiga ko'z qisib. — bolani unaqa qo'rqitma halitdan!.. U bizga shunday pullar topib bersin hali…
— Topib bo'pman senlarga! — teskari qarab so'kindi Vali. — Hali ko'rasanlar, qochib ketaman baribir!..
Uning gapini eshitib uchchovlari ham qotib-qotib kulishdi.
— Rayim, bu bola oddiy bolaga o'xshamaydi. — dedi ikkinchi yigit Ma'furani qo'ltiqlab turgan sherigiga qarab. — Ko'rding-ku, boya tosh otganini!.. Mo'ljalchi ekan…
— To'g'ri, — uning gapini ma'qulladi Rayim. — Hali shoshmasin, shu ishi uchun adabini berib, burnini yerga ishqab ishlatamiz bu mo'ljalchini…
***
Qosh qoraydi. Xona ichini zulmatning qo'rqinchli soyasi qoplay boshladi. Qo'l-oyoqsiz erkak nihoyat sekin boshqa tomoniga o'girilib yotdi-da, hamon deraza qarshisida uzoq-uzoqlarga termulib o'tirgan Valiga so'z qotdi.
— Yigitcha, sen yangi keldingmi?
— Ha, — javob qildi Vali sovuqqonlik bilan.
— Qayg'uravermay, hali ko'nikib ketasan. Undan ko'ra, yo'lakka chiqib mening aravachamni opkeb bersang-chi!..
— Aravacha?.. — hayron bo'lib so'radi Vali. — Siz… Qanday chiqasiz unga?..
— Avval opkelgin, ko'rasan qanday chiqishimni!..
Vali asta qorong'i yo'lakka chiqdi. Haqiqatan sal narida aravacha bor ekan. Bir qo'li bilan yetaklab ichkariga — erkakning ro'parasiga keltirdi.
— Endi mahkam ushlab tur, tag'in yurib ketmasin!.. — U tirsaklari bilan gavdasini ko'tardi va kesilgan oyoqlarida xuddi tizzalagandek turib oldi. So'ngra epchillik bilan ikki tirsagini aravachaning ikki burchiga qo'yib yuqoriga sapchidi. Vali kuchining boricha aravachani oldinga itarib turar, erkakning yiqilib ketishidan qo'rqardi…
Yo'q, u o'ylaganday bo'lmadi. Erkak biroz nafas rostlab turgach, yana bir urinishda aravachaga o'rnashib o'tirib oldi.
— Har safar shunday chiqasizmi? — unga katta qiziqish bilan tikilarkan, so'radi Vali.
— Albatta. Men Afg'onda bo'lganman. O'sha yerda qo'l-oyoqlarni tashlab keldim… Aytgancha, tanishaylik. Ismim Botir.
— Meniki Vali. — Beixtiyor qo'l uzatdi-yu, Botirning qo'llari yo'qligi esiga tushib qizargancha qo'lini tortib oldi Vali.
— Juda yaxshi, Valijon… Endi gap bunday, sen bu yerda judayam ehtiyot bo'lgin. Anavi ikkalasi mahluqdan battar. Tag'in joningga jabr qilib qo'ymagin…
— Nimaga ular bizni bu yerga qamab qo'yishdi? — so'radi Vali jahli chiqib. — Nima haqqi bor ularning?..
— E, — og'ir xo'rsinib qo'ydi Botir. — sen nimaniyam bilarding. Bularning tepasida katta-katta odamlar turibdi. Ularminan sira teng kelib bo'lmaydi…
— Men baribir qochib ketaman.
— Mana bu gaping noto'g'ri. Ana, anavi qiyshayib o'tirgan bolani ko'rayapsanmi? — burchakda tizzalagancha butun gavdasini qimirlatib-qimirlatib yotgan bolani ko'rsatdi Botir. — Uni ismi Sharif. Sen tengi bola. Tramvayning tagida qolgan ekan. Shuyam bir kuni qochib ketmoqchi bo'lgandi. Ilgari qo'llari yaxshi edi. Oyoqlari maymoq edi xolos. G'o'rligi orqasidan anavilardan tozza kaltak yedi. Mana endi butkul maymoq bo'li-ib o'tiribdi…
Vali Sharifga achinish bilan tikilib qarab qo'ydi-da, sekin aravachasini g'ildiratib yo'lakka chiqib ketdi…
***
Ertalab hammalarini eski bir “Moskvich”ga yuklab shaharning turli burchaklariga olib borib tashlashdi. Vali bildiki, ular ko'pchilik ekan. O'zi tanigan ikki yigitning yoniga Barlos, Qo'tirbosh, Qoqsuyak deganlari ham kelib qo'shilishdi. Ayniqsa, Qoqsuyak laqablisi Valining kulgisini qistatib yubordi. Shu qadar ozg'in ediki, iyaklari xuddi qari kampirlarniki kabi pastga osilib tushgan. Bo'yni ingi-ichka. Lekin qattiqqo'l ekan. Xuddi o'shani Valiga qorovul qilib tashlab ketishgandan so'ng bildi…
U yo'lning bir chetiga astoydil joylashib olgancha Valining harakatlarini kuzatib turar, mabodo qochishga shaylansa quvib yetishga tayyordek oyoqlarini oldinga cho'zib olgandi…
— Mendan pul olib bo'psan! — Qoqsuyak tomonga qarab alam bilan shivirladi Vali. — Sendaqalarni ko'pini ko'rganman… Hali shoshmay tur!..
Vali haqiqatan cho'ntagida to'planib qolgan pullarni ularga bermoqchi emasdi. Umuman, yana mog'or hidi kelib turadigan sassiq yotoqxonada tunashni o'ylasa, yuragi orqaga tortib qo'yardi…
U uzoq o'yladi. Qochib ketishning, yaramaslardan qutulishning yo'llarini izladi. Uyog'ini o'ylasa ham, buyog'ini o'ylasa ham, baribir tuzuk-quruq reja izlab topolmadi.
— Ha, mayli, — dedi o'ziga o'zi nihoyat. — bugun ham chidayman. Botir akadan maslahat so'rab ko'raman…
Qosh qorayganda eski mashina ularni olib ketish uchun keldi. Valini ko'tarib mashinaga ortishdan avval shaxsan Rayimning o'zi uning cho'ntagidagi pullarni tiyinigacha qo'ymay sug'urib oldi. Ana shu narsa ayniqsa alam qildi. Axir ertadan kechga qadar qora terga botib uyoqdan-buyoqqa arava g'ildiratib, begona odamlarga tilanib pul topsa-yu, bu g'alamislar osongina pullarini shilib olaverishsa… Tushlikka deb berganlari atigi ikkita sovigan somsa-ku!..
Mashinaga chiqib o'tirgach, Botirning ahvolini o'rgan Vali qotib qoldi. Uning yoniga Qo'tirbosh o'tirib olib majruh Botirni betinim turtkilar, ba'zan boshi aralash tushirib ham qolardi.
— Vey, cho'loq, mishiqi, — derdi nuqul tishlarini g'ijirlatib. — qachon odamga o'xshab pul topasan-a?.. Topganing bor-yo'g'i yigirma mingmi?.. Bu sen ablahning qorninggayam yetmaydi-ku!..
— M-men… Qo'limdan kelganini qildim! — deya ingranardi Botir. — Bundan ortig'iga…
— Mana senga!.. — uning boshi aralash musht tushirdi Qo'tirbosh. — Ol ulushingni!..
Bu manzara Valining ich-ichini muzlatib yubordi. Qaniydi kuchi yetsa-yu, bu yaramasning adabini bersa!.. Xumordan chiqquncha kaltaklab Botir akasining o'chini olsa…
Afsuski…
Hech narsa qila olmadi. Faqat mashina o'rindig'iga iyagi bilan yopishib qolgan Botirga tikilib achina oldi xolos…
***
Mashina yotoqxonaga kirib kelgach, Hammalarini bir-bir ko'tarib pastga tushirishdi. Qo'tirbosh ancha hovridan tushdimi, Botirni o'zi ko'tarib ichkariga yo'l oldi. Vali esa, Rayimning yordami bilan xonalarigacha yetib oldi…
Ichkariga kirishi bilan yana badbo'y hid dimog'iga yopishib qusgisi keldi. Bir-ikki yo'lakka chiqib o'qchib ham oldi. Baribir chidashga majburligini bilgani uchun qaytib xonaga kirdi-da, og'zini eski sochiq bilan to'sdi. Sochiqdan kelayotgan hid xonadagidan ham battarroq ekan. Shu zahoti bir chetga irg'itib yubordi…
Botir xuddi birinchi bor ko'rganidek, qorni bilan to'shakda yumalab yotar, o'ksib-o'ksib yig'lardi…
Vali kap-katta odamning yig'isiga chidab tura olmadi. Asta aravachasini uning yoniga haydab borib yelkasiga qo'lini qo'ydi.
— Botir aka, yig'lamang!.. — dedi shivirlab. — Mana ko'rasiz, men siz uchun ham bu marazlardan o'ch olaman.
— Qanday qilib, bolajon?.. — Botir ag'darilib Valining ko'zlariga boqdi. — Qanday o'ch olasan? Hali sen judayam kichkinasan, ukajon!..
— E, men ko'cha ko'rgan bolaman. Nima deyapsiz? — ovozini hiyla balandlatdi Vali. — Axlatxonada bunaqalarni ko'raverib pishib ketganman.
— Qanaqa axlatxonada?
— Qanaqa bo'lardi? Odamlar axlat tashlaydigan yerda yashaganman. O'sha yerda…
— To'xta!.. — Botir bir qimirlab o'rnidan turib oldi. — Ota-onang…
— Ota-onam yo'q. O'lib ketishgan… Botir aka, o'zingiz-chi? O'zingizning ota-onangiz yo'qmi?
— Yo'q, — dedi Botir shiftga g'amgin tikilarkan. — meniyam ota-onam o'lib ketishgan. Afg'ondan kelganimdan so'ng yolg'izgina tog'am kutib olgandi. Bir oy qaradi. Oxiri uyam xotinining gapiga kirib uydan haydab yubordi. Shundan keyin hech kimga yalinmayman, qaram bo'lmayman deb qasam ichgandim… Afsus…
— Bularning qo'liga qanday tushib qoldingiz?
Botir kulib qo'ydi.
— Xuddi senga o'xshab… Menga qara, sen hali yoshsan. Mana, qo'ling bor ekan hech bo'lmasa. Bu yerdan qochishing kerak.
— Menam sizdan shu narsani so'ramoqchiydim. — birdan jonlanib ketdi Vali. — Menga maslahat bering, Botir aka!.. Mana ko'rasiz, sizniyam opchiqib ketaman.
— Yo'q, buning iloji yo'q. Yaxshisi, o'zingni o'yla… Bilasanmi, mening bir tanishim bo'lardi. U umrining teng yarmini turmalarda o'tkazgan odam. Ammo juda mehribon. Tilini topsang, jonini beradi. Sen o'sha yigitga uchrashishing lozim.
— Bo'pti, o'sha amakining adresini bering menga!..
— U Qo'yliq tarafda turardi. Hozir bilmadim… Xullas… — Botir boshini sarak-sarak qilib nimalarnidir eslagan bo'ldi. — Xullas, Qo'yliqqa borib Qo'qon mahallaga kirasan-da, Mergan akani so'roqlaysan. Topsang, meni aytasan. Uyog'i endi o'zingga havola, uka… Lekin… Bu yerdan qanday chiqib ketarkansan?..
— E, xavotir olmang, epini topaman.