MUHABBAT JILG`ALARI: O`n uchunchi Palata...

MUHABBAT JILG`ALARI: O`n uchunchi Palata...

O`n uchunchi palata eshigi oldida ko`tarilgan shovqin hammani e`tiborini tortdi.

``Kuyov bo`lmay o`l. Senga gulday qizimni bergandim, umrini hazon qilding!`` Ayol kuyovini ko`ksidan itarar edi. ``Seni hudo ursin - seni hudoga soldim!``

Bosh virach o`rtaga tushmaganda, shallaqi ayol yana qancha bemorlarni oromini buzardi.

- Agar shu ablahni yana qizimni oldida ko`rsam seni sudga beraman...

Ayol bosh virachga pupisa qilib baqirdi.

- Botirjon...!

Virachni bir qarashi yigitga kifoya qildi. O`n uchunch palalata eshiga qayta-qayta qarab qo`ygan yigit, lom-mum demay ortiga qaytdi.

- Sevmay o`l go`rsuhta...

Ortidan nafrat bilan qarab qolgan ayol dung`ulladi...

Oradan bir muncha vaqt o`tib. Hamshiralarni dam olish xonasiga bosh hamshira kirib keldi.

- Matluba opa virach nima dedi?

Shohista sabirsizlik bilan so`radi.

- G`aybarov anavi yigitni palataga qo`ymay turinglar deb aytdi, -Matluba og`ir hursinib stulga o`tirdi. - Ayol degani ham shunchalar beyyuz bo`ladimi-aa?

Og`ir bosiq Matlubani bunchalar alam bilam kuyingani ko`rgan xonadagi 3, 4 ta hamshiralar, tillariga erk berib muhokama qilishni boshlab yuborishdi.

- To`g`ri... Qizi uchun bir tinyn sarf qilmagan onasini aytayotgan gapini qarang opa. Hamma harajatni shu kuyov bolani yelkasida ekan sho`rlik! -dedi kasalik varaqalarini tartibga solayotgan hamshira.

- Qachondan buyon yotadi uni ayoli? -deb so`radi kelganiga uncha ko`p bo`lmagan hamshira.

- Besh oydan oshdi...

- Haa... Bunday bemorlarni davolatishni o`zi bo`ladimi. Dori darmonni narhiyam osonda...

- Mana g`ing-ng demay, topib olib kelyabdi-yu baraka topkur...

- O`tgan kuni quygan dorilarni narxini eshitib kapalagim uchadi... -dedi, o`n uchunchi palatadagi bemorga masul hamshira.

- Ey Dilfuz qo`ysangchi... - bir chekkada turgan. O`rta bo`yli, 35 yoshlardagi. Qiyofasi anchayin jiddiy, hamshira suxbatga qo`shildi. - Boyga jin urarmidi... -dedi zardali ohangda.

- Opa yigit sizdan bizdan ortiq, boy emas, - so`zida davom etdi Dilfuza. - Qaynim shu yigit bilan birga ishlardi. Aytishicha uy-joyi mashinalarini sotganmish. Shuncha mol-mulkini nima uchun soatadi? Albatta ayolini davolatish uchunda...

- Biror aybi bor-ki, majburlikdan qaraydi Dilfuz sodda bo`lmagin singlim...

- Opajon majburlikdan emas... Sevmasa hech bir erkak majburlikdan ham bunchalik g`amho`r bo`la olmaydi. Ayolini hayotga qaytishi gumon bo`lgan bir paytda esa, bilmadim... -dedi Dilfuza bosh chayqab.

- Buni muhabbat deb qo`yishibdi! - dedi lablarini qip qizil qilib bo`yab olgan hali turmushga chiqmagan hamshira qiz suhbatga aralashib.

- Muhabbat insonni har narsaga qodir qilib qo`yadi, - Dilfuza jilmaydi. - Agar ho`jayinim shu yigitdaqa bo`lganida, poyini ko`zimga to`tiyo qilardim...

- Nimasini aytasiz. Meni ham shunday yigit sevganida. Jon deb uni ayoli o`rnida yotgan bo`lardim...

Matluba stol ustiga bir shapati urdi.

- Xurshida nima deyabsan ahmoq qiz? Yaxshi gap ham yomon gapga ham farishta omin deydi. Tavba qildim dee!

Matluba qizlarni hissiyotga berilayotganidan achchiqlandi.

- Senam Dilfuza...

- Ha... Nima bo`lsa menmi aybdor?

- Hadeb g`iybat qilguncha. Borib 11-palatadagi bemoringa qara, isitmasi chiqayotgandi! Senlaram bor, bemorlar uyquga ketmasdan kechki mualajalarini qillaring! - qizlarga buyurdi...

Qizlar Matlubadan hafa bo`lishsada, majburyatlarini bajarish uchun xonadan chiqib ketishdi.

Matluba boshini changallab, asabi buzulganidan boshida og`riq turganini sezdi. O`ziga-o`zi g`azabno ohongda gapirdi.

``Shallaqini qarg`ashini! Shunday kuyovi boriga shukur qilish o`rniga!``

O`zi ham qiz uzatib kuyovli bo`lganiga ko`p bo`lmagani uchun. Kuyovini urgandan battar qilib haydab chiqargan qaynonani qilgan ishi qattiq tasir qilgandi...

Soat yarim tundan oshganida. Shohista xonaga kirdi.

- Matluba opa anovi...

- Ha... Gapir tez-tez chaynalmasdan! -dedi, bosh og`rig`i tufayli asabiylashayotgan Matluba.

- Anavi... Botir aka kelibdi nima qilay?

- Hozir o`zim chiqaman!

* * * * *

Kutish zalida o`tirgan yigit Matlubani ko`rib o`rnidan turdi.

- Salom opa.

- Vaalayku. Uzur uka bizga gap tegib qoladi.

Yigit bo`shashib joyiga o`tirdi.

- Bir ilojini yo`qmi?

Yigit iltijoli ko`zlarini Matlubaga tikdi.

- Mayli... Lekin qizlar aytganda chiqib keting. Qaynonayzni qahriga duchor bo`lmaylik... - yigitni iltimosini rat qilishga vijdoni yo`l bermadi.

Yigit minnaddorona bosh qimirlatib qo`ydida, jufti yotgan o`n uchunchi palata tomon shoshib ketdi.

Matluba yigitni ortidan angrayib qolgan hamshira qiz Shohistani sal turtib qo`ydi.

- Ha opa...

- U yigitni o`z egasi bor...

- Kim ekan egasi?

- O`n uchunchi palatada yotibdi.

- Nega menga buni aytyabsiz?

- Men qizlarni ko`ziga bir qarab, qalbida nima kechayotganini bilib olaman...

- Yo`q unday emas, -dedi Shohista gap nima haqida ketayotganini tushunib.

- Unda qanday?

- Shunchaki... Rafiqasini hayoti uchun kurashayotgan, bu insonga hurmatim kundan kun oshmoqda... -dedi sir boy bermaslik uchun.

- Haqiqiy erkak ayolini ezozlashi kerak. Labzi halol deb shunday yigitlarga aytishadi. Hozurda haqiqiy yigit nomiga loyiqlar kamayib ketyabdi, - Matluba hursindi. - Afsuski bazi vijdonsizlar bu yigitni qadriga yetishmayabdi...

- Qaynonasini aytyabsizmi?

- Ha... - Matluba Shohistani ohista yelkasini siladi. - Anchadan buyon birgamiz. A`qlli hushli qizsan. Qachondur senam turmushga chiqasan. Sabrli, vafodor insonlarga hamma hurmat bilan qaraydi. Senam sabirli bo`lsang, ertami-kechmi senga ham munosib yigit uchraydi. Hozir e`tiboringni ishinga qarat, hissiyotga berilmagin...

- Sizni tushuna olmayabman!

- Juda yaxshi tushunyabsan.. Ko`zlar qalb ko`zgusi. Qancha yashirma baribir ko`zlaring oshkor qilib qo`yadi. Yigitni yoqtirib qolganingni allaqachon fahmlaganman...

- Eeee opa...

- Eee deysan-a! Qani endi bor, qizlarni chaqir. Bemorlardan yana bir xabar olilar. Keyin navbatma-navbat dam olvolilar... -dedi Matluba shogirtini o`zi to`g`ri deb bilgan yo`l bilan to`g`ri yo`lni ko`rsatib.

Bu vaqtda yigit o`n uchunchi palatga kirib bo`lgandi. Palata kichikroq, lekin yorug` va shinam. Bir maromda ishlayotgan aparatning ovozi mudom yangrab turibdi. Kiravatga yaqinlashgan yigit ohista lablarini juftining peshonasiga tekkazdi.

- Salom Dilbar. Ish bilan bo`lib kela olmadim, jonim. -beyhush yotgan yoriga umid bilan boqdi, uning harakatsiz qo`llarini ushlab, yuziga bosdi...

Oradan ikki soatlar vaqt o`tib. Shifoxonada ishlay boshlaganiga uncha ko`p vaqt bo`lmagan xamshira Nilufar dam olish xonasiga kirdi. Stulda o`tirib daftar varoqlayotgan Matlubani cho`chitib yubordi.

- Bir kun, senlar yuragimni tushib qo`yasanlar. Eshikni seknroq ochsang, biror yering kamayib qoladimi?

- Uzur... -deb Matlubaga yaqinroq kelib. - Opa anovi yigitni esi joyidami?

- Tinchlikmi? -havotirlanib o`rnidan qo`zg`oldi Matluba.

- Tog`arachada iliq suv so`ragandi. Birozdan keyin qarasan, xotinini oyoq-qo`lini yuvib, sochlarini tarab, labiga lab bo`yoq surib qo`yibdi!

- Senlar ko`ngildagidek qaramaganlaringdan keyin nima qilsin!

- Men qaramayman-u, u bemorga Dilfuz qaraydi...

- Shu yerdayam san-sala qilasanlar. Qachon a`qllaring kiradi o`zi... - shogirtini tergab. - Dilfuz uyiga ketdimi?

- Allaqachon ketgan...

- Yigit o`tiribdimi?

- Tavba ko`rib yoqqamni ushladim. Bemorni yoniga yotvolib, ``Go`zalimsan!`` deb bir nimalar haqida gapirib yotibdi...

Matluba ko`p bora yigitning bundayin hatti-harakatiga guvoh bo`lgani uchun ajablanmadi.

- Er-xotinni yonma-yon yotishi aybmi?

- Aaaa... Yo`q...!

- Unda nega hayratga tushyabsan? Bilsang ayoliga mehir beryabdi. Qani qolgan bemorlarni yaqinlari ham shunday mehr bilan qarasa. Bizni davolashimizga hojat qolmasdi! -dedi.

Lekin shu topda, bosh virach haqida o`ylab hushi boshidan uchdi. Agar G`aybarov ko`rib qolguday bo`lsa, yigitni kiritgani uchun hayfsan olishi tayin. Devorga ilingan sotga qaradi.

- Kim navbatchilik qilyabdi?

- Shohista...

- O`tir mana-bu yerga...

Matluba Nilufarni o`z-o`rnida qoldirib, o`zi yigitni tezda xonadan chiqarib yuborish uchun shoshildi. O`n uchunchi palata oldiga yaqinlashganda, ichkaridan eshitilayotgan past ovoz qulog`iga chalindi. Dab-durisdan bostirib kirmayin degan o`yda, eshikni qiyalatib ichkariga qaradi. Yigit rafiqasini yoniga yotib olgancha, unga gapirib yotibdi. Matluba quloq tutdi.

...O`shanda seni farishta deb o`ylagan edim. O`ziyat jala chunonan quygandi. Jaladan qochaman deb sirpanib orqaga yig`qilibman. Bir lahzaga hushimni yo`qolibdi. Ko`zimni ochsam tepamda, oppoq kiyimda farishtaday bo`lib turibsan. Haqiqatdan seni farishta deb o`ylabman. Qo`lida zontigiham bor farishtani! -yigit miyg`ida kuldi. - Ajoyib farishta ekan, qo`limdan ushlab o`tirg`ib qo`ydi. Harqalay, shunday o`ylagandim. Sen bo`lsang, zontigingni tashlab boshimdan oqayotgan, qonga rumolchangni boshganding. Men esa sendan ko`zimni uzolmay qolgandim. Jalani kuchliligidan, zontigingni tashlashing bilan, kiyiming bir zumda uvib tanangga chippa yopishib qolgandi. Sen esa, o`zing qolib, meni boshimdan oqayotgan qonni to`xtatish bilan ovara eding. Men esa jiqqa ho`l bo`lgan sochlaringdan oqib tushayotgan har bir tomchini jim kuzatar edim...

Matluba ortiq gap poylashni istamay, eshikni yopdi.

``Nimalar qilmoqchiman! Ahir ayolda hammadanam ko`proq erining haqqi bo`ladi-ku! Olsa ishimni olar. Lekin bu yigitni palatadan chiqarib yubormayman! Hechkimdan qo`rqmayman!``

Matluba ortiga qaytar ekan, yuragida duvyuraklik tuyg`usi uyg`ondi...

Besh oy avval, avto halokat uchragan, turmush qurganiga bir yil to`lgan kelnni og`ir ahvolda olib kelishgandi. O`shanda birinchi bor, bu yigitni ko`rgandi. Zir yugurardi, kasalxonada yo`q dorilarni topib kelardi. Rafiqasiga nima kerak bo`lsa hammasini imkonini topardi. Hatto uch kungacha, tepasida turib, uhlamaganini ko`rgan. Afsuski jiufi komaga tushdi...

Matluba, kutish zaliga yetganida qadami og`irlashdi. Hayolan o`sha kunga qaytdi...

Huddi shu yerda bo`lgandi. To`satdan hovliqib kelgan ayol, baqirib shovqin ko`targandi. Qizini shu ahvolga tushushida, kuyovini aydor qil, unga tarsaki tushurgandi...

Matluba o`sha shallaqi, beyyuz ayolni ko`z oldiga keltirdiyu yuragi orqaga tortib ketdi. Nafasi qisib, havo yetmay qolayotganday bo`ldi...

``Uni qo`lidan keladi!``

Shuncha oydan beri, u ayolni ko`rib bilgani uchun yuragiga qo`rquv oraladi. Yolg`iz ayol, yaqinda katta qizini uzatgan, uni ortidan o`g`lini uylashi, kichik qizini o`qitishi kerak. Agar ishidan ayrilsa nima bo`ladi?

O`ylashni o`zi qo`rqinchli...

Navbatchilik qilayotgan Shohista, Matluba yaqinlashishi bilan o`rnidan qo`zg`oldi.

- Tinchlikmi opa, shashtiz past. Mazayiz yo`qmi rangiz ham oqarib ketgan?

- Qizim ``Asperin`` ber, boshim yorilib ketadi hozir...

Shohista tezda tabletka bilan bir qultum suv berdi.

- Shohista, Dilfuz uyiga ketgandi. Sen o`n uchunchi palatadan, habardor bo`lib tur. G`aybarov ko`runguday bo`lsa, yigitni ogoh qilib qo`yasan. Men biroz o`zimga kelib olay!

- Ho`p bo`ladi... -dedi Shohista.

Matluba o`n uchunchi palatani ishonchli qo`lga topshirib, o`zi xonaga qaytdi. Stulga o`tirar ekan qovoqlari og`irlashib ko`zlarini bir zumga yumdi. Faqat bir on, uning o`ziga shunday tuyildi. Ko`zlarini ochganida tong yorisha boshlagan edi. O`rnidan turib o`n uchunchi palata tomon shoshdi. Shohista qiya ochilgan eshik oldida turardi. Shohistaning butun diqqati e`tiaori xona ichkarisida bo`lgani uchun, Matlubani yaqinlashganini sezmadi ham. Shogirtini, ko`zlaridagi yoshni ko`rib, Matluba ham ichkaridan eshitilayotgan so`zlarga quloq tutdi.

...Jufti halolimsan. Sensiz o`tayotgan har bir kunim manisiz. Bilsang yaratgan egamdan seni menga nasib aylashini tunlari yig`lab so`raganman. Yonimga qaytishing kerak, menga juda keraksan...

Matluba ham, Shohista ham ortlarida kimdur turganini sezib orqalariga o`grilishdi. Qarshilarida bosh virach turardi. Ikkovlari ham gap eshitishga taraddutlanib boshlarini quyi soldilar.

- Yaxshimass Matluba! -virach shivirlab gapirdi.

- Biz haligi...

- Gap poylash yaxshimass...

- Uzur...

- Mualaja qilamiz deb, sekin yotig`i bilan tushuntirib chiqarib yuboringlar. Hademay anovi zakonchi qaynonasi kelib qolishi mumkun! -dedi virach, so`ng yo`lida davom etdi.

Shohista ichiga yutgan nafasini ohista chiqardi. Ko`ksiga qo`lini qo`yib nafasini rosladi.

- Hayryat indamadilar! O`shqirib bersalar kerak deb o`ylagan edim... -qo`rquvini yashirmay.

- G`aybarov qattiqqo`l, baqirib, so`kadi. Ammo u ham inson tushunadi... Lekin uni oldida uyatga qoldik...

Bu vatda palatadan hech qanday ovoz eshitilmay qolgandi. Asta ichkariga kirishdi. Shohista qichqirib yubormaslik uchun lablarini kafti bilan to`sdi. Hursnadligidan o`zini zo`rg`a bosdi. Huddi mo`jizani o`zginasi. Besh oydirki ko`zlarini ochmagan bemor, ko`zida yosh bilan eriga termulib yotardi...

- Shohista virachni chaqir... -dedi Matluba.

Bemorning ko`zini ochishi, yaqinlaridanam ko`proq, shifoxona xodimlarini xursand qildi. Umr yo`ldoshi bo`lgan yigitning, muhabbati, sadoqati, bebaho qalbi uchun ham hursand bo`lishdi...

O`n uchunchi palataga kirgan, har bir hamshira ayolga eri u uchun nimalar qilganini to`lib to`shib aytib berardi...

Lekin ayol erining nimalar, qilgani haqida eshitgani sayin nimadandur azoblanib ezilardi. Bir necha kundan keyin, o`z feli-atvori momilasi bilan hamshiralarni yana xayratga soldi. Hammaga qo`rs momilada bo`ldi. Mualaja olishni, yo`qotgan quvvatini tiklashnini, o`kil-dorilarni qabul qilishni istamasdi. Qabul qilganda ham, otasi yoki onasining qistovi bilan. U faqat yolg`iz qolishni talab qilardi. Bir oy ichida hatto xamshiralarning ham ko`ngillarini sovutib yubordi. Faqatgina Shahista bir necha bor, ayolni yolg`iz qolib yig`laganini ko`rgani uchun, yana uning eriga pinhona ko`ngli bo`lgani, uni hurmati uchun, ayolni qo`rs momilasiga qaramay undan habardor bo`lishga, yordam berishga harakat qilardi...

* * * * *

Erta tong, ayol aravachada, oynadan tashqariga qarab o`tirardi. Ortida turgan virach muloyim ohangda gapirdi.

- Sizni tushunmayabman, qizim! Hamma yaqinlariz oldizda, sizni tuzalib ketishingiz uchun jon koyityabdi. Siz nega davolanishni istamayabsiz?

- Do`ktir tashqariga chiqgim kelyabdi, -aravachani do`ktir tomonga burdi. - Iltimos tashqariga chiqay!

- Mayli bir shart bilan ruhsat beraman, faqat keyin aytilgan mualajalarni olasiz!

- Roziman...

- Nilufar!

- Yo`q... Shohistani chaqiring, mumkun bo`lsa?

* * * * *

Dilbarni iltimosi bilan, Shohista aravachani yetalab shifoxoa orqasidagi kichikroq bog`ga olib chiqdi. Havo toza to`yimli, Dilbar to`yib-to`yib ichiga yutdi. So`ngra qo`llarini ikki yonga keng ochdi...

Shohista Dilbarni toza, havodan zavq olayotganini bir muddat jim kuzatdi.

- Yashash yaxshi-a?

Dilbar javoban, miyg`ida jilmaydi. Ammo ko`zlarida allaqanday istirob ko`rinib turardi.

- Menga suyanishiz mumkun? -dedi Shohista dardini bo`lishar degan o`yda. Dilbar Shohistani qo`lidan ohista ushlab unga ishongani bildirib jilmaydi. Ammo dilidagilarni aytishga shoshilmadi.

- Shohista turishimga yordam bering.

- Yo`q, shoshmang hali quvvatiz tiklangan yo`q!

Dilbar o`z bilganidan qolmay, aravachaning tutquchlariga tayanib oyoqqa turdi. Shohista uni bilaklaridan tutdi.

- Boshingiz aylanmayabdimi?

- Yo`q, hamma joyida!

Dilbar ikki qadam oldinga siljidi.

- O`zizni yomon his qilsayz ayting!

- Hammasi joyida opa!

- Voy nega opa deysiz? Yoshimiz teng-ku!

- Unda dugonam deyman!

Dilbar jilmayar, gaplashgani sayin Shohistaga iliqlik sezardi.

O`z navbatida, Shohista ham bu qaysar ayolni ko`ngliga yo`ltopa olayotganidan, uni labida tabassum ko`rayotganidan xursand edi...

- Shu yerda ekansizlarda?

Biroz nariroqdan, Dilabrni turmush o`rtog`i Botirni ovozi eshitildi.

- Dilbar ho`jayiniz kelishyabdi!

Dilbar erini ko`rib, homush tortib qoldi. Boyagina jilmayayotgan lablarlardan, tabassum ham g`oyib bo`ldi.

- Iltimos joyimga o`tqazib qo`ying!

Shohista Dilbarga asta aravachasiga o`tirib olishiga yordam berdi.

- Assalom a`laykum! -dedi Shohista yigit yaqin kelgbnida. Yigit esa alik olib, rafiqasi tomonga yaqinlashdi. Undan ham salom kutgandi. Ammo rafiqasi bir nuqtaga termulgancha jim o`tiraverdi.

- Salom jonim, ko`rinishing ancha yaxshi! -qo`yniga berkitib olgan birdona gulni uzatdi. - Doyimgidek go`zalsan...

Ayol gulni oldiyu o`zidan nariga uloqtirvordi.

- Gulda nima ayib jonim?

- Sizni yomon ko`raman!

- Bir kun kelolmaganimga shunchami? -dedi. Rafiqasi araz qilyabdi deb ko`ngliga olmay.

- Keting men siz bilan ajrashaman!

- Tushunmadim?

- Nimasini tushunmaysiz? Talog`imni so`rayabman!

- Azizam shuncha sinovlardan o`tdik. Mana ko`rasan hammasi joyiga tushib ketadi...

Yigit engashib xotinini qo`llaridan tutdi.

- Sen ovsar tushunmayabsan shekili. Sen bilan yashash tugul, ko`rishni ham istamayman! -dedi ayol jirkib, qo`llarini tortib oldi.

Bu hurmatsizlikdan yigitni qovog`i solinib, qoshlari tutashdi.

- Avval dadang, ota-onasiz o`sganimni yuzimga solib, nazariga ilmadi. So`ng oying, har gapida yerga urdi. Shundayam g`ururimni chetga surib, hammasiga chidadim. Sevgimiz uchun. Lekin hammasini chegarasi bor. Boshida bunaqa emasding. Senga nima jin urdi bilmayman. Mayli taloq kerak ekan...

- Shaytonga hay bering! -hammasiga guvoh bo`lib turgan, Shohista yigitni to`xtatdi.

- Shohista aralashmang... -dedi Dilbar.

- Iltimos siz ketaqoling, hotiningizni asablari hali joyiga kelmagan! -Shohista o`rtaga tushib, jahil ustida taloq qilib qo`ymasin degan o`yda yigitni tinchlantirishga urundi.

- Mayli ko`rging kelmasa ketaman... -yigit ortiga qaytdi.

Ayoli tomonidan beyhurmat qilingan, yigitni bu ahvolini ko`rib Shohista suyak-suyakigacha zirqirab ketdi. Unga achinganidan ko`zlari namlandi.

- Sen... Sen yuraksiz mahluq ekansan. Seni ardoqlagan insonni, shu qadar ho`rlaysanmi? O`zing kabi qalbing ham mudroq bosgan ekan! - Dilbarga nafratini yashirmay dilidagini tiliga chiqardi. - Ming lanat senga, ming lanat...

Shohista irinchi bor hamshira bo`lganimdan afsuslanib ketdi.

Dilbar esa huddi maqtov eshitgandek jilmaydi. Qo`lini asta Shohista tomon uzotdi.

- Dugonajon... Siz farishtasiz, ha ha siz farishtasiz... -Dilbar huddi telbadek ko`zlarini Shohistaga tikdi. Yuziga qayg`u soya soldi, ko`zida yosh miltiradi, - Huddi Botir akamday farishtasiz... Judayam bir-birizga munosibsiz...

Bunday so`zlarni Dilbardan kutmagan Shohista biroz jahildan tushdi.

- Eriz o`zizga buyursin...

- Erim farishta... Ha u farishta! -Dilbar birdam Shohirtaga termuldiyu, yig`lab yuzlarini kaftlari ortiga yashirdi, - Men esa iblisman... Tushunyabsizmi dugonajon men iblisman... Iblis!!!

- Bo`ldi tinchlaning Dilbar, tinchlanging! Siz iblis emassiz siz...

Dilbar yanada telbano qiyofa kirdi.

- Siz nimani ham bilardingiz? Kechalari bola

so`rab Xudoga nola kishini ko`rganmisiz?

- Ha...

- Hotini farzand ko`rishni istamaydi. Buni bilgan eri esa hotini uchun farzand so`rab yig`lagan insonni ko`rganmisiz?

Shohisa yo`q deganday bosh qimirlatdi.

- Yo`q ko`rmagansiz. Men ikki bor homilamni oldirganman. Erimga esa bolam tushib qolgani aytganman. Ustidan kulib yolg`ondan yeg`laganman. U esa menga

qo`shilib ezilib, yuragi ado bo`lardi bechora!

Aybi nima deysizmi? Aybi mendek mahluqni sevgani. Aslida esa men uni sevmaganman. Bir badbaht ayol edim. Chimildiqqa hiyonat qilganmanman, erimni aldaganman, u faqat men nomimni oqlab olishim uchunina kerak edi! -Shohista hayratdan yoqasini usladi. Dilbar esa ko`zyoshlari tinmay, ezilib yig`lay boshladi, - Menga g`amho`rlik qilardi, ustimni butlardi, ehtiyojlarimni qondirardi. Men esa sevgisiga javoban uni aldab kelganman. Hayot ayshi ishratdan iborat deb bilganman. Men bir olloh qahriga uchragan mahluqman. O`sha kuni mashinada jazmanim bilan birga edim... -dedi Dilbar avto halokatga uchragan kunini nazarda tutib.

Shohista esa hali hanuz, joyida yog`ochday qotib turardi. Na achinishini, na nafratlanishini bilmasdi. Aytishga tiliga bir so`z kelmasdi. Dilbar orada biroz yig`lab, o`pkasini bosib oldi va yana so`zida davom etdi.

- Yashagim kelmayabdi, yuragim qattiq