Tuzoq 8 (kamolov) (2-bet)

билан кириб келиб қолса. Чол анча ҳовуридан тушиб қолганди-, шу боисдан бу гапни босиклик билан айтди. Кампир оқ докадан бўлган рўмолига кўзидаги ёшини артди. Ўғил эса бошини эгиб ўйланиб турди-да:

— Ота, милисага хабар берсак-чи. Давлат балки бирон чорасини топар, — деди.

— Бу гапингдаям жон бор. Балки милисага айтармиз. Икки-уч кун қараб турайлик-чи, хабар бўлавермаса, кейин айтамиз. Ўзимизам унгача биронта чорасини топиб қуярмиз, — деди чол ва “ Ё бисмилло” , дея ўрнидан туриб уй томонга кета бошлади.

* * *

Рустамнинг кўкрагига бош қўйиб ётган Анжела айқаш-уйқаш бўлиб кетган ҳаёти ҳақида ўйлар эди. Бундан бир ой аввал унинг муаммоси кўйлакларнинг қайсиниси модага кирган-у, тирноқни қанақа қилиб ўстирган маъқул деган масалалар билан банд эди. Энди эса булар ҳақида ўйлашга хаёлида жой ҳам йўқ. Бир томондан Семённинг ўйинлари, иккинчи томондан Рустамнинг ташвишлари уни сиқиб қўйганди. Агар эртага Рустамнинг қариндош-уруғи топилиб қолса, бой улар билан овора бўлиб қолади. Эҳтимолки, Анжелани буткул унутиши, кераксиз латтадай улоқтириб ташлаши ҳеч ran эмас. Семёндан ҳам ум иди ни узса бўлаверади. Гарчи у: “Ҳамма иш якунига етгандан кейин яна аввал гиде к яшайверамиз”, деган эса-да, сўзида турмаслиги кундай аён эди.

— Рустамчик, — деди Анжела бошини кўтариб, —сен мени севасанми?

— Нега бунақа деб сўраяпсан? — дея Рустам кўзини очиб Анжелага қаради.

— Билгим келаяпти.

— Ёқасан, — дея ноаниқ жавоб қилди Рустам. Анжелани бу жавоб қониқтирмади.

— Биламан ёқтиришингни, менга севишинг ёки севмаслигинг тўғрисида айт.

— Бу ҳақда ҳали ўйлаб кўрганим йўқ, — деди Рустам, — шунинг учун ҳозир бир нарса деёлмайман. Анжела хўрсинди-да, яна бошини Рустамнинг кўкрагига қўйди.

— Одам севган одамини ҳеч қачон ташлаб кетмайди. Лекин севмаса... Ўйлаб қарасам, мени юрагидан севадиган одамни ҳали учратмабман. Ошиқларим кўп бўлган, лекин ҳаммасининг чиройимга ҳаваси келган, холос, — деди у. Кўзидан икки томчи ёши оқиб, Рустамнинг кўкрагига тушди. Буни сезган Рустам унинг бошини эҳтиёткорлик билан кўтардида:

— Сенга нима бўлаяпти? — дея сўради. — Қўявер. — деди Анжела йиғлоқи овозда, — бир бўшашиб олайин. Рустамнинг унга ичи ачиб кетди. Жувоннинг ҳушбўй ҳид таралиб турган сочини силади, сўнг оҳистагина ўпди.

— Хафа бўлма, — деди жувоннинг кўнглини кўтариш учун, — ҳали ҳаммаси жойига тушиб кетади. Вақт кўп нарсаларга қодир. Муҳаббатнинг пайдо бўлиши, ўлиши ҳам вақтга боглиқ.

— Бундан чиқдики, сенга умид қилсам бўлади, — деди Анжела яна бошини кўтариб.

— Билмадим, Анжела, билмадим. Ҳозир мен сенга бирон нима деб жавоб қилишга ожизман. Хаёлим қариндошларимни топиш бидан банд. Бошқа ҳар қандай ишлар ундан кейинги ўринда туради. Яхшиси, ухлайлик. Эртага ухлашга вақт бўладими-йўқми, худо билади, — деди Рустам ва кўзини юмди. Анжела ҳам бошини эркакнинг кўкрагидан олиб ёстиққа қўйди. Соат ўндан ошгандан кейин улар уйгонишди.

Ювиниб бўлишгач, нонушта қилиш учун меҳмонхона ресторанига тушишди.

— Менга бу ер ёкди, — деди Рустам жилмайиб Анжелага қарар экан, — фақат ҳавоси бироз иссиқ экан.

— Ҳечқиси йўқ, кўникиб кетасан. Шу ерда тугилгансан-ку, кўникишинг осон кечади. Менга осон бўлмаса керак. Ишқилиб, димиқиб қолмасам гўрга эди, — деди у ва пиёладаги чойдан ҳўплади. — Ишни нимадан бошлаймиз? — дея сўради Рустам ундан.

— Ҳайронман, — деди Анжела елкасини қисиб.

— Балки элчихонага борармиз. Тушунтирамиз, ёрдам бери шар.

— Унда шов-шув бўлиб кетади. Яхшиси, милицияга борамиз. Ўзбекларни меҳмондўст халқ деб эшитгандим. Ажабмаски, кўмаклашишса. Рустам бироз ўйланиб турди-да, унинг фикрини маъқуллади. Улар нонуштадан кейин хоналарига чиқиб кийимларини алмаштиришди-да, сўнг меҳмонхона директорининг ҳузурига киришди. Директор уларни очиқ юз билан кутиб олди. Меҳмонхона ёққан- ёқмаганлигини сўради.

— Ҳаммаси жойида, — деди Анжела Рустамга бир қараб қўйиб.

— Ҳеч қанақанги муаммо йўқми? — деди директор гўзал аёл га ҳирс билан қараркан.

— Меҳмонхона масаласида ҳеч қандай муаммога дуч келмадик, — деди Анжела табассум билан. “ЗАГСинг бўлмасаям одамгарчилик қилиб икковингни энг қиммат жиҳозлар билан безатилган хонага жойлаштириб қўйган бўлсак. Мазза қилиб юмшоққина италян ётоғида бир-бирингнинг қучоғинг-да ётган бўлсанг, қанақа муаммо бўлсин?! Биз сенинг юртингга борайлик-чи, шунақа қилиб беришармикин?” — дея хаёлидан ўтказди директор ва:

— Унда шаҳарни айланинглар, маза қилинглар, сўнг бизнинг юрт тўғрисидаги таассуротларингни ватанларингга борганларингда бошқаларга" гапириб берасизлар, — деди кибр билан.

— Кеча шаҳрингизни айландик. Табиийки, таассуротлар бир дунё. Биз сизнинг ёнингизга бошқа масала юзасидан келгандик, — деди Анжела.

— Қанақа масала экан?

— Бизга милиция бўлими керак эди.

— Тинчликми? — дея сўради директор бирдан кўзи олайиб.

— Тинчлик, ўзимизнинг ишимиз бор эди. Шуни ҳал қилиб олишимиз керак.

— Қанақа масала бўлса, мен шу ерда эканман, ўзим ҳал қиламан. Бун га милицияни аралаштиришнинг ҳечам ҳожати йўқ, — деди директор, “ ...пуруш ходимларга ҳечам акл кирмади-да. Неча марта айтганман, чет элликлар билан эҳтиёт бўлиб муомала қилинглар, ҳар битта гапларингни ўйлаб гапиринглар, деб. Барибир айтганимдай бўлмайди. Менимча, биронтаси хизмати учун қўшимча чойчақа сўраган бўлса керак. Ёки қўпол муомала қилдимикин? Нима бўлсаям буларнинг кўнглини олиб, шу ернинг ўзида ҳамма ишни тинчитишим керак. Йўқса, ортиқча бошоғриқ кўпаяди”, — дея ўйларди у.

— Йўқ, сизни асло ташвишга қўйиш ниятимиз йўқ. Милиция қаердалигини бил сак, ўзимиз бориб ҳамма ишимизни ҳал қилиб келардик, — деди Анжела бироз жиддий тортиб. “ Буларни яхши биламан, — дея ўйлади директор,

— ҳаммаси мулойим хунук бўлади, олдингда иржайиб, тиржайиб туради-да, арзимаган камчиликни у ёққа олиб бориб, отнинг калласидай қилиб кўрсатади. Йўқ, мен осонликча жон берадиган одамларданмасман. Бўлмаса шундай меҳмонхонага директор бўлармидим. Барибир ичингдаги гапларни сугуриб оламан”.

— Нималар деяпсиз, хоним? — деди директор имкон борича юмшоқ гапиришга ҳаракат қилиб.

— Сизларни мутлақо уринтирмаймиз. Бу бизнинг вазифамиз. Айниқса, чет эллйкларга ҳурмат бизда бошқача.

— Раҳмат, — деди Анжела табассум билан, — лекин бизнинг масаламиз сизга умуман тегишли эмас. Шунинг учун ўзимиз ҳал қиламиз.

— Нима ran? — деди шу пайтгача бўлаётган гапларга умуман тушунмай гарант бўлиб турган Рустам инглиз тил ида.

— Мен ўзим сизларга ёрдам бераман, деяпти. Балки бунга айтармиз. Шу ерда туриб ҳал қилиб берса, бизга ҳам осон кечармиди? Шунақа имконияти бормикин? — дея сўради

Рустам.

— Билмадим... — деди жувон. Энди уларнинг ўзаро гапларига директор тушунмади. Шу боисдан унинг ҳадиги икки баробар ошди.

— Жанобни нима безовта қилаётган экан? — деди у Анжелага қараб. — Директорнинг бизга ёрдам беришга имконияти бормикин, деб сўраяпти, — деди Анжела Рустамнинг гапини русчага таржима қилиб.

— Бўлмасам-чи, — деди директор кўзи қувончдан порлаб кетиб.

— Бизнинг бу ерга келишимиздан мақсад: бир бола ёшлигида йўқолиб қолган. Бунга ўтгиз йилдан кўп вақт ўтган. Ҳозир ўша бола топилди. Энди у ота-онасини излаб юрибди. Милицияга айтсак, балки ёрдам беришар.

— Шунақами? — деди директор енгил тин олиб. — Унда мен сизларга таржимон бераман. Ўзи мелисахонага олиб боради. Сизларнинг гапларингизни уларга тушунтиради. Ажабмаски, муаммонгиз ҳал бўлиб қолса. Директор столи устига ўрнатилган тугмачани босган эди, эшик унсиз очилиб, остонада бежиримгина, сочлари қоп-қора котиба юзида табассум билан пайдо бўлди. Меҳмонхона хўжайини унга таржимонни айтиб келишни- буюрди. Бироздан кейин ёши йигирма беш ёшлар атрофидаги, қоп-қора костюмшим кийган, сочи силлиқ таралган йигит кириб келди. Директор унга кўрсатма берар экан, мабодо меҳмонлар ортиқча ran қилиб қўйишса, милиция ходимларига силлиққина қилиб, меҳмонхона мижозларининг ҳамма нарсадан кўнгли тўқлигини тушунтириш зарурлигини айтишни унутмади.

* * *

Семённинг гапидан ёмон бир нарсанинг ҳидини сезган Маргарита бассейн томонга кетаётганида, “Қочиб кетмасам бўлмайдиганга ўхшайди” , дея ўйлади. Ва қўриқчи йигитга кўкраги билан бироз суйкалиб:

— Ҳожат чиқариб олмасам, ҳозир тамом бўламан, — деди ноз билан.

— Бемалол, — деди тансоқчи йигит ва уй томонга йўлни бурди. Улар ҳожатхона ёнига борганларидан кейин Маргарита эшикни очди-да, ортига ўгирилиб, тансоқчига жилмайди ва бирдан унинг ёқасидан гижимлаб ушлаб, лабига лабини босди. Тансоқчи буни кутмаган эди, шу боисдан ҳам аввал довдираб қолди. Кейин ўзининг ҳам авжи келиб кетди ва Маргарита билан бирга ҳожатхонага кирди. Эшик қулфланди. Ишқий ҳангома тезда бошланиб кетди. Пешонасидан тер оқиб кетган тансоқчи ҳамма нарсани унутиб, қилаётган ишига бутун борлиги билан берилган маҳал, “ ғирч” этиб пичоқнинг ўткир тиғи унинг қорнига санчилди. Кутилмаган оғриқдан инграб юборган тансоқчи ўтириб қолди. Маргарита вақтни бой бермаслик учун тезда унинг томоғига ҳам тиғ ботирди. Кўзи олайиб кетган тансоқчи бир зумда тинчиди.

— Узр, — дея тансоқчининг пичоғини устига ташлаган Маргарита унинг тўппончасини олди, — шунақа бўлиб қолди. Бошқа пайт бўлганида сени бошқача эркалаган бўлардим. У ҳожатхонадан чиқиб, уй ичини яхшилаб кузатиб," ҳеч ким йўқлигига - амин бўлгач, яширйн йўл орқали ташқарига жуфтакни ростлади. Махфий йўлни унга бу ерга келган куни ҳар эҳтимолга қарши деб Анжела кўрсатган эди. Кўнгли сал хотиржам тортган Семён чўзилиб осмонга қараб ётганча хаёл суриб, икки шиша пивони бўшатганидан кейин керишиб олди-да, ўрнидан турди ва йигитларига стол безатиб қўйишларини тайинлаб, уй томон юрди. Уйга киргач, бирдан хотиржамлиги йўқолиб, безовталаниб қолди. Аввал атрофга алан глади. У кўнгли нега безовталигини ўзи ҳам тушунмасди. Бунинг сабаби эса ноаён. Шу пайт унинг хаёлига тансоқчи Маргаританинг такдири нима бўлганлиги тўғрисида хабар бермаганлиги келиб колли ва тез-тез қадам босиб ташқарига чиқаётганида полнинг у стид а ги бир томчигина қонга кўзи тушиб қолиб, шартта тўхтади.

— Аня! — деб бақирди кўзи олайиб кетган Семён. Ошхона томондан фаррош хотин югургилаб келди.

— Нима бу? — Семён полдаги қонни кўрсатиб ўшқирди унга.

— Ҳозиргина йўғиди, — деди қўрқувдан қалтирашга тушган фаррош аёл.

— Йўғиди? — Семён чўккалаб полга ўтирди-да, қонга диққат билан тикилди ва унинг янги эканлигини билгач, ўрнидан туриб, чуқур нафас олди ва фаррошга тезда тансоқчиларни айтиб келишини буюрди. Бирпасда айтилган йигитлар йиғилди, уларнинг орасида Маргаритани “тинчитиш” учун кетгани йўқ эди.

— Валера қани? — дея сўради Семён йигитларидан. Тансоқчилар бир-бирига қаради.

— Боя анави аёлни бу ёққа етаклаб келаётган эди, — деди улардан бири.

— Ним-ма?! — дея бақириб юборди Семён. —мен унга қанақа буйруқ берган эдим? Топларинг тезда! Тансоқчилар бирдан ҳар томонга тарқалишди. Бири

Ҳожатхона эшигини очди-ю, қўрқиб кетганидан бақириб юборишига озгина қолди. Валера шифтга бакрайганча ўлиб ётарди.

— Шеф! — деган овоз янграши билан Семён ҳожатхонага югурди ва у ердаги манзарани кўрганида бўкириб юборди. Семён ёнидаги тансоқчиларни тепкилади. “Итдан тарқаганлар! Ҳаромилар! Текинхўрлар!” — дея сўкди. Вадим келгунча Семён ўзини босолмади. Қанчадан-қанча чиннилар чил-чил бўлди, дераза ойналарининг соғи қолмади ҳисоб, бир-иккита жиҳоз асфаласофилинга жўнади

Давоми бор