Adashgan avtobus 3 (kamolov) (4-bet)
Хола, тинчликми? Тушиб қолманг. Келинг, менинг жойимга ўтиринг.
– Йўқ, болам, раҳмат. Бу машинада шайтон бор. Мен сизлар билан кетолмайман.
– Бор-е, йўқолиб кет. Одамларни қўрқитмай балога
йўлиққур! – дея қичқирди Козим.
Аёл тушиб қолди ва ҳайдовчига қарата қичқирди:
– Сен ўша шайтонга шериксан!..
Яна нималар деди, ҳеч ким англаёлмай қолди. Аммо лўли аёл бир нималар бўлишини кўнгли сезиб ва баъзиларнинг юрагига ғулғула солиб кетди. Ниёзбекнинг ранги бўзариб йўловчиларга қарата хитоб қилди:
– Парво қилманглар, тентак хотин бу! Автобусма-автобус шунақа қилиб тентираб юраверади.
– Нега уни олдинг?! – яна ўшқирди Козим.
– Манави қизнинг орқасидан шарт чиқиб олганини билмай қолибман.
– Фол очтиришга бало бормиди?
– Ҳай энди, бекорчилик-да, ока.
Козим сўкиниб олди. Ҳадемай автобус жануб томон сокин йўлга чиқди. Бир йўловчи деди:
– Ака, Барнаул йўлидан кетмайсизми?
– Йўқ. У йўлда текширувчилар кўп. Бунча одам билан, сизга ҳазилми. Мен сизларни икки суткада чегарамизга элтиб қўйсам бўлдими? – дея саволга савол билан салон ойнасига қараб жавоб берди у.
– Ҳа, албатта.
– Унда илтимос, менинг ишимга аралашманглар. Бир-бирларинг билан гаплашиб, ҳангомалашиб кетинглар. Ёки бўлмаса ухланглар. Йўл узоқ. Нима дедингиз, отахон? – Козим Низомхўжага қаради.
– Жуда тўғри! – деб қўйди мўйсафид тасдиқлаб.
– Соғ бўлсинлар. Худо хоҳласа, техника панд бермаса, индинга саҳар манзилимизга етиб оламиз.
– Илоҳи омин, – дея қўлини яна дуога очди Низомхўжа, – сафаримиз бехатар бўлсин! Юртимизга бешикаст, соғ-омон етиб олайлик.
Саидвафо ва русийзабон йўловчилардан бўлак барча юзига фотиҳа тортишди.
Ҳайдовчи магнитофон мурватини бураб, ўзбекча қўшиқлардан бирини қўйиб юборди. Қўшиқ оҳанги йўловчиларга таскинлик бағишларди:
Кулишимни соғинди кимлар,
Сўлишимни соғинди кимлар.
Ёнишимни кутганлар ҳам бор,
Синишимни соғинди кимлар...
Дўстингман деб чоҳ қаздилар, оҳ –
Мен у чоҳга сиғмадим бироқ.
Гоҳо аёл макрига учдим,
Гоҳ кўнгилнинг оғусин ичдим...*
Йўлда сирли равишда тушиб қолган лўли хотин бир зумда унутилди.
* * *
Оқшом чўка бошлади. Автобус овқатланиш мўлжалланган ошхона сари яқинлашиб қолди. Козим тезликни пасайтирди ва шериги томон маъноли қараб қўйди. Ойна орқали йўловчиларнинг ҳолатига разм солди. Кўпчилик беозор ва хотиржам ором олмоқда эди. Кимлардир хуррак отарди. Ошпаз Халил билан Қувватали экан. Нилуфар олд ўриндиқ суянчиғига бошини қўйиб ухламоқда. Унинг нозик қўлини Жамшид маҳкам қисиб олган, ўзи ҳам мизғимоқда. Бекзод ва Барно бир-бирларига бош қўйишган. Чақалоқ қўлчаларини чиқариб ўйнатиб ётибди. Шамсия оёғини чиқариб олган ва Хуморанинг кўксига бош қўйган. Эрбек бедор, елкасининг бир четида Фариданинг боши омонат турибди. Йигит қиз сочларининг бўйидан сармаст, ширин орзуларга берилган. Ўзини мизғиётган кўрсатса-да, аслида бедор. Саидвафо русча шапкасининг соябони билан кўзини тўсиб беозор ётибди.
Низомхўжа ҳамроҳига қараб "Эҳ, аттанг", дегандек бошини сарак-сарак қилиб бормоқда. Унинг хаёлидан Саидвафо ҳақида ғалати ўйлар кечарди: "Қизиқ, фарзандлари уни қандай қарши олишаркин? Оталарини танишмасаям керак. Бу одам-чи, ўз фарзандларини танирмикин, тавба?.. Шунақа бетавфиқ, имонсиз оталар ҳам бўлар экан-да? Туғдириб қўйиш ҳар қандай эркакнинг қўлидан келади. Уларни тарбиялаш, вояга етказиш, уйлаб-жойлаш, бу – ота учун фарз-ку. Наҳотки ўз фарзандларидан юз ўгирди, уларни тирик етим қилди? Қандай қилиб энди фарзандларининг олдига боради? Кўзларига қандай қарайди? "Мен оталарингман, ўлсам тобутимни кўтаринглар", дермикин?
Davomi bo