Snayper 3 (kamolov) (2-bet)

tanidi. Podpolkovnik ta'riflaganidek qoracha, keng yelkali, bilaklari ignali yozuvlarga to'laligi uchun ham tanidi. Qolganlarining bo'yi undan pastroq, ikki chetda qisinibroq turishidan «kallakesar»ga tobeligi ko'rinib turardi.

— O', kimni olib kirishdi kameramizga, — deya birinchi bo'lib «kallakesar» unga peshvoz chiqdi. Xojasiga yoqish uchunmi, qolganlari ham beo'xshov kulib oldinga yurishdi. — Vey, bilasanlarmi bu kim?

Yugurdak mahbuslar «kallakesar»ga atayin savol nazari bilan baqraygancha boqishdi.

— Bu «Krutoy»ning o'zginasi, — davom etdi «kallakesar» ikki qo'lini yonboshiga yoyib. — O'sha maraz mentning hayotiga shu bola nuqta qo'ygan. Ammo… Negadir yoshga o'xshayapsan, uka! Nahotki, shu yoshda polkovnikday kattakonlarni o'ldira oladigan kuchga ega bo'lsang? Xo'sh, nima deysan?

— Men qilgan ishim haqida pul bergan odamga hisob berib bo'lganman, — xotirjam javob qaytardi Mirsoli. — Endi sizga hisob berishim shart bo'lmasa kerak.

— To'g'ri, — dedi «kallakesar» bosh qashib. — Buni tushunamiz. Faqat… Manavi akalaring bilan bizgayam qanday o'ldirganingni ko'rsatib berasanmikan deb o'ylovdik. Yo…

— Yana takrorlayman. Men o'zimga tegishli sirlarni birovlar bilan baham ko'rmayman.

— Mayli, uka, — «kallakesar» bir qadam ortga tislandi-da, burchakdagi karavotlarning pastkisiga ishora qildi. — Qani, hov anavi karavotga o'tir, uka! Bir miriqib suhbatlashamiz! Aytgancha… Bizning kameraga gaplashaymi seniyam. Birga-birga yashardik-a?

— Buni hatto «Bolshoy» og'amiz ham gaplasholmasligini yaxshi bilasiz. — dedi Mirsoli norozi lab tishlab. — Bilasiz-ku, mentlar mendan boplab o'ch olmoqchi. Shuning uchun ham kamerangizga kiruvdim.

— Shunaqami? Ifloslar! — «Kallakesar» mushtlarini tugib qarshisidagi ikki aristonga xo'mrayib oldi. — Ixtiyor menda bo'lsa, bu bachchag'arlarning kallasidan minora qurdirardim. Afsuski, iloji yo'q. Mayli, uka, bizning ko'chalardayam bayram bo'ladi, albatta. Mana ko'rasan. Mendan nima yordam kerak, «Krutoy»? Bitta-bittadan chaqirib shu mentlarning adabini beraylikmi? Xohlaysanmi?

— Yo'q, — dedi Mirsoli bosh chayqab. — Kaltak yeyaverib pishib ketganman. Bunisi nima bo'libdi? Jonimni olisharmidi? Olib bo'pti! Og'a, sizdan iltimos, meni «Bolshoy» bilan uchrashtirsangiz! Uyoqdaligimda juda muhim gap aytib yuborishgandi. Shuni u kishining o'ziga yetkazmasam bo'lmaydi.

— Tushunaman, — «Kallakesar» beixtiyor o'rnidan turdi-da, ikkinchi qavatdagi karavotning temir tutqichini siqimladi. — Og'amiz xursand bo'ladi. Lekin… U odam ham menga o'xshab qanday o'ldirganingni ko'rsatishingni xohlab qolsa-chi? Unda nima qilasan? Sirlaring… Haligiday…

— Buyog'ini vaqt ko'rsatadi. Siz uchrashtirib qo'ysangiz bas.

— Gap yo'q, — dedi «kallakesar». — Uchrashtirish bo'lsa, uchrashtirish-da! Ertaga kechqurun tayyorgarligingni ko'rib tur! Faqat… Soat «o'n» dan keyin qilamiz bu ishni. Anavi boshliqchalari ketib olishsa, yugurdaklarini bir amallab ko'ndiramiz.

— Basharti, pul kerak bo'lsa…

— Vey, uka, unaqa dema, — «kallakesar» bosh chayqagancha Mirsolining tepasiga yaqinlashdi. — Sen bizning qahramonimizsan. Hali «bratva»lar rahmatini aytishadi senga. Ha-a, sen juda katta ish qilgansan. Xuddi o'sha ablah «Bolshoy» og'amizning kushandasi edi. Mana, endi nima bo'ldi? Qaro yerga kirdi-qo'ydi. Bunisini o'ylamagan-da ment!..

— Mayli, unda men boray, — Mirsoli asta o'rnidan qo'zg'aldi. — Tag'in…

— Xo'p, uka, bu gal kirishingni bilmay qoldik. Keyingi gal albatta bu ishingni nishonlaymiz! Kirasanmi yana biz faqirlarning kulbasiga!

Shunday deb «kallakesar» ma'noli tirjaydi va sheriklariga qarab qo'ydi.

— Siz faqirmassiz, — dedi Mirsoli sira sir boy bermay. — Uyoqda obro'yingiz qandayligini juda yaxshi bilib olganman. Sizga o'xshagan «mujik»lar bilan har qanday «bratva» faxrlansa arziydi.

— Rahmat, uka, boplading, — dedi «kallakesar». — Sen bilan aka-uka bo'lib qolamiz. Ha-a, nasib bo'lsa, hali birgalashib bunaqa mentlarning ko'pini qulatamiz.

— Mayli, ertagacha xayr unda!

Mirsoli borib kamera eshigini tepdi. Shu ondayoq eshik sharaqlab ochilib qarshisida soqchi paydo bo'ldi.

Mirsoli kameradagilar bilan xuddi qadrdonlar kabi quchoq ochib xayrlashdi. Ketayotib sezdiki, «kallakesar» ham, yonidagilar ham unga qoyil qolishdi.

* * *

Mirsoli juda yaxshi his etardi. Endigi «uchrashuv» kechagisidan ancha jiddiy va nozik kechadi. Negaki, «Bolshoy» deganlari umrini o'g'irlik ko'chasiga bag'ishlagan, ko'plab begunohlarning yostig'ini quritishda qo'li bor, hayoti deyarli qamoqlarda kechgan, uncha-muncha gapga ishonib, uncha-munchasiga yon berib qo'ya qolmaydigan qari tulkilardan biri. Mirsolini ham o'z tegirmoniga solib, g'alvirdan o'tkazishi tayin. Shu sababli u ertasi kuni to kechga qadar ham xayolan, ham ruhan tayyorlandi. Go'yo o'ta jiddiy imtihonga tayyorgarlik ko'rayotgan o'smirdek o'y va shubhalarning barcha ko'chasiga kirib chiqdi. Bilganicha Yaratganga iltijo qildi. Ishlariga rivoj so'radi, o'z panohida asrashini tilab xudoga yolvordi…

Nihoyat, kutilgan lahzalar yaqinlashib, tungi soat o'n ikkiga yaqin kameraga soqchi kirdi.

— Seni hozir o'g'riboshining kamerasiga olib kiraman, — dedi soqchi. — Faqat qovun tushirib yurmagin! Bilib qo'y, biror kor-hol bo'lsa, adabingni yeysan! Menga gap tegadigan ish qilib yurmagin! Oldindan ogohlantirib qo'yyapman!

— Oka, — dedi Mirsoli o'zini bosishga urinib. — Aslida shu ish bilan bu yerga kelganimni aytishganmi sizga?

— Aytishgan, — soqchi sir boy bermay, qovoq uygan holda javob qaytardi. — Biribir ogohlantirib qo'yish mening vazifam, yigit!

— Tushundim, — dedi Mirsoli. — Hech qanday yomon ish bo'lmaydi. O'sha aristonning suhbatini olsam bas. Tezroq ishni bitirib, shu yerlardan chiqib ketsam deyman. Jonga tegdi-ku!

— Bo'pti, qo'lni orqaga qilib, yo'lakka chiqqach, devorga o'giril!

— Bilaman! — Mirsoli asta yo'lakka chiqdi-da, qoidaga ko'ra, devorga o'girilib, navbatdagi buyruqni kuta boshladi.

— Yur, endi, — buyurdi soqchi kamera eshigini qulflab bo'lgach o'g'rincha atrofga alanglab. — Bugungi ishimizni hech kim bilmasligi kerak. Esingda bo'lsin!

— Xo'p bo'ladi!..

* * *

Uzun yo'lak bo'ylab ketib borarkan, negadir Mirsolining ruhidan rahmatli onasi o'tgandek tuyuldi. Bu mavhum manzara bir necha soniyagina namoyon bo'ldi. Shundoq ko'z o'ngida o'sha mushtipar ona siymosi hozir bo'ldi-yu, «Bolam, qo'lingni qonga bo'yama!», dedi va darrov g'oyib bo'ldi. Faqat o'zigagina ma'lum bu voqea Mirsolining ko'ngliga battar g'ashlik solib, qadamlarini og'irlashtirgandek bo'ldi. Ammo u qaerdaligi, ne yumush tufayli turmaga tushganini unutmasligi, aks holda boshiga ne ko'rgiliklar tushishi muqarrarligini har lahzada idrok etib turishi shartligini bilardi. Shuning uchun miq etmay, to soqchi to'xtash haqida buyruq bermaguncha yo'lida davom etdi. Yo'lak oxiriga yetgach, buyruq quloqlari ostida jarangladi.

— To'xta! Devorga o'giril!

Mirsoli tushundiki, o'ngdagi kameraga kiradi. Kamera tashqaridan qaraganda, boshqalaridan umuman farqlanmasdi. Hatto alohida soqchi ham qo'yilmagan. Boshqa kameralar kabi nim qorong'i yo'lakka yashil bo'yoqlarini ko'z-ko'zlab turibdi.

Soqchi kamera eshigini ochdi-da, Mirsolini ichkariga imladi.

— Kiraver! Men chaqirmaguncha chiqmaysan!

Mirsoli bir marta chuqur xo'rsindi-da, asta ichkariga qadam qo'ydi.

Ha, farqning zo'ri xuddi shu ichkarida ekan. Birinchidan, kamera ancha keng, darcha ostiga kattakon muzlatkich, uning yonidagi chiroyli, bejirim stol ustiga televizor joylangan. Chap tarafga esa divan, qarama-qarshi tarafga karavot qo'yilgan. Umuman, kamera bir qarashda odmigina mehmonxona nomerini ham eslatib yuborardi.

Kiriboq divanda oyoqlarini chalishtirgancha o'tirib, nimadir ichayotgan aristonga ko'zi tushdi. Uning yoshi oltmishdan oshgan, soqol qo'ygan xuddi o'sha «Bolshoy» deganlari edi.

— Ha, keldingmi, mergan? — o'tirgan yerida sovuqqonlik bilan savol tashladi ariston. — Xo'sh, nega qaqqayib qolding? O'tir divanga!

Mirsoli ikkilanibroq borib divan chetiga cho'kdi.

— Sen ekansan-da, polkovnikni yer tishlatgan-a? — so'rashda davom etdi «Bolshoy» Mirsoliga shubhali nigohlarini tikib. — Qani, aytib ber-chi! Qanday qoyillatding bu ishni?

Mirsoli so'z boshlashga shoshilmadi. Yer ostidan aristonga boqib, obdon kuzatdi. O'zicha uning ruhiyatini o'rganmoqchi bo'ldi. Biroq bu ishni amalga oshirishning sira imkoni yo'q edi. O'g'riboshining chehrasi shu qadar sirli ediki, Mirsoli kabi bo'z yigit bu sirni ochishga ojiz qolaverdi.

— Nega indamay qolding? — so'radi o'g'riboshi sal dag'allashib. — Nimaga kelding oldimga unda? Meni kuzatish uchunmi?

— Amaki, xafa bo'lmang-u, — nihoyat tilga kirdi Mirsoli. — Men o'z sirlarimni hech kimga ravo ko'rmayman. Odatim shunaqa?

— Ha-a, shunaqami? Ja pishiq-puxta ekansan-ku-a? Qoyil! Bilasanmi, seni ko'rdim-u, negadir yuragimda shubha uyg'ondi. Axir, senday bir yoshgina yigit polkovnikdaqa katta oxurdan yem yeydigan bachchag'arni qanday o'ldirishi mumkin?

— Bilmadim… Ishim shunaqa. Meni shunday o'rgatishgan.

— Shunaqa degin? — o'g'riboshi hanuz shubhalar dengizida suzgan ko'yi Mirsolini savolga tutishda davom etdi. — Mening yigitlarim killer malladan kelgan deyishgandi. Bunga nima deysan? Sen qoracha ekansan. Qani, shuni tushuntirib ber-chi!

— Birinchidan, — Mirsoli bo'sh kelmay yolg'onlar to'qishdan to'xtamagan holda dadil javob qaytardi. — Sizning yigitlaringiz bilan qorong'ida uchrashganman. Ikkinchidan, men «kapisho'n»daydim. Mening malladan kelganimni qanday bilishibdi ular? Yuzimni yaxshi ko'rmagan bo'lishsa…

— Gaping to'g'ri, — dedi o'g'riboshi norozi tirjayish qilib. — Buni aytishuvdi… Umuman, haqsan. Senga ishondim. Barakalla, o'g'lim, barakalla! Tekshiruvdan juda yaxshi o'tding.

— Bunaqa sinovlarga duch kelaverib pishib ketganman, amaki, — dedi Mirsoli jiddiy ohangda. — Shunday ekan… Shubhalaringiz behuda!

— Rahmat, o'g'lim, bir narsani tushunib ol, bizning ishda ming marta chamalab, bir bor kesiladi. Ustalarimiz shuni miyamizga quyishgan.

— Buniyam bilaman.

— Ana, endi dasturxonga qara, — o'g'riboshi beixtiyor chehrasi ochilib, xontaxta ustidagi konyak to'la shishaga qo'l uzatdi. — Sen bilan hozir oxirgi ishingni yuvamiz.

— Men ichmayman, uzr, — dedi Mirsoli bosh chayqab. — Faqat xafa bo'lmang, amaki, umrimda ichmaganman.

— Juda yaxshi qilasan ichmay. Bu bachchag'ar odamni yo'ldan chiqaradi. Biz endi… Haligiday o'rganib qolganmiz. Mayli, manavi mevalardan ol unda! Men senday to'g'riso'z, botir yigit uchun bir qadah olaman.

Shunday deb o'g'riboshi qadahlardan biriga yarimlatib konyak quydi va bir ko'tarishda sipqordi.

— O'g'lim, — dedi bir muddat bosh eggancha sukut saqlagach u. — Ko'rib turibsan, sen-u biz yaxshi joydamasmiz. Meni-ku, qo'y, umrim shu yaramas yerlarda o'tdi. Ochig'i, men ozodlikdagidan ko'ra bu yerda o'zimni tetik his qilaman. Ammo sening turmada o'tirishing menga sira yoqmayapti. Ayniqsa, kushandalarimdan birini tinchitib bergan yigit turmada o'tirsa, menga alam qiladi. Yo'q, sen zudlik bilan bu yerdan chiqib ketishing kerak. Kerak ham emas, shart, o'g'lim! Oti o'chsin turmalarining!

— Afsuski, kech bo'ldi, — dedi Mirsoli yer chizib. — G'isht qolipdan ko'chib bo'lgan.

— Ko'chmagan. Bu ishni bizga qo'yib ber! Ie, shunday yigitni turmadan chiqarib ololmasam, nima qilib o'g'riboshi bo'lib yuribman. Nega o'g'riboshilar tojini kiyganman o'zi? Yo'q, bu ishni ertalabgacha uddalamasak bo'lmaydi.

Mirsoli tushundiki, gap butkul boshqa mavzuga burilib ketmoqda. Agar shoshilmasa, prokurorning topshirig'ini bajara olmaydi. Bu degani, turmadan chiqishi yana ortga suriladi. Biladi, prokuror to ishni qoyillatmaguncha ozodlikka chiqarmaydi. Shoshilishi kerak…

— Amaki, umuman, o'sha polkovnik sizga nima yomonlik qiluvdi. Shunaqa ablahmidi?

— Buni qo'yib tur, — o'g'riboshi mavzuni o'zgartirishga shoshilmasdi. — Kim bo'lsayam, o'z boshini yedi. Sen gaplarimni yaxshilab eshit. Uqdingmi?

— Uqdim, — dedi bo'shashib Mirsoli. — Gapiravering!

— Ko'rib turibsanki, men qarib qoldim. Mana shu ko'chaga kirib, oila qurish-u, farzand orttirishdanam voz kechganman. Nima qilay? Bizning ishda talab shunday qo'yiladi. O'g'riboshi tojini kiyish uchun inson mana shu ikki narsadan kechishi shart. Buyoqda esa, bir dunyo boylik orttirdim. Xo'sh, u boylikni kimga tashlab ketaman? Go'rimga yelkalab ketolmayman-ku! To'g'rimi?

— To'g'ri.

— Men hozir o'ylab turib bir qarorga keldim. Bilasanmi qanaqa qarorga keldim?

— Yo'q, bilmayman, — yelka qisdi Mirsoli.

— O'sha boyliklarimni senga xatlab bergim keldi.

— Menga? Nega?

— Axir, sen menga yaxshilik qilding. Qolaversa, juda yoqib qolding. Ko'nglimdagiday yigit ekansan. Xullas, gap bitta. Bor pullarim katta bir bankda yotibdi. O'shalarni senga xatlab bersam, juda to'g'ri bo'ladi. Xudo xohlasa, sen bilan hali ko'p suhbatlashamiz, foydali ishlar qilamiz. Nima deysan?

— Hayronman, — dedi kutilmagan taklifga ishonqiramay Mirsoli. — Umuman…

— O'ylanma, bilaman, ishonging kelmayapti. Bu fe'lingam menga ma'qul. O'zim ham duch kelgan odamga ishonib ketavermayman. Oldin yaxshilab surishtiraman. Ammo sen sira gumonsirama. Men shu yoshga kirib hali birovga aytgan gapimni qaytib olmaganman.

— Axir…

— Buning uchun yana bir ish qilasan. Aniqrog'i, shartimni bajarasan. Shunda yuragingdagi shubhalar tarqaydi.

— Qanaqa shart, amaki?

— Uyoqda yana bir dushmanim bor. O'sha ablah meni sotib qamattirdi. Bilasan, bizda sotqinlar kechirilmaydi. O'sha ablahni tinchitasan. Ishon, o'sha kuniyoq vasiyatnomaga imzo qo'yaman, sen maza qilib yashayverasan.

— Axir, men qamoqdaman-ku, — dedi Mirsoli tarvuzi qo'ltig'i tushgan odamdek bo'shashib. — Qanday qilib…

— Bu ishni menga qo'yib ber. Ertaga tong yorishishi bilan qochqin uyushtiramiz. Seni shaharga ish bilan chiqadigan mashinaga o'tqazib, qog'oz qutilar ichiga berkitib qo'yishadi. Gap tamom! Borib tayyorgarligingni ko'r!

— Amaki…

— Aytdim-ku, bu mening qarorim, o'g'lim! Qarorim muhokama qilinmaydi! Bor!

Mirsoli bo'shashgancha tashqariga yo'l oldi. Shu pallada u o'g'riboshi va'da qilgan pullar, qochqin haqida o'ylamayotgandi. Bu narsalar tasavvuriga ham sig'masdi. Polkovnik bilan bo'ladigan uchrashuv ko'ngilsiz kechishi mumkinligini ko'z oldiga keltirgani sayin yuragi g'ash tortar, qismatiga la'natlar o'qirdi.

* * *

— Nega mendan omad yuz o'gira boshladi? — kamerada o'tirgancha ich-etini yerdi Mirsoli. — Podpolkovnikning topshirig'ini bajara olmadim. Endi u meni turmadan ozod etmaydi. Jahli chiqsa, bo'ynimga anavi qotillikni qo'yadi-yu, ishimni sudga oshirib yuboradi. Keyin esa… Manavi yerdagilar orasida kun o'tkazishga majbur bo'laman. Kelajagim yo'qqa chiqadi. Hech kimga keraksiz bir kimsaga aylanaman. Nega bunday bo'lyapti? Nahotki, shunchalar noshud bo'lsam-a? Jonimga tegib ketdi-ku hammasi! Nima uchun bu yerlarga qaytib keldim? Meni hech kim uyimdan quvmagandi-ku! Kimga achchiq qildim? Kimga o'zimni ko'rsatishni xohladim? Sodiqqami? Yo Zarinagami? Xo'sh, endi nima bo'ladi? Qamalganimni eshitishsa, ustimdan kulishmaydimi? O'lib ketganim yaxshi emasmi birovlarga masxara bo'lgandan?..

Bir mahal kamera eshigi ochildi-yu, ichkariga podpolkovnik kirdi. Soqchi esa eshikni tashqarida yopdi. Mirsoli hech narsani tushunmasdi. Vaqt tongga yaqinlab qolgan. Nahotki, podpolkovnik shu paytgacha turmada qolib ketgan bo'lsa? Demak, kutgan, poylagan ekan-da!.. Tamom, hozir boshlaydi diydiyosini. Hoynahoy, qo'rqitishga tushsa kerak. Bu aniq. Uni noshuddan olib noshudga soladi. Qotillik jinoyatini eslatadi. Neki alami bo'lsa, hozir to'kib soladi…

Mirsoli bir necha o'n soniyalar ichida xuddi shunday o'ylardan azoblanishga ulgurgan va yer ostidan podpolkovnikka boqardi.

— Xo'sh, qahramon, kayfiyatlar qalay? — podpolkovnik Mirsoliga yaqinlashib, ko'zlariga sirli boqdi. — O'g'riboshi bilan yaqindan tanishib oldingmi? Nega indamay qolding? Og'zingga tolqon solganmisan? Yo biror gap bo'ldimi?

— Yo'g'-e, tinchlik, — dedi Mirsoli gapni nimadan boshlashni bilmay. — Shunchaki…

— Boplading, — uning yelkasiga qoqdi podpolkovnik. — Ishni men o'ylagandanam yaxshi uddalading. Qoyillatding!

— Siz… Qaerdan eshitdingiz? — so'radi Mirsoli hayron bo'lib. — U yerdan hozirgina chiqdim-ku! Haligi…

Podpolkovnik unga javoban kulib qo'ydi.

— To'g'ri, sen bilmaysan, — dedi nihoyat bir muddat sukut saqlagach. — Biz o'g'riboshining kamerasiga maxsus eshitish moslamasini o'rnatganmiz. Buni oldindan bilishing shart emasdi. Umuman, menga ma'qul. «Bolshoy» laqqa tushdi. U qopqonda. Barakalla, juda ehtiyotkor va ustamon ekansan.

Mirsoli hanuz hayron edi. Podpolkovnikning gaplarini alam va nafrat hosilasi deya o'ylardi. Shu sababli o'ta ehtiyotkorlik bilan, past ovozda ehtiyot shart so'rashga jazm etdi.

— Endi meni… Turmada qoldirasizmi?

— Nima? — podpolkovnik hayrat aralash Mirsoliga tikildi. — Yoqib qoldimi turmada o'tirish?

— Y-yo'-o'q, — deya bosh qashishga tushdi Mirsoli. — Shunchaki… So'radim-da!

— Axir, sen ishni qoyillatding. Shunday ekan, nega turmada qoldirishim kerak. Senga aytganman, so'z berganman. Men o'z so'zida turadigan odamman.

— Unda… Men ketaveraymi?

— Shoshilma, — yer chizgan ko'yi o'ng qo'lini oldinga cho'zdi podpolkovnik. — Adashmasam, o'g'riboshi senga yangi buyurtma berdi, aniqrog'i, shart qo'ydi. Bundanam xabarim bor. Xo'sh, bajarasanmi shartni? Bor boyligini senga vasiyat qilmoqchi. Shunday imkoniyatni qo'ldan bermassan-a?

— Bilmadim, — deya yuzini daricha tarafga burdi Mirsoli. — Men unaqangi ertaklarga ishonavermayman.

— Bekor qilasan, aslida har zamonda bo'lsayam, ertaklarga ishonib turish lozim. Chunki ertaklarning zamirida haqiqat yashirin bo'ladi.

— U menga shart qo'ydi. Juda og'ir shart qo'ydi. Bu ish…

— O'zingni ja farishta ko'rsatishga urinma, — dedi podpolkovnik jiddiy tortib. — O'shanaqa nusxalar bilan osh-qatiq bo'lib yurgansan. Ozmi-ko'pmi tuzini totgansan.

— Men unday qilmadim, — soddalarcha javob qildi Mirsoli. — Tuhmat qilyapsiz.

— Mayli, hozir tortishishning mavridi emas. Xullas, o'g'riboshining aytganini qilasan. Men u marazning qancha boyligi borligini aniq bilmasam-da, taxmin qilaman. Katta boylik to'plagani aniq. Ha, senga va'da qilingan pul juda ko'p, yigit. Bunga shubham yo'q. U boyliklar katta bir bankdagi yacheykada saqlanarkan. Bundanam xabar topdim. Demak, o'g'riboshi ovora bo'lib vasiyatnoma yozib o'tirmaydi. Aytganini qilsang, insofi bo'lsa, qo'lingga bank kartochkasi bilan o'sha yacheyka kalitini tutqazadi. Ko'ribsanki, bankka borib hujjatingni va o'sha kalit-u kartochkani ko'rsatsang, bas, boyliklar seniki. Shunaqa narsalardanam xabardormisan yo bilmaysanmi?

— Sira bankka ishim tushmagan, — dedi Mirsoli o'ng'aysizlanib. — Bizning uyda… Pullar enamning qutisida turardi.

— Ha-a, tushunaman. Mayli, yigit kishiga bunday omad har doim ham kelavermaydi. Omading chopibdimi, otni qamchilab qol, chavandoz. Faqat aytib qo'yay, boylikni arra qilamiz.

— Nima? — kutilmagan gapni eshitib, Mirsoli sergaklandi. — Arra?..

— Ha, yigit, — ayyorona ko'z qisib qo'ydi podpolkovnik. — Sen nima deb o'ylovding? O'g'riboshining merosxo'ri yolg'iz o'zim deb o'ylovdingmi? Xato qilasan. Pullarni o'rtasidan bo'lamiz-u, ikki yoqqa tarqalamiz. Evaziga senga o'g'riboshi tayinlagan kimsani tinchitishing uchun imkon yaratib beraman. Yo'llaring ochiq bo'ladi. Xo'sh, rozimisan?

Mirsoli militsiya xodimi, yana kimsan podpolkovnik bunday taklif kiritishini yetti uxlab tushida ko'rmagandi. Sarosimalanib qoldi. «Meni sinab ko'rmoqchimi bu?» degan xayolda podpolkovnikka zimdan nazar soldi. Uning ko'zlari chaqnar, yuzlarida ham sinov alomatlari sezilmasdi.

«Ha-a, endi hayotni tushunganday bo'lyapman, — ko'nglidan o'tkazdi Mirsoli javob qaytarishga shoshilmay. — Shunday katta lavozimli odam men bilan hali qo'lga kirmagan pullarni bo'lishmoqchi. O'zi bu dunyoda toza odamning o'zi yo'q ekan-da! Podpolkovniklar shunday deb tursa, men nima qilay? Hoynahoy, o'sha kimdir o'ldirib ketgan polkovnik ham pul tufayli yer tishlagan bo'lsa kerak. Bular ham katta pul ketidan quvib yurarkan-da! Qiziq, hozir rozi bo'lsam, muomalasi o'zgararmikan? Menga xuddi aka-ukalarday munosabatda bo'la boshlarmikan? Osmondan kelishni bas qilarmikan? Keyinchalik-chi? Yo'q, o'g'riboshi aytgan kimsani o'ldirishim uchun imkon yaratib bermoqchi. Nahotki, bularning barini hech kim