Snayper 6 (kamolov) (2-bet)

tuyg'ular iskanjasida qoldi. Sal o'tib azbaroyi mehri jo'shib Mashani quchishga tutindi. Ammo hali qo'llari qizning yelkasiga yetmay, boshi yanada tezroq aylana boshlaganini his etdi. Keyin esa ko'ngli aynigan kabi o'qchidi va ko'z oldi qorong'ilashib, polga chalqancha yiqildi. Shu ondayoq ko'z o'ngini zulmat pardasi qopladi.

* * *

Qancha yotdi, nimalar bo'ldi, Mirsoli umuman idrok eta olmasdi. Ko'zini ochganda, qo'l-oyog'i chandib bog'langan holda qandaydir qorong'i xonada yotardi. Bazo'r ko'zlarini ochib, atrofni kuzatishga urindi. Shunda yerto'lada yotganiga amin bo'ldi.

«Nimalar bo'ldi o'zi? — o'yladi u qayta ko'zlarini yumib. — Qaerdaman? Kim meni bu yerga keltirdi? Nega? Ha-a, aytgancha… Men Mashaning kvartirasida edim-ku! Esladim, esladim. Biz konyak ichdik… To'xta, shunchalar mast edimmi bu yerga keltirishganini bilmay qolsam? Nahotki?.. Yo'-o'q, bu yerda boshqa gap borga o'xshaydi… Demak, Masha sotqinlik qilibdi-da? Nimaga? Qaysi aybim uchun? Nahotki, hech narsani idrok etmagan bo'lsam?.. U-chi? Masha menga zahar beribdimi? Yo'q, zahar bersa o'lib qolishim kerak edi. Hozir tirikman-ku! Unda nima berdi? Eslayman, u qo'limga faqat ichkilik to'ldirilgan qadah bergandi. Boshqa hech narsa olmadim uning qo'lidan. Nimaydi o'zi? Nega?..»

Mirsoli baribir nima sabab bo'lib bu ahvolga tushganini bila olmadi. Miyasida faqat savollar aylanaverdi. Baxtga qarshi bu savollarga sira javob topila qolmasdi.

Bir mahal tashqarida allakimlarning baqir-chaqiri qulog'iga chalindi. Mirsoli o'rnidan turishga chog'landi. Ammo tura olmadi. Qo'l-oyog'i bog'langani pand berdi.

Tovushlar esa tobora yaqinlashib, oxiri yerto'la eshigi sharaqlab ochildi. Kimdir kirib kelib chiroqni yoqdi. Shundagina Mirsoli yanada sergaklanib, yotgan yerida kirib kelgan kimsaga boqdi. U podpolkovnik edi. Zum o'tmay podpolkovnikning yonida ikki nafar yuzlariga qora niqob tortgan, askarlar kiyimidagi, qo'llarida avtomat tutgan yigitlar hozir bo'lishdi.

— O', qahramon, — dedi podpolkovnik Mirsoli boylangan arqonni yechib olarkan. — Shunday sportchi, zo'ravon yigit kimning hiylasiga aldana qolding?

— Anavi… M-Masha qani? — arang xirillab so'ray oldi Mirsoli. — Uni… O'sha bir narsa beribdi menga!

Shu mahal tashqaridan yana bir askar kirib keldi-da, podpolkovnikning qo'liga bir qog'oz tutqazdi. Qog'ozga birgina so'z yozilgandi. Podpolkovnik yozuvga bir nazar tashladi-da, so'z qotdi.

— To'g'ri aytding. Senga uxlatadigan dori qo'shilgan ichkilik berishibdi. Bu «Smex»ning ishi ekaniga sira shubham yo'q. Buni tergovda yana aniqlaymiz. Sen, uka, tag'in kasalxonaga yotasan. Bir-ikki kun profilaktika qilishadi. Ana undan keyin sen bilan alohida gaplashamiz. Rozimisan?

— Ha, — dedi Mirsoli boshini changallagancha yer chizib. — Maraz ekan o'sha qiz. Bilmabman.

— Yoshsan-da, — deya uning yelkasiga qoqib qo'ydi podpolkovnik. — Qoning jo'shib ketgan ko'rib. Yaxshiyam biz o'z vaqtida bilib qoldik. Yo'qsa, seni allaqachon gum qilishardi.

— Siz… Qanday bildingiz? Yo birov-yarim xabar berdimi?

Podpolkovnik Mirsolining savoliga javoban kulib qo'ydi-yu, bosh irg'adi.

— Bizning kasb shuni taqozo etadi. Agenturamiz yaxshi ishlaydi.

— Baribir tushunmadim. Nima u agentura?

— Tushunishing shartmas, mergan. Turaqol endi, kasalxonaga o'zim olib borib joylashtiray seni!

— «Smex»chi? U… Qochib ketdimi?

— Qochib katta xolasinikiga borarmidi!?. Uni tutib olib ketishdi. Tur!

Mirsoli asta o'rnidan qo'zg'alib, ust-boshini changdan tozalagan bo'ldi-da, podpolkovnikning oldiga tushdi.

* * *

Mirsoli bir necha kun kasalxonada yotib, ko'p narsalar haqida o'ylab olishga, mulohaza qilishga ulgurdi. Bir ko'ngli beboshlik qilib o'zga yurtlarga kelishidan nadomat chekdi, o'zini o'zi do'pposlab, jazolaydigan holatga tushib, ko'p bor asabiylashdi, jahl otiga mindi, o'zini o'zi koyidi. Bir ko'ngli esa aksincha mamnun bo'ldi. Bunday ishni qishlog'i tugul, viloyatda ham biror kimsa qila olmasligini o'ylab, xudoga shukr qildi. Ammo Masha voqeasi hadeganda Mirsolining qalbiga azob berar, qizning ayyorona nigohlarini ko'z oldiga keltirgani sayin nafrat o'ti bor vujudini kuydirardi.

«Bu dunyoda muhabbat yo'q ekan, — o'ylardi u palata derazasidan tashqarini hissiz kuzatib. — Yo'qsa, bu kunga qolmasdim. Ablah! «Smex» bilan tili bir ekan. Meni ado qilmoqchi bo'libdi. Ado qilib bo'psan, maraz! Kim bo'libsan? Xo'p, ko'zlaring Zarinaning ko'zlariga o'xsharkan. Azbaroyi mehrim tushganidan seni olib ketgandim. Shundan bo'lak choram yo'q edi. Yaxshi gapirsam, hayotda menga ergashib ketmasding. Lekin bir narsani hisobga olmabsan. Mirsoli… Yo'q, senlar uchun Sasha Krutoyman. Xullas, Krutoy sotqinlarni kechirmasligini o'ylab ko'rmabsan. Men jonimni garovga qo'yib qishloqdan chiqqanman, axir! Nahotki, shu oddiy falsafaniyam bilmasang? To'g'ri-da, sendaqalar puldor, haromxo'rlarning pinjiga kirishdan bo'lak nimaniyam bilardi. Bilaman, meniyam xuddi o'shanaqa haromxo'r deb bilasanlar. Balki to'g'ridir. Lekin men undaylardan emasman. Odam o'ldirganim rost. Biroq men faqat yaramas, pastkash, nomardlarnigina o'ldirib keldim. Shu kungacha nechtasining umriga zomin bo'lgan chiqsam, o'ziga yarasha sababi bor. Qolaversa, «dunyoga o't ketsa, ho'l-quruq baravar yonadi» degan gap bor. Men ham yashash, tiriklik, omon qolish uchun kurashyapman. Bunga haqim bor. E, bularni tushunarmiding sen!?. Afsus, Masha, qizaloq, kechirilmas xatoga yo'l qo'yding. Bunday xatolar qon bilan yuvilishini o'ylamading. O'zing aybdorsan. Krutoy albatta qasos oladi…»

Oradan to'rt kun o'tdi. Mirsoli allaqachon tinchlangan, tepkilar zarbi hiyla chekinib, o'zini yaxshi his qila boshlagandi. Yana podpolkovnikning o'zi uni kasalxonadan olib chiqdi.

— Xo'sh, mergan, bir qarorga keldingmi? — so'radi u mashinaga chiqib o'tirishgach. — Buyog'iga nima qilmoqchisan?

Mirsoli bu savolni eshitib, darrov sergak tortdi. Chunki bilardi. Basharti maqsadini aytsa, podpolkovnik albatta qarshi chiqadi. Bu yo'ldan qaytarishga urinadi. Nasihat qilishga o'tadi. Shu sababli haqiqatni sir tutishga qaror qildi.

— Nimayam qilardim? — javob berdi u yelka qisib. — Kvartirada yaxshilab dam olaman. Qolib ketayotgan zarur ishim yo'q-ku harqalay! Yo boshqa taklifingiz bormi?

— Esingdami o'sha kuni senga keyin gaplashamiz degandim?

— Esimda. Qanaqa gap?

— «Smex» qo'lga olingani bilan jinoyatchilar yo'q qilindi degani emas. Bittasini qamasang, boshqasi suvarakka o'xshab chiqib kelaveradi boshqa teshikdan. Demak, sening xavfsizliging masalasi ko'ndalang bo'ladi. Nega deganda, bu marazlarning hammasi bir zanjirga bog'langan. Qaerda bo'lishmasin, kelishishga, munosabat yuritishga iloj topishadi.

— Men nima qilay? — podpolkovnikka hayrat aralash boqdi Mirsoli. — Boshqalari meni nima qilishardi? Yeb qo'yishmas har holda!?.

— Hamma gap shunda-da! — dedi podpolkovnik. — Yeb qo'yishdanam toyishmaydi ular. Shunday ekan, sen xavfsizlik choralarini ko'rib, ana undan keyin ish boshlashing kerak bo'ladi.

— Qanaqa xavfsizlik? Qo'riqchilarni ko'paytiraymi?

— Yo'q, sen manavi basharangni o'zgartirishing kerak. Keyin yangi ism, familiya bilan boshqa pasport olishing lozim. Shunda bemalol yuraverishing mumkin bo'ladi. Biz esa o'z o'rnida «Krutoy o'ldirildi» degan xabar tarqatamiz. Ko'ribsanki, hammasi risoladagiday bo'ladi.

— Yo'q, — dedi Mirsoli qat'iy ohangda. — Men umrimni qayoqdagi zo'ravon ifloslardan qo'rqib o'tkazmoqchi emasman. Basharam ham o'zimda qolaversin. Qarindoshlarimni ko'rganimda asqotadi.

— Qaysarliging qolmas ekan-da, — podpolkovnik jahli chiqa boshlaganini sir tuta olmay qo'l siltadi. — Sening foydangni ko'zlayapman. Puling bo'lsa bor, qiyinmi bir marta jarroh stoliga yotish?

— Aytdim-ku, menga bunaqa yo'l to'g'ri kelmaydi!

— Unda yaxshi qol! Men ketishim kerak.

— Endi men bilan hamkorlik qilmaysizmi? Yordam bermaysizmi?

Podpolkovnik bir muddat sukut saqlab turdi-da, Mirsolining ikki yelkasidan quchdi va zardali, norozi ovozda so'z qotdi.

— Sendaqa qaysardan qochib qaergayam boraman? Omadingni bersin!

* * *

Mirsoli Nastya xoladan qolgan kvartirada yana ikki kun yolg'iz qoldi. O'yladi, hashamatli uy sotib olishni mo'ljalladi. O'zini o'sha hashamat ichkarisida his etib ko'rdi. Lekin negadir yuragi hovliqish hissini tuymadi, potirlamadi, Mirsolini hayajonlanish, qo'rqish, xavotirlanishga qo'ymadi. U ilgarigidek sokin, xotirjamlik bilan internet klubiga qatnadi, ishlarni boshqardi. Baribir ko'nglining allaqaerida bezovtalik tug'yon qilaverdi. Masha tutgan ish yodiga tushganda, jahd otiga minaverdi.

— U jazo olishi shart, — dedi oxiri. — Xiyonatkor ayollarni yoqtirmasligimni aytgandim. U esa jonimga qasd qildi. Bu men uchun xiyonatdanam yomonroq. Demak, u manjalaqini qidirib topib jazolashim zarur!..

Mirsoli qo'l ostida ishlaydigan qo'riqchi yigitlar yordamida ohori ketmagan to'pponcha, to'pponchaga o'rnatiladigan ovoz pasaytirgich topdi va kurtkasi kissasiga qurolni joylab erta tongda tashqariga chiqdi. Bemalol yangi mashina sotib olsa bo'lardi. Unday qilmadi. Hayoti har daqiqa jiddiy xavf iskanjasidaligini o'ylab fikridan qaytdi. Yaxshisi, taksida yurishni ma'qul topdi.

Yo'l chetidagi avtobus bekatiga yetgach, o'rindiqlarga nazar tashladi. U yerda faqat bir kampir o'tirar, nuqul piq-piq yig'lar, qur-qur atrofga ko'z tashlab olardi. Mirsoli keksa kampirning ahvolidan ta'sirlanib, beixtiyor o'rindiqlar tomonga yurdi.

— Nima bo'ldi sizga? — so'radi kampirning qarshisida tiz cho'kib. — Biror yeringiz og'riyaptimi, ena?

— Og'risa yaxshiydi, — dedi kampir Mirsoliga javdirab boqarkan. — Bittagina o'g'limni, pahlavonimni anavi manjalaqi hiylaminan o'ldirib qo'ydi. Nima qilay? Qarib qoldim, hech kimim yo'q, undan o'ch ololmadim.

— Nimaga o'ldiradi? Nima ayb ish qilibdi o'g'lingiz?

— Aybi o'sha maraz qizga ilakishgani bo'ldi. U bir zo'ravonga xizmat qilarkan. Yaqinda bozorda o'g'lim o'sha zo'ravonminan mushtlashib qolganakan. Pahlavonim Volodya sportchiydi. Unaqa zo'ravonlarning o'ntasini yer tishlatar kuchi boridi. Ifloslar o'sha Mashani ishga solishibdi.

— Masha? Qizning ismi shunaqamikan?

— Ha, yer yutsin iloyim!

Mirsoli shosha-pisha kissasidan telefonini oldi-da, Mashaning suratini topib kampirga ko'rsatdi.

— Shu qizmidi? Uni ko'rganmidingiz o'zingiz?

Kampir suratga bir qaradi-yu, qattiqroq yig'lay boshladi.

— Xuddi shu. Bolam, sen… Taniysanmi Mashani? Qaerdan taniysan?..

Mirsoli telefonni qaytadan cho'ntagiga soldi-yu, kampirning qo'lidan tutib o'rnidan turg'azishga tutindi.

— Dardimiz bir ekan, ena, — dedi ehtiyot shart shivirlab. — Bu qiz meniyam o'ldirmoqchiydi, ulgurmadi. Ena, hozir men bilan birga borasiz, men o'sha qizni jazolayman. Siz tashqarida tursangiz bas. Ajabmas yengil tortsangiz!

— Men? Uni… O'ldirasanmi? Yo'-o'q, men… Qo'rqaman, bolam. Qo'y, meni unaqa ishlarga boshlama! O'zim kuyikda zo'rg'a o'tiribman. Qo'y! Senam borma! Qizning akalari yomon odamlarakan. Tag'in..

— Qo'rqmang, hech kimni o'ldirmayman. Shunchaki po'pisa qilaman, xolos.

— Baribir bormayman. Menga tinchlik kerak.

— Unda uyingizga boring! Hisoblangki, Masha jazosini oldi! Tamom! Ortiq yig'lab o'zingizni qiynamang, kasal bo'p qolasiz.

— Bo'pti, bolam, hozir uyimga boraman. Senam uyoqlarga borma! Yosh ekansan.

Mirsoli kampirni taksiga o'tqazdi-da, o'zi boshqa taksi tutib, o'rmondagi barzangilarning birinikiga jo'nadi. Ko'ngli negadir Masha o'shanikida bo'lishi muqarrarligini sezgandek bo'laverdi.

— Bu gunoh emas, — deya yo'l-yo'lakay o'zini ishontirishga urinardi Mirsoli. — Ana, mushtipar bir kampirni ham zor qaqshatibdi Masha. Demak, uni o'ldirsam, gunohga botmayman…

Mirsoli yetib keldi-yu, birinchi navbatda daraxt panasiga o'tib, to'pponchani o'qladi. So'ngra tevarakni obdon kuzatdi. Yaqin orada hech kim yo'qligiga amin bo'lgach, hovli eshigini ochib ichkariga kirdi. Adashmagan ekan. Xuddi birinchi kelganidagidek Masha va barzangi hovli burchagidagi stol qarshisida chaqchaqlashib o'tirardi. Mirsolini birinchi bo'lib Masha ko'rdi. Rangi oqarinqirab bir Mirsoli, bir barzangi tarafga qo'rquv aralash boqdi. Barzangi ham hayron bo'lib ortga o'girildi-yu, dast o'rnidan turdi va yugurib borib tokchadagi uzun pichoqni qo'liga oldi.

— Sen yana bizni boplab do'pposlayman, xumordan chiqaman deb o'yladingmi? — deya xezlandi barzangi. — Yo'q, bu gal mening navbatim. Men xumordan chiqmoqchiman. Ammo senga qo'l tekkizmayman. Hamma ishni mana bu pichoq bajaradi.

Mirsoli barzangining po'pisasini eshitib silkina-silkina kuldi.

— Ahmoq ekansan, — dedi u Mashaga sovuq nazar tashlab qo'yib. — Xudo shuncha savlat beribdi-yu, aqldan qisibdi-da! Vey, qo'l-oyog'imni og'ritib seni do'pposlamayman, ishon! Nima qilay? Ifloslikni, sotqinlarni sira hazm qila olmayman. To'g'rimi, Masha? Seni o'lib ketgan sevgilimga o'xshatib, bir umr baxtli yashayman, senga suyanaman, seni sevaman deb o'ylabman. Sen manjalaqi bo'lsa, «Smex»ning nog'orasiga o'ynarkansan. Xo'sh, qani o'sha okaxoning? Yo'q, ko'rdingmi, yo'q! U turmada o'tiribdi. Afsuski, hali unga «peredachka» oborishga ulgurmabsan chog'i. Hechqisi yo'q. Okaxoningning yugurdaklari ko'p. Biri bo'lmasa, boshqasi albatta xabar oladi. Sen bo'lsang…

Mirsoli gapini davom ettira olmadi. Qalbi ruhiy qiynoqdan azoblanib, vujud-vujudiga o'rlagan yovvoyi alanga changalida qoldi. Xuddi shu olov otashi Mirsolini tezroq qurolini qo'liga olishga undayverdi.

Mirsoli qo'yin cho'ntagidagi to'pponchani qo'liga oldi-da, birinchi bo'lib barzangiga to'g'riladi.

— Senga aytuvdim-a, — dedi u barzangi tomon bir qadam tashlab. — Nina zahri, sendan yegan tepkilar azobi hali ketmadi. O'tirsam ham, tursam ham o'sha og'riqlar menga azob beryapti, jonim qiynalib ketdi, og'ayni!

Barzangi qurolni ko'rgandayoq jazavaga tushib qolgandi. Jonholatda oldinga intilib, qichqirdi.

— Otasanmi? Ot! Nega qarab turibsan?

Mirsoli barzangining so'nggi haqoratiga bardoshi yetmay, to'pponchadan o'q uzdi. Barzangi yerga yiqilgani hamono, keyingi o'q Mashaga qarata otildi. Mirsoli yerda qonga belanib yotgan yigit va qiz tepasiga borib yana bir martadan ularga qarata o'q uzdi-da, to'pponchani tomorqaga irg'itib, sira shoshilmasdan tashqariga yo'l oldi.

Taksida xomush ketib borarkan, xayolan o'ziga o'zi dedi:

— Men haromilarni o'ldirishdan charchamayman, to'xtamayman, qo'rqmayman!

* * *

Oradan bir kungina vaqt o'tdi. Mirsoli Masha va barzangini tinchitgach, umuman xavotirga tushmadi. Podpolkovnikka ishondi, qolaversa, bu galgi qotillikni negadir gunohga yo'ymadi. Qancha o'ylamasin, baribir o'zini oqlab chiqaverdi.

Erta tongda esa internet klub eshigi oldida turguvchi soqchi yigitlardan biri tashqarida kimdir kutayotganini aytib qoldi. Mirsoli sezdi. Kutayotgan odam podpolkovnik ekaniga ishonib, sovuq tirjayish qilgancha unga peshvoz chiqdi. To'g'ri sezibdi. Podpolkovnik telefon orqali aytilmaydigan ish chiqqan palladagina o'zi tashrif buyurardi. Mirsoli mashina tomon shoshmasdan yurib borarkan, ich-ichdan g'ururlanib qo'ydi. O'zini shunday katta lavozimli, hurmatli odamlar qidira boshlaganidan mamnun bo'ldi. Ammo podpolkovnikning qovoqlari uyiq, qandaydir badjahl qiyofada edi. Ustiga ustak har safargidek u mashinadan pastga tushmadi. Tek, Mirsoli tarafga hissiz tikilgan ko'yi o'tiraverdi.

«Bu ja haddidan oshyapti, — ko'nglidan o'tkazdi Mirsoli g'ijinib. — Mana, mashinadan tushmaydigan odat chiqaribdi. Hademay kabinetidan turib buyruq bera boshlaydimi nima balo?..»

— Uka, ishning pachavasini chiqaribsan-ku, — deya Mirsoli yoniga o'tirgani hamono zardali ohangda so'z qotdi podpolkovnik. — Meni ogohlantirmay, maslahatlashmay qilib qo'ygan ishing nimasi?

— Nima qilibman? — go'yo hech narsadan xabari yo'qdek savol tashladi Mirsoli. — Nima, bugun chap yoningiz bilan turganmisiz kelar-kelmasdan zahringizni sochyapsiz? Nima qilibmiz biz gunohkorlar, taqsir?

— Bilmaysanmi nima qilganingni? Masha, anavi Petya… Ularni nega o'ldirding? Dumingni bosvolishdimi?

— Ho'v, oka, — podpolkovnik bilan tanishgandan beri ilk bor do'q aralash so'z qotdi Mirsoli. — Og'zingizga qarab gapiring! Tilga ehtiyot bo'ling! Tag'in ari chaqvolmasin!

— O'sha ari senmi? — bo'sh kelmasdi podpolkovnik. — Qani, chaq, yoningda o'tiribman! Nega tek o'tiribsan? Chaqmaysanmi?

— Men chaqsam paytini topib, keyin… Juda yomon chaqaman, brat! Nega keldingiz? Bizga ish bormi? O'zingizcha o'dag'aylaysiz!.. Meni kim deb o'ylayapsiz?

— Bo'ldi, bo'ldi, uka, o'zingni bos, — podpolkovnik Mirsolini hayratga solib bir zumda qiyofasini, muomalasini o'zgartirdi va bosiqlik bilan davom etdi. — O'shalarni o'ldirishdan oldin menga shipshitib qo'ysang yaxshi bo'lardi-da! Har holda odam-ku ular!..

— Menga muddaongizni ayting! Aql o'rgatadiganlarim allaqachon o'lib ketishgan.

— Bo'pti, jahling chiqmasin, Krutoy! Asosiysiga o'taman. Bo'ldi, o'zingni bos!

— Nima u asosiysi?

— Sen bir qonunni yaxshi bilmaysan shekilli-a?

— Qanaqa qonun?

— Har bir qarz o'z vaqtida uzilishi kerak. Shuni bilasanmi?

— Xo'sh, kimdan qarzdor ekanman? Tushunmadim.

— Mendan, albatta.

— Sizdan? Yo'g'-e, adashmasam, qarzimni to'laganman shekilli? Yo noto'g'rimi?

— U boshqa qarzing uchun edi. Anavi ikkita jasadning xunini to'lamading hali. Harqalay, qotillikka qo'l urgansan. Bu jinoyat. Turmaga tushishing kerak aslida.

— Iltimos, turma haqida gapirmang! Men turmaga tushmasligim kerak.

— Bilaman, chunki turmaga tushsang, tirik chiqmasliging tayin. Nega deganda u yerda senga tish qayrab turganlar juda ko'p.

— Bu-ku, mayli, boshga tushganni ko'z ko'radi. Lekin men turmaga tushsam, sizni tortib ketishdan qo'rqaman. Axir, biz birgalashib qancha gunohlar qilganimizni bilasiz… Ha, mayli, o'tgan ishga salovat. Ayting, nima qilay? Tushuntiribroq gapirsangiz, yaxshi bo'lardi, brat!

Podpolkovnik Mirsolining so'nggi so'zlarini tek turib eshitdi. Keyin esa majburan kulimsiradi. Jilmayish soxta ekani uning yuzlaridan aniq sezilib turardi. Shu holatda Mirsoliga ayyorona yer ostidan boqib, bosh chayqadi.

— Yomonsan, sira bo'sh kelging yo'q. Nuqul esimga solasan. Mayli, uka, turma ikkovimizgayam to'g'ri kelmaydi. Buyog'iga ahil bo'laylik. Odam dunyoga bir marta keladi. Bizam boshqalarga o'xshab yashab qolaylik. Nima deysan?

— Sizdan gapning indallosini kutyapman.

— Ha, shunday edi-a?.. Xullas, Masha va barzangining xunini to'laysan. Evaziga men ishni yopdi-yopdi qilvoraman. Ya'ni, ikkala jasadni boshqa birovning gardaniga yuklayman. Sen tinchgina ishingni qilaverasan.

— Ja ayyorsiz-a, podpolkovnik! Xo'p, qancha bo'larkan o'shalarning xuni?

— Har biri uchun ellik mingdan ko'kida to'laysan.

— O'h-ho', ishtaha zo'r-ku, brat! Sizning-cha, shuncha pulni qaerdan olaman?

— Bunisi sening muammong. Men bo'ladigan gapni aytdim. Bir tiyin kam bo'lmasligi kerak. Chunki meniyam beradigan joylarim bor. Og'zini nahang baliqday kappa ochib o'tiradiganlar bor. O'shalarni tinchlantirishim kerak. Endi tushungandirsan?

— Yaxshi, bunisigayam ko'ndim. Unda, ikki soatdan keyin o'sha o'zimiz ko'rishadigan joyga boring, yigitlardan biri olib boradi pullarni!

— Yo'q, bunisi menga ma'qul emas. Bu ishni sen va mendan bo'lak hech kim bilmasligi shart. O'zing boraqol, uka!

— Xo'p, o'zim boraman. Yaxshi boring, omadingizni bersin!

— Krutoy, yana bir gapni aytmoqchiydim…

Mirsoli toqati toq bo'lib jahl aralash podpolkovnikka yuzlandi.

— Nima gap tag'in?

— Internet klubingda kechqurunlari kazino yo'lga qo'yilganidan xabarim bor. Bu ish taqiqlanganini bilasanmi?

— Bilaman. Nimaydi?

— Demak, bu ishniyam men bosdi-bosdi qilib yurishimga to'g'ri keladi. Har oyda besh ming ko'kida berib turasan. Aks holda tekshiruvchilar kelsa, o'zing javob berishingga to'g'ri keladi. Harqalay, politsiya bo'limida o'tirib so'roq berish sengayam yoqmas-a? Yo adashdimmi?

— Roziman. Buniyam olasiz.

— Juda yaxshi. Unda xayrlashmaymiz. Seni ikki soatdan keyin o'sha joyda kutaman.

Mirsoli podpolkovnik bilan xayrlashdi-da, qovog'ini uygancha ofisga kirib ketdi.

* * *

Mirsoli internet klubdan mo'maygina daromad olardi. Bundan tashqari, «Smex»ga tegishli «tochka»lar ham unga yomon daromad hadya etmayotgandi. Tungi kazino ham millionlab pullarni hadya etardi. Keyingi kunlarda hashamatli uy, mashina sotib olish haqida o'yladi-yu, biroq hadeganda ikkilanaverdi. Negadir ko'ngli chopa qolmadi. Ikkilanishlardan ko'ngli g'ashlanib,